Τελειώνω τη συνέντευξη με την Κωνσταντίνα και της λέω «τώρα πρέπει να προτείνεις ένα άτομο που πιστεύεις ότι έχει κάτι καλό να μοιραστεί». «Έχω ένα κάποιον στο μυαλό μου…τον Κυριάκο που πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν τον γνώρισα σε ένα γάμο. Είχε ένα ατύχημα και έχει χάσει το πόδι του αλλά είναι μέσα σε όλα , αισιόδοξος , φιλοσοφημένος , χόρεψε πιο πολύ από άλλους… είναι αξιοθαύμαστος…απλά δεν ξέρω αν θα δεχθεί!». Για καλή μας τύχη ο Κυριάκος δέχθηκε! Αλλά…πώς να ανέβω εγώ πάνω στη Θεσσαλονίκη που μας έπιασε η καραντίνα; Το παλέψαμε από δω, το φέραμε από εκεί και ναι καταφέραμε να βρεθούμε! Μάλιστα απολαύσαμε ένα καφεδάκι στα Κάστρα Θεσσαλονίκης με υπέροχη θέα. Είμαι τυχερή που γνώρισα τον Κυριάκο. Είναι κάποια άτομα που σε βοηθάνε με έναν απλό τρόπο να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητές σου και να ανέβεις ένα σκαλί στην προσωπική σου εξέλιξη. Μέσα από την εμπειρία του άλλου καταλαβαίνεις κάποια πράγματα και επανέρχεσαι στις βασικές αξίες ευτυχίας.
Να τι μας είπε η Κωνσταντίνα για την επιλογή της:
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να παραδώσω τη σκυτάλη στον επόμενο… Ο οποίος είναι ο Κυριάκος Τσαμπαλάκης. Η Αγγελική, μου είχε πει ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος από τον καλλιτεχνικό χώρο, μπορεί να είναι κάποιος που απλώς να έχει κάτι να μας πει.. Και κατευθείαν μου ήρθε ο Κυριάκος στο μυαλό. Κατευθείαν όμως… Λοιπόν… Τι να πω τώρα εγώ για τον Κυριάκο… Τον ξέρω τόσο, όσο χρειάζεται ώστε να αναγνωρίσω αυτήν τη φλόγα, αυτήν την εσωτερική δύναμη, τη φιλοσοφία ζωής που κάνουν τα μάτια ενός ανθρώπου να λάμπουν… Και είναι αξιοθαύμαστη αυτή η δύναμη. Πάντα θαυμάζω τους ανθρώπους που σκέφτονται έτσι και γι αυτό ανυπομονώ να τον γνωρίσω – όπως κι εσείς – μέσα από τη συνέντευξη του. Αξίζει.
Πώς νιώθεις που η Κωνσταντίνα ενώ ξέρει τόσα άτομα από το καλλιτεχνικό χώρο επέλεξε να δώσει τη σκυτάλη σε εσένα;
Πάρα πολύ όμορφα και με τιμά . Δεν το περίμενα να σου πω την αλήθεια γιατί δε γνωριζόμαστε και καλά.
Βρεθήκατε σε ένα γάμο και της έκανες πολλή εντύπωση.
Ναι! Ο γάμος αυτός ήταν και η πρώτη φορά που φίλοι μου που δεν είμαστε πολύ κοντά με είδαν μετά το ατύχημα οπότε άκουσε ολόκληρη την ιστορία.
Προτού μας πεις και εμάς ολόκληρη την ιστορία, να σχολιάσω κάτι που έμαθα και επειδή σπούδασα στη Θεσσαλονίκη και ήμουνα και πολύ γυριστρούλα δε μπορώ να μην το αναφέρω…Είχατε το Έντεχνο; Αυτό το μαγαζί που ήταν τόσο γνωστό;
Ναι! Έντεχνο! Το ανοίξαμε το 1997 , όταν ήμουν παιδάκι 10 χρονών και το αφήσαμε το 2017. Είκοσι χρόνια στο κέντρο της πόλης.
Δούλεψες και εσύ εκεί;
Γενικά θα έλεγα ότι μεγάλωσα μέσα στο χώρο της εστίασης και με το που έγινα 18 κατευθείαν έπιασα δίσκο. Ξεκίνησα στον παππού μου που είχε ένα κυλικείο στη Βαλαωρίτου και δούλευα εκεί τα καλοκαίρια. Δεν ήθελα να κάθομαι ποτέ!
Σπούδασες κάτι;
Ήθελα να σπουδάσω αθλητική δημοσιογραφία αλλά δεν τα κατάφερα.
Γιατί;
Γιατί εκεί στο Λύκειο που έπρεπε να φορτσάρω και να διαβάζω…τα φόρτωσα στον κόκορα…είχα πάθει άρνηση με το διάβασμα…
Έρωτας;
Ήταν και αυτό αλλά κατά βάθος πιστεύω ότι είχα τη σιγουριά του μαγαζιού. Ήξερα ότι μπορούσα να δουλέψω και με το που έφτασα στην τρυφερή ηλικία των 18 ξεκίνησα… (γελάμε)
Μα τι ωραίο άρωμα φοράς!
Σε ευχαριστώ! Είναι το Sauvage του Dior.
Να επανέλθουμε στη συζήτηση ε;
Ναι! (γελάμε πάλι)
Και από τότε είσαι στον τομέα της εστίασης;
Ναι…
Σέρβις ή στην ετοιμασία-μπαρ;
Από το 2005 μέχρι το 2010 ήμουν μόνο σέρβις. Μετά μπήκα και μέσα.
Γιατί άργησες τόσο;
Να σου πω δεν ήθελα να μπω μπαρ ή μπουφέ ποτέ, έτυχε να χρειαστεί…εγώ είμαι της γύρας, δεν ήθελα να είμαι σταθερός…
Τι τύπος είσαι ;
Μμ…θα έλεγα δοτικός και ιδιαίτερα με φίλους.
Με σχέση σου δεν είσαι δοτικός;
Ναι πολύ!
Τι ζώδιο είσαι;
Κριός με ωροσκόπο Λέων!
Και σήμερα που μιλάμε είσαι πόσο χρονών;
Τριάντα τρία!
Μάλιστα! 33 του Χριστού!
Τα έφτασα!
Πού σε βρήκε η καραντίνα; Κανονική ανάκριση , απανωτές ερωτήσεις!
Δεν πήρα ανάσα! Αστειεύομαι! Γενικά μου αρέσει να κάνω χιούμορ. Η καραντίνα λοιπόν με βρήκε τελείως κλεισμένο στο σπίτι. Σχολείο η καραντίνα. Και δεν το λέω με άσχημο τρόπο. Φυσικά ήταν δύσκολο αλλά επίσης ήταν μια αφορμή και μια ευκαιρία για να αξιολογήσεις καταστάσεις, να δοκιμάσεις τις σχέσεις και ποιες είναι αληθινές. Να δεις αν όντως θέλεις συντροφιά και ποια συντροφιά είναι αυτή. Πέρασα και μαύρα και άσπρα διαστήματα.
Σαν ψέμα δεν είναι όλο αυτό που ζούμε;
Σαν παραμύθι μου φαίνεται και ελπίζω να έχει happy end. Εστίαση και καλλιτεχνικά , μια «σταμάτα», μια «ξεκίνα» έχουμε πληγεί πολύ!
Τώρα έχεις μαγαζί;
Ναι ένα μπαράκι στα λαδάδικα, το «Κοάλα». Το ανοίξαμε το Μάιο του 2019 με το θείο και 2 καλούς φίλους που είμαστε συνεργάτες χρόνια. Ήταν δύσκολη εποχή θα έλεγα, αλλά θέλαμε να αλλάξουμε γειτονιά. Είχαμε τη «Γάτα» στο Λευκό Πύργο , που ήταν αφτεράδικο, μετεξέλιξη του εντέχνου και τώρα πήγαμε λαδάδικα στο «Κοάλα» .
Αν δεν είναι όνομα ζώου δε μπορείτε έτσι;
Τα μαγαζιά με τα ζωάκια , ναι, σημαδεμένοι στην πόλη!
Τώρα πάει κόσμος στα Λαδάδικα γιατί το 2002 ήταν παραμελημένα!
Ναι έρχεται ο κόσμος, ειδικά μετά την πτώση της Βαλαωρίτου. Έτσι είναι, αλλάζουν τα στέκια, να υπάρχει εξέλιξη.
Γιατί «Κοάλα»;
Είπαμε να κρατήσουμε την παράδοση με τα ζώα!
Τα κοάλα κοιμούνται 19 με 21 ώρες την ημέρα. Εσείς κοιμάστε τόσο;
Eμείς κοιμόμαστε σίγουρα τις πρώτες πρωινές ώρες και ελάχιστα οπότε σε αυτό δε μοιάζουμε τα κοάλα!
Πάμε τώρα στο ατύχημα που είναι κομβικό σημείο αναφοράς για τη ζωή σου. Πότε συνέβη;
21 Ιανουαρίου 2018. Χειμώνας
Έχει περάσει λίγος καιρός…
2,5 χρόνια.
Θα ήθελες να μας περιγράψεις τι έγινε;
Ήταν πρωί, ανάμεσα 09.00 και 10.00. Οδηγούσα μηχανάκι , ξέρεις, λόγω πρακτικότητας μέσα στην πόλη. Είχα δίπλωμα πολύ καιρό αλλά άργησα να πάρω δικό μου μηχανάκι. Σερί από το βράδυ είχα πάει. Δουλειά στο μαγαζί, μετά τη δουλειά μπυρίτσα…δε θα κρυφτώ…είχα πιει…
Θεωρείς ότι το ποτό έπαιξε ρόλο στο συμβάν;
Ναι, φυσικά με επηρέασε. Μαζί βέβαια και με όλα τα άλλα, ήμουν άυπνος, περνούσα περίεργη φάση στη ζωή μου, τον αναβρασμό της κρίσης των «30», είχα ένταση…μια πολύ κακή συγκυρία…
Και πώς έγινε;
Γυρίζω σπίτι , μένω Άγιο Θεράποντα στην Τούμπα. Δε νιώθω όμως καλά και αποφασίζω να σταματήσω νωρίτερα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι έχω περάσει το στενό, γύρισε το κεφάλι μου, έτρεχα παραπάνω από όσο θα μπορούσα να ελέγξω λόγω κατάστασης , η ταχύτητα μεγάλη και πέφτω …
Θυμάσαι ακριβώς το ατύχημα;
Θυμάμαι το πριν όπως στο περιέγραψα. Θυμάμαι να πέφτω. Από το μετά…όλους τους ήχους αλλά όχι εικόνα. Ουρλιαχτά. Ανθρώπους. Ήταν μια κυρία εκεί, η Ελένη, που μου παρείχε τις πρώτες βοήθειες, δε με άφησε να κοιμηθώ, να πιω νερό. Το πώς έπεσα… έφυγα στη δεξιά πλευρά, πήγαινα με μεγάλη ταχύτητα για εκείνο το δρόμο και ναι μεν το πόδι μου διαλύθηκε από την πτώση και έπρεπε να κοπεί αλλά…αν δεν είχα πέσει πάνω του θα είχα μπει σε βιτρίνα…θα είχα σκοτωθεί σίγουρα γιατί δε φορούσα κράνος. Η κόλαση και ο άγγελος μαζί. Τυχερός στην ατυχία μου. Και όταν λέω τυχερός το εννοώ γιατί σε πολλά στάθηκα τυχερός. Εκείνη τη μέρα ήταν το συλλαλητήριο για τα Σκόπια και όλα τα ασθενοφόρα σε ήταν σε ετοιμότητα. Μέσα σε 15 λεπτά ήμουν στο χειρουργείο στο Αχεπα ενώ σε αντίστοιχα ατυχήματα τα ασθενοφόρα αργούν. Έπεσα σε πάρα πολύ καλή χειρουργική ομάδα που έτυχε να ήταν εκεί ενώ ήταν Κυριακή. Επίσης εφημέρευε το Αχεπα που ήταν κοντά. Αν δεν γινόταν όλα αυτά ίσως να μην κατάφερνα να ζήσω. Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό που λένε : είχε ακόμα λάδι το καντήλι του. Και φυσικά να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλο το ιατρικό επιτελείο και ανθρώπινο δυναμικό του Αχεπα γιατί για δυο μήνες έκαναν τα πάντα για να επανέλθω.
Πώς νιώθεις όταν τα αφηγείσαι;
Άνετα, φυσιολογικά , τώρα πια είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, έχω μάθει να ζω με αυτό.
Πώς σε έχει επηρεάσει αυτή η εμπειρία;
Άλλαξα σαν άνθρωπος. Έγινα καλύτερος. Δεν ήμουν ποτέ κακός αλλά σκεπτόμουν τα υλικά αγαθά , στεναχωριόμουν που δεν είχα το ένα, το άλλο, τα χρήματα. Πλέον εκτιμάω αυτά που θεωρούνται «απλά». Ζω, ξυπνάω, περπατάω…Δυστυχώς δεν δίνουμε την απαραίτητη προσοχή στα ουσιώδη και ξαφνικά σου συμβαίνει κάτι τέτοιο και εκτιμάς πραγματικά την κάθε στιγμή. Και μέσα από αυτό εκπαίδευσα τον εαυτό μου να σκέφτεται θετικά καθημερινά.
Έζησες από θαύμα. Είσαι ήδη ένα θαύμα.
Πήγα πραγματικά να πεθάνω , πολλαπλά χτυπήματα, έχανα αίμα, σωλήνες, πολυτραυματίας. Δεν ήταν κάτι απλό. Δε χτύπησα μόνο στο πόδι. Μου άλλαξαν πάρα πολύ αίμα, δεν έπεφτε ο πυρετός, χτυπούσα 40 άρια. 20 μέρες ήμουν σε κώμα, 40 μέρες εντατική , 1,5 μήνα αποθεραπεία.
Πονούσες;
Στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτα, παυσίπονα, αντιβιώσεις, παραισθήσεις, οράματα. Πολλά χάπια. Έχω πάρει ντόπα για τα καλά.
Τι θυμάσαι όταν πρωτοξύπνησες από τις 20 μέρες που ήσουν σε κώμα;
Ξύπνησα δύσκολα. Καταλάβαινα αλλά ήμουν και χαμένος. Είδα πρώτα τη μάνα μου. Είχε θαυμασμό στα μάτια της αν και δεν την έβλεπα καθαρά. Ήταν χαρούμενη γιατί ζούσα , γιατί ξύπνησα. Μου είπε : «Είχαμε ένα ατύχημα.». Είχα τραχειοστομία και δε μπορούσα να μιλήσω. Της έδειξα το πόδι . Αμέσως μετά την πτώση προσπάθησα να σηκωθώ και κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό έχει συμβεί. Μου είπε «μη στεναχωριέσαι , όλα θα γίνουν.»
Στο νοσοκομείο;
Έμεινα 55 κιλά. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και η πρώην σύντροφός μου ήταν κοντά μου όλο εκείνο το διάστημα. Για 2,5 περίπου μήνες δε μπορούσα να μιλήσω λόγω της τραχειοστομίας . Μετά απ΄το κώμα και την εντατική, 40 μέρες αποθεραπείας. Έφυγα για δουλειά και γύρισα σπίτι μετά από 100 μέρες.
Το μετά;
Σαν μωρό, όλα από τη αρχή. Να μιλάω, να τρώω, να κάνω ελαφριά γυμναστική. Λογοθεραπεία, φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία, ό,τι υπήρχε σε θεραπεία το κάναμε.
Δυσκολεύτηκες να αποδεχτείς την κατάσταση;
Το είχα δουλέψει μέσα μου καλά. Αξιολόγησα την κατάσταση νωρίς. Κατά τη διαμονή μου στο νοσοκομείο είδα πολύ χειρότερες καταστάσεις από εμένα και εκτίμησα την τύχη μου. Έφταιγα εγώ και μόνο. Ήταν ένα λάθος και είχα δεύτερη ευκαιρία. Ο κόσμος να χαλάσει θα το διόρθωνα, θα επανερχόμουν γιατί το ξαναλέω είχα δεύτερη ευκαιρία. Πολλοί δεν την έχουν.
Είχες κάποια ψυχολογική υποστήριξη μέσα στο νοσοκομείο;
Δεν χρειάστηκε ψυχολόγος ήμουν καλά. Το είχα φιλοσοφήσει και είχα πάντα κοντά μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Θέλησα να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου με αφορμή αυτό. Και ακόμα το κάνω και θα το κάνω…
Η Λάλλου μου είπε ότι στο γάμο και χόρεψες και γλέντησες και ήσουν μέσα σε όλα!
Να φανταστείς ήμουν και ήσυχος γιατί εκείνη τη μέρα είχα μόλις γυρίσει από διακοπές και την επόμενη μέρα είχα πάλι γάμο φίλου και κρατούσα δυνάμεις!
Πώς είσαι σήμερα;
Χρειάζεται το λιγότερο 3 χρόνια για να επανέλθει, να σφίξει το πόδι και να φύγουν όλες οι παρενέργειες. Είμαι πολύ κινητικός σαν άνθρωπος και δουλεύω και τη νύχτα στο μαγαζί οπότε δεν το ξεκουράζω όσο πρέπει. Αλλά είμαι καλά.
Έχεις βάλει τεχνητό μέλος.
Φυσικά. Ακόμα και σε αυτό στάθηκα πολύ τυχερός γιατί έχω το γόνατό μου. Η όλη διαδικασία κοστίζει πολλά χρήματα αλλά είμαι χαρούμενος που πια υπάρχει αυτή η επιστήμη και η τεχνολογία που μάλιστα μέρα με τη μέρα εξελίσσεται προς το καλύτερο.
Μας έρχεσαι στην Αθήνα για την εξέλιξη του ποδιού;
Ναι. Ο συνεργάτης μου κ. Κωνσταντίνος Χρονόπουλος στο Cr Center είναι στην Αθήνα. Βέβαια τώρα άνοιξε κατάστημα στη Θεσσαλονίκη οπότε έχω περιορίσει τις επισκέψεις μου στην πρωτεύουσα.Ο κ. Χρονόπουλος με έχει βοηθήσει πολύ. Από την πρώτη στιγμή με βρήκε στο Αχεπα και με κέρδισε σαν άνθρωπος. Κυρίως για αυτό αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί του. Μου είχε πει: «Ό,τι και να σου πω αυτή τη στιγμή δε θα με πιστέψεις αλλά να μη σε στεναχωρεί τίποτα, θα τα φτιάξουμε όλα όπως ήταν πριν.»
H ζωή σου λοιπόν επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Ναι σιγά σιγά. Και αυτή είναι πλέον η ζωή μου. Δε θέλω να το διαφημίζω παραπάνω από ότι είναι ή να το αναφέρω διαρκώς. Για μένα είναι πια κάτι φυσιολογικό, είναι το πόδι μου.
Τι όνειρα έχεις από εδώ και πέρα;
Μακροπρόθεσμα όνειρα δεν κάνω και ταυτόχρονα δε βάζω ταβάνι σε τίποτα. Ήμουν ονειροπόλος ,χωρίς στόχους. Τώρα βάζω μικρούς στόχους και θέλω να τους πετυχαίνω. Θα έλεγα ότι είμαι ολιγαρκής. Θα ήθελα πάνω από όλα να έχω την υγεία μου. Τώρα τελευταία νιώθω ότι αν και αγαπώ τη δουλειά μου που είναι νυχτερινή θα ήθελα να έχω μια πρωινή δουλεία. Ταξίδια, φιλίες, έρωτες… βασικά θα ήθελα και εγώ τα βασικά.
Θεσσαλονίκη θα ήθελες να παραμείνεις;
Ναι ,δε θέλω να φύγω ποτέ.
Αθήνα δε σου αρέσει;
Μου αρέσει αλλά είμαι δεμένος με τη Θεσσαλονίκη.
Παιδιά θα ήθελες να κάνεις;
Βέβαια! Όταν είμαι έτοιμος, βέβαια . Τα αγαπώ πολύ. Και επειδή οι γονείς μου ήταν νέοι όταν με έκαναν ιδανικά δε θα ήθελα να έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα παιδιά μου.
Έχεις αδέλφια;
Ναι! 2 μικρούλες!
Είστε αγαπημένοι;
Ε ναι, είμαστε.
Τι διαφορά ηλικίας έχετε;
11 και 14 χρόνια…
Οοοοοοο σαν μπαμπάς τους είσαι!
Έλα ! Μην το λες έτσι!
Είσαι αισιόδοξος;
Πολύ. Πιστεύω ότι αν υπάρχει θέληση και στόχος όλα γίνονται .
Είσαι αισιόδοξος και για τον κόσμο;
Νομίζω ότι όλη αυτή η κατάσταση με τον covid έχει κάνει και κάποιο καλό. Τι εννοώ…μέσα σε όλη αυτή την πραγματικότητα που ζούσαμε, με το τρέξιμο, το φαίνεσθαι…ξαφνικά το να μείνουμε σπίτι μας έκανε να σκεφτούμε, να θέλουμε να είμαστε υγιείς, να νοιαστούμε για το διπλανό μας. Επίσης νιώθω και ότι με κάποιο τρόπο σαν να μην υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και είμαστε το ίδιο ευάλωτοι.
Τι σε κάνει να χαίρεσαι;
Η καλή χημεία με τους ανθρώπους. Χαβαλέ ,χιούμορ ,ωραίες συζητήσεις. Γελάω εύκολα και είμαι πειραχτήρι!
Με τον έρωτα πώς τα πάτε;
Είμαστε σε διάσταση αυτό το διάστημα. (Γελάμε) .Έχω άλλες προτεραιότητες αλλά είναι όμορφο να είσαι ερωτευμένος. Όπως έρχονται όλα σιγά σιγά στη ζωή μου είναι δεδομένο ότι θα έρθει και ο έρωτας στην ώρα του.
Έχεις δηλαδή εμπιστοσύνη στο σύμπαν;
Δεν ξέρω αν θα το έθετα έτσι αλλά πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και θα έρθουν την κατάλληλη στιγμή. Και δεν το λέω τυχαία, το έχω δει να συμβαίνει στη ζωή μου, ξανά και ξανά , μπροστά στα μάτια μου, αποδεδειγμένα, δεν το λέω θεωρητικά!
Φοβάσαι να ανέβεις ξανά σε μηχανάκι;
Όχι έχω ανέβει. Αυτοκίνητο θέλω τώρα. Κανένα smartaki.
Οι φίλοι σου ήταν εκεί στα δύσκολα;
Μου στάθηκαν από την πρώτη στιγμή, μου έδωσαν δύναμη και πολλή αγάπη. Και οι κολλητοί και οι φίλοι και οι απλοί γνωστοί. Τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου. Και ακριβώς επειδή ήταν όλοι εκεί για εμένα ένιωθα ότι δε γινόταν να τα παρατήσω. Έπρεπε να τα καταφέρω. Πολλή βοήθεια και έμπρακτη, οικονομικά , ψυχολογικά , σε όλα. Τόσο σε εμένα όσο και στην οικογένειά μου. Πήραμε πολύ αγάπη και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους από καρδιάς.
Τι ήταν αυτό που πραγματικά σε δυσκόλεψε;
Η πιο δύσκολη φάση δεν ήταν το σωματικό, η απώλεια του ποδιού. Ήταν μετά από 1 χρόνο. Το να διαχειριστώ την επιστροφή σε μια κανονικότητα γιατί όλοι είναι κοντά σου στα ακραία αλλά καθώς περνάει ο καιρός γυρίζουν στην καθημερινότητά τους. Και τότε έπρεπε να βάλω τη ζωή μου εκ νέου σε τάξη. Πλέον είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Ξανάρχισα και έχτισα τη ζωή μου σε όλους τους τομείς από το μηδέν.
Τώρα σε τι φάση είσαι;
Καλή θα έλεγα, θέλω να νοικιάσω σπίτι μόνος μου, το πόδι είναι καλύτερα, ίσως βρω κάτι σε πρωινή δουλειά…όλα καλά…προχωράμε…λίγα κιλάκια να φύγουν που μπήκαν από το ατύχημα και από το γεγονός ότι είμαι και λιχούδης αλλά ξεκίνησα γυμναστήριο για να μπορούμε άνετα να φάμε την πίτσα και το γύρο μας…(Γελάμε)
Με το νέο μέλος, το καινούργιο σου πόδι πώς τα πάτε;
Πολύ καλά πια! Στην αρχή δεν ήθελα να φαίνεται , είχα άγχος να είναι πιο αληθινό…Στο πρώτο που έβαλα ήταν δύσκολα, ήταν πολύ βαρύ με όλα αυτά που ζητούσα…τελικά σιγά σιγά τίποτα δε με νοιάζει, το ελάφρυνα, το δείχνω. Είδα παιδιά σε αναπηρικά καρότσια.…εγώ έχω ένα πρόσθετο μέλος απλά, διαχειρίσημο και ό,τι έκανα πριν κάνω και τώρα, όλες τις δραστηριότητές μου. Όλο το ψυχολογικό μου κόμπιασμα λύθηκε στις πρώτες μου διακοπές μετά το ατύχημα στη Λευκάδα με το πρώτο μπάνιο. Από εκεί και μετά δεν ξανασχολήθηκα με αυτό το κομμάτι.
Είναι αδιάβροχο;
Υπάρχει ξεχωριστό για νερό και θάλασσα.
Βγαίνει σε διάφορα χρώματα;
Ναι!
Α! Εγώ θα το έκανα πολύχρωμο!
Εγώ θέλω αυτό το ματ μαύρο.
Αν η συνέντευξη αυτή γίνει θεατρικό, ή η ιστορία σου ταινία, ποιος ηθοποιός θα ήθελες να σε ερμηνεύσει;
Με αιφνιδίασες τώρα…με τρίπλαρες καλά…με νίκησες σε αυτήν την πίστα…πρέπει να το σκεφτώ…αλλά φαντάζομαι θα εμπιστευτώ τους ειδικούς που θα αποφασίσουν.
Τι μουσική ακούς;
Κυρίως λαϊκά και όταν είμαι χαλαρά για μπυρίτσα ακούω ροκάκια. Γενικά πάντως ακούω τα πάντα , δεν έχω θέμα.
Που θα ήθελες να ταξιδέψεις;
Τώρα με τον covid θα προτιμούσα να μείνω ασφαλής! Για του χρόνου σκέφτομαι Κυκλάδες, τις αγαπώ πολύ. Μάλιστα Σαντορίνη και Μύκονο έχω κάνει και σεζόν.
Πες μας κάτι που σε έκανε χαρούμενο.
Μου ήρθε κατευθείαν…καλύτερη στιγμή…πριν 2 χρόνια. Γενικά να σου πω ότι το καλοκαίρι στην παραλία τα παιδάκια αρχικά με βλέπουν με έντρομα μάτια (Γελάμε). Είναι φυσιολογικό γιατί βλέπουν κάτι διαφορετικό. Να φανταστείς έχει τύχει να μου φωνάξει παιδάκι: «ρομπότ, ρομπότ» και εγώ να του απαντήσω : «τουτ, τουτ» κάνοντας το ρομπότ όντως και φυσικά γελάσαμε όλοι. Ήταν όμως κάποια στιγμή ένα παιδάκι…θεωρώ η πιο δυνατή συναισθηματικά στιγμή μου αυτό το διάστημα. Ήμουν Θάσο διακοπές, είχαν πάει οι δικοί μου για φαγητό και εγώ πήγα για περπάτημα. Καθώς λοιπόν περπατούσα μέσα στα σοκάκια ήταν αυτό το παιδάκι που μοίραζε φυλλάδια. Με βλέπει ,αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μου και μου λέει: «Κύριε! Κύριε να μην στεναχώριεστε γιατί έχω μάθει ότι όταν σου λείπει κάτι από το σώμα σου όλο αυτό συμπληρώνεται με τύχη στην υπόλοιπη ζωή σου!» Και αυτό που είπε με τον τρόπο που το είπε με άγγιξε πολύ. Κάτι τόσο σοφό από ένα μικρό παιδάκι. Και γενικά με συγκινεί που άτομα που με βλέπουν τόσο χαλαρό με σταματούν και μου λένε : « μας δίνεις δύναμη, μπράβο , συνέχισε». Γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που είχε μια αντίστοιχη εμπειρία και κρύβεται.
Τι θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες που έχουν φτάσει ως εδώ;
Η ζωή συνεχίζεται ό,τι και να γίνει! Μέσα από κάθε άσχημη κατάσταση υπάρχει αισιόδοξη οπτική. Δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ. Όποιος αντέξει την καταιγίδα θα δει και το ουράνιο τόξο.
