Ακούω.
Ακούω διαγγέλματα, ακούω πολιτικούς, ακούω δημοσιογράφους, ακούω τους φίλους μου, ακούω τη μαμά μου, την αδελφή μου, το αγόρι μου, το σκύλο μου.
Ακούω αριθμούς, ακούω θανάτους, ακούω για αόρατους πολέμους, για ορατούς πολέμους, ακούω για πρόσφυγες, για μετανάστες.
Ακούω απαγορεύσεις, ακούω για ευπαθείς ομάδες, ακούω για υπευθυνότητα, ακούω εντολές που θυμίζουν άλλες εποχές, ακούω “συνωμοσιολόγους”, κάπου με βρίσκουν σύμφωνη, αλλά μετά ακούω τους αριθμούς της Ιταλίας και τα ξεχνάω όλα.
Ακούω το μακρύ και το κοντό του καθενός, όπως και το δικό μου τώρα.
Ακούω αναρτήσεις από τους διαδικτυακούς μου φίλους, ακούω άπειρες απόψεις.
Κι έχω να πω το εξής: Η υγεία είναι το πιο ισχυρό μας όπλο.
Είναι αυτό για το οποίο κανένας δεν μπορεί να φέρει αντίσταση. Είναι αυτό για το οποίο όλοι θα κάνουμε τουμπεκί. Και καλά θα κάνουμε, φυσικά. Και μένουμε σπίτι, φυσικά.
Αλλά ας ακούμε και ας αφουγκραζόμαστε.
Η περίοδος που διανύουμε είναι πιο σκοτεινή κι από τις ιστορικά πιο σκοτεινές, γιατί τα παιχνίδια παίζονται κάτω απ’ το τραπέζι.
Ας ακούμε λοιπόν κι ας θυμόμαστε, μπας και καταλάβουμε κάποτε…
Της Βαλέριας Δημητριάδου, 23/3/2020