Κι όταν μου έλειπε κάτι
Πάντα ήξερα ότι δεν έφταιγες εσύ
Η ψυχή μου που ξέχναγα στα βαζάκια της κουζίνας
Που δεν τακτοποιούσα ποτέ
Χρόνια ξεχασμένα
Όλο αύριο και αύριο
Στις αυριανές φακές και τα φασόλια
Που θα μαγείρευα προχθές
Όταν μου έλειπες εσύ
Ένα μικρό σπουργίτι χτύπαγε το τζάμι
Και με καλούσε να το πιάσω
Μα όλο αύριο και αύριο
Δεν έπιασα κανένα πουλί
Όλα ελεύθερα τα άφηνα
Να πάνε όπου θέλουν
Κι αν μου έλειπες τα απογεύματα
Ήταν γιατί περίσσευε ο καφές
Και δεν μπορούσα να ονειρεύομαι μόνη
Το φως ήταν πολύ για έναν
Και το δωμάτιο μικρό για δυο
Αλλά δεν με ένοιαζε
Γιατί σε κάθε ακτή χωρούσαμε μόνο εμείς
Και τα όνειρα μας
Μα αν τα όνειρα είναι για τους ονειροπόλους;
Τότε τα βαζάκια είναι για την κουζίνα
Καλλιόπη Μανδρέκα, 27/3/2020