ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ (2ο)

 

(Η Γ μένει μόνη. Δεν αλλάζει θέση. Έχει παγώσει. Δεν ανοιγοκλείνουν ούτε τα μάτια της. Σταθερά και καρφωμένα στο ίδιο σημείο. Έχει μείνει αυτή και δίπλα η σακούλα με το ουίσκι. Σηκώνεται και πάει στον τηλεφωνικό θάλαμο. Καλεί.)

 

Γ:Ναι; Γιατί; Σε παρακαλώ, γύρνα πίσω. Δεν μπορείς να με αφήσεις…Γύρνα αγάπη μου! Γύρνα! Όλα θα πάνε καλά. Θα βρούμε λύση, θα δεις…Σ’ αγαπώ! Ναι, δεν το χω ξαναπεί. Δεν έχεις ξαναφύγει…Γύρνα! Θα ρθεις; Ναι; Mωρό μου; 

Β: Εμένα παίρνεις;

Γ: Τι;

B: Ήρθα.

(παύση)

Δεν με περίμενες μάλλον.

Γ: Μωράκι μου, αγάπη μου…Μου έλειψες…Το ήξερα! Ήμουν σίγουρη ότι θα ερχόσουν. (κοιτάει διακριτικά τον τηλεφωνικό θάλαμο σαν να περιμένει.)

B: Τόσο σίγουρη;

Γ: Έπρεπε να είμαι σίγουρη. Αλλιώς δεν θα ερχόσουν.

B: O άλλος έφυγε;

Γ: (γελάει) Σταμάτα την πλάκα.

B: Έφυγε.

(παύση)

Αναμενόμενο. 

Γ: Δεν τον ξαναείδα σου είπα. Μόνο μία φορα.

B: Όταν βουτήξεις, ποτέ δεν αρκεί η μία. Οι άντρες μετά την πρώτη επιδιώκουν και δεύτερη. Να σιγουρέψουν την κτήση τους. 

(παύση)

Ειδικά όταν την κτήση την κατέχει άλλος. Και τότε η γυναίκα ερωτεύται και περιμένει την τρίτη, την τέταρτη και ούτω καθ’ εξής…

Γ: Αγάπη μου τι είναι αυτά που λες; Μία φορά έγινε, ειλικρινά. Ήταν μια στιγμή αδυναμίας, σου είπα. Τίποτα το ιδιάιτερο.

B: Πολλές στιγμές αδυναμίας.

Γ: Σκάσε.

B: Πότε μου το είπες;

Γ: Πριν.

Β: Δεν μου το είπες.

Γ: Στο είπα στο τηλέφωνο! 

B: A…Ναι… Στο τηλέφωνο.

(παύση) 

(Η Γ ξανακοιτάει το τηλέφωνο, πιο έντονα)

Πότε με πήρες τηλέφωνο;

Γ: Πριν μωρό μου. Πριν, πριν δεν σε πήρα;

B: Πριν λίγο με πήρε ο αγαπημένος σου και μου είπε να έρθω. Εσύ δεν πήρες.

Γ:( σαν χαμένη κοιτάζει τον τηλεφωνικό θάλαμο. Ο τηλ. Θαλ. φωτίζεται και εμφανίζεται μέσα ο Α.) Και τι σου είπε;

Α:(μέσα από τον τηλεφωνικό θάλαμο. Αν δεν ακούγεται, θα είναι με μικρόφωνο ): Ότι με χρειάζεσαι… 

B: Μην ξαφνιάζεσαι.

Γ: Ας σταματήσουμε αυτή την κουβέντα σε παρακαλώ. Έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο.

B:Εγώ λέω να την αρχίσουμε.

(παύση)

Γ: Ωραία. Τι θες;

B: Γιατί;

Γ: Τι;

B: Γιατί;

Γ: Δεν ξέρω…Γιατί ένιωθα μόνη. Όταν νιώθεις έτσι δεν ξέρεις τι να κάνεις.

A:(μέσα από τον τηλεφωνικό θάλαμο)Κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες ποτέ.

Γ: Κάνεις πράγματα που δεν πρέπει.

Α: Θες να γεμίσεις…

Β: Γιατί;

Γ: Σου είπα.

B: Δεν είσαι σαφής. Γιατί?

Γ: Έδειχνε όμορφος…

B: Μόνο;

Γ: Ήταν όμορφος.

B: Και;

Γ: Με έκανε να νιώθω όμορφη!

Β: Είσαι όμορφη.

Γ:Δεν είμαι τίποτα αν δεν με βλέπει κάποιος!

B: Τι εννοείς;

A: Δεν ήσουν εδώ!

Γ: Και όταν ήσουν, πάλι δεν ήσουν.

Β: Στο κρεβάτι;

Γ: Τι;

Β: Πώς ήταν στο κρεβάτι.

Γ: Κόφτο.

Β: (ψυχρά) Λέγε!!

Γ: Δεν ξέρω!

B: Λέγε.

Γ: Τρυφερός!

B: Σ’ άρεσε;

Γ: Όχι!

Α: Θα το ξανακάνεις;

Γ: Nαι..

Β: Λέγε!

Γ: Όχι!

B: Σε ποιον μιλούσες πριν;

Γ: Σε σένα.

B: Σε ποιον;

Γ: Σε κείνον…Δεν ξέρω…

A: Σε μένα.

B: Γιατί;

Α: Σε μένα.

Γ: Γιατί έφυγε…

A: Σε μένα.

Γ: Αυτός που φεύγει έχει κάτι ωραίο. Κάτι που…με τραβάει…

A: Σε μένα.

Γ: Αυτό! Αυτό! Φτάνει….Τι άλλο θες; (κλείνει το φως του τηλεφωνικού θαλάμου)

Β: Ξέρεις πόση δύναμη χρειάζεται κανείς για να μείνει μαζί σου;

Γ: (Κλαίει σιωπηλά,γνέφει θετικά)

(παύση)

Θέλω να φύγεις.

B: Γιατί;

Γ: Έτσι…

Β: Θα μείνεις μόνη στο τέλος.

Γ: Θα βρω εμένα …τουλάχιστον…

B: Ερώτηση ή κατάφαση;

Γ: Άρνηση… Θέλω να φύγω…Δεν αντέχω.. (βάζει το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια της να ηρεμίσει τον πονοκέφαλο)

B: Έλα, ηρέμισε αγάπη μου! Όλα θα πάνε καλά.

Γ: Αυτή η ατάκα…Την λες πάντα με τόση τρυφερότητα…

(παύση)

Γιατί συνεχίζεις να είσαι μαζί μου;

Β: Σ’ αγαπάω…

Γ:Τόση αγάπη…Όσο αγαπά η μαμά το παιδί…Μέχρι να το στραγγαλίσει…

B: Τι σ’ έπιασε τώρα;

Γ: (κοιτάζει ξαφνικά τον θάλαμο) Δεν ξέρω, ίσως αυτό το ηλίθιο τηλέφωνο…Νιώθω ότι θα τηλεφωνήσει κάποιος και δεν θα προλάβω να το σηκώσω…

B: Είσαι μαζί μου τώρα ψυχή μου. Ηρέμισε. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα…

Γ: Εχω.

Β:Tι;

Γ:Την ευκαιρία να φύγω.

B: Μπορείς να φύγεις όποτε θες.

(παύση)

Θέλω να γίνεις γυναίκα μου.

Γ: (σκάει στα γέλια) Τι λες; Μετά από αυτό που έγινε;

Β: Δεν έγινε και τίποτα…Όλοι το έχουμε κάνει…Είναι λογικό.

Γ: Mε δικαιολογείς; Πώς μπορείς;

Β: Σε ηρεμώ…

Γ: (ταραγμένη) Δεν μπορώ..Με τρελαίνει αυτό που κάνεις… Είναι άρρωστο!

B: Σε καταλαβαίνω απλά. Σε άφησα μόνη! Έχω μερίδιο ευθύνης..

Γ: Καλά, δεν το πιστεύω..Είσαι…Τι να σου πω;

Β: Να μου πεις ναι!

Γ: Δεν γίνεται..Δεν μπορώ!

Β: (κλαίει) Σε παρακαλώ…Μην μου το κάνεις αυτό…

Γ: (ψυχρή) Γιατί;

B: Νιώθω πράγματα για σένα…Σε χρειάζομαι!

Γ: Δεν νιώθεις τίποτα για μένα. Απλά απεχθάνεσαι τον εαυτό σου τόσο, ώστε να σου αρκεί οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να μείνεις μόνος σου..

B: Θέλω να κάνουμε ένα παιδί…

Γ: Τι παιδί ρε; Τι θες; Να γίνω μαμά; Να περιφέρομαι στους διαδρόμους του σπιτιού και να σιγομουρμουρίζω «ένα λεπτο, ένα μονάχα λεπτό, ένα γαμημένο λεπτό, αφήστε με ήσυχη!»; Kαι μετά να κλείνομαι στο μπανιο και να κλαίω την ζωή που έχασα; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!

B: Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι το λες εσύ αυτό…Τι έχεις πάθει; Σε θέλω, καταλαβαίνεις; Σε θέλω γυναίκα μου! Να ζήσουμε μάζί. Μαζί! Οι δυο μας. Εγώ κι εσύ. Ποτέ πια μόνοι. Σύντροφοι!

Γ: Είμαι απόλυτα ψύχραιμη! Απλά φύγε! Φύγε, φύγε!! Με τρελαίνεις..Μόνο που σε βλέπω! Φύγε! Με πνίγεις… Φύγε, σε ικετεύω!!

Β: Oκ. Κατάλαβα.

(Ο Β φεύγει)

 

Καλλιόπη Μανδρέκα, 15/6/2017