(1).jpg)
3η σκηνή
[Η Ιοκάστη τού μιλάει από το κρεβάτι της αρχικά. Ετοιμάζεται για να πάει και πάει. Είναι μια όμορφη γυναίκα γύρω στα 45. Γεμάτη αυτοπεποίθηση ζώου, που είναι έτοιμο να κατασπαράξει]
Ιοκάστη:
Γεια σου, αγάπη μου
Δεν κοιμόσουν, σωστά;
Θα προτιμούσα να σε ξυπνήσω
Τα μάτια σου έτσι, πρόωρα
ξυπνημένα είναι τόσο γοητευτικά
Σε παρακαλώ, κάτσε λίγο ακούνητος
Να τα φιλήσω θέλω
Θέλω να σε χαιρετίσω, άλλωστε
έτσι λέει ο τύπος
Ο τύπος που μας κάνει όλους
μικρά παιχνιδάκια της ψευτιάς του
Όταν συναντάς κάποιον είτε ξένος είτε γνωστός
πρέπει να τον φιλάς
Κι έτσι ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις
Ξέρεις;
Έχω κέφια σήμερα
Δεν θα σε ενοχλήσω πολύ
Μην ταράζεσαι
Τα μάτια σου τα όμορφα ματάκια
Μόνο να ακούσω την αλήθεια τους θέλω
Όχι να σε αποπλανήσω, μην φοβάσαι
Οι γυναίκες ερεθίζονται απ’ την αλήθεια
Οι ίδιες μες στο ψέμα
Κολακευόμαστε όταν τα μάτια ενός άντρα
φαντάζουν παιδικά
Μπορεί να μας ξυπνάει το μητρικό μας ένστικτο
Ίσως…
Ή να μας θυμίζει ότι ακόμα έχουμε την ικανότητα
να αγαπάμε
Εγώ όταν σε έβλεπα έτσι, ήθελα να ανοίξω την μήτρα μου
και να σε κρύψω μέσα μου
Να σε προστατέψω, αγάπη μου
Όχι να σε φυλακίσω
Γι’ αυτό σε ήθελα τόσο τα πρωινά
Ήθελα την αγνότητά σου μέσα μου
Αλλά εσύ δεν ήσουν ικανός να με θες
όπως θέλει το αγοράκι την μανούλα
Εσύ χωρίς την μάσκα του δυνατού
Παραλύεις
Εσύ, για να μπορείς να με θες έπρεπε να είμαι
γυναίκα
Η γυναίκα
Το αντικείμενο “γυναίκα”
Αυτή που θα ανοίξει τα πόδια
Θα κλείσει τα μάτια
Και θα ακούει μες στο αυτί της τη λύσσα σου
Όλο το θυμό σου να δεχτεί
Όλη την βία να την φάει και να την γευτεί
σαν φρούτο που μόλις έχει κοπεί
Χωρίς να πρέπει να ζητήσει μετά αγκαλιά
Οι αγκαλιές είναι για τα μικρά παιδιά
Έπρεπε να σε βλέπω να φεύγεις
Και εγώ να μένω ξεσκέπαστη
σαν ένα μικρό κομοδίνο
λίγο λερωμένο χωρίς σεμεδάκι
Σκέτο ξύλο λίγο φαγωμένο στην ακρούλα
Αλλά τουλάχιστον ευχαριστημένο
αφού είναι χρησιμοποιημένο
Ποτέ δεν με πλησίασες χωρίς να φοράω κραγιόν
Τι ήθελες;
Να σηκώνομαι τα πρωινά να βαφτώ και να αρωματιστώ;
Τα πρωινά σε ήθελα εγώ
Χωρίς κραγιόν χωρίς φόβο
Χωρίς ενοχές
Στο μικρό ενδιάμεσο που μας χαρίζει
η ζωή
Εκεί που ξυπνάς και το μυαλό ακόμα κοιμάται
που μόνο οι αισθήσεις οδηγούν
Δεν υπάρχουν πρέπει και μη
Μόνο σώματα που επιτέλους ζουν
Δεν ήταν καμία διαστροφή
Μετά το βλέμμα σου σκοτείνιαζε
Γέμιζε σκέψεις για το πώς θα δείχνεις ενήλικας
Μωρό μου ενήλικας δεν θα γίνεις ποτέ
Πάρ’ το απόφαση
Όσες αλήθειες και να ψάξεις
Όσες και να αντικρίσεις
Όταν γεννιέσαι χωρίς γονείς
Πάντα παιδί παραμένεις
Μπορώ να καπνίσω;
Θέλω να νιώσω λίγο γυναίκα
Εδώ μέσα είναι το μόνο που μου θυμίζει την φύση μου
Μπορώ να σουφρώνω τα χείλη μου
και να αφήνω αισθησιακά τον καπνό
να λούζει όλα τα έπιπλα η ανάσα μου
Κι εσένα στα έπιπλα σε κατατάσσω
Πάντα ακούνητος όταν σε πλησίαζα
Παγωμένο απόμακρο κάστρο
Γοητευτικό επειδή είναι μακρινό,
αστείο επειδή είναι χάρτινο
Τι φοβάσαι, καημένε;
Το μεγάλο χάος ανάμεσα στα πόδια μου;
Αυτό θα σε λούζει κάθε στιγμή
Απ’ τα μάτια σου τρέχουν τα υγρά μου
Και στο στόμα σου κυλάει η γεύση μου
Έφερα τα καλύμματα που ζήτησες
Θα καλύψω όλες τις τρύπες, μην ανησυχείς
Μόνο μία θα αφήσω ανοιχτή
Αυτή που σε φοβίζει πιο πολύ
Μ’ αρέσει όταν φοβάσαι
Ανοίγουν τα μάτια σου διάπλατα και
αναγνωρίζω τα παιδικά δάκρυα
Τα ξεχασμένα
Δεν φεύγουν αυτά
Πάντα εκεί να τραγουδάνε νανουρίσματα
και να υπενθυμίζουν υπολείμματα αγάπης
Τόσα χρόνια με κούρασε η μάσκα σου
Όχι εσύ
Εσύ δεν είσαι έτσι
Ίσως εγώ σε έκανα έτσι
Ίσως εγώ να έφτιαξα την μάσκα που φοράς
Ατσάλινη
Έτοιμη να φοβίσει κάθε τρομαγμένο
Εμένα ποτέ
Εμένα με διασκέδαζε
Σαν να την έφτιαξα για να περνάνε όμορφα τα απογεύματα
Δεν τα άντεχα
Άλλο ένα ενδιάμεσο
Ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα
Από την νιότη στα γηρατειά
Βασανιστικό
Περιμένεις την νύχτα στο μετέωρο
Έχει μείνει λίγο χρώμα μονάχα απ’ τη μέρα
Και το βλέπεις τόσο καθαρά
Τόσο γρήγορα
Να εξαφανίζεται και να σε εγκαταλείπει
Σαν ένας άντρας που φεύγει χωρίς να πει γεια
Ή το παιδί σου που πεθαίνει
χωρίς να σε κάνει μια αγκαλιά
Ναι πάντα είχα την ανάγκη να αγκαλιάζομαι
Όχι για να αγαπηθώ
Για να μου δοθεί η δυνατότητα να αγαπήσω
Δεν τα κατάφερα
Όλες νεκρές, πάντα να ζητούν
Αγκαλιές αγκάθια να σε τρυπούν
να σε κοιτούν με μάτια τυφλά
Μάτια ξεριζωμένα
Δεν τα θέλω τα μάτια σου
Να τα φάω θέλω για να δω τι βλέπουν
Να δω τι θέλουν
Μα εσύ τρέμεις
Ηρέμησε, αγάπη μου
Ψυχή μου
Έλα ‘δω, μικρέ μου
Πάντα εμένα θα θες το βλέπεις;
Τη μία να σε αγκαλιάζω και να φροντίζω τις πληγές
Την άλλη να στις ανοίγω με νυχιές
Για να έχω αφορμή να σε ξανά φροντίσω
Να σε φιλήσω και να σε παρηγορήσω
Να κοιμηθείς στην αγκαλιά μου κλαίγοντας
και να τρίβεις το κεφαλάκι σου στην ζακέτα μου
ανοίγοντας διάπλατα τις αισθήσεις σου
να πάρεις όλη μου την μυρωδιά
Δεν αντέχεις στην σκέψη ότι δεν θα με ξαναγγίξεις
Όλα στο μυαλό σου είναι, μωρό μου
Ξύπνα!
Σταμάτησες να αγγίζεις τις γυναίκες
γιατί πάντα στα πρόσωπά τους έβλεπες εμένα
Όταν με παντρεύτηκες δεν με φιλούσες
Είχες να κάνεις πιο σημαντικά πράγματα
Ντρεπόσουν να φιλάς την μαμά;
Ή μια γυναίκα χαλασμένη πια;
Όταν ήσουν μικρός τρύπωνες τόσο εύκολα
μέσα στα στήθια μου
Μετά τι άλλαξε;
Πόσο σε ηρεμούσαν αυτά τα απαλά χάδια
Έλα να σε χαιδέψω την πλατούλα σου
Έλα να σου τραγουδήσω ένα παραμύθι
Για μια γυναίκα που κυκλοφορούσε γυμνή στους δρόμους
Και την περνούσαν για τρελή
Μα αυτή το μόνο που ήθελε είναι να χαίρονται οι περαστικοί
Και να αγαπηθεί όπως ήταν μικρό παιδί
Κάποτε την κάνανε βασίλισσα
Και της πήραν το παιδί
Εκείνη όμως ήξερε ότι θα το ξαναβρεί
Έμεινε πάλι γυμνή
Για να χαρεί
Εκείνο το μικρούλικο παιδί
Έμοιαζε σκληρή αλλά όλα τα ‘κανε για κείνο το παιδί
Στέγνωσαν τα χείλη μου
Θέλω λίγο κραγιόν να τα υγράνω
Μια γυναίκα χωρίς κραγιόν
μοιάζει με κορίτσι ή με γριά
Γι’ αυτό πάντα έχω λίγο κραγιόν στην τσάντα
Κι αν το ‘χω ξεχάσει τρυπάω λίγο το δάχτυλό μου
Και τ’ απλώνω
Να έτσι
Και τότε έχω την γεύση σου στο στόμα μου
Θυμάμαι εκείνο το πρωινό
που σου έκανα αυτές τις πληγές στα ποδαράκια σου
Μεγάλο δώρο για την ζωή σου
Εσύ το πήρες για παιχνίδι
Καμία αίσθηση φόβου ακόμα
Όμορφη αίσθηση
Ούτε καλό ούτε κακό
Ό,τι και να κάνεις στο παιδί το ξεχνά
Μόνο την εγκατάλειψη θυμάται καλά
Αυτήν την κουβαλά μέχρι να νυχτώσει
Το ξημέρωμα θα χωνεται σ΄ ένα κλουβί
και δεν θα βγαίνει
Φοβισμένο μην ξανά εγκαταλειφθεί
Θα πάρει κι ένα κερί και θα φτιάξει σκιές στους τοίχους
Θα τις ρωτάει γιατί
Και μες στα δάκρυα θα αποκοιμηθεί
Τότε το κερί θα κάψει όλο το κελί
Το παιδί τότε
ίσως δει
Αλλά μετά θα τυφλωθεί
Τι είναι, μωρό μου;
Μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα
Σου πα, δεν σου πα;
Εμείς οι γυναίκες λέμε ψέματα
Μην μας ακούς
Εσύ είσαι αυτός που λαχταρά την αλήθεια
Πίστευε μόνο την δικιά σου
και σταμάτα να μ’ ενοχλείς
Εγώ κουβαλάω πολλές
Δεν αντέχω την σιωπή σου
Βουίζει στα αυτιά μου βρισιές
Τι θες;
Μίλα, πες τι θες
Να παραδεχτώ το λάθος μου;
Αυτό θες;
Όχι ακόμα δεν ήρθε η ώρα
Αν το κάνω, θα χάσω την ανεμελιά της άγνοιας
Είμαι πολύ νέα ακόμα για να αυτοκτονήσω
Θέλω να ζήσω
Οι παραδοχές είναι βάρη
Θέλουν δύναμη για να σηκωθούν
Θέλουν ηρωισμό
Εγώ δεν θέλησα ποτέ να ξεχωρίσω
Εγώ είμαι η εκπρόσωπος του ανθρώπινου
Είμαι η ηθοποιός
Αυτή που χάρηκε όσους ρόλους και αν έπαιξε
Αυτή που δεν φοβήθηκε κανένα κοινό
Είμαι αυτή που αδιαφορεί για το έργο
Θέλω να περνάω την ώρα μου όμορφα, απλά
Γιατί είναι τόσο κακό αυτό;
Δεν έχω το δικαίωμα να διαλύσω την παράσταση αν το θελήσω;
Πίστεψε με πιο ενδιαφέρουσα θα γίνει
Όλο μέτρα και σταθμά
Όλες οι κινήσεις μετρημένες και οι σκηνές αριθμημένες
Θέλω να χαρώ την ζωή μου
Μεγάλωσα πια και δεν πρόλαβα
Με γεμίσατε βάρη εσύ κι ο πατέρας σου
Τα ρούχα μου τα φοράω και φοβάμαι μην μείνει
κάτι ακάλυπτο
Βάζω νερό και φοβάμαι μην χυθεί
Τα χέρια μου τρέμουν και το κραγιόν μου
δεν μπορώ να το βάλω καλά
Πάντα ξεφεύγει τις γραμμές
Κι εσύ
Εσύ φταις
Αυτό το βλέμμα που τα ξέρει όλα
Και με πνίγει
Δεν υπάρχει οικογένεια, καταλαβαίνεις;
Πιόνια είμαστε στο σκάκι άλλου
Η Ισμήνη το ‘ξερε καλά αυτό
Γι αυτό την αγαπούσα
Ήξερε να εναλλάσσει τις μάσκες της άφοβα
Ευέλικτη χωρίς ενοχές και αδυναμίες
Η άλλη αδύνατο να συνεννοηθείς
Πίστευε σε ιδανικά και θεούς
Καμία αίσθηση παιχνιδιού
Το καθήκον την τυραννούσε
Ποιο καθήκον;
Όλα δημιούργημα μας δεν είναι;
Όταν θέλουμε φτιάχνουμε όταν θέλουμε γκρεμίζουμε
Αυτοί είναι οι μόνοι κανόνες
Κι εσύ δεν το άντεχες το γκρέμισμα
Έτρεμες την αλλαγή
Γι’ αυτό ήρθα σήμερα
Να σε γκρεμίσω γιατί ακόμα πασχίζεις να κρατηθείς
απ’ τα θεμέλια
Δεν είσαι έτοιμος ακόμα
Αλλά ούτε κι εγώ είμαι
Θέλει νιότη το γκρέμισμα
θέλει ποίηση
Εμείς ούτε νέοι είμαστε ούτε ποιητές
Σβήσαμε την φλόγα και απλά τιτιβίζουμε
μπας και μας ακούσει κανείς
να μας σώσει
Η Αντιγόνη θα τα καταφέρει
Δεν πήρε από μένα αυτή
Δεν θέλει να με βλέπει
Την αφήσαμε μόνη να αντιμετωπίσει τα τέρατα
και δεν μας συγχωρεί
Ας έχει
Ο καθένας κοιτάει την ζωή του
Στέγνωσαν τα χείλη μου
Έχει φύγει το κραγιόν μου;
Mπορείς να μου πεις;
Μίλα
Με τιμωρείς αλλά δεν θα νικήσεις
Κοντεύει να βραδιάσει
Λίγο έμεινε
Πάω λίγο μέσα να δω τον καθρέφτη
Θέλω να με δω γυμνή
Γερασμένη
Γεμάτη δάκρυα και αλήθεια
Δεν θα ξανά ‘ρθω
Δεν έχει νόημα
Δεν μου είσαι τίποτα αν το σκεφτείς
Ένας ξένος που μου θυμίζει ποια ήμουν
Κοινές στιγμές μάς δένουν μόνο
Μία μαμάκα που μπορεί να
δημιουργήσει
μπορεί και να τσακίσει
Μόνο μία γυναίκα μπορεί να τα κάνει και τα δύο
Κοίτα
Τρώω τα λευκά σου δάκρυα και φτίαχνω
έναν χιονάνθρωπο
τον βγάζω από την μήτρα μου παγωμένο
μέσα στα αίματα και την οσμή του άλλου κόσμου
παγωμένο και λίγο λίγο
τον λιώνω μέσα στην ζέστη μου
λίγο λίγο τον καίω με την φωτιά μου
Σε έλιωσα μωρό μου
Τίποτα δεν έμεινε
Νίκησα
Τίποτα άλλο
Αυτά
Καληνύχτα, Οιδίποδα
Εύχομαι να λυθούν τα μάγια
Εύχομαι να τα πάρουμε όλα μαζί μας
τη νύχτα που η αυλαία θα κλείσει
Μην ξεχάσεις, μωρό μου να υποκλιθείς
Η μανούλα σε έμαθε να χεις καλούς τρόπους
Να ακολουθείς το τύπο
Σε φιλώ, ματωμένε μου εαυτέ
[Όλοι μένουν μόνοι τους στους χώρους τους. Βλέμματα ξαναμμένα με σώματα λυμένα. Μόνοι χωρίς να έχουν επικοινωνήσει, χωρίς να έχουν ακουστεί. Σε μια γυάλα κάνουν γκριμάτσες μήπως ασχοληθεί κανείς και τους σώσει.]
& Το τέταρτο και τελευταίο μέρος του διηγήματος “Mε τσακισμένα Πόδια” θα δημοσιευτεί την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου.
&& Mπορείτε να διαβάσετε το 2ο μέρος για τον ποιητικό μονόλογο “Με τσακισμένα πόδια” στον εξής σύνδεσμο: http://all4fun.gr/columns/who-me/14430–1-.html
&&& Μπορείτε να διαβάσετε το 1o μέρος για τον ποιητικό μονόλογο “Με τσακισμένα πόδια” στον εξής σύνδεσμο: http://all4fun.gr/columns/who-me/14479–2-.html
Tης Καλλιόπης Μανδρέκα, 16/2/2017