Ο Βαγγέλης Μάγειρος μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Tabula Rasa» στην οποία υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία.
Γιατί και με ποια αφορμή έφτιαξες το tabula rasa;
Αφορμή υπήρξε το μονόπρακτο που έγραψε ο πολύ καλός μου φίλος Αστέριος Γούσιος “Η Μάσκα”. Το μονόπρακτο αυτό παρακίνησε και ενέπνευσε την ανάγκη μου να γράψω ένα έργο πάνω στο ζήτημα της ταυτότητας. Για το κατά πόσο η ταυτότητα που φέρει ο άνθρωπος του σημερινού κόσμου είναι πραγματικά δική του και όχι ένα κατασκεύασμα της κοινωνίας που, εν αγνοία ή και εν γνώση του, του έχει φορεθεί.
Ήδη έχετε ξεκινήσει λίγες εβδομάδες. Ποια είναι η αίσθηση που έχεις για την αποδοχή της παράστασης από το κοινό;
Όμορφη, συγκινητική και ελπιδοφόρα. Κόσμος και κριτικοί έχουν αγκαλιάσει την παράσταση. Στις ιστορίες που διαδραματίζονται στο “TABULA RASA” βλέπουν τους εαυτούς τους. Τις δικές τους επιλογές και αποφάσεις. Καλές και κακές. Θέλουμε να τους περάσουμε το δικό μας “γιατί”. Άμα το ακούσουν, για μας είναι κέρδος.
Τι αγάπησες στη διαδικασία ανεβάσματος;
Την ίδια την όλη διαδικασία. Τις πρόβες, την οργάνωση, ακόμη και τα εμπόδια (τα οποία στην πορεία αποδείχτηκαν πολλά). Όλα αυτά γέννησαν σε όλους μας ένα πείσμα, το να μη σταματήσουμε και να μην το βάλουμε κάτω. Η όρεξη και η διάθεση του συνόλου νίκησε και έβγαλε ένα αποτέλεσμα για το οποίο είναι συγκινημένος και περήφανος.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για έναν νέο καλλιτέχνη όταν δεν έχει πάρει και επιχορήγηση;
Η εύρεση χορηγών και παραγωγών για να στηρίξουν την παράστασή του. Δυστυχώς η εμπιστοσύνη στα εγχειρήματα των νέων και άσημων καλλιτεχνών δεν είναι μεγάλη. Εκεί ο καλλιτέχνης καλείται να επιστρατεύσει όλο του το κουράγιο για να μην απογοητευτεί και εις πείσμα των καιρών να φέρει εις πέρας το εγχείρημα το οποίο έχει πιστέψει και έχει ονειρευτεί. Είτε μόνος του, είτε με τους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτόν και τους εμπιστεύεται. Καλό θα είναι οι φορείς, κρατικοί και μη, να πιστέψουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Κουβαλάνε ιδέες και απόψεις όπου σήμερα ο κόσμος τις χρειάζεται, τις έχει ανάγκη.
Πώς βρίσκεις τα ενοίκια των θεάτρων;
Πολλά θέατρα έχουν ενοίκια τα οποία όχι μόνο αποτρέπουν τον καλλιτέχνη να τα πλησιάσει, αλλά και από το να μπει στη διαδικασία να ξεκινήσει το εγχείρημά του. Δε θα μιλήσω για τα μεγάλα θέατρα, τα οποία ούτως ή άλλως ένα μικρό, ανερχόμενο, σχήμα δε θα στοχεύσει σε αυτά, αλλά τα μικρότερα θέατρα, όπως και οι εναλλακτικοί χώροι θα πρέπει να λειτουργούν ως φάροι, για να μένει η διάθεση και η όρεξη των καλλιτεχνών ζωντανές.
Πώς βρίσκεις τις τιμές των εισιτηρίων στις θεατρικές παραστάσεις;
Έχω πάει σε παραστάσεις μεγάλων παραγωγών με ονόματα του χώρου και μη, σε παραστάσεις σκηνοθετών που δηλώνουν αγωνιστές κι όχι συστημικοί και η τιμή του μειωμένου εισιτηρίου είναι στα 17, 18, μέχρι και 20 ευρώ. Αυτό είναι σωστή κοροϊδία. Από πού κι ως πού το εισιτήριο των ανέργων και οι ατέλειες έχουν ξεπεράσει κατά πάρα πολύ την τιμή της γενικής εισόδου που υπήρχε πριν μερικά χρόνια; Ή τι είναι αυτό που κάνει μία σειρά θέσεων, λίγο πιο μπροστά από τις μεσαίες και λίγο πιο πίσω από τις πρώτες να κοστίζει 30 και 50 ευρώ; Το θέατρο είναι μία τέχνη που απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, είναι μία τέχνη λαϊκή και εκπαιδευτική. Αυτό πρέπει να το ξαναθυμηθούμε, πόσο μάλλον τώρα, το 2025, όπου τα γεγονότα και οι εξελίξεις μάς δείχνουν πόσο το έχουμε ανάγκη.
Κέρδισες το φετινό στοίχημα με τον εαυτό σου για την παράσταση;
Κάθε μία από τις μέχρι τώρα παραστάσεις μας με κάνει να καταλαβαίνω ότι το κέρδισα. Ελπίζω με αυτούς τους ανθρώπους, και με άλλους που σιγά σιγά γνωρίζω, να κερδίσουμε πολλά στοιχήματα ακόμα.
Μαρία Κωνσταντακοπούλου, 24/3/25