“Εις ελευθερίαν”…ένα διήγημα στην καθαρεύουσα γίνεται μια μοντέρνα παράσταση στο ΚΕΤ.
Η καθαρεύουσα είναι μία γλώσσα ιδιαίτερη, μία γλώσσα σχεδόν ερωτική που μόλις τη γνωρίσεις είναι δύσκολο να την αποχωριστείς.
Έχει μία μελωδικότητα και ένα δικό της ηχόχρωμα, μία ευγένεια και μία ευαισθησία που δεν μπορεί να αποδοθεί στην δημοτική.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο σαν εγχείρημα και για έναν ηθοποιό αλλά και για έναν σκηνοθέτη να στήσει μία παράσταση βασιζόμενη στην γλώσσα, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση μόνο πόντους μπορεί να προσδώσει στη συγκεκριμένη παράσταση.
Έχει μία ρετρό αισθητική η οποία όμως είναι τόσο μοντέρνα που είναι σχεδόν αδύνατο να μην την ερωτευτείς.
Το κείμενο πραγματέυεται μία σειρά ζητημάτων όπως το φανταστικό, η ονειρική διάθεση, τα θαύματα, διαχρονικά υπαρξιακά ζητήματα όπως ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος, η οικογένεια και οι σχέσεις μέσα σ’ αυτήν και η ελευθερία…ανεκπλήρωτη και αέναο ζητούμενο.
Απ’ την άλλη το “Εις ελευθερίαν” είναι το πέρασμα από μια ζωή στην επόμενη. Από τη χούντα στην μεταπολίτευση, από τη λογοκρισία και την απαγόρευση σ’ ένα πολιτικό και κοινωνικό αλισβερίσι στο οποίο θυσιάζονται ζωές και υπολήψεις στο όνομα της ευημερίας.
Μια τέτοια ζωή διάγει η Λουίζα Φόξη, η οποία μετά τον θάνατο του αδελφού της ζει έγκλειστη κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του πατέρα-δυνάστη της.
Αποκομμένη από την τοπική κοινωνία της Σύρου, χωρίς πρόσβαση στη γνώση, μεγαλώνει φυλακισμένη και αναγκάζεται να βρει καταφύγιο σ’ έναν φαντασιακό κόσμο.
Με αφορμή ένα θαύμα στα 16α γενέθλιά της θα τολμήσει το μεγάλο άλμα εις την ελευθερίαν.
Η Μαρία Αιγινίτου έχει σκηνοθετήσει μία παράσταση από καρδιάς.
Φαίνεται οτι μελέτησε πολύ το διήγημα και εμβάθυνε στο κόσμο της Σταθοπούλου.
Δε δέχτηκε να κάνει εκπτώσεις σε κανένα σημείο, αλλά ακολούθησε το όραμά της μέχρι τέλους.
Συνεπικορούμενη από τους ηθοποιούς της στήνει, σε μια άδεια στη ουσία σκηνή, μία παράσταση με εφόδιο την δύναμη του λόγου και των εικόνων που εκείνος μπορεί να δημιούργησει, με χιούμορ, ποιητικότητα και λίγη μαγεία.
Οι τρεις ηθοποιοί (Τόνια Παλαιολόγου, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Σταυριανός) με όπλο τους την αφήγηση, ντύνονται τους ήρωες του βιβλίου, αλλάζουν συνεχώς ρόλους και μεταβάλλονται συναισθηματικά σε μια ενορχηστρωμένη ροή που ρέει γοργά χωρίς να κουράζει αλλά διεγείρωντας τις αισθήσεις.
Το “Εις ελευθερίαν” είναι η τρανή απόδειξη πως όταν έχεις ένα δυνατό κείμενο, μια άξια ομάδα ηθοποιών και μια σκηνοθέτη με βαθιά γνώση και σεβασμό στο αρχικό κείμενο μπορείς να παράξεις θέατρο υψηλών προδιαγραφών.
Του Περικλή Μπίκου, 15/2/17
