7.6 C
Athens
Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Μαρίνα Πανηγυράκη – Ηθοποιός

Η επιλογή στο ξεκίνημα της χειμερινής σεζόν ήταν να περιπλανηθεί στην επαρχία και να προσπαθήσει να παίξει εκεί θέατρο. Ήταν μια σκέψη διαφορετική από τη συνηθισμένη και μια ενδεχόμενη πρόταση και για άλλους ηθοποιούς, που θέλουν να δοκιμάσουν σε κάτι το διαφορετικό.

Και αφού τελικά πήγε σε ακροάσεις σε διάφορα σημεία της Ελλάδας βρέθηκε να επιστρέφει στη βάση της, τα Χανιά. Από τότε που έφυγε βέβαια από την Κρήτη η Μαρίνα Πανηγυράκη έχει μεσολαβήσει σχεδόν μια δεκαετία.

Και μετά τις σπουδές της στην δραματική σχολή της Νέλλης Καρράς, ήταν αναπόσπαστο μέλος της ομάδας “Τόπι” για μια τετραετία (και συνεχίζει άλλωστε να είναι παρά τη φετινή επιλογή της να φύγει από την Αθήνα). Μετά από έξι μήνες στις “ιστορίες του Τάκα-Τάκα” του Μ. Φριό βρέθηκε – πάλι από ακρόαση – στο περίφημοι “Γιοι και κόρες” του Γιάννη Καλαβριανού

87171874_10222517981517951_7183647928605474816_o.jpg

Πάνω που η παράσταση άρχισε να παίζεται – με αναμενόμενη και περίσσια επιτυχία – ήρθε η καραντίνα. Αλλά η Μαρίνα δε χάνει το κουράγιο της, παρά τις δύσκολες συνθήκες που όλοι ζούμε αυτήν την χρονική περίοδο. 

“Εκεί που διάβαζες για το παράλογο «στο παιχνίδι τη σφαγής» του Ιονέσκο, το ζείς κιόλας. Δεν ξέρω ίσως μετά από 40 χρόνια να μαζεύουν οι τότε καλλιτέχνες υλικό για την εποχή του κορονοϊου για την απαγόρευση κυκλοφορίας του σήμερα. Τώρα νομίζω σε όλους επικρατεί ένα μούδιασμα”, σημειώνει μεταξύ άλλων στο All4fun, προσπαθώντας όμως να βρει και τα θετικά της όποιας κατάστασης: “Το να είναι κάποιος δημιουργικός στο βαθμό που μπορεί, είναι μια μορφή αντίστασης, ειδικά τώρα που όλοι είμαστε όλη τη μέρα σπίτι. Η τέχνη τώρα μπορεί να κάνει πιο γλυκιά την απομόνωση μας. Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε μέσα όλη μέρα αν δεν ακούγαμε μουσική, δε βλέπαμε ταινίες, δε διαβάζαμε. Χαίρομαι επίσης πολύ αυτές τις μέρες που ανεβαίνουν online παραστάσεις που δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω…”

* Η υποκριτική προέκυψε αμέσως μετά το λύκειο. Μπήκα στη δραματική σχολή της Νέλλης Καρρά «Αρχή» από και όπου αποφοίτησα. Ήμουν από παιδί σε θεατρική ομάδα και ήταν ανάγκη μου να παραμείνω σε επαφή με το δημιουργικό μου κομμάτι.

* Υποκριτική για μένα σημαίνει παιχνίδι και διαρκής αναζήτηση.

13102_2284_zoomed_13116442_1075381535860264_4623991546781210905_o.jpg

* Η σημερινή πραγματικότητα που βιώνουμε είναι δύσκολη και για τους καλλιτέχνες και για τους ανθρώπους συνολικά νομίζω. Όλοι ζούμε σε μια ανασφάλεια εκτός από την υγεία και με τη δουλειά μας. Ίσως οι καλλιτέχνες έχουμε ένα προβάδισμα, διότι ούτως ή άλλως η φύση της δουλειάς μας είναι ανασφαλής εκ των προτέρων και κάπου για μας είναι πιο γνώριμο. Όμως τώρα εκεί που διάβαζες για το παράλογο «στο παιχνίδι τη σφαγής» του Ιονέσκο, το ζείς κιόλας. Δεν ξέρω ίσως μετά από 40 χρόνια να μαζεύουν οι τότε καλλιτέχνες υλικό για την εποχή του κοροναιόυ για την απαγόρευση κυκλοφορίας του σήμερα. Τώρα νομίζω σε όλους επικρατεί ένα μούδιασμα. 

* Σίγουρα βέβαια το να είναι κάποιος δημιουργικός στο βαθμό που μπορεί, είναι μια μορφή αντίστασης, ειδικά τώρα που όλοι είμαστε όλη τη μέρα σπίτι.

* Απαντήσεις δεν ξέρω αν δίνει η τέχνη τώρα (αλλά και γενικότερα μέσα στον χρόνο). Σίγουρα πάντως τώρα μπορεί να κάνει πιο γλυκιά την απομόνωση μας. Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε μέσα όλη μέρα αν δεν ακούγαμε μουσική, δε βλέπαμε ταινίες, δε διαβάζαμε. Χαίρομαι επίσης πολύ αυτές τις μέρες που ανεβαίνουν online παραστάσεις που δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω.

23597_25346_regular_85094703_122019866025059_3605823579855257600_o.jpg

* Η παράσταση “Γιοι και Κόρες” του Γιάννη Καλαβριανού προέκυψε έπειτα από την ακρόαση που έγινε που έγινε στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Εγώ ήμουν ήδη τρεις μήνες για την προηγούμενη παραγωγή. Έτσι αντί τρεις μήνες έμεινα με χαρά όλη τη σεζόν γιατί ήθελα πολύ να είμαι σε αυτή τη παράσταση. Φυσικά προβλέπεται και συνέχεια τώρα με αυτή την διακοπή δεν ξέρουμε όπως όλοι πότε ακριβώς. Αλλά σίγουρα ξέρουμε ότι θα υπάρξει συνέχεια.

* Ο κόσμος ήδη από τις πρώτες παραστάσεις ήταν πολύ υποστηρικτικός, έφευγε πολύ συγκινημένος και ιδιαίτερα εκφραστικός. Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν η καλύτερη παράσταση που έχουν δει στα Χανιά. Ήταν κρίμα που διακόπηκε γρήγορα. Στην επαρχία δεν υπάρχουν τόσες δυνατότητες για θέατρο και μια καλή παράσταση είναι σημαντική για τον κόσμο. Την περιμένει. Όσο για τους ρόλους σε αυτό το έργο δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές, υπάρχει το μαζί. Νέοι άνθρωποι , γιοι και κόρες που αφηγούνται μαζί. Μέρος της διαδικασίας όλων των ηθοποιών ήταν να πάρουμε συνεντεύξεις από ηλικιωμένους από την Κρήτη, τις οποίες ο Γ. Καλαβριανός επιμελήθηκε και έβαλε εντέχνως στη νέα ουσιαστικά παράσταση, που δομήθηκε σε σχέση με εκείνη παλαιότερα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

* Είναι μια πολύ όμορφη συνεργασία και σε πολύ λίγο χρόνο υπήρξε και αποτέλεσμα και ανθρώπινες σχέσεις. Καμιά φορά όταν πήγαινα να παίξω σκεφτόμουν, «α, μακάρι να μπορούσα να δω κι εγώ αυτή τη παράσταση σαν θεατής». Προσωπικά σαν κείμενο με συγκινεί πολύ. Ειδικά τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν, το νιώθω και πιο επίκαιρο από πριν.

* Είχα ανάγκη να φύγω λίγο από την Αθήνα παρότι την αγαπώ. Πήρα τρένα, καράβια, πήγα σε ακροάσεις σε διαφορετικές επαρχίες πρέπει να πω και τελικά συνεργάστηκα με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Ήμουν τυχερή, γιατί τα Χανιά είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα μου και η συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ πολύ καλή. Στην παιδική σκηνή στο πρώτο εξάμηνο με «Τις ιστορίες στο Τάκα-τάκα» του Μ.Φριό και στο δεύτερο με την παράσταση «Γιοι και κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού. Οπότε ναι σίγουρα ενώ ξεκίνησα χωρίς πρόγραμμα, δικαιώθηκα.

86796181_3179338598762090_1972323242307747840_o.jpg

* Πιστεύω με σιγουριά ότι κάποιες φορές, καλύτερο είναι να είμαστε εκεί που αισθανόμαστε περισσότερο χρήσιμοι, γιατί σίγουρα η επαρχία έχει περισσότερη ανάγκη από καλά θεάματα. Ειδικά όταν συμμετέχουμε σε ένα έργο που είναι αθηναϊκού επιπέδου σε ποιότητα και δεν υστερεί σε τίποτα, αλλά το αντίθετο. Εξάλλου είναι πιο ευχάριστο και για τον ηθοποιό νομίζω να παίζει σε ένα θέατρο γεμάτο που ο κόσμος λαχταρά να δει μια καλή παράσταση, παρά να χάνεται μέσα στην πληθώρα των αθηναϊκών παραστάσεων και να παίζει για 10 άτομα κάποιες φορές. Κι αυτό σου προσφέρει μια εμπειρία ως ηθοποιό, αλλά σίγουρα στο να παίζεις με γεμάτο πλήθος, υπάρχει άλλο συναίσθημα, το οποίο μάλιστα σου γυρίζει πίσω.

* Γενικώς είναι ήσυχα να παίζεις θέατρο στην επαρχία τη χειμερινή σεζόν. Παρότι μου λείπουν λίγο τα Εξάρχεια και το Studio Μαυρομιχάλη που πήγαινα κάθε πρωί για παραστάσεις, παιδικές με την ομάδα ΤΟΠΙ και ξανά για βραδινή παράσταση εβδομαδιαία την προηγούμενη σεζόν. Σίγουρα όμως και το να περπατάς στο λιμάνι των Χανίων για να πας στη πρόβα σου δεν είναι και τόσο άσχημα. Σχετικά με τον κόσμο σίγουρα σε γνωρίζει εδώ. Η παράσταση συζητιέται. Είναι ένα γεγονός της πόλης.

* Η ομάδα “ΤΟΠΙ” είναι για μένα ένα μεγάλο κεφάλαιο. Τέσσερα χρόνια άπειρες παραστάσεις για παιδιά κάθε μέρα κυριολεκτικά, όχι μόνο σε κάθε γωνιά της Αθήνας αλλά και σε όλη την Ελλάδα.

200_200_200.jpg

* Μέχρι και στα νησιά άγονης γραμμής πήγαμε με 8 μποφόρ με σκάφη, αεροπλάνα, καράβια ό,τι θες και να παίζουμε για 30 παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ θέατρο. Πολύ κέφι, θάλασσα και σχέσεις παρέας με όλους. Νομίζω ο Δημήτρης ο Πλειώνης που κινεί τα νήματα της ομάδας, το επιδιώκει αυτό και το πετυχαίνει.

* Προς το παρόν η σχέση μου με το σινεμά και την τηλεόραση είναι σαν θεατής μονάχα. Είμαι ανοιχτή και για τα δύο, απλά δεν έτυχε. Για συνεργασίες το ένα φέρνει το άλλο μέχρι τώρα και μου αρέσει αυτό. Η μόνη μου προσδοκία είναι αυτό που έρχεται να είναι ποιοτικά καλό για μένα και να με προχωράει.

* Την προηγούμενη σεζόν έκανα τη σκηνοθεσία-δραματουργία για «Τα μαύρα λουστρίνια » της Μάρως Δούκα με αφορμή τα βιβλία της συγγραφέως «Πού είναι τα φτερά;» και «Τα μαύρα λουστρίνια». Η παράσταση παίχτηκε στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη τον προηγούμενη το χειμώνα που πέρασε και για κάποιες παραστάσεις στο ΚΑΜ (Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου) στα Χανιά την προηγούμενη άνοιξη. Κάναμε ένα όμορφο ταξίδι με τη συνάδελφο μου τη Μαρία Μπρανίδου, που μπορεί και να συνεχιστεί. Είχα ξανά σκηνοθετήσει πριν κάποια χρόνια τη «Φιλονικία» του Μαριβώ στο θέατρο Μπιπ. Γενικώς μ’αρέσει να φλερτάρω με τη σύνθεση και τη σκηνοθεσία.

47579618_934141716710063_797887305917399040_n.jpg

* Κυρίως οι άνθρωποι μου έχουν μείνει περισσότερο από την δραματική σχολή. Έχω συνεργαστεί με καθηγητές μου αγαπημένους, όπως με την Ρηνιώ Κυριαζή σε δύο παραστάσεις, με τον Πάρη Μαντόπουλο καθώς και με τη Νέλλυ Καρρά. Επίσης ναι, έχει τύχει να δουλέψω με άλλους απόφοιτους της σχολής κάποιες φορές. Σίγουρα όμως με τα χρόνια επιδιώκω να δουλεύω και με άλλους ανθρώπους ανεξαρτήτως σχολής.

* Στην Αθήνα αγαπώ πολύ τις γειτονιές του κέντρου. Τα μικρά καφέ και βιβλιοπωλεία στα Εξάρχεια, τις πλατείες Βαρνάβα και Αγίου Γεωργίου, τη λαϊκή της Καλλιδρομίου, τα Σάββατα και τις βόλτες στον Λυκαββητό. Τα θέατρα μικρά, μεγάλα διασκορπισμένα παντού κι αυτά τα αγαπώ.

* Νομίζω ότι μπορώ να περπατάω αρκετές ώρες στο κέντρο χωρίς να κουράζομαι μ’ έναν καφέ στο χέρι απ’το συνοικιακό καφέ στην Ιπποκράτους χωρίς κανένα λόγο και να είμαι χαρούμενη.

45704488_2304435419585750_6391743434821992448_o.jpg

* Με τα Χανιά με συνδέει η θάλασσα και οι άνθρωποι. Γιατί με τα χρόνια χρειάζεται να ρίχνουμε κι ένα βλέμμα στους ανθρώπους μας που κάπου είναι. Φέτος το ένιωσα αυτό πρώτη φορά πιο έντονα μετά από εννιά χρόνια στην Αθήνα.

* Στο All4fun πιο πολύ απ’ όλα μ’αρέσεις εσύ Κυριάκο (χαχα). Έπειτα μ΄αρέσει που ακόμα και αυτές τις μέρες τις δύσκολες, δεν σταματάει το All4fun να δουλεύει για όλους μας και να μας ενημερώνει με τον καλύτερο τρόπο για ό,τι συμβαίνει όχι μόνο απαραίτητα από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 26/3/2020

topi224.jpgP1430914.jpgmarinap1.jpg

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα