Στην τελευταία τους παράσταση για τις πτυχιακές τους εξετάσεις στο τρίτο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου βρέθηκαν πάνω στη σκηνή και οι 17. Άκρως εντυπωσιακό το αποτέλεσμα και ο «Περικλής» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, προϊόν απαιτητικής δουλειάς στο μάθημα υποκριτικής του Γιάννη Μαργαρίτη θα μπορούσε να είναι άνετα μια ολοκληρωμένη παράσταση, η οποία θα παιζόταν σεζόν.
Βγαίνοντας από τη νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» δύο ήταν οι βασικές μου σκέψεις.
H πρώτη είχε να κάνει με το ότι το ελληνικό θέατρο – όποιες και αν είναι οι αντιξοότητες της καθημερινότητας μας – θα συνεχίσει ν’ αναδεικνύει ταλέντα και ηθοποιούς, οι οποίοι έχουν τα φόντα να γράψουν τη δική τους ιστορία στον χώρο.
Αυτή ήταν η θετική μου σκέψη.
Υπήρχε βέβαια και η αρνητική, αφού κάθε χρόνο από τις διάφορες σχολές υποκριτικής βγαίνουν όλο και περισσότεροι ηθοποιοί. Είναι φυσικά αδύνατον να δουλέψουν όλοι σ’ αυτό που σπούδασαν.
Και οι πιο πολλοί που τελικά βρίσκουν δουλειά συνήθως αμείβονται από λίγο έως καθόλου…
Για να γίνεις ηθοποιός, όμως, πρέπει να έχεις τη φλόγα και τη δίψα, δεν είναι κάτι που σου επιβάλλει ένας άλλος να κάνεις.
Επομένως το αν συνεχίσει κάποιος στον χώρο σχετίζεται πολλές φορές και με το μέγεθος της επιθυμίας του να παραμείνει σ’ αυτόν.
Συναντήσαμε οκτώ από τους 17 αποφοίτους του φετινού έτους του Εθνικού και μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις τους από τα χρόνια της σχολής, από τι θα θέλουν να πετύχουν ως ηθοποιοί, αλλά και το πώς βλέπουν το μέλλον τους στον χώρο.
Να ευχηθούμε σ’ όλα τα παιδιά καλή σταδιοδρομία και μέσα στο πέρασμα του χρόνου να εκπληρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις προσδοκίες τους…
BAΛΕΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Πόσο παρατηρούσα έναν-έναν τους συμμαθητές μου και πόσο διαφορετική ήταν τελικά η πρώτη εικόνα που είχα απ’ τον καθένα σε σύγκριση μ’ αυτό που γνώρισα στη συνέχεια..
– Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Από τη στιγμή που ήμουν όλη τη μέρα για τρία χρόνια με τους ίδιους ανθρώπους ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Είδα αρνητικά στους άλλους τα οποία συνειδητοποίησα ότι τα είχα και η ίδια, συχνά και σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά κάπως απέφευγα μέχρι τότε να τα αποδεχτώ.. Οπότε σ’ ένα τέτοιο κλίμα αν δεν αλλάξεις καθόλου κάτι πάει να πει πήγε στραβά. Το βασικό που σίγουρα δεν είχα και απέκτησα είναι υπομονή…
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Αυτά που μου έχουν μείνει περισσότερο δε λέγονται! Πιο πολύ θα μου λείψουν πάντως οι φορές που έκλαψα από τα γέλια με συμμαθητές μου.. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, του διαλείμματος, της πρόβας και ιδίως πάνω στη σκηνή..
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Ασφαλώς και σκέφτομαι, ονειρεύομαι πράγματα.. Ταυτόχρονα όμως δίνω όλο το χρόνο στον εαυτό μου απλά να συνειδητοποιήσει ότι μόλις τελειώσαμε και ν’ απολαύσει το καλοκαίρι..
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Δεν ξέρω καθόλου. Θα ήθελα απλά να έχω τη δυνατότητα να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ και να μην παύω να μαθαίνω.
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Το σίγουρο είναι οτι θα συνεργαστώ με το Δημήτρη Κίτσο και την Ειρήνη Μακρή (που τελείωσε πέρυσι τη σχολή) για την καινούρια παραγωγή της ομάδας μας, C. for Circus, στην οποία ήμασταν μαζί πριν περάσουμε στη σχολή. Τώρα όσον αφορά τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, θα ένιωθα πραγματικά τυχερή αν ήμασταν σε κάποια δουλειά μαζί – είτε από επιλογή δική μας, είτε τυχαία. Ξέρεις ανά πάσα στιγμή, όποιο και να είναι το εργασιακό περιβάλλον, οτι έχεις έναν άνθρωπο δικό σου που μπορείς να στηριχτείς και να στηρίξεις.
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Στην απόφαση μου να ασχοληθώ με το θέατρο, δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος. Στο να συνεχίσω όμως να πιστεύω σ’ αυτό υπήρχαν πολλοί και μέσα στη σχολή αλλά και από παραστάσεις που είδα αυτά τα χρόνια. Όσο για τους ρόλους και τα έργα είναι πολλά και ταυτόχρονα κανένα. Το ιδανικό θα ήταν να με αφορά ουσιαστικά το καθετί και να θέλω να το μοιραστώ.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Μια δύσκολη εποχή κρίσης όπως λες, σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς να σε απασχολεί το οικονομικό κομμάτι καθώς δεν υπάρχει ούτε στα άλλα επαγγέλματα. Οπότε απλά νιώθω τυχερή που κατάλαβα τι είναι αυτό που θέλω να κάνω και μπορώ και το κάνω. Το πώς τελικά θα επιβιώσω είναι ένα ερώτημα που τη δεδομένη στιγμή απασχολεί σχεδόν όλη τη χώρα, οπότε είμαστε πολλοί παρέα…
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Θυμάμαι την ανησυχία μου για τις ιατρικές εξετάσεις. Σου κάνουν έναν πολύ τυπικό έλεγχο, αλλά εγώ φοβόμουν πως θα με εξέταζαν εξονυχιστικά και θα ανακάλυπταν κάποια ασθένεια για την οποία θα αναγκάζονταν να με διώξουν. Δεν πίστευα πως όλα είχαν πάει τόσο καλά. Κάτι θα στράβωνε.
– Πόσο διαφορετικός αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Άλλες φορές νομίζω πως έχω αλλάξει πάάάάρα πολύ. Και άλλες καθόόόόλου. Ακόμη είναι πολύ νωρίς για να βγάλω συμπεράσματα.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Θυμάμαι τον πρώτο καιρό πάρα πολύ έντονα. Όλα ήταν καινούρια. Η πόλη, οι άνθρωποι, το πρόγραμμά μου, οι σπουδές μου. Τελείωνε το μάθημα και πηγαίναμε βόλτες για να γνωριστούμε καλύτερα. Θυμάμαι εκείνο το καλωσόρισμα από τα παιδιά των μεγαλύτερων ετών στο τέλος της πρώτης εβδομάδας. Για ένα μήνα μας φιλοξενούσαν (εμένα, τη Βαλέρια Δημητριάδου και τη «Μικρή»- το σκυλάκι της Βαλέριας) ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης και η Ειρήνη Μακρή, φίλοι μας που έχουν τελειώσει και αυτοί το Εθνικό, στο μικροσκοπικό τους δυάρι. Μέχρι να βρούμε σπίτι. Αργήσαμε λίγο αλλά βρήκαμε τελικά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα μου λείψει περισσότερο. Οι άνθρωποι που θέλω να είναι δίπλα μου θα συνεχίσουν να είναι αν θέλουν κι αυτοί δηλαδή. Όλα τα άλλα νομίζω είναι πράγματα που θα τα ξαναβρώ μπροστά μου.
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Φυσικά και το σκέφτομαι. Θέλω πάρα πολύ να δουλέψω. Ήδη κάνουμε σχέδια για το χειμώνα, με την ομάδα μας (c for circus). Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορέσω από φέτος να καλύπτω τα έξοδά μου χωρίς τη βοήθεια των γονιών μου. Παρόλα αυτά, είναι ένα επάγγελμα το οποίο το επέλεξα πολύ συνειδητά και ύστερα από πολύ κόπο και για αυτό, δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω επιλογές που δε θα με εκφράζουν. Θα προτιμούσα να δουλεύω κάπου αλλού προκειμένου να ζώ.
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Στο Βollywood… (σ.σ. γέλια)
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Ναι. Έχουμε συζητήσει με τον Αλέξανδρο Αχτάρ να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε φέτος στο μάθημα της κ. Ράνιας Οικονομίδου. Δουλέψαμε πάνω στο Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ. Είναι κάτι που το θέλαμε σχεδόν από την πρώτη πρόβα που είχαμε κάνει. Και με τη Λεωνή Ξεροβάσιλα έχουμε συζητήσει κάτι τέτοιο, ύστερα από την διετή συνεργασία μας στο μάθημα του κ. Φωκά Ευαγγελινού.
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Ο Charlie Chaplin είναι τεράστια πηγή έμπνευσης για μένα. Τον εκτιμώ όσο κανέναν άλλον καλλιτέχνη. Όχι μόνο για τις υποκριτικές του ικανότητες. Σκηνοθετούσε, έγραφε τα σενάρια, έγραφε τη μουσική και έπαιζε. Το έργο του, από την σπουδαιότερη ταινία του, μέχρι την πιο άγνωστη, αφορούσε πάντα την κοινωνία. Οι ταινίες του είναι βαθιά πολιτικές. Τον θεωρώ αξεπέραστο, και θα είναι πάντα κάποιος στον οποίο θα προσφεύγω στις δύσκολες στιγμές. Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο ή έργο που να θέλω οπωσδήποτε να κάνω. Θα ήθελα βέβαια πάρα πολύ να παίξω έναν κλόουν. Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Μπήκα στη σχολή όταν ήμουν 24 χρονών. Ήταν η τελευταία χρονιά που θα μπορούσα να δώσω. Μέχρι τα μέσα Αυγούστου εκείνο το καλοκαίρι, δε σκεφτόμουν να δώσω στο Εθνικό, αλλά να τελειώσω πρώτα τη σχολή μου (στο τμήμα των Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη) και να έδινα στο Ωδείο Αθηνών που δεν έχει περιορισμό ηλικίας. Με παρακίνησαν δύο πολύ καλοί μου φίλοι οι οποίοι γνώριζαν καλύτερα από εμένα τις ανάγκες μου. Η οικονομική κατάσταση της χώρας με βοήθησε στο να πάρω αυτή την απόφαση. Προτιμώ να είμαι άνεργος ηθοποιός παρά άνεργος τοπογράφος. Ακόμη δεν έχω δει τη σοβαρότητα της κατάστασης στον επαγγελματικό χώρο, αφού στη σχολή είμαστε πολύ «προστατευμένοι». Το όνειρό μου λοιπόν δεν βάλλεται αυτή τη στιγμή από βιωμένες δυσκολίες, αλλά μόνο από υποθετικές. Οι οποίες δεν είναι τόσο ισχυρές ώστε να καταργήσουν όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους ασχολούμαι με αυτό το επάγγελμα.
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΚΟΝΤΑΚΙΩΤΗΣ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη σχολή είναι το πάτωμά της. Μια ασπρόμαυρη σκακιέρα στην οποία είχα απορροφηθεί την πρώτη μέρα και σκεφτόμουν πόσοι ηθοποιοί έχουν περάσει από πάνω της και το που θα μπορούσα να φτάσω ο ίδιος πατώντας την.
– Πόσο διαφορετικός αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Σε σύγκριση με τότε ελπίζω να έχει αλλάξει ο τρόπος μου να συγκρίνομαι με τους άλλους ηθοποιούς. Να τους θαυμάζω γι’ αυτά που καταφέρνουν, χωρίς όμως να τους ζηλεύω. Το θέμα δεν είναι να είσαι καλύτερος από τους άλλους , αλλά καλύτερος από τον προηγούμενό σου εαυτό.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Στη σχολή περνούσαμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μας κι έτσι την αισθανόμασταν σαν κοινόβιο. Είναι σαν να ζεις σε μια κοινωνία πενήντα ανθρώπων. Όσο δύσκολη κι αν γίνεται η διαβίωση ανά στιγμές, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι άνθρωποί σου κι είναι κρίμα να μας λείψει κάτι άλλο πέρα απ’ τους ανθρώπους.
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Η αποφοίτηση είναι πράγματι πολύ πρόσφατη ακόμα. Νοιώθω σαν να καλούμαι σε μια ακόμα ενηλικίωση, ένα μεγάλο μέρος της οποίας είναι και το επαγγελματικό, δεν ξέρω όμως για ποια πράγματα είμαι έτοιμος και ικανός αν δεν τα δω μπροστά μου. Ίδωμεν…
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Αν μου είχε γίνει αυτή η ερώτηση πριν πέντε χρόνια αμφιβάλλω πως θα είχα περιγράψει κάτι κοντινό σ’ αυτό που ζω τώρα και με το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι θέλω να δουλέψω στο θέατρο, θέλω να αλλάξω το θέατρο και θέλω να μ’ αλλάξει και αυτό.
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Οι άνθρωποι που εκπαιδεύονται δίπλα-δίπλα αποκτούν έναν κοινό κώδικα για τα πράγματα και γι’ αυτό συναντάμε τέτοιες ομάδες. Στο μέλλον θα ήθελα να συνεργαστώ με συμμαθητές μου. Προς το παρόν, όμως, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο και θα ήθελα να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Δεν είμαι σίγουρος πως το να στραφείς στην τέχνη είναι μια συνειδητή επιλογή. Ίσως μόνο το ασυνείδητο να είναι ικανό να σε ωθήσει σε κάτι τέτοιο. Και το ασυνείδητο είναι ανεξάρτητο εποχής και ανεξάντλητο ονείρων.
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Χαρά, όρεξη και την επιθυμία μας να εργαστούμε σκληρά.
– Πόσο διαφορετικός αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Η σχολή με μεγάλωσε απότομα. Με έκανε να αισθάνομαι στα 22 μου αρκετά σταθερός και ώριμος, τόσο στην σκηνή όσο και στη ζωή. Ευγνωμονώ κάποιους δασκάλους και συμμαθητές, που μου έμαθαν πόσο σημαντική είναι η ευγένεια πράγμα που εκλείπει δυστυχώς στις μέρες μας.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Οι πολύωρες συζητήσεις με τους συμμαθητές μου μετά από ένα εξαντλητικό δωδεκάωρο στη σχολή, οι διακοπές στην Επίδαυρο σαν έτος. Πιο έντονα θυμάμαι τις στιγμές που ήμασταν πραγματικά ομάδα, μια γροθιά και νιώθαμε οτι είμαστε όλοι για έναν και ένας για όλους. Ήταν συγκινητικό. Θα μου λείψει το να ακούω καθημερινά τη φωνή της κα Χρυσούλας από τη γραμματεία. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Η δεύτερη μαμά μας. Χρυσούλα ευχαριστούμε!
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Να συναντήσω ανθρώπους στο δρόμο μου με το ίδιο πάθος και μεράκι για αυτή την τέχνη. Δεν σκέφτομαι τον Οκτώβρη. Με ενδιαφέρει το τώρα, η στιγμή. Το τι θα γίνει σε 2-3 μήνες κανείς δεν το ξέρει. Ούτε αν θα υπάρχουμε. Οπότε κοιτάω το σήμερα.
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Όπως είπα και πιο πάνω, πραγματικά δεν μπορώ να πω κάτι για το μέλλον. Θεωρώ ζωτικής σημασίας το παρόν και τη στιγμή.
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Η ιδέα της ομάδας με ενθουσιάζει, γιατί αυτό σημαίνει οτι έχεις βρει ανθρώπους με κοινούς κώδικες επικοινωνίας, στόχους και όραμα. Ωστόσο αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να πω οτι υπάρχει το έδαφος και τα άτομα για κάτι τέτοιο. Ίσως αργότερα.
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Θαυμάζω πολλούς Έλληνες και ξένους ηθοποιούς για τη δουλειά τους. Ωστόσο ποτέ δεν είχα κάποιο πρότυπο που να μ’ έφερε κοντά στην υποκριτική. Το μικρόβιο αυτό από όσο χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου το είχα, ακόμη και ασυνείδητα. Πάντα μου άρεσε να κάνω κάτι που να το μοιράζομαι με κόσμο. Σίγουρα είναι πολλοί οι ρόλοι και τα έργα που θα ήθελα να παίξω. Από τα πιο αγαπημένα μου είναι: Το τέλος του παιχνιδιού, ο Άμλετ, ο Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα, Ορέστεια και άλλα.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Όταν είπα στον εαυτό μου ότι η υποκριτική είναι αυτό που θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή, δε γύρισα να κοιτάξω τους οικονομικούς χάρτες αυτής της χώρας. Καμία ύφεση δεν ειναι ικανή να μας βυθίσει και να μας απομακρύνει από τα όνειρα μιας ζωής. Τα όνειρα είναι πολύ πιο ισχυρά και με στεναχωρεί το γεγονός ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν ονειρεύονται. Η απειρία ορισμένες φορές φέρνει εντυπωσιακά αποτελέσματα γιατί βλέπεις πιο αθώα και απλά τα πράγματα και είναι κάτι που λείπει από το θέατρο. Ζωντανό κρατάει το όνειρο η επιθυμία μου για ζωή. Αν αγαπάς κάτι πραγματικά πας μέχρι εσχάτων…
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΠΑ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Τα συναισθήματα την πρώτη μέρα έναρξης των μαθημάτων στη σχολή ήταν πολλά. Χαρά, ενθουσιασμός, αγωνία, συνειδητοποίηση μιας καινούριας αρχής σ’ έναν άγνωστο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά μου και δεν εννοώ μόνο καλλιτεχνικά και εκπαιδευτικά αλλά μιλάω για το περιβάλλον της σχολής, τους ανθρώπους που θα συναντούσα και θα μου μετέδιδαν τις γνώσεις τους αλλά φυσικά και τους συνταξιδιώτες μου σε όλο αυτό. Τους συμμαθητές μου που μαζί πορευτήκαμε για τρία ολόκληρα χρόνια καθημερινά και κανείς μας τότε δε μπορούσε να φανταστεί όλα αυτά που μας περίμεναν να ζήσουμε παρέα. Μαζί μ’ αυτά ένιωθα ανυπομονησία, περιέργεια, συγκίνηση και ένα κάρο συναισθήματα που δεν θυμάμαι να είχα ξανανιώσει ποτέ ως τότε στη ζωή μου, ειδικά μέσα σε μία μέρα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Μας “πέταξαν” στη θάλασσα και μας είπαν απλά “κολύμπα”. Και το κάναμε, είτε ξέραμε, είτε όχι.
– Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Σίγουρα αισθάνομαι διαφορετικά. Σίγουρα αλλαγμένη. Συνειδητοποιείς πράγματα που δεν σου περνούσαν καν από το μυαλό. Πράγματα για τους άλλους (το εύκολο κομμάτι) και πράγματα για τον εαυτό σου (το δύσκολο). Αλλάζει ολόκληρη η νοοτροπία που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Φυσικά όχι μόνο γύρω από το θέατρο, αλλά και γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Καλώς ή κακώς έπρεπε να συνυπάρξεις με άγνωστους για σένα ανθρώπους και να συνεχίσεις να συνυπάρχεις με πείσμα υπομονή και επιμονή. Αυτό θέλει δουλειά με τον εαυτό σου. Τη μεγαλύτερη δουλειά όμως τι θέλει το να δεις και εσύ τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό το σύνολο, να τον δεις όπως δεν τον έχεις ξαναδεί, να τον κρίνεις ίσως για πρώτη φορά ουσιαστικά και να τον αλλάξεις. Να γίνεις καλύτερος. Τι αποκόμισα; Είναι τόσα πολλά που ακόμα δεν τα έχω βάλει σε τάξη. Και δε θέλω ίσως. Ένα μάθημα. Ένα σπουδαίο μάθημα θεάτρου. Ένα σπουδαίο μάθημα ζωής.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Από αναμνήσεις άλλο τίποτα. Τι να πρωτοπώ! Δε θα τις πω. Θα τις κρατήσω για εμάς τους 17. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι ήταν δυνατές και υπέροχες όλες τους, καλές και κακές. Εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι οι φορές που έβλεπα τους συμμαθητές μου να μεταμορφώνονται επί σκηνής μπροστά στα μάτια μου. Απίστευτο συναίσθημα. Μοιάζει σχεδόν μαγικό. Αν δεν είσαι εκεί να το βλέπεις δε μπορείς να το μεταδώσεις σε κάποιον εύκολα. Δε ξέρω τι είναι εκείνο που θα μου λείψει πιο πολύ από όλα. Σίγουρα όμως θα μου λείψουν οι στιγμές εκείνες της απίστευτης κούρασης που πλέον δεν υπήρχε τίποτα άλλο να δώσουμε σωματικά και νοητικά και απλά μας έπιανε “η χαρά του παιδιού” και ζούσαμε στιγμές νηπιαγωγείου στην κυριολεξία. Δάκρυα από σπαστικό γέλιο και ατάκες αλησμόνητες!!!
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Η προσδοκία μου είναι να συνεχίσω το ταξίδι της γνώσης γύρω από το θέατρο. Να μη σταματήσω να μαθαίνω. Να είμαι δημιουργική και κάποτε να κάνω αυτό που ονειρεύτηκα. Έστω και μία παράσταση που θα αγγίξει το μυαλό και τη ψυχή έστω και ενός μονάχα θεατή. Που θα τον βάλει σε διαδικασία σκέψης. Ένας σπινθήρας στη γιγάντια φωτιά του θεάτρου που έκαιγε και θα καίει πάντα.
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου κάπως συγκεκριμένα. Δε μου αρέσει να το κάνω αυτό. Ό,τι βρέξει θα κατεβάσει! Αυτό είναι και το πιο συναρπαστικό κομμάτι στο θέατρο άλλωστε!
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Εννοείται! Θα το ήθελα πολύ. Όταν βρίσκεις ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνείς και κάνετε θέατρο για τους ίδιους λόγους τότε η χαρά στο να δουλεύεις μαζί τους είναι μεγάλη!!
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Σίγουρα υπάρχουν κάποια πρότυπα με την ιδιότητα των ανθρώπων πρώτα και μετά με εκείνη των ηθοποιών. Αυτοί που βλέποντάς τους με έβαλαν σε σκέψη, με άλλαξαν, με μετακίνησαν. Συγκεκριμένα δεν θα κατονομάσω, ίσως μόνο έναν που τον έχω πιο πρόσφατο, τον Δημήτρη Ήμελλο. Για ρόλους και έργα σίγουρα πολλά, η προϋπόθεση όμως πάντα είναι η ίδια, να έχουν κάτι να πουν στον κόσμο. Τώρα τι σημαίνει αυτό…μεγάλη συζήτηση…(σ.σ. γέλια)
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Αρχικά μπορεί να ακουστεί ρομαντικό αλλά πιστεύω ότι όταν κάτι το αγαπάς και θέλεις να το κάνεις με όλη σου την καρδιά, δεν μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Αν θέλεις κάτι πολύ το καταφέρνεις. Είναι τόσο απλό σαν τα μαθηματικά. Το όνειρο ζωντανό παραμένει αν δεις την ιδιότητα του ηθοποιού σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από “επάγγελμα”, γιατί δεν είναι. Εδώ θα μοιραστώ μια φράση που από τότε που την άκουσα για πρώτη φορά τη λάτρεψα: Σε ποιο άλλο επάγγελμα ακούσατε ποτέ κάποιον να λέει πάω να παίξω; Τα παιδιά στη γειτονιά μου είναι πολλά, αλλά σαν έρθει η ώρα του παιχνιδιού όλα βρίσκουν λίγο χώρο στη πλατεία για να παίξουν. Κάποια στο ένα παιχνίδι, κάποια στο άλλο. Το θέμα είναι ότι το παιχνίδι τους δεν το σταματάει τίποτα. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να τους το σταματήσει;
AΘΗΝΑ ΣΑΚΑΛΗ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Θυμάμαι 16 υπέροχα χαμογέλα, γεμάτα όνειρα και όρεξη για δουλειά, που μόλις είχαν κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό τους.
– Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι διαφορετική απλά ξέρω ότι έχω αποκτήσει δύο εφόδια ανεκτίμητης αξίας. Το πρώτο είναι η γνωριμία που έχεις μέσω της σχολής με πολλά είδη έτσι ώστε εσύ να επιλέξεις αργότερα τι από όλα αυτά που είδες σου ταιριάζει και δεύτερον είναι οτι έμαθα να “συγκατοικώ” 3 χρόνια με 16 διαφορετικούς ανθρώπους που είναι από μόνο του ένα τεράστιο μάθημα.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Αν κλείσω τα μάτια η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι όλοι μας σ’ έναν κύκλο να ακούμε το Killing in the name of και να πετάμε ο ένας στον άλλον δύο μπουκάλια ενώ τρέχουμε και χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια! Κατά τα άλλα όλα θα μου λείψουν. ΟΛΑ!
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Οι προσδοκίες μου είναι πολλές και μεγάλες και πρέπει να είναι έτσι. Από εκεί και πέρα το τι θα φέρει ο χρόνος δεν το ξέρω αλλά είμαι περίεργη να το μάθω.
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Τρομάζω να με σκεφτώ στο μέλλον όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά σε όλα τα επίπεδα. Το μόνο που θέλω μεγαλώνοντας είναι να είμαι καλά στην υγεία μου και να έχω τους ανθρώπους μου γύρω μου. Όλα τα άλλα θα έρθουν.
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε τέτοια κουβέντα με τους συμμαθητές μου ή με οποιονδήποτε άλλον, αλλά δεν είναι κάτι που αποκλείεται να γίνει στο μέλλον. Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ.
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Πριν μπω στη σχολή δεν είχα κανένα πρότυπο, ούτε τώρα μπορώ να πω πως έχω. Θαυμάζω τη δουλεια διάφορων ανθρώπων που υπήρξαν καθηγητές μου και με επηρεάζει η στάση τους απέναντι στη δουλειά και στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Θα ήθελα πολύ να παίξω στην “Όπερα της πεντάρας” του Μπρεχτ γιατί είναι ένα υπέροχο έργο.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Πριν περάσω στο Εθνικό φοιτούσα στη σχολή Μαθηματικών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Δε νομίζω ότι είχα περισσότερες επαγγελματικές επιλογές μ’ αυτήν την κρίση. Τουλάχιστον τώρα θα κάνω κάτι που μου αρέσει. Θέλω να γίνω ηθοποιός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οπότε αυτό θα κάνω και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Εξάλλου ανταγωνισμός υπάρχει παντού, μεγάλος ή μικρός, οπότε δεν έχει νόημα να το σκεφτόμαστε.
ΑΡΕΤΗ ΤΙΛΗ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη την ημέρα. Τα πρόσωπα των συμμαθητών μου κυρίως που τώρα είναι σαν άλλοι άνθρωποι από εκείνους που είχα δει τότε. Την αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει σε κάποιον άλλον και όχι σε εμένα. Εξωγήινα πράγματα!
– Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Αυτό που είπα για τους συμμαθητές μου πιο πάνω δεν ισχύει για μένα. Θέλω να πω ότι δεν αισθάνομαι διαφορετική. Θέλω να ελπίζω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και πιο ανοιχτός.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Είναι εμπειρία ζωής να πηγαίνεις σε μια δραματική σχολή γενικά. Έχεις φορτώσει αναμνήσεις να έχεις να θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Σίγουρα αυτό που μου έρχεται πρώτα είναι οι στιγμές άπειρου γέλιου και απόλαυσης…Π.χ. Η σούπα ρεβύθι στο μάτι του Χρήστου. Όπως επίσης οι στιγμές που προσπαθείς με τον άλλον να γίνεις οικογένεια.. Όχι φίλος, οικογένεια. Αυτούς σου δώσανε, μ’ αυτούς πρέπει να πορευτείς, αυτούς θα αγαπήσεις, με αυτούς θα σκοτωθείς και την επόμενη μέρα θα πρέπει να κοιταχτείς στα μάτια! Θα μου λείψει το πόσο διογκώνονταν τα συναισθήματά μας εκεί μέσα και κανείς φυσιολογικός άνθρωπος απ’έξω δεν μπορούσε να καταλάβει τι μας συμβαίνει. Τέλος οι προσπάθειες των καθηγητών να μας κάνουν (θα το ξαναπώ αλλά είναι σημαντικό για μένα) καλύτερους ανθρώπους…
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Αυτό που θέλω και εύχομαι είναι να μου τύχει μία δουλειά που ταυτόχρονο να είναι και μάθημα. Και δεν εννοώ μάθημα υπομονής!
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Νομίζω για το θέατρο τα πέντε χρόνια δεν είναι πολύ μακρινά. Εννοώ πως ιδανικά θα έλεγα ότι σε πέντε χρόνια θα ήθελα να είμαι πιο σίγουρη ότι θα βρω δουλειά την επόμενη σεζόν, ότι θα έχω δουλέψει με κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ πολύ. Αλλά αυτά χτίζονται με πολύ αργούς ρυθμούς (και νομίζω καλύτερα γιατί μπαίνουν γερές βάσεις) και τα πέντε χρόνια μου φαίνονται λίγα…
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Ναι!!! Και ελπίζω να γίνει σύντομα!
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Υπάρχουν ηθοποιοί που θαυμάζω πολύ και είχαμε την τύχη να τους έχουμε καθηγητές. Αλλά νομίζω το να θέλεις να γίνεις ηθοποιός ή και οποιοδήποτε επάγγελμα καλό θα ήταν να προκύπτει από εσένα και όχι να επηρεάζεσαι από το πόσο το θέλει ή πόσο καλός είναι κάποιος άλλος.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Δεν νομίζω ότι ήταν και πολύ συνειδητή απόφαση. Απλά ήθελα να γίνω καλύτερη σε αυτό που αγαπούσα. Δεν πιστεύω ότι είναι άπειρη η χώρα σε ηθοποιούς. Και έχουμε πολύ αξιόλογους ηθοποιούς! Τα πράγματα είναι δύσκολα παντού.Τουλάχιστον εμείς θα δυσκολευτούμε για κάτι που μας αρέσει! Δεν έχουν όλοι αυτό το προνόμιο.
BIKTΩΡΙΑ ΦΩΤΑ
– Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σχεδόν τρία χρόνια πριν τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκινούσατε μαθήματα στη σχολή;
Το πρώτο μάθημα. Τον πρώτο καθηγητή που γνωρίσαμε. Καθόρισε κατά κάποιον τρόπο τη ζωή μου. Μου έδωσε πολλά. Μού άνοιξε καινούργιους δρόμους.
– Πόσο διαφορετική αισθάνεσαι τώρα περισσότερο ως προσωπικότητα σε σχέση με εκείνη την πρώτη μέρα; Τι άλλαξε πιο πολύ μέσα σου σ’ αυτό το διάστημα, τι αισθάνεσαι πως αποκομίσατε συνολικά;
Νομίζω ότι τη διαφορά δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο αυτοί που μας γνωρίζουν από παλιά. Αυτό που εγώ διαπίστωσα, βιώνοντας το είναι ότι τα όρια που ο κάθε άνθρωπος θεωρεί ότι έχει δεν σταματούν ποτέ να διευρύνονται και ότι οι αντοχές μας, σωματικές και ψυχικές, είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που νομίζουμε ότι διαθέτουμε.
– Ποιες είναι οι αναμνήσεις εκείνες που σου έρχονται πρώτες στο μυαλό; Τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο και πιο έντονα, τι θα είναι αυτό που θα σου λείψει πιο πολύ;
Οι καναπέδες, όπου όλο και κάποιος θα κοιμόταν από την κούραση, τα deliveries που κατέφθαναν ασταμάτητα, τα σκαλάκια της εισόδου όπου καθόμασταν για να μας δει λίγο το φως, τα άπειρα μπολ…
– Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού ποιες είναι τώρα οι προσδοκίες σου; Για παράδειγμα σκέφτεσαι ήδη το πού θα σε βρει επαγγελματικά από Οκτώβρη η νέα σεζόν ή είναι κάτι που θα σε απασχολήσει αργότερα, αφού είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτησή σας;
Ακριβώς αυτό. Είναι τόσο πρόσφατη η αποφοίτηση, που δεν νομίζω ότι την έχουμε συνειδητοποιήσει. Σκεφτείτε ότι έπιασα τον εαυτό μου, στις τελευταίες μας εξετάσεις, να βάζει τα ρούχα της παράστασης στην κρεμάστρα πολύ προσεκτικά και τακτοποιημένα, λες και θα ερχόμασταν και την επόμενη μέρα για πρόβα.
– Πηγαίνοντας πιο μακρινά στο μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας επαγγελματικά; Πχ. σε πέντε χρόνια από τώρα.
Θα ήθελα να μην ξεχάσω ποτέ τα λόγια κάποιων δασκάλων μου, που εκτιμώ βαθιά, και να κατορθώσω να τα εφαρμόσω στην πράξη.
– Συναντάται συχνά το φαινόμενο να δημιουργούνται θεατρικές ομάδες από ένα έτος μιας σχολής ή γενικότερα από μαθητές κοντινών ετών κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχεις σκεφτεί να κάνεις με κάποιους συμμαθητές σας;
Δεν υπάρχει προς το παρόν κάποια τέτοια σκέψη. Θα ήθελα να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον.
– Υπάρχουν κάποια πρότυπα ηθοποιών ή σκηνοθετών που να σ΄ έχουν επηρεάσει τόσο στο να γίνεις ηθοποιός, όσο και στο διάστημα που ήσουν στη σχολή. Επίσης υπάρχουν κάποιοι ρόλοι και κάποια έργα, τα οποία θα ήθελες να κάνεις οπωσδήποτε στο μέλλον;
Μέσα στη σχολή υπήρξαν δάσκαλοι με τους οποίους συνδέθηκα. Αυτοί είναι, κατά κάποιο τρόπο, τα ζωντανά πρότυπα μου. Με ενδιέφερε και με επηρέασε τόσο η ηθική και η σκέψη τους όσο και η σχέση τους με το θέατρο.
– Μπήκες στη σχολή, όταν η κρίση άρχισε να φτάνει στο απόγειο της. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να πάρεις αυτή τη συνειδητή απόφαση σε μια δύσκολη εποχή για όλους; Επιπλέον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σας σε μια άπειρη από ηθοποιούς χώρα; Και τι είναι τελικό αυτό που κρατάει το όνειρο σου ζωντανό, δεδομένου ότι στον συγκεκριμένο χώρο οι συνθήκες είναι δύσκολες εκ των προτέρων;
Η επιθυμία μου να ασχοληθώ με την υποκριτική δεν μπορούσε να επηρεαστεί από ορθολογικές σκέψεις. Όπως είπα και πριν, δεν νομίζω ότι αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί με όρους της αγοράς. Επιθυμείς κάτι και ο στόχος σου είναι να ξεπεράσεις τα προβλήματα και να το κάνεις πραγματικότητα…
* Το trailer πριν τις πτυχιακές εξετάσεις του τρίτου έτους της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου: https://www.youtube.com/watch?t=36&v=OR-S57biNLI
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/8/2015