Με αφορμή την παράσταση «Οι Άθλιοι» το δημοφιλές αριστούργημά του Βίκτορος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”, ο νέος και ταλαντούχος ηθοποιός Γιάννης Φιλίππου μιλά στο all4fun για την παράσταση, τον εαυτό του, και πως επέλεξε να γίνει ηθοποιός.
Μίλησε µας για την παράσταση σας «Οι Άθλιοι» το κλασικό έργο του Βίκτορος Ουγκό
Είναι μια υπέροχη δουλειά! Η διασκευή του έργου είναι εκπληκτική, πιστή και με μεγάλο σεβασμό στο κείμενο του Βίκτορος Ουγκό (κύριο γνώρισμα της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη σε όλες τις θεατρικές διασκευές της), καταφέρνει να συγκινεί θεατές όλων των ηλικιών και να μεταφέρει τα μηνύματα του συγγραφέα αυτούσια. Ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει από τις πρώτες κιόλας μέρες και το θέατρο είναι γεμάτο καθημερινά! Είμαι ευτυχής που συμμετέχω σ’ αυτήν.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Αρχικά να πούμε ότι μιλάμε για μία υπερπαραγωγή του “Ελληνικού Κόσμου” με όλη τη σημασία της λέξης, χωρίς ωστόσο τίποτα το περιττό, με ουσία και ποιότητα. Εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, ατμοσφαιρικοί φωτισμοί και video art, εναλλασσόμενες μουσικές που υπογραμμίζουν τη δράση, αλλά και υπέροχα τραγούδια. Εικόνες που σε μεταφέρουν στη Γαλλία του 19ου αιώνα και όλα αυτά μέσα από μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία όπου 22 ηθοποιοί παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν. Βέβαια για να τα δείτε όλα αυτά πάνω στη σκηνή υπάρχει κι ένα εξαιρετικό επιτελείο που εργάζεται στο backstage αδιάκοπα, πάντα με κέφι και καλή διάθεση.
Μίλησέ µας λίγο για τον ρόλο σου. Σε δυσκόλεψε κάτι σε αυτόν;
Κατά τη διάρκεια της παράστασης υποδύομαι διάφορους ρόλους, όπως αυτός του εισαγγελέα, του πολίτη της Μοντρέιγ κ.ά. όμως ο βασικός μου ρόλος είναι ο Φεράκ (ή Κουρφεράκ όπως είναι στο πρωτότυπο). Πρόκειται για έναν νεαρό φοιτητή, φίλο του Μάριου και μέλος της αδελφότητας, που διακατέχεται από το αίσθημα δικαίου. Είναι αυθόρμητος και μαχητικός και στη δεδομένη στιγμή που διαδραματίζεται το έργο πιστεύει πως η επανάσταση είναι η μόνη λύση που μπορεί να ανατρέψει το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς και να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία και σε έναν καλύτερο βοιωτικό επίπεδο γενικότερα. Δεν μπορώ να πω πως με δυσκόλεψε κάτι γιατί κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος φύσει δίκαιος που όσο περνάει από το χέρι μου θα έκανα τα πάντα για να υπερασπιστώ τα δικά μου δικαιώματα, αλλά και των γύρω μου.
Πως είναι η επαφή µε τα παιδιά, τι ουσιαστικό πιστεύεις ότι τους προσφέρει το θέατρο;
Το θέατρο πέραν της εκάστοτε ιστορίας, είναι μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων, είναι κάτι ζωντανό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια των παιδιών και τους επηρεάζει στο εδώ και το τώρα. Ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια που έχουν τα παιδιά-θεατές, το γεγονός ότι μπορεί να σου απευθυνθούν και την ώρα ακόμα που παίζεις (είτε γιατί διαφωνούν με τα λόγια κάποιου ήρωα είτε και για να βοηθήσουν έναν άλλον αν συμπάσχουν μαζί του) μπορεί από κάποιους να θεωρηθεί ενοχλητικό, στην πραγματικότητα όμως είναι άκρως γοητευτικό και ελπιδοφόρο. Έχω δει παιδιά να αλλάζουν συμπεριφορά ή ακόμα και τρόπο σκέψης μετά από παραστάσεις. Επίσης σε μια εποχή πνιγμένη από την τεχνολογία και τους γρήγορους ρυθμούς, μια εποχή που δυστυχώς τα παιδιά δεν προλαβαίνουν πολλές φορές να διαβάσουν ένα βιβλίο, πιστεύω ότι το θέατρο είναι ο πιο κοντινός δρόμος να έρθουν σε επαφή με τέτοια σπουδαία, κλασσικά και διαχρονικά κείμενα όπως οι Άθλιοι.
Έχει αλλάξει µέσα στα χρόνια το παιδικό θέατρο προκειμένου να ικανοποιήσει τους νέους κώδικες που απαιτούν τα παιδιά σήμερα;
Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το παιδικό θέατρο ως ηθοποιός αλλά και ως θεατροπαιδαγωγός. Το θέατρο αυτό καθαυτό δεν έχει αλλάξει, οι “κανόνες” παραμένουν ίδιοι. Παρόλαυτα επειδή πρόκειται για κάτι ζωντανό όπως είπα και πιο πάνω, οφείλει να εξελίσσεται σύμφωνα με την εποχή του. Επομένως όσο η τεχνολογία και τα οπτικοακουστικά μέσα προχωρούν, εννοείται θα συμπεριλαμβάνονται και στις παραστάσεις. Ζούμε στην εποχή της εικόνας και του ήχου, τα μικρόφωνα, η καλή ποιότητα ήχου αλλά και τα video arts είναι αναπόφευκτα μέρος μιας σύγχρονης παράστασης. Η θεματολογία ωστόσο, αν και πιστεύω πολύ στα σύγχρονα έργα, πάντα θα επιστρέφει στα κλασσικά κείμενα ως σημείο αναφοράς, γιατί πάντα έχουν κάτι να μας διδάξουν και συνεχίζουν να μας γοητεύουν και να μας αφυπνούν.
Αποκάλυψε µου την πιο αγαπημένη σου σκηνή από την παράσταση
Θα σταθώ σε δυο ομαδικές σκηνές που ενώ είναι τόσο αντίθετες, τις αγαπώ για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όσο οξύμωρο και να ακούγεται. Η μία σκηνή είναι το δικαστήριο στο Αράς, σκηνοθετημένη με πολύ χιούμορ, όπου αρκεί ένα κοίταγμα στα μάτια με τους συναδέλφους για να γελάνε και τα μουστάκια μας από αυτό που εισπράττουμε ο ένας από τον άλλον. Η δεύτερη σκηνή είναι η τελική μάχη στο οδόφραγμα, σκηνοθετημένη με δυναμισμό και φέροντας όλη την τραγικότητα της στιγμής, όπου αρκεί ένα κοίταγμα στα μάτια με τους συναδέλφους για να ανατριχιάσει όλο το κορμί μας και να συγκινηθούμε. Είμαι πολύ περήφανος που ανήκω σε αυτό τον θίασο, που δεθήκαμε από τις πρώτες κιόλας πρόβες χάρη στη σκηνοθέτη μας, και είμαστε σε θέση να βιώνουμε κάθε μέρα όλα τα συναισθήματα επί σκηνής.
Θυμάσαι την πρώτη παιδική παράσταση που είδες;
Θα μιλήσω για την πρώτη παιδική παράσταση από την οποία έχω μνήμες και δεν είναι άλλη από τον “Οδυσσεβάχ” της Ξ. Καλογεροπούλου. Θυμάμαι να έχω πάρει κι ένα πρόγραμμα που από την μια πλευρά ήταν η αφίσα και από πίσω είχε τους συντελεστές και μερικές ακόμα φωτογραφίες του έργου. Με θυμάμαι να το συζητάω για πολύ καιρό και να τραγουδάω τα τραγούδια. Τα έφερε έτσι η τύχη που η πρώτη παιδική παράσταση που έπαιξα επαγγελματικά ήταν ο “Οδυσσεβάχ” και εγώ έκανα τον ρόλο του Αγήνορα.
Αλήθεια, πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Θα απαντήσω ειλικρινά. Ανέβηκαν οι βάσεις την χρονιά που έδωσα πανελλήνιες και δεν πέρασα στο μαθηματικό. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί νομίζω ακόμα εκεί θα ήμουν και θα πάλευα να πάρω πτυχίο. Ωστόσο πάντα είχα αγάπη για τις τέχνες (έκανα χορό, μαθήματα πιάνου, χορωδία), έκανα μιμήσεις στην παρέα, αλλά δεν είχα παίξει ποτέ ούτε σε σχολική παράσταση. Την αποφράδα λοιπόν εκείνη χρονιά, πήγα στην ερασιτεχνική ομάδα του δήμου και το μικρόβιο τρύπωσε για τα καλά. Το ίδιο καλοκαίρι ετοίμαζα τα κομμάτια μου για τη δραματική σχολή.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Νομίζω πως αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος ρόλος, αλλά η συνεργασία και το πλαίσιο στο οποίο θα γίνει μία παράσταση. Για αυτό και συνήθως με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω, επιδιώκω να συνεργάζομαι και να ξανασυνεργάζομαι. Για να μην αφήσω όμως αναπάντητο το ερώτημα, θα σου πω ότι είχα πάντα μια κρυφή επιθυμία να παίξω τον Πινόκιο και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μου δόθηκε η ευκαιρία το 2015-16 στο θέατρο Ιλίσια. Είμαι ένας άνθρωπος που αρνούμαι να μεγαλώσω και που συνεχίζω να κάνω λάθη για τα οποία εύχομαι να μου δίνονταν δεύτερες ευκαιρίες. Ο Πινόκιο είναι ο καθρέφτης μου!
Τι κάνεις εκτός δουλειάς;
Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες παντρευόμαστε το επάγγελμα μας. Ακόμα και όταν δεν δουλεύουμε, ο ελεύθερος χρόνος και οι ασχολίες μας συνδέονται με κάποιο τρόπο με τη δουλειά μας. Επομένως θα σου πω πως όταν δεν παίζω στο θέατρο ή δεν κάνω μάθημα στα σχολεία και στο Κέντρο Γνωσιακού Συμπεριφορικού Δράματος που συνεργάζομαι, τότε πηγαίνω να δω θέατρο/σινεμά ή μια βόλτα για ένα καφέ που συνήθως θα είναι με κάποιον φίλο συνάδελφο και θα μιλάμε για δουλειές. Τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται λίγο τρομαχτικό, αλλά στην καθημερινότητα το νιώθω απόλυτα φυσικό!
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Αν και θαυμάζω κρυφά αυτούς που ήδη ξέρουν τι θα κάνουν μετά από δύο καλοκαίρια, εγώ προτιμώ να αφήνω τα πράγματα να προχωράνε σιγά σιγά. Προς το παρόν βιώνω με ευγνωμοσύνη την παράσταση των “Αθλίων” μας και μιλάω για κάτι τηλεοπτικό που ελπίζω να δρομολογηθεί για την ερχόμενη σεζόν.
Του Γιάννη Αντωνίου, 15/1/2024
Επιμέλεια άρθρου: Δημήτρης Κοτσίφης