To μυστήριο τη συνοδεύει. Οπως δηλαδή από τότε που πρωτοσυστήθηκε στο ελληνικό κοινό… Οταν ακούστηκε το 2008 με το «Βίκυ» ως Joanna Drigo προκάλεσε απορίες. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, αποδεικνύει ότι είναι μια τραγουδοποιός, που απασχολεί πλέον το κοινό για τη μουσική της και τη φωνή της και όχι επειδή διαθέτει ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ονοματεπώνυμο.
Με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, με θετική ενέργεια και διατηρώντας τη μυστηριώδης φύση της η Joanna περιμένει εναγωνίως να έρθει ο Οκτώβριος, όταν θα κυκλοφορήσει το δεύτερο της άλμπουμ. Το all4fun τη συνάντησε ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού και δροσίστηκε με την ευχάριστη διάθεση της…
– Να σε ρωτήσω πώς προήλθε το Joanna Drigo ή, θα είναι μία κλισέ ερώτηση που σου γίνεται πάντα;
«Και εσύ;;; Θα γίνεις κοινότυπος (σ.σ. γέλια)».
– Θα το κάνω όμως, για το αν περίμενες να ακολουθήσεις επαγγελματικά αυτό που αγαπούσες.
«Θα σου απαντήσω ότι όλα ξεκίνησαν περισσότερο από πλάκα. Τελείωσα το σχολείο και κάπου εκεί στα 19-20 έφτιαξα μια σελίδα στο myspace. Το είχε κάνει και μια φίλη μου και ακολούθησα το παράδειγμα της. To έκανα για πλάκα, όμως τη μουσική την αντιμετώπιζα και την αντιμετωπίζω πάντα σοβαρά. Η αλήθεια, πάντως, είναι πως δεν το περίμενα να μου κολλήσει αυτό το όνομα».
– Δεν είχες αυτό το ψώνιο με την καλή έννοια που έχουν οι καλλιτέχνες;
«Όχι, εγώ δεν ήμουν ψώνιο (σ.σ. γέλια). Μου αρέσει, όμως, πολύ η μουσική. Από τη δευτέρα δημοτικού, όταν άρχισα κιθάρα. Σκοπός μου ήταν να ασχολούμαι με τη μουσική!. Δεν είπα, όμως, ποτέ ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Δεν ήξερα τι θα γίνω. Δεν με απασχολούσε το μετά».
– Επομένως δεν κοιτάς μακριά;
«Ναι, είμαι βραχυπρόθεσμων ονείρων! Δεν κοιτάω τόσο το μέλλον. Περισσότερο το παρόν».
– Μου δίνεις, πάντως, το έναυσμα να σε ρωτήσω πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου έναν χρόνο μετά.
«Να έχω εδραιωθεί πιο πολύ στο ελληνικό στερέωμα! Να έχω τελειώσει τα μαθήματα φωνητικής, τα οποία συνεχίζω. Να μπορώ να παίζω και πιάνο, το οποίο έχω αρχίσει».
– Αν σου πω ποιο είδος μουσικής σε χαρακτηρίζει θα σε εκνευρίσω;;;
«Λίγο (σ.σ. γέλια). Είναι η δεύτερη ερώτηση που μου γίνεται μετά από εκείνη το πώς βγήκε το όνομα μου. Και η επόμενη είναι ποια ώρα γεννιούνται τα όνειρα, επειδή ο τίτλος του άλμπουμ μου είναι, «Κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα».Και απαντώ 9:45 (σ.σ. γέλια)
– Αγγλικό ονοματεπώνυμο, ελληνικός στίχος. Δεν είναι αντιφατικό;
«Πράγματι, οξύμωρο θα έλεγα, αλλά δεν το πολυσκέφτομαι. Ούτε παίρνω σοβαρά τον εαυτό μου. Πρόσφατα, βέβαια, με απασχόλησε κάπως. Ήμουν στη Φιλιππιάδα για τη γιορτή της μουσικής και ακούω δύο γριούλες να μιλούν για μένα. Λέει η μία, «τι είναι τούτο μωρή, ξένη;» Εκείνη την στιγμή το συνειδητοποίησα. Πρέπει το Joanna Drigo να τους ακούστηκε κάτι εξωγήινο. Θα ήταν πιο φυσιολογικό για εκείνες να με έλεγαν Γιαννούλα Δριγκοπούλου. Και μια άλλη φορά είχαν έρθει κάτι Ισπανοί στο Trova και με πέρασαν για συμπατριώτισσα τους. Τότε είπα ένα τραγούδι του Manu Chao και εν μέρει μάλλον τους αποζημίωσα. Το πρώτο μου άλμπουμ, βέβαια, είχε και κομμάτια με αγγλικό στίχο, αλλά δεν έγιναν πολύ γνωστά. Μάλλον είναι καλύτερο να επιλέγεις τραγούδια με στίχους από μία μόνο γλώσσα.».
– Πώς πέρασε η σεζόν;
«Πολύ ωραία. Μια χαρά. Ήμουν στο Trova, με τη Μάρω Μαρκέλου στο Κοο Κοο, στη συνέχεια με τους Lexicon Project στο Κοο Κοο, συμμετείχα σε αρκετά live. Και η επόμενη σεζόν πιστεύω θα είναι το ίδιο καλή».
– Η οποία θα σε βρει πού;
«Βρίσκομαι σε συζητήσεις, αλλά δεν ανακοινώνω τίποτα (σ.σ. γέλια)
– Προληπτική;
«Ναι, βέβαια, όλες οι προκαταλήψεις πάνω μου. Α, πιστεύω πολύ και στα ζώδια. Είναι παγανιστικά κατάλοιπα από τα οποία δεν μπορώ να ξεφύγω, όσο ορθολογικά και να θέλω να σκέφτομαι. Ξέρεις, δεν περνάω κάτω από σκαλωσιές, αν μια μαύρη γάτα περάσει κάθετα μπροστά μου νιώθω περίεργα! Την τελευταία φορά που συνέβη, τσακώθηκα με μια φίλη μου».
– Τσακώνεσαι γενικά;
«Όχι, απλά έτυχε. Έχω, βέβαια, και εχθρούς! Και ανθρώπους που μπορεί να εκνευρίζω.
– Και πού οφείλεται;
«Ενδεχομένως στη ζήλια κάποιων. Είναι ένα συναίσθημα που υπάρχει. Μπορεί, βέβαια, και εγώ κάποιες φορές να ζηλεύω. Είναι κάτι ανθρώπινο. Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα. Πάνω απ? όλα, όμως, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να προχωράω. Να κάνω αυτά τα βήματα προς τα μπροστά τα οποία θέλω στην καριέρα μου».
– Από πού εμπνέεσαι όταν γράφεις ένα τραγούδι;
«Από αυτό που ζω ή, που ζουν άλλοι και κεντρίζει το ενδιαφέρον μου. Μου αρέσει να γράφω τραγούδια που νομίζω ότι μπορούν να πουν κάτι και να επηρεάσουν θετικά τον κόσμο».
– Τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο στη δουλειά σου;
«Όταν έχει πάει καλά ένα live. Φορτίζω τόσο πολύ τις μπαταρίες μου που δε με νοιάζει τι θα γίνει για 30 μέρες μετά. Όπως συνέβη στο καλοκαιρινό κλείσιμο του Koo Κοο, που ήταν μια φοβερή βραδιά».
– Νιώθεις τη μοναξιά που συνοδεύει αρκετούς καλλιτέχνες;
«Ναι, βέβαια. Από τη μία μου αρέσει. Γενικά είμαι μόνη μου. Υπάρχουν φορές που δε με καταλαβαίνει κανείς. Δε με νιώθει. Από την άλλη μου αρέσει και να με παραμυθιάζουν. Εστω και αν ξέρω ότι στο τέλος μπορεί να είναι οδυνηρό για μένα. Τι είναι η ζωή, όμως; Στιγμές. Γενικά είμαι πολύ ανοιχτός ως άνθρωπος».
– Το έχω αλλεργία στις δεσμεύσεις είναι ένα από τα πιο γνωστά σου τραγούδια; Εσύ σε τι έχεις αλλεργία;
«Στη ρινίτιδα!
– Χαχα (σ.σ. γέλια). Θα μπορούσες, πάντως να γίνεις και κωμικός! Το έχεις νομίζω…
«Μου αρέσει να πετάω καμιά μαλακία και να γελάει ο κόσμος (σ.σ. γέλια). Στο ωδείο είχαμε κάνει και κάποια μαθήματα, αλλά δεν σκάμπαζα και πολλά. Δεν μπορώ να υποδύομαι ρόλους. Π.χ. τώρα να υποδυθείς το λουλούδι και να το κάνεις. Άσε που με τη μουσική μπορώ να προκαλέσω στον κόσμο πιο εύκολα το συναίσθημα. Οι ηθοποιοί το κάνουν με τον τρόπο τους, εγώ το κάνω με τη μουσική. Είμαι και λίγο φυγόπονη. Δεν είμαι του ψυχαναγκασμού, ούτε του πρέπει. Επιμένω μόνο σ? αυτό που έχω στόχο?».
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 23/07/2010