Σκυτάλη 7η-Κωνσταντίνα Λάλλου
Κοίτα πώς τα φέρνει η τύχη και οι σκυτάλες δίνονται σε άτομα που γνωρίζω και εκτιμώ! Για να δούμε πρώτα γιατί την επέλεξε ο Μάνος:
Με την Κωνσταντίνα γνωριστήκαμε στις πρόβες για τη “Λίμνη των κύκνων”. Από την αρχή κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μια επαγγελματία συνεργάτιδα και κυρίως με έναν όμορφο άνθρωπο. Δυναμικός χαρακτήρας, εξαιρετική τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως χορεύτρια-χορογράφος – καθηγήτρια κινησιολογίας. Δέσαμε σχετικά γρήγορα μιας και μας διακατέχει και τους δυο το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός και αυτό φαίνεται όταν είμαστε εκτός σκηνής από τα πειράγματα που κάνει ο ένας στον άλλον. Θεωρώ ότι πρέπει να της δώσω τη «σκυτάλη» της Αγγελικής Παρδαλίδου, μιας και είναι καιρός να γνωρίσετε την Κωνσταντίνα και εσείς, μέσα από τη στήλη της.
Την Κωνσταντίνα Λάλλου την ξέρω από τη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν στην ίδια δραματική σχολή για 2 έτη, το «Σύγχρονο Θέατρο Βασίλη Διαμαντόπουλου», βέβαια σε άλλα τμήματα αλλά ξερενόμασταν (ξέραμε η μια την άλλη…). Εκείνη, αποφάσισε να αλλάξει σχολή και να πάει στη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά… και κάπου εκεί χάνω τα ίχνη της… Ωστόσο, όταν έχεις μοιραστεί πράγματα και σημαντικές στιγμές με κάποια άτομα, ακόμα και όταν χάνεσαι, πάντα μαθαίνεις τα νέα και την πορεία τους… και η Κωνσταντίνα ήταν αεικίνητη… Μετά τη δραματική σχολή έβγαλε και επαγγελματική σχολή χορού… και φιλολογία… Θαυμάζω τα άτομα που αγαπούν τη γνώση και την προσωπική εξέλιξη και η Κωνσταντίνα είναι ένα από αυτά. Πολυταλαντούχα, κούκλα, γλυκομίλητη και με θετική ενέργεια… έτσι τη βλέπουν τα μάτια μου. Καιρός να τη γνωρίσετε και εσείς…
Κωνσταντίνα: Το ξέρεις ότι είναι η πρώτη μου προσωπική συνέντευξη;
Αγγελική: Αλήθεια;
Κωνσταντίνα: Ναι! Είσαι η πρώτη μου!
Γελάμε. Έχουμε βρεθεί στο σπίτι της. Ένα τέλειο σπιτάκι πεντακάθαρο, κάπου κοντά στο Πόρτα, τον Δαναό και το Άνεσις. Μου προσφέρει φρούτο (τι ωραία, κουβεντούλα και βιταμίνες!!!) και κάπου στο τέλος μου μαγειρεύει φαγάκι σπιτικό. Αυτά είναι!!! Μια τέλεια βραδιά!
Υ.Γ.: Μιλάει κανονικά στα φυτά της! Την αγαπώ. Το ίδιο κάνω και εγώ.
Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;
Αθήνα!
Wow! Άμεση αδιαμφισβήτητη απάντηση.
Ναι… να διευκρινίσω πως η απάντηση αφορά ξεκάθαρα τις τωρινές μου επαγγελματικές ανάγκες και καλλιτεχνικές ανησυχίες… Κι αυτές -προς το παρόν τουλάχιστον- τις καλύπτει η Αθήνα. Δεν είμαι απόλυτη, όλα είναι πάντα ανοιχτά. Την αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη, έχω αφήσει την καρδιά μου εκεί, αγαπημένους μαθητές που ακόμα επικοινωνώ και νοσταλγώ, φίλους πραγματικούς και γενικώς έχει διαφορετική ποιότητα ζωής… Απλώς, έφτασε η στιγμή που μια φωνή μέσα μου, φώναζε να φύγω από τα δεδομένα και να κάνω ένα restart. Δε σημαίνει ότι δεν ήμουν καλά στη Θεσσαλονίκη. Αντιθέτως, τα είχα όλα στρωμένα, τον κύκλο μου, τη δουλειά, είχα προτάσεις για πιο σοβαρά “πόστα”. Θεωρώ πως το ρίσκο με ενεργοποιεί δημιουργικά. Κι επειδή ακούω πάντα τη φωνή αυτή μέσα μου… για την ώρα ζω αυτό το νέο ταξίδι της Αθήνας.
Παρατηρώ το βιογραφικό σου… Μεγάλο και ετερόκλιτο: Φιλολογία, χορός, θέατρο σεμινάρια ως εισηγήτρια… Ας τα πάρουμε με τη σειρά… Φιλολογία;
H Φιλολογία ήταν ένα “πείσμα” δικό μου. Ενώ ήξερα -από τότε που με θυμάμαι- ότι θα ασχοληθώ με θέατρο και χορό, ήθελα να σπουδάσω ταυτόχρονα και φιλολογία. Το τρελό είναι ότι και οι γονείς μου ήξεραν από νωρίς, ως κάτι πολύ αυτονόητο, ότι θα γίνω ηθοποιός-χορεύτρια. Οπότε, με στήριζαν σ’ αυτό -ήμουν και είμαι πολύ τυχερή και τους ευχαριστώ- και επέμεναν μάλιστα να δηλώσω, είτε τμήμα θεάτρου, είτε ΤΕΦΑΑ που έχει σχέση με σώμα, άσκηση… Ήθελαν να κάνω αυτό που μου αρέσει και τους είμαι ευγνώμων… Αλλά εγώ το είχα βάλει ήδη στόχο! «Θέλω να σπουδάσω φιλολογία». Τα ήθελα όλα!
Γιατί;
Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Είχα βάλει εκεί τον πήχυ και χαιρόμουν που τον έφτασα… μου άρεσε κιόλας… Δεν ήταν και τελείως τυχαία επιλογή. Από μικρή ήμουν καλή στην έκθεση και αγαπούσα τη λογοτεχνία και την ποίηση. Ήξερα ότι στη φιλολογία, λοιπόν, θα επέλεγα ως κατεύθυνση το νεοελληνικό. Και φυσικά, από το 1ο κιόλας εξάμηνο στο πανεπιστήμιο, άρχισα να ψάχνω και σχολές θεάτρου και χορού. Μην ξεχνιόμαστε!
Γελάει!
Χαίρεσαι με την απόφασή σου;
Χαίρομαι… Τελικά ναι. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όπως ακριβώς το περίμενα.
Από ποια άποψη;
Νομίζω πως αντιμετώπισα αυτό που κυριαρχεί στα περισσότερα πανεπιστήμια… Απρόσωπη διδασκαλία -με ελάχιστες εξαιρέσεις- χωρίς πρακτική εξάσκηση σε σχολεία που είναι τόσο σημαντική για τους φιλολόγους που κατά κύριο λόγο θα μπούνε σε αίθουσες… Μάλλον μας προετοίμαζαν για καθηγητές πανεπιστημίου και μόνο!
Γελάμε!
Σου έχει μείνει δηλαδή άσχημη εικόνα;
Όχι βέβαια. Αν είναι δυνατόν… Φυσικά και δεν ακυρώνω τόσων χρόνων σπουδές. Καταρχάς η φιλολογία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα καλύτερα φοιτητικά χρόνια που θα μπορούσα να είχα περάσει και επίσης είναι γνώση… ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς: αφορμή για γνώση. Κανένα πτυχίο-μεταπτυχιακό και καμιά σχολή από μόνη της, δε σου δίνει τη γνώση. Απλώς, σου δίνει την πληροφορία και το κίνητρο, ώστε να την κάνεις εσύ γνώση.
Έχεις πάρει το πτυχίο σου;
Εννοείται! Δεν αφήνω πράγματα μισοτελειωμένα.
Και όλα αυτά που σπούδασες πότε πρόλαβες να τα σπουδάσεις;
Ταυτόχρονα… ήταν μια περίοδος της ζωής μου εξαιρετικά γεμάτη από πολλά και διαφορετικά πράγματα…Δραματική σχολή ταυτόχρονα με πανεπιστήμιο, με χορό, με παράσταση. Κάποια στιγμή η καθημερινότητά μου ήταν ως εξής: Ξυπνούσα 7 το πρωί, γιατί έπαιζα σε παιδική παράσταση, αμέσως μετά δραματική σχολή, πρόβες και καπάκι -τρέχοντας συνήθως- μπαλέτο και σύγχρονο χορό μέχρι αργά το βράδυ… Στο σπίτι μετά, μάθαινα λόγια και διάβαζα για τη σχολή μέχρι όσο… Την άλλη μέρα πάλι από την αρχή.
Δούλευες ως ηθοποιός κατά τη διάρκεια της δραματικής σχολής;
Ναι. Δουλεύω από τα 19 μου. Παρ’ όλο που είχα οικονομική βοήθεια από τους γονείς μου, ήθελα πάντα να δουλεύω και να μπορώ να προσφέρω. Στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο (1ο έτος σχολής) έπαιξα την “Τουραντώ” σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου, ο οποίος, μου εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και θυμάμαι ότι δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε!!! Ακολούθησαν μετά “Αρχοντοχωριάτης”, μιούζικαλ με τη Μαριάννα Τόλη και μετά παίρνουν όλα τον δρόμο τους…
Ζούσες καθόλου;
Μετά από όλο αυτό το πρόγραμμα που ανέφερα πιο πάνω έβγαινα και για ποτό μερικές φορές!
Μπράβο κουράγιο!
Έτσι είμαι σαν άνθρωπος. Πιο παλιά ήμουν ασταμάτητη… Είχα τόση ενέργεια, που πραγματικά δεν υπήρχε εύκολα άνθρωπος που μπορούσε να με ακολουθήσει σε όλα… Και νομίζω λειτουργώ καλά και δημιουργικά υπό πίεση. Ωστόσο, αυτή την περίοδο, είμαι ήρεμη. Τόσο ήρεμη που ανησυχώ… Αλλά μου αρέσει και αυτό. Το απολαμβάνω, γιατί ξέρω ότι θα είναι για λίγο. Κάνω πράγματα πάλι, αλλά σε σχέση με αυτό που έχω μάθει, δεν κάνω το γνωστό τρέξιμο που έκανα.
Αγρανάπαυση.
Για πες!
Τα χωράφια υπάρχουν περίοδοι που δεν τα σπέρνουν. Τα αφήνουν ήρεμα για να ξαναγεμίσουν με θρεπτικά συστατικά και να είναι πάλι εύφορα.
Αχα! ωραίο αυτό… Μου ταιριάζει αυτήν την περίοδο. Το υιοθετώ! Λοιπόν, είμαι σε αγρανάπαυση. Το να είσαι σε κάποια απόσταση από τα πράγματα δεν είναι χαμένος χρόνος. Ξαναθυμάσαι όλα όσα θεωρείς αυτονόητα. Τα επαναπροσδιορίζεις. Παρατηρείς τι σου αρέσει πραγματικά. Πού είσαι και πού θες πραγματικά να πας.
Πες μας κάτι που παρατήρησες.
Ότι δεν είναι όλα τόσο σοβαρά. Καμιά φορά μπαίνουμε στον μικρόκοσμο της εκάστοτε συνθήκης ή δουλειάς και δε βλέπουμε ότι η ζωή είναι γύρω μας και είναι μεγαλύτερη… O κόσμος γενικώς, όχι ο μικρόκοσμός μας.
Έκανες κάτι που είχες καιρό να κάνεις;
Σεμινάρια ως μαθήτρια. Τα τελευταία χρόνια ήμουν εγώ η εισηγήτρια, οπότε το να ξαναείμαι μαθήτρια ήταν τόσο ωραίο και δημιουργικό. Είχε γίνει η αρχή, ήδη, από τη Θεσσαλονίκη με ένα μετεκπαιδευτικό πρόγραμμα χορού – χορογραφίας, το οποίο μου έδωσε πολλά και ήταν η αφορμή για ακόμα περισσότερα.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα ήθελες να δουλέψεις μαζί του;
Μόνο ένας; Πολλοί! Πάρα πολλοί και ετερόκλητοι μεταξύ τους… Για διαφορετικούς λόγους… Θα αναφέρω μερικούς και θα περιοριστώ για αρχή, στους Έλληνες καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, θέλω σαν τρελή να μάθω τη μέθοδο του Τερζόπουλου μέσα από τη δουλειά του, που είναι αμιγώς σωματική, όπως και του Μοσχόπουλου.
Επίσης, μου αρέσουν πολύ οι παραστάσεις που κάνουν ο Σερβετάλης μαζί με την Μπίρμπα, αλλά -μπορεί να σε εκπλήξω τώρα…- θέλω οπωσδήποτε να παίξω σε παράσταση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Έχω δει σχεδόν όλες τις σκηνοθεσίες του και κάνει ακριβώς το θέατρο που αγαπώ: Ρεαλιστικότατο, ωραία αισθητική πάντα, ωραία επιλογή έργων. Αν δει τη συνέντευξη αυτή, λοιπόν, του κάνω, δημοσίως, ανοιχτή πρόσκληση!
Γελάμε, το κλίμα είναι πολύ ωραίο και φιλικό.
Τι κάνει ο Μάνος; Πώς πηγαίνουν οι παραστάσεις «Η Λίμνη των Κύκνων»;
Καλά είναι ο Μάνος. Με τις παραστάσεις τώρα είχαμε ένα κενό!
Χάρηκες;
Με το κενό όχι, που μου έδωσε τη σκυτάλη ναιαιαιαιαί!!!
Γιατί είχατε κενό;
Κορονοϊός!
Το πιστεύεις;
Απίστευτο!
Πανικός!
Και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα. Η συνέντευξη έγινε στην πολύ πολύ αρχή της κατάστασης. Τότε που όλα μας φαινόντουσαν υπερβολικά…
Για να είναι καλυμμένοι όλοι παίρνουν τα μέτρα τους.
Φύλαγε τα ρούχα σου…
Εδώ ακυρώθηκε η αποκριάτικη παρέλαση στην Κοζάνη… Φαντάσου… Βέβαια, έμαθα ότι το γιόρτασαν το καρναβάλι όσο μπορούσαν…
Είσαι από την Κοζάνη; Τι καλά! Ήξερες δηλαδή από πριν τη Σοφία Μπιλιάτη; (συμμαθήτριά μας στη δραματική σχολή)
Ναιαιαί, γνωρίζονται οι μαμάδες μας. Για την ακρίβεια, η θεία μου με τη μαμά της είναι φίλες.
Βουνό με βουνό…
Ναι…
Για να γυρίσουμε στον Μάνο. Είναι ένας καλός κακός;
Είναι πολύ καλός κακός. Στην παράσταση βέβαια -σαν καλός ηθοποιός που είναι- γιατί στη ζωή είναι πολύ καλός καλός. Μου έκανε εντύπωση η δοτικότητά του. Για να καταλάβεις, μια βδομάδα πριν την πρεμιέρα μας, έπαθα διάστρεμμα στον αστράγαλο. Το πήρα λιγάκι κατάκαρδα γιατί, πέρα από τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό στην παράσταση, ένιωθα εδώ στην Αθήνα, να είμαι εκτός του γνωστού μου περιβάλλοντος, της πόλης μου, των ανθρώπων μου… Ο Μάνος, χωρίς να του εξηγήσω τίποτα, χωρίς να πω λέξη για όλα αυτά, με βοήθησε πολύ και ψυχολογικά αλλά και πρακτικά. Ήταν κοντά μου σε όλο αυτό, με πήγε με το αμάξι στον φυσικοθεραπευτή, στις πρόβες. Τι να πω! Δεν έχω λόγια. Τον ευχαριστώ.
Χορός ή θέατρο;
Μμμμμμ… Με τίποτα δεν μπορώ να διαλέξω… εεε… το θέατρο είναι κάτι που δε θα σταματήσει ποτέ να με αφορά. Ακόμα και όταν δεν παίζω σαν ηθοποιός ή χορεύτρια είμαι εκεί σαν χορογράφος ή κινησιολόγος. Για μένα, το θέατρο είναι παντού με την έννοια της ερμηνείας αυτού που κάνεις. Ακόμα και στις διδασκαλίες μου, στα μαθήματα χορού υπάρχει αυτό το κομμάτι. Δεν κάνω κίνηση για την κίνηση. Ψάχνω πίσω από την κίνηση ή πριν από αυτήν… Τον μηχανισμό της, το “γιατί “της.
Δηλαδή πιστεύεις ότι συνδυάζονται.
Ναι. Και αυτός είναι και ο προσωπικός μου στόχος. Θέλω να ενώσω αυτούς τους κόσμους, είτε μέσα από χορογραφίες, είτε μέσα από σεμινάρια αυτοσχεδιασμού ή διδασκαλίες. Να μπει λίγο περισσότερο η τεχνική και η πραγματική σχέση με το σώμα στους ηθοποιούς και λίγο περισσότερο ο αυτοσχεδιασμός και η υποκριτική στους χορευτές. Κάνοντας αυτοσχεδιασμό και ως ηθοποιός αλλά και ως χορεύτρια στις αντίστοιχες σχολές, διαπίστωσα πως αν δουλέψει κάποιος και τις δύο αυτές πλευρές δε θα υπάρχει πια διαχωρισμός θεατρικού ή χορευτικού αυτοσχεδιασμού. Απλώς θα αξιοποιούμε τα ερεθίσματα που δεχόμαστε με πολύ περισσότερα εργαλεία. Θα γίνει ένα…
Κάνεις μαθήματα μ’ αυτήν την κατεύθυνση;
Κάνω σεμινάριο αυτοσχεδιασμού μ’ αυτήν τη φιλοσοφία. Έχει γίνει μια φορά, ήδη, στην Αθήνα και θα ξαναγίνει.
Μαθήματα χορού;
Αυτή τη στιγμή διδάσκω σύγχρονο χορό σε μια σχολή στο Μοναστηράκι.
Η αλήθεια είναι ότι ένας καλός ηθοποιός έχει πάντα ενεργοποιημένο σώμα.
Συμφωνώ. Επίσης, κάθε ρόλος έχει το δικό του «σώμα». Είναι πάρα πολύ σημαντικό κάθε θεατρική παράσταση να έχει κινησιολόγο. Όχι χορογράφο, κινησιολόγο. Όταν υπάρχει χορός υπάρχει και χορογράφος, αλλά σε παραστάσεις μόνο με πρόζα, πολλές φορές παραβλέπουν αυτήν την ειδικότητα, που είναι μεγίστης σημασίας για την ανάδειξη των ρόλων, αλλά και το σωματικό ξεμπλοκάρισμα των ηθοποιών.
Να φανταστώ ότι σου αρέσει το πιο σωματικό θέατρο.
Ναι, μου αρέσει. Κατά κύριο λόγο, ξεκινάω από το σώμα. Είναι ό,τι πιο οργανικό… Άλλωστε το σώμα μας δε λέει ψέματα ποτέ. Αρκεί, να μάθουμε να το ακούμε και να το ακολουθεί το ίδιο πιστά και ο λόγος. Όπως είπα και πριν, θέλω να ενώσω τους δύο αυτούς κόσμους και να είναι πραγματικά ένας! Γιατί είναι όντως ένας! Νομίζω ότι το σωματικό θέατρο, σαν είδος θεάτρου, χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στην τεχνική (του χορευτή εννοώ) και στην ευχέρεια τού να ξεχνάς την τεχνική… Μου αρέσουν πολλά. Θέλω να κάνω σωματικό θέατρο, αλλά όπως είπα ήδη, μου αρέσει και το ρεαλιστικό θέατρο, μου αρέσει και το χοροθέατρο και ο κινηματογράφος και θέλω να έχω και την ευλογία κάποια στιγμή να ασχοληθώ με τραγωδία… Όλα! Καλές δουλειές που σε εξελίσσουν θέλω και όμορφες συναντήσεις με ωραίους ανθρώπους.
Πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες βλέπω.
Είμαι πολυπράγμων. Υπάρχουν αυτοί που εξειδικεύονται σε κάτι και γίνονται εξαιρετικοί σε αυτό και μόνο σε αυτό. Και υπάρχουν κι αυτοί που μπλέκονται με διάφορα. Εμένα η φύση μου είναι τέτοια μάλλον. Θέλω να κάνω πολλά και μέσα από αυτό νιώθω δημιουργική.
Σαν τη Mae Jemison.
Ποια είναι η Mae Jemison;
Είναι η πρώτη γυναίκα Αφρικανικής καταγωγής που ταξίδεψε στο διάστημα. Έχω γράψει για αυτήν στο θεατρικό για παιδιά που παίζεται τώρα στο Γκλόρια «Οι Τρεις Κοσμοναύτες». H Mae λοιπόν όταν ήταν μικρούλα ήθελε να γίνει χορεύτρια, χημικός και αστροναύτισσα. Και ασφαλώς έφαγε το bullying της αρκούδας… καταλαβαίνεις τώρα, ένα μαύρο κοριτσάκι στην Αμερική να λέει τέτοια. Κι όμως! Όλα τα έκανε!
Δεν το ήξερα! Τι ωραία! Μου θύμισες τώρα και εμένα. Κι εγώ από μικρή ήθελα να τα κάνω όλα. Να παίζω, να χορεύω, να γράφω, να τραγουδάω, να σκηνοθετώ. Μεταξύ μας, υπήρξε και μια μικρή περίοδος που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ήθελα να γίνω κρεοπώλης (ασχολίαστο). Επιστρέφω… Έγραφα, λοιπόν, για πλάκα ιστοριούλες και τα παίζαμε με την αδερφή μου σπίτι, όπως επίσης, οργάνωνα πρόβες και παραστάσεις στα γκαράζ της πολυκατοικίας μου με τα παιδιά της γειτονιάς… Φυσικά, είχα αναλάβει τη σκηνοθεσία, έδινα οδηγίες και όλα τα έπαιρνα πολύ σοβαρά.
Γράφεις κιόλας;
Έγραφα αβίαστα και τότε και τώρα.
Και πού είναι όλα αυτά;
Στα συρτάρια. Τα γράφω, τα αφήνω, τα ξαναδιαβάζω μετά από καιρό. Τα ξανά – ξαναδιαβάζω με άλλη ματιά πια. Σου έχει τύχει αυτό;
Εγώ τα ξεχνάω πολύ συχνά και όταν τα ξαναδιαβάζω σκέφτομαι: «καλέ εγώ τα έγραψα αυτά;». Βέβαια είναι κομμάτια μου και τα αγαπώ. Γιατί τα αφήνεις στα συρτάρια;
Ίσως δεν είναι ακόμα η ώρα τους. Υπάρχει, όμως, ένα χοροθεατρικό που πολύ θα ήθελα να ανέβει. Το έχω γράψει και έχω σκεφτεί την κίνηση. Υπάρχει μια ομάδα που με έχει επηρεάσει γιατί έχει ακριβώς την αισθητική που έχω στο μυαλό μου.. Peeping Tom αν ξέρεις.
Δεν ξέρω. Για να δούμε!
Peeping Tom
https://www.youtube.com/watch?v=b1SIUcfS1Zw
https://www.youtube.com/watch?v=bLsum2sxUjc
https://www.youtube.com/watch?v=5UMJOZ9XDzw
Καταπληκτικό!
Τα πάντα, όλα, χωρίς διαχωρισμό. Αυτό που σου έλεγα… Υποκριτική, χορός, ακόμα και τραγούδι… Ένα! Σώμα και λόγος μαζί! Θέατρο και χορός.
Σου εύχομαι να γίνει!
Θέλει μεγάλη παραγωγή, αλλά θα το παλέψω!
Να το παλέψεις.
Και στίχους γράφω!
Μπράβο σου. Έχει και διαγωνισμό η ένωση σεναριογράφων αυτήν την εποχή για στιχουργούς.
Θα το ψάξω… να είδες, ψάχνεις κάτι, ανακαλύπτεις κάτι άλλο, αυτή είναι η ζωή. Κι αν είμαστε ανοιχτοί να το δούμε, μας έρχονται σημάδια. Δεν ήξερα ότι θα κάνω χορό τόσο σοβαρά. Ξεκίνησα τον χορό για να εξελιχθώ ως ηθοποιός και μετά απλώς κύλησε… Είχα κλίση από μικρή στην κίνηση, έκανα και ενόργανη γυμναστική για χρόνια και το έβλεπα ότι θα μπορούσα να κάνω πιο πολλά, «γιατί να μη το δουλέψω κι άλλο;». Και το «κι άλλο» έγινε «κι άλλο» και τελικά έδωσα για επαγγελματική χορού ταυτόχρονα με θέατρο και παραστάσεις.
Πολλή ενέργεια!
Έχω γεννηθεί με αυτήν την ενέργεια! Δεν κάνω προσπάθεια. Αυτό είμαι. Σαν τον Οβελίξ που έπεσε στο καζάνι μικρός…
Γιατί αγαπάς τον εαυτό σου;
Μμμ, γιατί τον αγαπάω… Σίγουρα για αυτό που λέμε με την ενέργεια. Μου αρέσει που είμαι έτσι. Επίσης, γιατί περνάω πολύ καλά μαζί του. Δε φοβάμαι να μείνω μόνη, γελάω με τον εαυτό μου, με τα χαζά μου, περνάω ωραία, με πιάνω αφηρημένη και χαμογελάω. Τον αγαπάω γιατί δεν αφήνει απωθημένα στην ψυχή. Ό,τι βάζει στον νου του αυτό το κορίτσι, η Κωνσταντίνα, θα το παλέψει. Όπως σωστά μου είπε μια φίλη μου: «Ρε συ Κωνσταντίνα δε φοβάσαι τη ζωή». Δεν κάνω πίσω.
Και τι θα ήθελες να βελτιώσεις;
Να βελτιώσω… Την τελειομανία μου;
Γιατί;
Γιατί, όσες φορές την έχω αφήσει στην άκρη, βγήκαν ωραία πράγματα. Θέλω να τα κάνω όλα σωστά. Αυτό, με βοηθάει πολύ ως δασκάλα, αλλά όχι ως δημιουργό. Για τα καθημερινά πρακτικά ναι τη θέλω: καθαρό σπίτι, γυμναστήριο, ένα πρόγραμμα. Αλλά, δε χρειάζεται να είμαι τέλεια σε όλα και αυτό να με εγκλωβίζει. Γιατί, στην τελική δε γίνεται και να είμαι. Κανείς δεν είναι. Αυτό… μάλλον… Α! Λες να είναι κάτι άλλο; Μήπως να πω κάτι άλλο;… Μα να, ακόμα και τώρα ψάχνω να βρω τη σωστή απάντηση. Κατάλαβες; Τελειομανία και ακριβολογία. Κάποιες στιγμές καλό είναι να αφήνεις τον έλεγχο και να είσαι απλά ο εαυτός σου. Και τότε γίνονται θαύματα.
Όλο αυτό το θεωρείς πρόβλημα;
Όχι, είναι κάτι που θα ήταν καλό να βελτιώσω. Και ήδη το δουλεύω πολύ. Μερικές φορές, νομίζω ότι είναι πρόβλημα που νιώθω ότι δεν έχω πρόβλημα. Δεν το λέω με αλαζονεία, αλλά πιστεύω ότι η λέξη πρόβλημα αντιστοιχεί σε καταστάσεις δύσκολες και είναι κρίμα να μην το αναγνωρίζουμε… Και να μην ξέρουμε πότε κάτι είναι πραγματικά πρόβλημα… Και το λέω με την εξής έννοια: υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης σε πολλά θέματα, αλλά δεν υπάρχει βασικό πρόβλημα ζωής. Τα προβλήματα που έχω (ευτυχώς) είναι περαστικά. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι όλα είναι λυμένα, ούτε ότι όλα είναι μέλι γάλα στη δική μου ζωή… Σε καμία περίπτωση. Ίσα – ίσα. Απλώς, επειδή βλέπω γύρω μου τόση γκρίνια, θέλω να εστιάσουμε λίγο στην πραγματικότητα και να δούμε γύρω μας τι είναι στ’ αλήθεια πρόβλημα… Εντάξει, κάποια στιγμή, θα συμβεί κάτι, θα το αντιμετωπίσουμε, θα προχωρήσουμε αλλά μέχρι εκεί. Θέμα υγείας αν δεν είναι, όλα γίνονται. Δε νιώθω ότι έχω κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα μ’ αυτήν την έννοια. Δεν ξέρω… λες να έχω θέμα που νιώθω ότι δεν έχω θέμα; (Γελάμε, είναι απλά απολαυστική που σκέφτεται δυνατά!)
Υπάρχει κάτι που δεν αντέχεις στους ανθρώπους;
Την αγένεια, τα ψέματα -ειδικά αυτά χωρίς κανένα λόγο, τα σχεδόν από συνήθεια- και τέλος το χειρότερό μου νομίζω… την τσιγγουνιά.
Τι είναι τσιγκουνιά για σένα;
Τσιγκουνιά… τι να πω… το βλέπεις… αν παρατηρήσεις σε μια παρέα τη στιγμή που είναι να πληρώσουμε (Γελάμε). Και τις περισσότερες φορές, είναι αυτοί που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα… θυμήθηκα τώρα ότι μου είχε τύχει σε ραντεβού, να αφήσει φεύγοντας tips μπροστά μου και όταν γύρισα να φύγουμε και νόμιζε ότι δεν έβλεπα το πήρε!
Τέλειο! Γελάμε
Πέρα από την πλάκα τώρα… Πιστεύω ότι κάποιος που είναι τσιγκούνης στα λεφτά, είναι και στα συναισθήματα, είναι αυτός που δύσκολα θα πει καλό λόγο, δύσκολα θα προσφέρει αγκαλιές, δύσκολα θα είναι απλόχερα και ειλικρινά δοτικός.
Άρα εσύ δεν είσαι ούτε αγενής ούτε τσιγκούνα.
Θεωρώ πώς όχι. Αλλά ας το πούνε άλλοι για μένα καλύτερα.
Θα ρωτήσω!!! Γελάμε
Διαφωνώ με τη θεωρία που λέει ότι αυτό που δεν αντέχουμε στους άλλους, είναι αυτό που έχουμε οι ίδιοι… Αντιθέτως, πιστεύω ότι διαλέγουμε δίπλα μας τον άνθρωπο με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά και του οποίου τα ελαττώματα μπορούμε να αντέξουμε περισσότερο σε σχέση με άλλα… Γιατί ελαττώματα θα υπάρχουν σίγουρα, όλοι έχουμε, αλλά με ποια μπορούμε να ζήσουμε και ποια μας βγάζουν εκτός…
Ναι, αλλά τα ετερώνυμα έλκονται…
Ναι, οκ… Δε συμφωνώ. Έλκονται αλλά επιβιώνουν; Άλλο να έχεις περιέργεια για το νέο, το διαφορετικό και ναι μπορεί να φανεί σούπερ δελεαστικό στην αρχή. Αλλά στην πράξη… Στο να συμβιώσεις,να κάνεις μια λειτουργική συντροφική σχέση… δύσκολα. Αν δεν έχεις κοινή οπτική για τη ζωή ή ακόμα και για πιο καθημερινά, πρακτικά πράγματα… πώς θα γίνει Μανωλιό μου;
Και αφού πάμε από το ταμ στο τουμ.
Πού πάμε;
Από το ταμ στο τουμ. Αλλάζουμε θέματα χωρίς κανέναν ειρμό!
Α! (Γελάει)
Και αφού πάμε από το ταμ στο τουμ λοιπόν… τηλεόραση θέλεις να κάνεις;
Θέλω να κάνω, ναι.
Μου αρέσουν πολύ τα γυρίσματα, σε προσέχουν, σε περιποιούνται…
Το θέατρο έχει λιγάκι τη νοοτροπία ότι ο ηθοποιός κάνει τα πάντα, οπουδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Και η τηλεόραση έχει καλά χρήματα.
Έχει εε! Αυτό με τους ηθοποιούς -ειδικά στο θέατρο- που υποπληρώνονται ποτέ δεν το κατάλαβα. Υπάρχει μια λανθασμένη άποψη ότι, αφού κάνουμε αυτό που αγαπάμε, δε χρειάζεται να πληρωνόμαστε κανονικά. Όχι. Δεν παύει να είναι δουλειά… Αφού με ζει είναι δουλειά. Άσχετα που δεν πάω με μούτρα στη δουλειά μου, επειδή την αγαπώ και είναι το μεράκι μου. Κι ο μαθηματικός αγαπάει τα μαθηματικά αλλά τον πληρώνουν! Δεν καταλαβαίνω γιατί έτσι; Είναι επάγγελμα. Πρέπει να γίνουμε πιο ρεαλιστές.
Και τα χρήματα είναι θέμα ταμπού. Δεν πρέπει να μιλάς για αυτά.
Άλλο και αυτό! Να μην μπορείς να ζητήσεις τα δεδουλευμένα σου. Να μην μπορείς να ξεκαθαρίσεις από την αρχή την αμοιβή σου.
Δεν το καταλαβαίνω. Σε όλα τα επαγγέλματα σου λένε το job description και μετά μιλάνε για τα οικονομικά προτού ξεκινήσεις. Σε κανέναν δε λένε «έλα δούλεψε και θα τα βρούμε»!
Είναι διαφορετικό να συναντηθείς με φίλους και με κοινά έξοδα, κοινό όραμα να φτιάξετε κάτι, κι όπου βγει… Και είναι άλλο ένας ξένος, ένας παραγωγός, να σε προσλάβει για μια δουλειά και να μη σου λέει για χρήματα. Αν το δούμε ρεαλιστικά, μιλάμε για αγορά. Αγοράζεις το υλικό μου για να κάνεις τη δουλειά σου και εγώ το προσφέρω, το πουλάω. Απλά πράγματα.
Έχεις αδέρφια;
Την αδερφή μου, τη Νένα.
Μια;
Και μοναδική! Η καλύτερή μου φίλη. Είμαστε πολύ αγαπημένες.
Μοιάζετε;
Μμμ… όχι… δε νομίζω… ούτε εξωτερικά ούτε και σαν χαρακτήρες… αλλά σε δέσιμο είμαστε σαν δίδυμες.
Πόση διαφορά;
2 χρόνια μεγαλύτερή μου.
Χαίρομαι που είστε τόσο αγαπημένες. Είναι ωραίο να αγαπιούνται τα αδέλφια.
Όταν πέρασε η Νένα Θεσσαλονίκη και έπρεπε να χωριστούμε… κλάμα, κλάμα σου λέω. Και σιγά την απόσταση, Κοζάνη-Θεσσαλονίκη. Μετά πέρασα και εγώ Θεσσαλονίκη και μείναμε μαζί.
Είναι και αυτή στην Αθήνα τώρα;
Τώρα, δυστυχώς, είμαστε ακόμα πιο μακριά… 10 ώρες δρόμος. Είναι στην Κομοτηνή, φιλόλογος.
Και αυτή φιλόλογος! Τυχαίο;;;
Αγαπούσαμε και οι δυο τη λογοτεχνία!!! Όχι, όχι η αδερφή μου είναι κανονική φιλόλογος. Ασκεί το επάγγελμα κανονικότατα και συνέχισε κιόλας με μεταπτυχιακά, σεμινάρια, το αγαπάει αληθινά και είναι και εξαιρετική.
Έχεις και με τους γονείς σου τόσο καλή σχέση;
Ε, βέβαια. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε τόσο αγαπημένες με την αδερφή μου. Ζυμώνεται το ωραίο κλίμα και από τους γονείς. Πραγματικά, επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, είμαι πολύ τυχερή για την οικογένειά μου. Μπορεί να ακούγεται κλισέ όλο αυτό αλλά είναι αλήθεια. Έκαναν κάτι μαγικό: Μας έκαναν να νιώθουμε ότι έχουμε βάση, καταφύγιο και ταυτόχρονα μας έδωσαν φτερά. Τέτοια ισορροπία… μπράβο τους! Δεν ξέρω αν εγώ, θα τα καταφέρω τόσο καλά με τη δική μου οικογένεια.
Θέλεις να κάνεις παιδιά;
Ναι, θα ήθελα νομίζω. Δε θεωρώ ότι είναι το μοναδικό νόημα της ζωής. Απλώς, κάποια στιγμή φαντάζομαι ότι θέλεις να κάνεις κάτι πιο πάνω από σένα, νιώθεις ώριμος να προσφέρεις, να εξελιχθείς. Ειδικά αν έχεις κοντά σου και τον σωστό άνθρωπο. Βέβαια, πιστεύω ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, γιατί νιώθω ότι έχουν προτεραιότητα άλλα πράγματα.
Τι είναι για σένα συντροφικότητα;
(Παύση. Γελάει)
Πώς να το πω τώρα αυτό με λόγια… δεν… μμμ… Το “μαζί”, αλλά όχι το τύπου συνέχεια μαζί… Μαζί στις αποφάσεις… Ομάδα. Η αγκαλιά. Αυτή η ζέστη… Η οικειότητα κι αυτή η ωραία ασφάλεια που νιώθεις. Δεν έχω κάτι άλλο να πω…
Το έχεις νιώσεις;
Ναι. Ευτυχώς.
Αν είχες αυτή τη στιγμή 1.000.000 ευρώ τι θα έκανες;
Τι δύσκολη ερώτηση! Ακόμα και όταν το συζητάμε για πλάκα με φίλους, πάντα πανικόβλητη προσπαθώ να σκεφτώ το ιδανικό… τέτοιο άγχος… δηλαδή πραγματικά κάνω σαν να μη θέλω να μου έρθουν… μμμ… Καταρχάς, θα έλυνα κάποια πρακτικά, καθημερινά ζητήματα για μένα, την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Όλα τα υπόλοιπα είναι ρευστά… τι να πω… ταξίδια… σεμινάρια… να δω παραστάσεις… να γεμίσω… να προσφέρω επίσης…. θα βοηθούσα κόσμο… φίλους… κάποιους που έχουν ανάγκη!
Τι είναι φιλία για σένα; Έχεις φίλους;
Φυσικά.
Δεν είναι αυτονόητο.
Ναι, για κάποιους δεν είναι. Αλλά για μένα είναι. Δεν μπορείς να πορεύεσαι μόνος, θέλεις φίλους. Έχω την αδερφή μου ως καλύτερη φίλη όπως είπα, αλλά όχι μόνο. Είμαι άνθρωπος της παρέας. Πάντα ήμουν το κορίτσι του πάρτυ, του έξω, του όλοι μαζί. Αυτό που έχει αλλάξει με τα χρόνια, αν και είμαι ακόμα πολύ κοινωνική, είναι ότι έχω γίνει πιο επιλεκτική. Δεν σκορπίζομαι. Είμαι διαθέσιμη για νέες φιλίες αλλά ίσως ξέρω να αποφύγω κάποια πράγματα… Οι καλοί, πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι στο ένα χέρι.
Ποιο τραγούδι σου φτιάχνει τη διάθεση;
Μμμ… να μου φτιάχνει τη διάθεση…
Μήπως είσαι πάντα χαρούμενη;
Δεν είμαι πάντα χαρούμενη. Θα ήταν περίεργο. Μου αρέσουν πολλά τραγούδια.
Είναι σαν αυτό που σου λένε «πες ένα τραγούδι» και ξαφνικά δεν ξέρεις κανένα τραγούδι!
Και μετά θα σκεφτώ: μα καλά γιατί δεν είπα αυτό και εκείνο και…
Ξένα ή ελληνικά;
Και τα δυο. Να σου πω… Δεν υπάρχει ένα που θα το βάλω ξανά και ξανά, αλλά μπορεί όταν ακούσω ένα τραγούδι, να το συνδέσω με μια στιγμή μου, όπως το “Time of my life” που το άκουγα όταν πέρασα στη σχολή χορού κι από τότε όποτε το ακούω είναι αυτό… Ααααα! Το βρήκα. Το «Άσε τα ψέμματα» του Μάλαμα μού ανεβάζει τη διάθεση!
Αν γίνει η σκυταλοδρομία θεατρικό θα ήθελες να παίξεις τον εαυτό σου ή να σε ερμηνεύσει κάποια άλλη;
Κάποια άλλη εννοείται! Τον εαυτό μου τον έχω. Επίσης, όταν γίνει θέλω κι εγώ να παίξω κάποια άλλη! Πάντως, θα έχει πολύ πλάκα να με δω από έξω. Βλέπεις στα βλέμματα των άλλων πώς σε βλέπουν. Όταν καμιά φορά για πλάκα με μιμούνται, μαθητές μου κυρίως ή και φίλοι μου, συνειδητοποιώ τι κάνω και πώς αυτό περνάει στους άλλους και γελάω.
Κάποιες δουλειές που έχεις κάνει και τις έχεις ξεχωρίσει;
Όλες τις αγαπώ και είναι κομμάτι μου. Ωστόσο, ξεχώρισα ήδη πιο πάνω την Τουραντώ, σαν πρώτη μου δουλειά και επίσης, ξεχωρίζω πάντα στην καρδιά μου, τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, όπου έπαιζα την Ιρίνα.
Αν ήμουν ένα τζίνι και σου έλεγα να ονειρευτείς πώς θα ήθελες ιδανικά να είναι η ζωή σου τα επόμενα 3 χρόνια τι θα έλεγες;
Θα ήθελα πολύ απλά πράγματα που τα θεωρούμε αυτονόητα, αλλά δεν είναι πάντα. Υγεία για εμένα, τα αγαπημένα μου πρόσωπα και για όλους γενικά και να κάνω αυτό που αγαπώ με αξιοπρέπεια και χαρά. Μια ωραία ποιότητα ζωής.
Τώρα που οδεύουμε προς το τέλος υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις;
Ναι… Η αλήθεια είναι, ότι σ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, τριγυρίζει στο μυαλό μου όλο αυτό που ζούμε με το προσφυγικό, για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Για όλον αυτόν τον πόλεμο που ζούμε… Που νομίζουμε ότι είναι μακριά μας, αλλά δεν είναι… Δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι ένας πόλεμος που με διαφορετικές μορφές υπάρχει συνεχώς ανάμεσά μας. Είμαστε, θεωρώ, στην αρχή ακόμα… Από πολλά που, ίσως, μας περιμένουν. Δεν είναι μαύρο η άσπρο. Τα δίκια όλων. Εύχομαι να λυθεί με αγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο.
Ακόμα η επικαιρότητα ήταν το προσφυγικό και όχι ο Covid-19
Πώς θα μπορούσε αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος;
Τον βλέπω να γίνεται καλύτερος, όταν βγαίνουμε από τον μικρόκοσμό μας και επικοινωνούμε με άλλους και τη χαρά και τη λύπη. Ένα χαμόγελο είναι πάντα κέρδος. Να δώσεις. Να μοιραστείς. Το μοίρασμα. Επίσης, σε πρακτικό επίπεδο τώρα… αν ο καθένας έκανε αυτό για το οποίο είναι προορισμένος και ένιωθε καλά μέσα σε αυτό, θα είχαμε μια πιο λειτουργική κοινωνία. Και πολιτικά και σε ανθρώπινο επίπεδο και σε όλα. Παρατηρώ πολύ συχνά σε ανθρώπους ότι δεν υπάρχει καθαρός στόχος και καθαρό “θέλω”. Τα νέα παιδιά δυσκολεύονται να βρουν σε τι έχουν κλίση. Και οι ενήλικοι, εκεί να δεις μπέρδεμα! Εγκλωβισμένοι σε επαγγέλματα που δεν τους αρέσουν, σε μια ζωή που δεν τους ταιριάζει. Να ψαχτείς, ν’ ανοιχτείς, να βρεις κάτι για τον εαυτό σου, να νιώθεις χρήσιμος, να νιώθεις καλά με κάτι… Αλλιώς τι κάνουμε εδώ;
Κλείνοντας… τι θα ήθελες να προσθέσεις;
Είναι κάτι που πιστεύω πολύ κι έτσι πορεύομαι… ότι αν θες κάτι πολύ βούτα με τόλμη και αρετή, με πολλή δουλειά και απλώς κάνε το! Η ζωή είναι πολύ μικρή και δε χωράει φόβο. Όσο δύσκολο κι αν είναι, να θυμόμαστε να ζούμε την κάθε στιγμή και να μην αγνοούμε αυτά που έχουμε, ούτε να θεωρούμε ότι θα είναι εκεί για πάντα. Αυτά που χρειαζόμαστε είναι υγεία, ένα πιάτο φαγητό, αγάπη και κάπου ζεστά να κοιμόμαστε. Δεν έχουμε λόγο να γκρινιάζουμε συνέχεια, αν έχουμε αυτά. Είναι δύσκολα τα πράγματα ναι… αλλά έχει γίνει συνήθεια πια να μην είναι όλοι καλά, που ακόμα κι αν έχεις αυτά τα βασικά πρέπει να γκρινιάξεις, γιατί αλλιώς θα σε παρεξηγήσουν… Δεν είναι αφέλεια, ούτε άγνοια… Είναι επιλογή να παίξω όσο γίνεται καλύτερα με τα χαρτιά που έχω αυτή τη στιγμή. Να νιώθουμε τυχεροί όσοι έχουμε τα βασικά και να βοηθάμε -όσο μπορούμε- αυτούς που τους λείπουν… Γιατί άλλωστε ένα παιχνίδι είναι…
Τι θα ήθελες να πεις σε όσους έχουν φτάσει την ανάγνωση ως εδώ;
Να χαμογελάτε και να ζείτε την κάθε στιγμή όσο πιο βαθιά και ουσιαστικά μπορείτε.
Παίξτε το παιχνίδι με χαρά!
Σε ευχαριστώ Κωνσταντίνα μου…
Καλή αντάμωση σε κάποια σκηνή!
Αγγελική Παρδαλίδου