Το All4fun και η Έλενα Γαζγαλή συνομίλησε με τον Dave Evans, τον πρώτο τραγουδιστή και συν-ιδρυτή των AC/DC [50 χρόνια από την ίδρυσή τους (1973-2023)], που θα εμφανιστεί στο πλαίσιο του CLASSIC ROCK 7, την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Ε.Γ.: Καλησπέρα σας, κύριε Έβανς, είμαι η Έλενα Γαζγαλή από το All4fun (www.all4fun.gr), ιστοσελίδα για την ψυχαγωγία στην Ελλάδα.
D.E.: Γεια σας, χαίρομαι που μιλάω μαζί σας.
Ε.Γ.: Και εγώ. Θα ήθελα να σας ρωτήσω είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Ελλάδα; Πώς αισθάνεστε που θα δώσετε παράσταση σε έναν τόσο ιστορικό τόπο όπως είναι το Ηρώδειο;
D.E.: Για την ακρίβεια είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για αυτό. Είμαι Fan της ιστορίας. Έχω επισκεφθεί πάρα πολλά ιστορικά μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Και πάντα ήθελα να πάω και στην Ελλάδα επίσης. Η Ακρόπολη είναι πολύ γνωστή, πολύ διάσημο μνημείο, και εγώ είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα δώσω μία παράσταση εκεί, πολύ ενθουσιασμένος που θα βρεθώ εκεί.
Ε.Γ.: Το ίδιο και οι φίλοι σας εδώ στην Ελλάδα, το ίδιο και εγώ. Σας περιμένουμε τον Σεπτέμβριο. Τι σημαίνει για εσάς ο όρος Hard Rock στη μουσική, στον τρόπο ζωής σας, στη συνολική σας ύπαρξη;
D.E.: Η ροκ μουσική είναι μία ολόκληρη στάση ζωής, για να πω την αλήθεια. Φτάνει πίσω μέχρι τη δεκαετία του ’50. Και δεν είναι αυτή καθεαυτή η μουσική αλλά ολόκληρη η κοσμοθεωρία. Όσον αφορά τους εαυτούς μας. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που η ροκ εν ρολ μουσική, τότε δημιουργούνταν και εγώ ήμουν ένα μικρό αγόρι. Ήταν χαρακτηριστική η συμπεριφορά τον ανθρώπων της ροκ, ήταν, όπως σας είπα και πριν, μία στάση ζωής. Τους αποκαλούσαν ζόρικους ή πολύ άγριους. Αυτό βέβαια δε σήμαινε πως ήταν απαραίτητα κακοί, ήταν μία συμπεριφορά που δεν απαγόρευε το να είσαι ας πούμε ευγενικός. Ήταν σκληροί και σέξι.
Ε.Γ.: Ακούγατε λοιπόν ροκ μουσική από παιδί;
D.E.: Ναι. Μεγάλωσα με τη μουσική του πατέρα μου, ο οποίος ήταν καταπληκτικός τραγουδιστής, πολύ καλός entertainer. Στο σπίτι δεν είχαμε τηλεόραση μέχρι τα 16 μου. Στο δικό μου σπίτι είχαμε μουσική. Εκείνος είχε όλα τα είδη μουσικής. Από όπερα μέχρι μουσική Καλύψο, όλα τα είδη μουσικής δηλαδή. Έτσι εγώ τραγουδούσα από τότε που ήμουν μικρό παιδί, σχεδόν πριν πάω στο σχολείο και συνέχισα να τραγουδώ καθ’ όλη τη διάρκειά του. Πάντα τραγουδούσαμε στο σπίτι. Δεν είχαμε τηλεόραση και έτσι είχαμε μουσική. Η οικογένεια καθόταν όλοι μαζί, ακούγαμε κάθε είδος μουσικής και τραγουδούσαμε. Έπειτα ανακάλυψα τους The People και αυτό άλλαξε πολλά. Εκείνη την εποχή γύρισα πίσω στον χρόνο και ανακάλυψα πολλούς γνωστούς ανθρώπους της μουσικής. Ανακάλυψα τον Little Richard και τον Elvis Presley που ήταν οι εκπρόσωποι του Rock ‘n’ roll που πραγματικά αγαπώ.
Ε.Γ.: Μεγαλώσατε λοιπόν σε ένα σπίτι όπου η μουσική έπαιζε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Και εσείς φαντάζομαι δε χρειάστηκε να υποστηρίξετε την επιλογή σας να παίζετε επαγγελματικά.
D.E.: Για να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα ποτέ ιδιαίτερα. Tραγουδούσα καθόλη τη διάρκεια των χρόνων του σχολείου. Ήμουν ο καλύτερος τραγουδιστής αυτού του στυλ οπότε ουσιαστικά συνέβη τυχαία θεωρώ. Υπήρχε μία τοπική μπάντα στη μικρή πόλη που έμενα τότε, στο Βόρειο Queensland της Αυστραλίας. Και χρειάζονταν τραγουδιστή. Που ήξεραν ότι είμαι γιατί τραγουδούσα, όπως όλοι οι νεαροί στα cafe με τα jukebox, και με ρώτησαν αν θα ήθελα να μπω στην μπάντα τους. Τότε ήμουν μόνο 17 χρονών. Καταρχάς είπα όχι επειδή βρέθηκα σε τρομερό σοκ, αλλά το ξανασκέφτηκα γιατί ήρθε στον νου μου ότι ούτως ή άλλως όλη την ώρα τραγουδώ, οπότε όταν τους ξαναείδα είπα ναι, θα μπω στην μπάντα σας. Έτσι συνέβησαν τα πράγματα. Όπως σας είπα και πριν ήταν μία μικρή πόλη. Δε θεώρησα ότι κάποιος θα μπορούσε να με εξαπατήσει και έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου. Από τότε λοιπόν δεν πέρασε καιρός που οι AC/DC συναντήθηκαν στο Σίδνεϊ και αποφασίσαμε να ιδρύσουμε την μπάντα.
Ε.Γ.: Υπήρξε κάποιος καλλιτέχνης που ήταν για σας πρότυπο όχι μόνο μουσικής αλλά και συμπεριφοράς; Κάποιος που ξεχωρίζετε;
D.E.: Ήταν πολλοί. Αρχικά, όταν είχαν πρωτοβγεί ήταν οι Beatles. Αλλά αργότερα ήρθανε οι μπάντες όπως οι Led Zeppelin ή οι Deep Purple, και αυτά ήταν στην ουσία τα συγκροτήματα τα οποία μου άρεσαν πολύ. Και όλοι οι rockers όπως ο little Richard και άλλοι τέτοιοι τύποι. Λοιπόν υπήρξε το είδος μουσικής blues rock που με επηρέασε αρκετά από τους Beatles και μετά.
Ε.Γ.: Πώς ακριβώς δημιουργήθηκαν οι AC/DC; Γνωρίζατε κατά κάποιο τρόπο ότι θα γινόταν ένα συγκρότημα με τόσο μεγάλες επιτυχίες;
D.E.: Για να είμαι ειλικρινής πάντα είχαμε τη φιλοδοξία να γίνουμε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον κόσμο. Από το ξεκίνημά μας, καθώς ο Angus (Young) και o Malcolm (Young), δύο κιθαρίστες του συγκροτήματος, και ο μεγαλύτερος αδερφός τους, ο George, o οποίος ήταν και ο παραγωγός τους στην ουσία, ήταν με τους Easybeats οι οποίοι ήταν ήδη ένα παγκοσμίως γνωστό συγκρότημα και είχαν βγάλει τραγούδια όπως το “Friday on my mind” το οποίο ο κόσμος αγαπάει μέχρι και σήμερα. Υπήρχε λοιπόν ήδη το όραμα της παγκόσμιας αναγνώρισης. Ο George βλέπετε ήταν ήδη διάσημος. Είχε υπάρξει σε διάφορες μπάντες και σε κάποιες από αυτές ήταν και ο Malcolm. Έτσι υπήρχαν αρκετά μεγάλες προσδοκίες για εμάς. Από την πρώτη μας κιόλας προσπάθεια και εμείς οι ίδιοι είχαμε και αρκετές φιλοδοξίες σε σχέση με το να γίνουμε μία διεθνής μπάντα.
Ε.Γ.: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό έτσι ώστε να μπορέσει κάποιος να γίνει ροκ σταρ; Είναι εύκολο όπως ίσως μπορούμε να φανταστούμε μόνο διασκέδαση και τρέλα ή χρειάζεται να είσαι αρκετά σκληρός για να τα καταφέρεις;
D.E.: Πρέπει να είσαι σκληρός όντως (γέλιο). Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο το να ταξιδεύεις διαρκώς ή το πρόγραμμα του ύπνου που είναι ιδιαίτερο ή το ότι το σόου θα πρέπει διαρκώς να συνεχίζεται. Είναι μία δύναμη που πρέπει να έχεις μέσα στον εαυτό σου και ορισμένες στιγμές μπορεί να χρειαστεί και αρκετή σοβαρότητα επίσης. Χρειάζεται να είσαι συνεπής σε σχέση με το τι κάνεις. Επίσης πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι το κοινό είναι πολύ πιο σημαντικό από ότι είσαι εσύ ο ίδιος. Επειδή αυτοί είναι που έρχονται να σε δουν, πληρώνουν το αντίτιμο και έτσι πρέπει να τους δίνεις την καλύτερη εκδοχή της παράστασης σου κάθε μα κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή. Πρέπει επίσης να είσαι συνειδητοποιημένος σχετικά με το τι εικόνα δίνεις προς τα έξω κάθε φορά. Είναι η ερώτηση που κάνω στους μουσικούς έχω γύρω μου κάθε φορά: Ποιο είναι το δυσκολότερο πράγμα στην πορεία προς την κορυφή; Και εκείνοι με κοιτούν στα μάτια και λένε: Τι είναι δυσκολότερο; Μα φυσικά το να μείνεις στην κορυφή! Αλήθεια αυτό είναι το δυσκολότερο από όλα, το να μείνεις εκεί. Απαιτεί πολλή δύναμη πολύ μεγάλο σθένος, αφοσίωση και πρέπει επίσης να χαμογελάς ενώ τα κάνεις όλα αυτά.
Ε.Γ.: Ναι φαντάζομαι πως έχετε δίκιο, ίσως είναι απλά ο τρόπος που το βλέπουν οι θαυμαστές, ως κάτι απλό και πολύ διασκεδαστικό, το να διαλέγεις δηλαδή μία τέτοια εντός εισαγωγικών τρελή ζωή. Από τα τελευταία σας κομμάτια το Ηeartbreak Hotel ξεχωρίζει. Εγώ προσωπικά το λατρεύω. Συνήθως λένε πως υπάρχει μία ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι. Ποια είναι λοιπόν η ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού;
D.E.: Αυτό είναι ένα τραγούδι του Elvis Presley, μεγάλη του επιτυχία τη δεκαετία του ’50. Και εμείς όπως σας είπα ήμασταν φανατικοί του Rock ‘n’ roll όταν ήμασταν νέα παιδιά, για την ακρίβεια ήμασταν φαν του νεαρού Elvis. Λατρεύαμε αυτό το τραγούδι, λατρεύαμε το Ηeartbreak Hotel. Έτσι κάναμε μία Rock Blues version του συγκεκριμένου τραγουδιού την πρώτη φορά που το δοκιμάσαμε. Μετά λοιπόν από μία μεγάλη συναυλία στο Sydney Opera House, ήταν μία από τις μεγάλες επιτυχίες που ανέφεραν οι κριτικοί. Μετά από αυτή τη συναυλία ήταν η εκδοχή του heartbreak Hotel από τους AC/DC. Το είχαμε ηχογραφήσει λοιπόν στο πρώτο album της μπάντας και έτσι τώρα εγώ έκανα μία καινούργια ηχογράφηση για την επέτειο των 50 χρόνων από εκείνη την πρώτη φορά. Προσπάθησα λοιπόν να το κάνω αρκετά πιστά ως προς τη Rock Blues εκδοχή που είχαμε κάνει τότε. Το κοινό το αγάπησε και το ερμηνεύω στις συναυλίες μέχρι και σήμερα.
Ε.Γ.: Αυτό είναι πολύ συγκινητικό και εγώ η ίδια συγκινούμαι γιατί λατρεύω τον Elvis Presley, η ίδια η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σας σχέδια τα οποία μπορείτε να μας ανακοινώσετε;
D.E.: (Γέλια) Είμαι τόσο πολύ απασχολημένος με διάφορα αυτή την περίοδο. Ο επόμενος χρόνος είναι ήδη κλεισμένος με συναυλίες και αυτή την εποχή επίσης ηχογραφώ τρία καινούργια τραγούδια για τη χρονιά αυτή. Δουλεύω με τον Flemming Rasmussen, παραγωγό των Metallica, ο οποίος έχει κερδίσει και grammy και είναι αυτός ο οποίος θα μιξάρει τα τραγούδια, που θα ηχογραφηθούν και θα κυκλοφορήσουν λίγο αργότερα μέσα σε αυτή τη χρονιά. Είμαι πολύ απασχολημένος αλλά κοιτάω διαρκώς μπροστά και προσπαθώ να δουλεύω και είμαι πολύ ευγνώμων για όλα αυτά που έχω αυτή τη στιγμή.
Ε.Γ.: Εμείς είμαστε ευγνώμονες που θα σας δούμε σε ένα ακόμη live και ευχόμαστε να έρθετε ξανά στην Ελλάδα. Θα χαρώ πάρα πολύ να σας γνωρίσω από κοντά. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ κύριε Έβανς που μας παραχωρήσατε αυτή τη συνέντευξη!
D.E.: Σας ευχαριστώ και εγώ. Ανυπομονώ και εγώ να έρθω στην Ελλάδα γιατί ξέρετε, έχοντας γεννηθεί στην Ουαλία αλλά έχοντας μεγαλώσει και στην Αυστραλία, έχω πολλούς φίλους Έλληνες μετανάστες εκεί και όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μέρος της αυστραλιανής κουλτούρας πλέον επίσης, όπως πιθανότατα θα γνωρίζετε.
Ε.Γ.: Σας ευχαριστούμε και πάλι.
Συνέντευξη: Έλενα Γαζγαλή
Απομαγνητοφώνηση – Μετάφραση: Νεφέλη Παπαθανασίου
Επιμέλεια άρθρου: Σέρρας Πλάτων