12 C
Athens
Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου, 2025

Γιώργος Φριντζήλας: Η τρίτη εκδοχή του Drama Perpetua είναι μια εντελώς καινούργια πρόταση

To Drama Perpetua σημαίνει Αέναο Δράμα. Και ο Γιώργος Φριντζήλας νιώθει πως το συγκεκριμένο έργο μπορεί να παίρνει κάθε φορά μια διαφορετική μορφή. Έτσι προέκυψε και η τρίτη εκδοχή της παράστασης, που αποτελεί μια εντελώς καινούργια πρόταση. Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες εκδοχές της, μάλιστα, εκτός από την παρουσία του ίδιου και της Γεωργίας Τσαγκαράκη έρχεται να προστεθεί και ο Μιχάλης Πανάδης, ο οποίος έχει γράψει και τη μουσική.
 
Εκτός από την ερμηνεία του ως Ερρίκος Ντεζιρέ Λαντρύ, ο Γιώργος υπογράφει και την σκηνοθεσία. Μας μίλησε για τη μεγάλη του αγάπη σ’ αυτό το έργο, για την ακινησία του δυτικού πολιτισμού, αλλά και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα…
 
– Γιατί επέλεξες να παιχθεί ξανά η παράσταση; Τι σημαίνει για σένα αυτό το έργο και γιατί θα συμβούλευες κάποιον/κάποια να έρθει να το δει;
Το Drama Pepreptua είναι η προσωπική κατάθεση ενός ανθρώπου που έχει μέσα του έναν δαίμονα κι έναν άγγελο και η προσπάθειά του να τους συμφιλιώσει. Και εφόσον κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, λίγο ή πολύ, αυτή την αντιθετικότητα, είναι ένα έργο που μπορεί να επαναλαμβάνεται αέναα, παίρνοντας κάθε φορά διαφορετική μορφή, γι’ αυτό και ο τίτλος Drama Perpetua, δηλαδή Αέναο Δράμα. Η τρίτη εκδοχή της παράστασης αποτελεί μια εντελώς καινούργια πρόταση. Είναι πολύ γόνιμη διαδικασία να επανέρχεσαι σε οικείους χώρους για να συνειδητοποιήσεις τις μεταβολές που έχουν συντελεστεί εντός και εκτός, αφού ο χρόνος είναι παράγοντας που μεταβάλλει διαρκώς τα πάντα.
Από την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο αυτού του έργου, η σκέψη μου ήταν να δημιουργηθεί μια ανοιχτή σχέση με το κείμενο και τους συνεργάτες, ώστε να μπορεί να ταξιδεύει στον τόπο και το χρόνο. Μια μελέτη στο πώς επηρεάζουν αυτοί οι παράγοντες δυναμικά το αποτέλεσμα. Θελήσαμε να δημιουργήσουμε με τη Γεωργία Τσαγκαράκη μια ανοιχτή σχέση που θα αντέχει την είσοδο καινούργιων ανθρώπων και ενεργειών, φέρνοντάς μας κάθε φορά σε επαφή με κάτι που δεν καταλαβαίναμε, αλλά που θα θέλαμε να γνωρίσουμε. Σε αυτή την εκδοχή συνεργάτες μας είναι η Κική Μπάκα που επιμελείται την κίνηση, ο Μιχάλης Πανάδης που γράφει τη μουσική και παίζει το ρόλο του αφηγητή, η Ηλιάννα Σκουλάκη που υπογράφει τη σκηνογραφία / ενδυματολογία, η Μαρία Αθανασοπούλου που κάνει τους φωτισμούς και η Ρού Ζάννου που φωτογράφισε τον κόσμο που επιχειρούμε να παρουσιάσουμε. Και τους αναφέρω όλους γιατί αισθάνομαι την παράσταση πολύχρωμη, εφόσον πήρε κάτι από το χρώμα των ματιών του κάθε ενός από τους συντελεστές της.
 
– Πόσο διαφορετική είναι η παράσταση σε σχέση με την προηγούμενη παρουσίαση της;
Όσον αφορά στην εσωτερική χημεία του έργου, στην προηγούμενη εκδοχή είχαμε εστιάσει στην έννοια ”σχέση – χωρισμός”, στο ότι πρέπει να σκοτώσεις μέσα σου ένα κομμάτι του εαυτού σου για να μπορέσεις να υπάρξεις με έναν άλλο άνθρωπο ή πως πρέπει μέσα σου να σκοτώσεις τον άλλο για να τελειώσει μια ερωτική σχέση και να προχωρήσεις στη ζωή σου. Σε αυτή την εκδοχή, ασχοληθήκαμε με πιο αρχετυπικές έννοιες. Προσεγγίσαμε τους χαρακτήρες του έργου σαν τις διαφορετικές φωνές που υπάρχουν μέσα σ΄ έναν άνθρωπο. Πρωταγωνιστές του έργου είναι ο Ερρίκος Ντεζιρέ Λαντρύ, γάλλος κατά συρροή δολοφόνος, και η Αγία Περπέτουα, πρωτοχριστιανή μάρτυρας που πέθανε θηριομαχώντας στη ρωμαϊκή αρένα αρνούμενη να εγκαταλείψει την πίστη της.

Μεταφορικά, αποτελούν τις δύο αντίθετες φωνές πίστης που σε έλκουν προς το καλό και το κακό, ανάμεσα στις οποίες ο άνθρωπος καλείται να ισορροπήσει. Χρησιμοποιώντας σε αυτή την εκδοχή ζωντανή μουσική, που έχει συνθέσει ο Μιχάλης Πανάδης ο οποίος παίζει και το ρόλο του αφηγητή, αλλά και κινησιολογική φόρμα, με τη βοήθεια της χορογράφου Κικής Μπάκα, θελήσαμε να ερευνήσουμε και να αναπαραστήσουμε το ένα σύμπαν, τον έναν άνθρωπο μέσα στον οποίο λαμβάνει χώρα το Αέναο Δράμα. Με αυτή την έννοια, το έργο σε αυτή του την εκδοχή είναι περισσότερο υπαρξιακό και λιγότερο περιγραφικό μιας σχέσης. Σε αυτή την απόπειρα μας βοήθησε και μας ενέπνευσε ο ίδιος ο χώρος που παρουσιάζουμε το έργο, το Βρυσάκι, εφόσον δεν είναι ένας αμιγώς θεατρικός χώρος, αλλά ένα παλιό σπίτι στην Πλάκα που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, και φέρει την ενέργεια των ανθρώπων που έζησαν εκεί.

– Σ’ αυτήν τη διανομή υπάρχει και τρίτος ηθοποιός. Τι προσφέρει ο Μιχάλης με την παρουσία του;
Συνεχίζοντας ουσιαστικά την απάντηση της προηγούμενης ερώτησης, πάνω στην απόπειρα να αναπαραστήσουμε το σύμπαν ενός ανθρώπου μέσα στον οποίο συντελείται η πάλη διαφορετικών φύσεων, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε ενεργητικά και όχι περιγραφικά ή συνοδευτικά, το στοιχείο της μουσικής. Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται το ίδιο πράγμα με τον δικό του μοναδικό τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο καθένας μας ακούει τη δική του διαφορετική μουσική, μέσα από την οποία αποκωδικοποιεί το σύμπαν γύρω του.

Η μουσική ξεδιπλώνει τα ανείπωτα κομμάτια της ψυχής και τα επικοινωνεί προς τα έξω. Χρησιμοποιώντας την ύλη διαφορετικών ανθρώπων για να δημιουργήσουμε το σύμπαν ενός, χρειαζόμασταν έναν συνθετικό ιστό και το ρόλο αυτό έπαιξε σε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη της μουσικής, που πηγάζει αλλά και απευθύνεται σε ένα κέντρο που δεν είναι η λογική, αλλά εκείνο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Στην εκδοχή αυτή δεν παίζω εγώ το ρόλο του Λαντρύ και η Γεωργία το ρόλο της Περπέτουα. Κινούμαστε σε έναν αχανή χώρο χάους, που μέσα του βρίσκονται εν δυνάμει όλες οι μορφές και ανάλογα με τις συνθήκες, ο κάθε ένας από μας δίνει τη φωνή και το σώμα του σε όποια από αυτές τις μορφές έχει ανάγκη να μιλήσει. Ο Μιχάλης, με το διπλό ρόλο του μουσικού – αφηγητή, συνδέει τα κομμάτια του αχανούς αυτού σύμπαντος, ενώνοντας την εικόνα και συνεχίζοντας την ιστορία, επικοινωνώντας την με το κοινό.

– Μαζί με τον πρωταγωνιστικό σου ρόλο υπογράφεις και την σκηνοθεσία. Πόσο δύσκολο και απαιτητικό είναι να παίζεις και παράλληλα να σκηνοθετείς μια παράσταση; 
Χωρίς να έχω προηγούμενη εμπειρία, επιχείρισα να μιλήσω σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω. Ο ρόλος του σκηνοθέτη έχει τελείως άλλη λειτουργία από το ρόλο του ηθοποιού. Ο ηθοποιός μοιάζει να στριφογυρνάει γύρω από μια έννοια, στην οποία δίνοντας κάτι από την ύλη του, σιγά σιγά τη μεγεθύνει και της δίνει μορφή, μοιάζει δηλαδή με έναν τρόπο μια εγωιστική διαδικασία. Ο σκηνοθέτης από την άλλη, ξεκινώντας από μια αρχικά εγωιστική κίνηση πρόσκλησης ανθρώπων στο σύμπαν του, πρέπει σιγά σιγά να κάνει το εγώ του να υποχωρεί, δίνοντας χώρο σε αυτό που οι συνεργάτες του δημιουργούν.

Περπατώντας αυτό το μονοπάτι του Drama Perpetua, ένιωθα να διανύω δύο παράλληλες και αντίθετες πορείες, σαν να ξεκινάω από ένα σύμπαν που γνωρίζω, πηγαίνοντας προς κάτι εντελώς άγνωστο, ενώ παράλληλα δίπλα περπατούσα πάλι εγώ από κάτι εντελώς άγνωστο προς έναν κόσμο που πρόκειται να γνωρίσω. Όταν οι δύο αυτές μορφές, περπατώντας παράλληλα, συναντιούνται, είναι μια ευτυχής συνύπαρξη σκηνοθέτη – ηθοποιού, συχνά όμως προχωρούν με διαφορετική ταχύτητα και αυτό προκαλεί συγκρούσεις. Στην πορεία αυτή όμως, δεν ήμουν μόνος, ήταν μαζί άνθρωποι που εκτιμώ και σέβομαι πολύ βαθιά, και αυτό δημιούργησε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και διαλόγου, που είναι απαραίτητο για κάθε καινούργια περιπέτεια. 

 
– Μίλησε μας για τον ρόλο σου, αλλά και την εποχή εκείνη, η οποία διαδραματίζεται το έργο; Υπάρχουν ομοιότητες με το σήμερα; 
Ο Ερρίκος Ντεζιρέ Λαντρύ είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, που έζησε στη Γαλλία των αρχών του εικοστού αιώνα και απασχόλησε την κοινή γνώμη αλλά και τη δικαιοσύνη, με την κατηγορία ότι αποπλάνησε και σκότωσε δώδεκα γαλλίδες. Βασικότερο τεκμήριο κατηγορίας αποτέλεσε το χειρόγραφο ημερολόγιό του, που βρέθηκε στην έπαυλή του στο Καμπέ και περιέγραφε με λεπτομέρειες τη δολοφονία του πρώτου από τα θύματά του. Ο ίδιος αρνιόταν μέχρι τέλους την κατηγορία, ισχυριζόμενος ότι το ημερολόγιο αποτελεί μονάχα μια λογοτεχνική απόπειρα.

Τελικά, καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό, ωστόσο εκκρεμεί ακόμα και σήμερα το ερώτημα αν ήταν πράγματι ένοχος ή όχι. Διαβάζοντας το ημερολόγιό του αντιλαμβάνεται κανείς μια φύση μοναχική και ρομαντική, ικανή να θυσιαστεί αλλά και να θυσιάσει για μια ιδέα. Έναν άνθρωπο τόσο ευάλωτο όσο και διττό, εφόσον όσο πιο πολύπλοκος είναι ένας οργανισμός, τόσο πιο πολλές δυνατότητες έχει μέσα του προς τη δημιουργία αλλά και την καταστροφή. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί ένας τέτοιος οργανισμός, παίζει καταλυτικό ρόλο προς την εξέλιξή του.

Η δυτική κοινωνία, εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο σε τετράγωνα περιβάλλοντα σκέψης και δράσης, διαστρεβλώνει ορμέμφυτα και εκφυλίζει συνειδήσεις, δημιουργώντας αδιέξοδους τύπους Λαντρύ, μεγαλύτερου ή μικρότερου διαμετρήματος. Εγκλήματα συμβαίνουν καθημερινά εντός του εαυτού ή έξω από αυτόν. Και σε αυτού του τύπου την κοινωνία ζούμε κι εμείς σήμερα. Γύρω μου έχω συναντήσει πολλούς Λαντρύ, που δολοφονούν σε μια πορεία ζωής αυτό το δώρο που λέγεται ύπαρξη, καταδικάζοντας εαυτούς αλλά και οικείους σε ένα αδιέξοδο παρόν, στερούμενοι τη δυνατότητα να αναπνέουν, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται, να υπάρχουν. Ο Λαντρύ αυτοκτονεί, αρνούμενος να υποτάξει το ιερό ζώο που αναπνέει μέσα του και το οποίο καθημερινά του ζητάει φως, αλλά γύρω του υπάρχει σκοτάδι.

Μη μπορώντας να υποφέρει την ακινησία που του προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός, επιλέγει την προσωπική θυσία, μεταβάλλοντας τον εαυτό του στο αρχαίο ζώο πριν εξημερωθεί, για να προσφέρει στους γύρω του τον αποδιοπομπαίο τράγο που έχει ανάγκη μια κλειστή κοινωνία, για να αποφορτιστεί και να συνεχίσει να υπάρχει. Η Περπέτουα από την άλλη μεριά, αποτελεί  παρόμοια φύση, αναπτυγμένη σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Ένα πλάσμα προορισμένο να δονηθεί σε ακραίες συχνότητες ύπαρξης, που αρνείται να συνεχίσει τη ζωή στο μεσοαστικό κλίμα της οικογένειας που γεννήθηκε.

Με ευκολία βρίσκει σύμμαχο τον καινούργιο θεό που ήρθε να γκρεμίσει τον αρχαίο κόσμο και χωρίς καμία καθυστέρηση και ψυχική ασθένεια, αλλά με το εκτόπισμα που της παρέχει η δική της εποχή, εγκαταλείπεται στα υγιή ένστικτά της και θυσιάζεται σε πλήρη γνώση, αφήνοντας το κορμί της να κατασπαραχθεί από τα άγρια ζώα της ρωμαϊκής αρένας. Δύο συγγενικές προσωπικότητες που τελείωσαν τη ζωή τους με αίμα και θυσία, δημιουργώντας στη συνείδηση του θεατή τη μορφή μια Αγίας και ενός Θηρίου, χωρίς όμως – κάτω από μια πιο προσεκτική ματιά – να μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για αυτούς και τις προθέσεις τους. 

– Η παράσταση θα παιχθεί μέχρι τέλη Ιανουαρίου. Υπάρχει πιθανότητα να πάει και περισσότερο; Είναι κάτι που υπάρχει στις σκέψεις σας; 
 
Η παράσταση σε αυτή την εκδοχή της θα παιχτεί στο Βρυσάκι μέχρι 31 Ιανουαρίου και ίσως και τις πρώτες εβδομάδες του Φεβρουαρίου. Σε κάθε της ανέβασμα οι παραστάσεις που δίνουμε έχουν περιορισμένο αριθμό. Εάν υπάρξει λόγος, θα φτιαχτεί στο μέλλον, σε μια καινούργια χρονική στιγμή και σε έναν διαφορετικό χώρο, μια καινούργια της εκδοχή, για να μας αποκαλύψει με ποιόν τρόπο θα βλέπουμε το ίδιο πράγμα τότε.
– Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτης; 
Αυτή τη στιγμή, το επόμενό μου σχέδιο τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης, είναι ένα ταξίδι που θέλω να κάνω μακριά από την Ελλάδα της κρίσης και την Αθήνα της αποξένωσης, για να μπορέσω να τις αγαπήσω ξανά και τις δύο και να ξαναέρθω σε υγιή και νηφάλιο διάλογο τόσο μαζί τους όσο και μαζί μου.

& Αναλυτικά στοιχεία για το Drama Perpetua ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7805-qdrama-perpetuaq–.html

Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 4/1/2014

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα