Είναι δυνατόν μια συνέντευξη από μόνη της να προκαλεί τόσο έντονα και δυνατά συναισθήματα; Όταν αποκαλύπτει την αλήθεια, όταν στέλνει τόσο βαθιά μηνύματα, φυσικά και είναι!
Η συγκίνηση ξεχειλίζει, διαβάζοντας τα λεγόμενα της κυρίας Ειρήνης Αϊβαλιώτου, του δημιουργού και εκφραστή του www.catisart.gr
Ενός σάιτ, που προσφέρει απλόχερα και με ανιδιοτέλεια στους Έλληνες ηθοποιούς και δίνει την ευκαιρία στην ίδια να συνδυάζει ιδανικά δύο από τις μεγαλύτερες της αγάπες! Τις γάτες και το θέατρο….
– Πότε δημιουργήθηκε και γιατί το Catisart;
To catisart ξεκίνησε να λειτουργεί τον Μάρτιο του 2010. Δημιουργήθηκε για να εκφράσω την αγάπη μου για το θέατρο και τις γάτες και γενικότερα για τα ζώα και τις τέχνες. Ένιωθα πως υπήρχε ένας δεσμός ανάμεσα σε μένα, την τέχνη και τις γάτες, δεν ήξερα όμως καλά το όνομά του. Ήταν πόνος, ήταν έρωτας, ήταν βάσανο, ήταν χαρά; Ωστόσο, πρέπει να είναι κάτι πολύ ογκωδέστερο για να χωράει σ’ ένα site περίπου 2.000 (μέχρι τώρα) θεμάτων.
– Αυτός ήταν ο τίτλος που είχε επιλεχθεί αρχικά;
Εκείνη την εποχή συζητούσα πολύ με το σύζυγό μου, το δημοσιογράφο και γελοιογράφο Παναγιώτη Μήλα, για το όνομα του site. Ήθελα κάτι που να είναι σύμφωνο με τις αισθητικές μου εμπειρίες, έναν τίτλο με θετική ενέργεια και καλή θέληση. Η σκέψη μου με οδηγούσε ακατανίκητα στη λέξη cat, που δηλώνει την αγάπη μου για τα αιλουροειδή αφενός και αφετέρου είναι μια λέξη εύκολη στην απομνημόνευση. Από εκεί και πέρα ήταν ζήτημα χρόνου να καταλήξω, με την αρωγή του συζύγου μου φυσικά, στο www.catisart.gr, μια φράση με ουσία, αλλά με ανάλαφρο και διάφανο περίβλημα, δίχως σοβαροφάνεια.
– Πόσο σας βοήθησε στη σημερινή σας ενασχόληση το γεγονός ότι ήσασταν δημοσιογράφος για πολλά χρόνια στον ημερήσιο Τύπο;
Είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ από τη δεκαετία του ’80. Έχω εργαστεί για ένα διάστημα στις εκδόσεις και από το 1981 έως το 2011 στον ημερήσιο Τύπο ανελλιπώς στην εφημερίδα «Έθνος». Σε μια ιδιαίτερα απαιτητική θέση στην εφημερίδα κι αυτό επί 30 συναπτά έτη. Αυτό που μου έμεινε, και συνάδει με το χαρακτήρα μου, είναι η υπευθυνότητα, η τελειομανία, η προσοχή στη λεπτομέρεια, η διασταύρωση των πληροφοριών, η εστίαση στο σημαντικό. Στοιχεία που διατηρώ και σήμερα αμείωτα και με βοηθούν στη διαχείριση του www.catisart.gr.
– Τι σημαίνει για σας αυτό το σάιτ;
Για μένα το www.catisart.gr είναι η συνάντηση, η συνεργασία, η έκφραση, η τρέλα, η ευκαιρία, η παρουσία, η έκπληξη, η άπλα, η εξέγερση, το κέφι, το νεύμα, το εύρημα, το μοίρασμα, καθετί δημιουργικό και πολύτιμο. Κι για να συνεχίσω, είναι μια… κρυφή πληγή, μια ανάγκη, μια ειρωνική τρυφερότητα, μια πρόκληση ζωής.
– Κάθε πότε περίπου μπαίνει μια νέα συνέντευξη;
Συνήθως κάθε τέσσερις – πέντε μέρες. Μερικές φορές μπαίνουν και δύο συνεντεύξεις με διαφορά μίας ημέρας ή λίγων ωρών. Επειδή όμως στο site όλα τα στάδια της δουλειάς τα χειρίζομαι η ίδια και μόνη μου, από τη σύνταξη των κειμένων έως και τη μορφοποίηση – μεταφόρτωση και επειδή έχω μια εμμονή με την τελειότητα, ως εκ τούτου χρειάζομαι μια άνεση χρόνου, γι’ αυτό και συνήθως οι συνεντεύξεις δημοσιεύονται ανά πενθήμερο. Καθημερινά σχεδόν παρακολουθώ παραστάσεις και καλλιτεχνικές δράσεις που λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της πόλης ή σε διάφορες γειτονιές, για πολλές από τις οποίες γράφω κιόλας μια παρουσίαση στο site. Επιπλέον προσπαθώ να ενημερώνομαι, να επικοινωνώ, να μελετώ. Ακόμα πρέπει να ταξινομώ τις ειδήσεις ώστε να τροφοδοτώ όλες τις ενότητες του site μου, όχι μόνο την ενότητα των συνεντεύξεων. Όλα αυτά απαιτούν πολύ και ουσιαστικό χρόνο ενασχόλησης.
– Ποιες είναι οι αγαπημένες σας συνεντεύξεις μέχρι τώρα;
Είναι όλες αγαπημένες και πιο αγαπημένες είναι αυτές που δεν έχω πάρει ακόμα. Αυτές που έρχονται.
– Υπάρχουν συνεντεύξεις από πρόσωπα για τα οποία είχατε μια εικόνα και άλλαξε προς το καλύτερο;
Για όλους, από τη στιγμή που τους προσεγγίζω για συνέντευξη, έχω καλή εικόνα. Άλλωστε δικές μου επιλογές είναι. Δεν μου τις υπαγορεύει κανένας ούτε παίρνω εντολές από κανέναν. Αλλά θ΄απαντήσω «ναι, βεβαίως». Κι αν θέλεις Κυριάκο αυτή είναι η γοητεία και η συγκίνηση που μου δίνει αυτή η εργασία.
– Έχουν υπάρξει και πρόσωπα για τα οποία είχατε αρχικά καλύτερη άποψη και αυτή άλλαξε προς το χειρότερο;
Πάντοτε πλησιάζω τους καλλιτέχνες χωρίς πρόθεση και υπολογισμό. Με έναν απλοϊκό θαυμασμό και μια άδολη αγάπη για τη δουλειά τους. Αν δεν το καταλάβουν, αυτό δεν με περισπά, δεν μου δημιουργεί αρνητικότητα. Ίσως να οφείλεται στη δική μου προσέγγιση, ίσως να ήταν παράκαιρο το πλησίασμα, ίσως να φταίει κάποια συγκυρία άλλη. Μερικές φορές βέβαια αυτοπροστατεύομαι κιόλας και δεν προσεγγίζω καλλιτέχνες πολύ προβεβλημένους. Αποφεύγω τους σπουδαιοφανείς και τους άκαμπτους ανθρώπους. Επίσης έχω ένα είδος αλλεργίας για τους επηρμένους, τους δήθεν και τους αλαζόνες. Πιθανόν αυτό να με γλιτώνει από περιττές και ανώφελες παρεξηγήσεις και απογοητεύσεις.
– Από τα νέα παιδιά που έχετε κάνει συνέντευξη διαπιστώνετε ότι υπάρχει παιδεία στην Ελλάδα; Εστω και από ορισμένους…
Συναντώ καθημερινά χαρισματικούς νέους καλλιτέχνες. Πραγματικά αξιοθαύμαστους. Το θέμα της παιδείας στην Ελλάδα όμως είναι πολύ ευρύ και χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Ίσως δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσει. Μπορώ όμως να εκφέρω τη γνώμη μου. Νομίζω πως η εκπαίδευση στη χώρα μας δεν είναι αρκετά τολμηρή, αρκετά ανατρεπτική και στοχαστική. Δεν διεγείρει τα πνεύματα. Δεν έχει φαντασία. Έχει μια σοβαροφάνεια και μια ατολμία. Επιπλέον οι εκπαιδευτικοί, εκτός από κάποιους φωτισμένους δασκάλους, γιατί κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του, είναι περισσότερο υπάλληλοι και πιο πολύ συνδικαλιστές παρά λειτουργοί.
– Είστε ευχαριστημένη με το επίπεδο των νέων καλλιτεχνών;
Δεν είναι το θέμα αν είμαι εγώ ευχαριστημένη. Το θέμα είναι πόσες ευκαιρίες έχουν οι χαρισματικοί και εργατικοί άνθρωποι, είτε νέοι είτε μεγαλύτεροι, στον τόπο μας. Βλέπω ότι υπάρχει πολύ ταλέντο. Υπάρχουν προσόντα. Υπάρχει γνώση. Υπάρχει αυταπάρνηση και φιλοπονία. Κίνητρα δεν υπάρχουν, καθώς και σωστές κατευθύνσεις. Από την άλλη διακρίνω μια υπερπληθώρα ηθοποιών στην Ελλάδα κατ’ αναλογία με άλλες χώρες, γεγονός που δυσκολεύει πολύ την κατάσταση.
– Πόσες περίπου παραστάσεις βλέπετε μέσα στην εβδομάδα, στον μήνα, στο διάστημα ενός χρόνου;
Δεν τις μετράω! Πολλές, πάρα πολλές, αφού παρακολουθώ 4 με 5 την εβδομάδα. Καμιά φορά και έξι. Κάποιες μέρες πηγαίνω και σε δύο και σε τρεις εκδηλώσεις. Και πάλι όμως είναι αδύνατον να τις παρακολουθήσω όλες. Γίνονται πάρα πολλά πράγματα στην Αθήνα. Οι θεατρικές παραστάσεις είναι πάνω από 400. Οπότε είναι φύσει αδύνατον να τις παρακολουθήσει κάποιος θεατρόφιλος όλες. Υπάρχει όμως η καλή θέληση.
– Ποιες είναι οι αγαπημένες σας γενικά;
Οι αγαπημένες μου είναι αυτές που έχουν την παρηγορητική γεύση της αλήθειας και της αυταπάρνησης των καλλιτεχνών. Τη μυρωδιά του μόχθου, που καθιστά αισθητό το μεγαλείο της πραγματικής τέχνης. Αυτές που έχουν φαντασία, έκφραση και θέρμη, αλλά και πειθαρχία. Γιατί πιστεύω ότι το θέατρο χρειάζεται απαραιτήτως τρέλα και πειθαρχία.
– Ποιες είναι οι αγαπημένες σας για αυτήν τη σεζόν (2012-13);
Είδα αρκετές ωραίες παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών και παραστάσεις που έγιναν με πενιχρά μέσα, με το τίποτα κυριολεκτικά, αλλά άξιζαν. Μερικές φορές παραβλέπεις τα λάθη και τις αστοχίες γιατί σε κατακτά η αθωότητα, η φαντασία, η αφοσίωση, το μεράκι. Η «Γκόλφω», η «Οδύσσεια», «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», το «Ζήτα», «Γιοι και κόρες», «Κήπος στάχτες», «Χαλασοχώρηδες», «Χταποδάκια κι άλλα διηγήματα», «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις», οι παραστάσεις της αγαπημένης Κατερίνας Ευαγγελάτου, τα «Πολιτισμένα ζώα», «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ», επίσης το «Κίεβο» και η «Ολεάννα» της Ελένης Σκότη. Από τις παιδικές, το «Μια γιορτή στου Νουριάν», «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου». Σίγουρα ξεχνάω κάποιες και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, ελπίζω δε να μην παρεξηγηθώ.
– Έχετε αποκτήσει φίλους από τις συνεντεύξεις σας; Και αν ναι ποιοι είναι εκείνοι που σας έρχονται πρώτοι στο μυαλό;
Ναι, έχω αποκτήσει φίλους από τις συνεντεύξεις. Φίλους που αγαπώ και πιστεύω πως κι αυτοί τρέφουν αισθήματα για μένα. Αυτό είναι δώρο μεγάλο και ίσως το μόνο βιος που απέκτησα από αυτό το site. Είναι πολλοί, είναι ξεχωριστοί και δυσκολεύομαι να τους αναφέρω ονομαστικά. Επίσης προσπαθώ πάντοτε να παρακολουθώ τη συνέχεια των καλλιτεχνών που μου παραχωρούν συνέντευξη. Βεβαιώ ότι έχει πολύ ενδιαφέρον.
– Ποια ονόματα είναι για σας συνεντεύξεις – απωθημένα;
Δεν έχω απωθημένα. Με έχουν τιμήσει πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων. Οπωσδήποτε με ενδιαφέρει να συμπεριλάβω στην πινακοθήκη του catisart και πολλούς ακόμα ανθρώπους που θαυμάζω. Πιστεύω πως κι αυτό θα γίνει εν καιρώ. Δεν βιάζομαι.
– Έχετε σκεφτεί κάποιον τρόπο, προκειμένου το θέατρο να προωθηθεί περισσότερο στα νέα παιδιά στην Ελλάδα;
Θα ήταν προτιμότερο να λέγαμε οι τέχνες στην Ελλάδα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα ήταν πιο αποτελεσματικό. Κακά τα ψέματα όμως, όλα ξεκινούν από το σπίτι, την οικογένεια, τους γονείς. Μετά έρχεται το σχολείο. Όταν το παιδί από μικρό βλέπει τους οικείους του να έχουν την τέχνη στην καθημερινότητά τους, μαθαίνει να την αγαπάει. Αν η οικογένεια κάθεται για φαγητό την ίδια ώρα στο ίδιο τραπέζι και ανταλλάσσει απόψεις, συζητά για τη ζωή της και την ψυχαγωγία της, τότε και το παιδί αναπτύσσει πιο θετικά ενδιαφέροντα. Αν η προετοιμασία των γονιών για την επίσκεψη σ’ ένα μουσείο, σε μια έκθεση, σε μια γκαλερί ή για την παρακολούθηση μιας παράστασης, μιας συναυλίας, μια performance είναι τακτική, τότε ναι, βεβαίως, εθίζεται σε έναν τρόπο ζωής που περιλαμβάνει την τέχνη και την ευρύτερη καλλιέργεια. Εκπαιδεύεται σε μια ζωή με αισθητική ποιότητα.
– Πώς προέκυψε η επιθυμία να παρακολουθήσετε σεμινάρια υποκριτικής;
Παρακολουθώ θέατρο σχεδόν τριάντα πέντε έτη. Είναι μια μορφή τέχνης που σαφώς με ενδιαφέρει. Τα σεμινάρια υποκριτικής προέκυψαν ως φυσική συνέχεια αυτού. Επίσης θα ήθελα να γνωρίζω από μέσα τις δυσκολίες του ηθοποιού, να μπω στο «πετσί» του για να μπορώ να τον κρίνω αμερόληπτα.
– Τι έχετε μάθει μέχρι τώρα; Κάνετε μαθήματα και με σπουδαίους καθηγητές.
Έχω μάθει σπουδαία πράγματα. Μαθαίνω συνέχεια και επιθυμώ διακαώς να εξακολουθήσω να μαθαίνω στο διηνεκές. Διδάσκομαι ακόμα και στις περιπτώσεις που νομίζω πως δεν μαθαίνω τίποτα. Η γνώση είναι μια μορφή ελπίδας. Είναι λυτρωτική. Είναι πλούτος, μεγάλος έρωτας και ευτυχής παρεκτροπή. Έχω κάνει μαθήματα με τον Γιώργο Καραμίχο, που τον θεωρώ πολύ φωτισμένο δάσκαλο, αξιαγάπητο ηθοποιό και φίλο. Με τη Φιλαρέτη Κομνηνού, μια μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, μεγαλόψυχο άνθρωπο και σπουδαία παιδαγωγό. Φέτος, έχω την εξαιρετική τύχη να παρακολουθώ μαθήματα με τη δασκάλα υποκριτικής και σκηνοθέτιδα Ελένη Σκότη. Το μάθημά της είναι μοναδική εμπειρία. Η κυρία Σκότη μας μυεί στην αλήθεια του θεάτρου. Διερευνούμε, ανακαλύπτουμε μαζί της το «πιο αληθινό» στη θεατρική τέχνη. Πάντοτε θαύμαζα τη δουλειά της και τώρα που έχω την τιμή να είμαι μαθήτριά της αισθάνομαι ενθουσιασμένη.
– Γράφατε πάντα τόσο όμορφα ή προέκυψε στην πορεία;
Δεν ξέρω αν γράφω ωραία, όπως λες Κυριάκο. Σ’ ευχαριστώ, εν τούτοις, γι’ αυτή σου τη διαπίστωση. Αυτό που έχω όμως εγώ να καταθέσω είναι πως η περιπέτεια της γραφής, όσο μαγική κι αν είναι, δεν παύει να είναι και μια πολύ βασανιστική διαδικασία. Ωστόσο, μια τέτοια αγάπη, ένα τέτοιο ταξίδι, δεν τελειώνει ποτέ. Όπως λέει ο Αλμπέρ Καμί, «δεν τελειώνει παρά με την ύστατη αντίφαση που είναι ο θάνατος».
– Σκέφτεστε να εκδώσετε κάποιο βιβλίο στο άμεσο μέλλον;
Πιστεύω πως θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή. Προετοιμάζομαι ήδη. Προς το παρόν παρακολούθησα κι ένα σεμινάριο αφήγησης στο Κέντρο Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών, ώστε να αποκτήσω την ευχέρεια να αφηγούμαι καλά τα διηγήματά μου, αν μου το… ζητήσουν! Στο Κέντρο γνώρισα και δύο από τους καλύτερους αφηγητές της Ευρώπης, τον Γιώργο Ευγενικό και τη Σύλβια Βενιζελέα.
– Επί τη ευκαιρία, μιλήστε μας και για τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής και τι έχετε αποκομίσει από τη μέχρι τώρα εμπειρία σας εκεί.
Έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής τρεις κύκλους σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, Τους δύο με τον καθηγητή και συγγραφέα Ανδρέα Μήτσου. Έχω να πω πως πρόκειται για έναν πραγματικό δάσκαλο, συνετό και γενναιόδωρο. Αυτό που αποκόμισα είναι να διαλέγω τον ανθό της εμπειρίας, να κρατώ τον αχό του συναισθήματος και τον βόμβο κάθε λεπτής στιγμής, να παρατηρώ, να ανακαλύπτω, να ανασύρω κάθε χαρά, κάθε θλίψη, όποιο σπαρακτικό ή ερωτικό πράγμα καιροφυλακτεί μέσα μου και όλα αυτά να τα ξεδιαλέγω, να τα αξιολογώ, να τα εκτιμώ, να τα πλάθω.
– Πότε προέκυψε η μεγάλη αγάπη σας για τα ζώα;
Πάντα αγαπούσα τα ζώα. Από μικρή λάτρευα κάθε μορφή ζωής. Τα ζώα, τα λουλούδια. Έβρισκα ευχαρίστηση στο να θαυμάζω όλα τα πλάσματα. Το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ζωής το πέρασα με σκυλιά, είχαμε την Ίρμα, τον Αζόρ και την Πελίνα, ένα κατάμαυρο κανίς.
– Και για τις γάτες; Στις οποίες, ως γνωστόν έχετε και ιδιαίτερη αδυναμία!
Το 1997 είχα τη μεγάλη τύχη να με ακολουθήσει μια νύχτα στο δρόμο αυτός ο μοιραίος τύπος που αργότερα πήρε το όνομα Ζιζής. Από τότε είμαστε μαζί. Μας μεγαλώνει και τον μεγαλώνουμε. Το σπίτι ανήκει σε όλους μας, με μόνη διαφορά ότι εμείς πληρώνουμε τους λογαριασμούς.
– Πόσες είχατε μέχρι τώρα και ποιες είναι οι αγαπημένες σας;
Είμαι γνήσια γατομαμά κι αλίμονο αν ξεχώριζα τα παιδιά μου… Εκτός από τον αειθαλή και επιβλητικό Ζιζή, την οικογένειά μας συμπληρώνουν η Φρουφρού, ένα πολύ ευαίσθητο και ντροπαλό πλάσμα με πριγκιπική ομορφιά, αλλά και ο αστείος, λαίμαργος Ομπριγάδο τον οποίο μεγάλωσα με μπιμπερό εγώ η ίδια αφού τον βρήκα νεογέννητο πεταμένο σ’ έναν αγωγό. Παλιότερα είχαμε στο σπίτι τη Γαριδούλα μας, έναν λεπτεπίλεπτο άγγελο, απέραντα αγαπησιάρα και την Μπάρμπι μας, μια γάτα με απίστευτο χιούμορ και τρυφερότητα. Και οι δύο αυτές βρίσκονται τώρα στη χώρα των αγγέλων, στον παράδεισο με τις ουρές.
– Τι βλέπετε στις γάτες που δεν βλέπετε στους ανθρώπους;
Θ’ απαντήσω, εν πρώτοις, με μια φράση του Μαρκ Τουέιν: «Αν ο άνθρωπος διασταυρωνόταν ποτέ με τη γάτα, θα ήταν πρόοδος για την ανθρωπότητα, αλλά καταδίκη για τις γάτες». Αξίζει να τις μελετήσει κανείς για να διδαχτεί. Από τον τρόπο που χαίρονται τη ζωή, τη ζεστασιά του ήλιου, την καθαριότητα. Να πάρει κανείς μαθήματα από την περηφάνια τους, την αξιοπρέπειά τους, την ανιδιοτελή αφοσίωσή τους.
-Τι απαντάτε σε όσους δεν αγαπούν τις γάτες;
Αυτούς που δεν αγαπούν τις γάτες τους συμβουλεύω να μη λένε μεγάλα λόγια. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Ίσως αύριο κιόλας να πέσουν στα δίχτυα μιας γάτας και τότε θα αλλάξουν άρδην απόψεις και θα γίνουν σκλάβοι της γοητείας της. Διαφορετική κατηγορία όμως είναι οι άνθρωποι που μισούν τις γάτες και τους κάνουν κακό. Πρόκειται για επικίνδυνους ανθρώπους που πρέπει να καταγγέλλονται.
– Και τι σε όσους γενικά δεν αγαπούν τα ζώα;
Σε όσους ανθρώπους δεν αγαπούν τα ζώα, δεν έχω να απαντήσω τίποτα, μόνο να δώσω μια συμβουλή: Nα φροντίσουν να τα βρουν με τον εαυτό τους.
– Υπάρχουν και κάποιοι που ρωτούν, “Μα καλά άνθρωποι πεινάνε, τα ζώα ταΐζουν;” Τι θα τους λέγατε;
Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τα είδη. Ότι πρέπει να φροντίζουμε όλα τα πλάσματα της φύσης. Είναι πολιτισμός αυτό, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Αυτού του τύπου οι υπεραπλουστεύσεις είναι παγίδα και άλλοθι για κακόβουλους ανθρώπους. Αυτούς που ρωτούν «Μα καλά άνθρωποι πεινάνε, τα ζώα ταΐζουν;», θα ήθελα με τη σειρά μου να τους ρωτήσω τι κάνουν αυτοί για τους ανθρώπους που πεινάνε. Επίσης, πώς είναι τόσο βέβαιοι ότι όσοι είναι φιλόζωοι δεν είναι και φιλάνθρωποι. Ο σεβασμός προς κάθε συγκάτοικό μας σ’ αυτόν τον πλανήτη διατηρεί τη συνείδησή μας άγρυπνη. Στα ζώα χρωστάμε, δεν μας χρωστάνε. Ήταν εδώ πριν από μας. Τα εκμεταλλευτήκαμε, τους κλέψαμε το ζωτικό χώρο, τα βασανίσαμε, τα διώξαμε. Η ανθρώπινη κοινωνία τους οφείλει.
– Κάνοντας μια αναδρομή από τότε που δημιουργήθηκε το catisart τι είναι αυτό που έχετε αποκομίσει συνολικά;
Γνώση, φιλία, αγάπη για τη ζωή και την τέχνη, ένα τρέμουλο πάθους… Νομίζω πως με βοηθά να διαφυλάττω την αξιοπρέπειά μου μπροστά στη βαρβαρότητα. Μου προσφέρει μια υπόσχεση ευτυχίας, μιαν αγνότητα στην καρδιά, ενθουσιασμό και την καλύτερη ευκαιρία να γνωρίζω όμορφους ανθρώπους.
* Οι φωτογραφίες είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου και μαζί με την κυρία Ειρήνη Αϊβαλιώτου πρωταγωνιστεί και ο αγαπημένος της Ζιζής…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 29/5/2013