Ξημερώνει 23 Μαρτίου 2020.
Λίγες ώρες πλέον πριν από την εφαρμογή απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις κάθε απόγευμα. Ή πιο σωστά σταμάτησα να μετράω τους νεκρούς. 3.000 νεκροί, 5.000, 7.000. Είναι αδιανόητο. Όλες αυτές οι χιλιάδες είναι άνθρωποι, όχι απλά αριθμοί. Είναι άνθρωποι. Νέοι ή ηλικιωμένοι κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει καμία απολύτως σημασία πέραν της στατιστικής. Τα μικρά παιδιά, ανάμεσά τους –ευτυχώς- και το δικό μου, φαίνεται πως δεν κινδυνεύουν ιδιαίτερα και αυτό είναι το μόνο «καλό» σχετικά με αυτόν τον ιό. Κινδυνεύουν όμως άλλοι άνθρωποι δικοί μου, αγαπημένοι πολύ.
Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι για εκείνους και δεν ντρέπομαι να πω πως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, 44 ετών γαρ, φοβάμαι λιγάκι και για τον εαυτό μου. Δεν πανικοβάλλομαι αλλά ξέρω πως αυτή η ιστορία μπορεί να έχει «καλή» έκβαση με όχι πολλούς νεκρούς και «κακή» έκβαση που δεν θέλω ούτε να την σκέφτομαι. Ακόμα και στο καλό σενάριο όμως πεθαίνει κόσμος, πεθαίνουν άνθρωποι, όχι αριθμοί.
Παρακολουθώ πολλούς ανθρώπους να επισημαίνουν πως ο κόσμος δεν έχει ευθύνες και πως η Κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει την συζήτηση στην «ατομική ευθύνη» (και στα κοινωνικά αντανακλαστικά θα προσθέσω εγώ) γιατί σε περίπτωση «κακού» σεναρίου θα κατηγορήσουν τους «απείθαρχους». Και συμφωνώ. Γίνονται όλα αυτά.
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες μια συντονισμένη προσπάθεια να χρεωθεί ο «απείθαρχος» κόσμος πολύ περισσότερα από όσα του αναλογούν και πως προετοιμάζεται ως φταίχτης η «ατομική ευθύνη». Λοιπόν, αυτό ναι, γίνεται και όσοι διαθέτουν πολιτική σκέψη το βλέπουν ξεκάθαρα.
Σύμφωνα με την προσωπική μου θεώρηση των πραγμάτων τώρα, αυτός που φεύγει να πάει στο χωριό, αυτός που δεν αυτοπεριορίζεται και κόβει βόλτες και συναναστρέφεται κόσμο, αυτός που έτρεξε μαζί με πολλούς άλλους και σήκωσε τα σουπερ μάρκετ, αυτος που συνωστίστηκε και κοινώνησε στις εκκλησίες έδρασε αντικοινωνικά και καλά, οι κοινωνικές δεξιότητες κάποιου δεν αφορούν κανέναν, αλλά επιπλέον είναι και επικίνδυνος και αυτό τους αφορά όλους. Επικίνδυνος για τον εαυτό του, επικίνδυνος και για τους άλλους.
Έχω την υποψία πως αυτός ο ίδιος είναι που σε κάθε απεργία, στάση ή κινητοποίηση των Γιατρών και των Νοσηλευτών του Δημοσίου τους αποκαλεί «τεμπέληδες» και ζητάει απολύσεις από το δημόσιο με ένα μείγμα αδικαιολόγητης ζήλειας, κακίας και ανοησίας μαζί.
Δεν μπορεί να χρεωθεί ατομικά κανείς την άσχημη κατάσταση του δημοσίου συστήματος υγείας αλλά κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγει με την ψήφο του οπότε ναι, ένα κομματάκι ευθύνης επιπλέον από την «ατομική» του αναλογεί εφόσον ψηφίζει κυβερνήσεις που είναι στην ατζέντα τους (ή και όχι) η απαξίωση-να το πω ευγενικά- της Δημόσιας υγείας.
Είναι πλέον νομίζω ξεκάθαρο ότι κάθε χώρα που θέλει να λέγεται στοιχειωδώς πολιτισμένη οφείλει να έχει πριν από οτιδήποτε άλλο ένα δυνατό, Δημόσιο σύστημα Υγείας -και όχι μόνο.
Παρακολουθώ λοιπόν όλη αυτή την συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης για αποποίηση ευθυνών σε περίπτωση του «κακού» σεναρίου.
Παρακολουθώ τις διαφορετικές επιστημονικές απόψεις που ζητάνε μαζικά τεστ και νομίζω πως έχουν δίκιο γιατί εκτός από σημαντικοί επιστήμονες μιλάνε με παραδείγματα και στατιστικές από άλλες χώρες που το σενάριο τελικά αποδείχτηκε «καλό» και σε αυτές τις χώρες έκαναν μαζικά τεστ σε όποιον εμφάνιζε συμπτώματα.
Παρακολουθώ τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να κάνουν έκκληση στις αρχές για «πολεμοφόδια».
Παρακολουθώ απίστευτες, αδιανόητες, τρομερές ανοησίες να παρουσιάζονται ως «η αλήθεια» από διάφορους συνομωσιολόγους και θα γελούσα πολύ με αυτές αλλά την ίδια ώρα με φοβίζει και με απογοητεύει ο μεγάλος αριθμός αυτών που τις πιστεύουν.
Παραμένω περιορισμένος σπίτι, η φάση με τα γάντια και τις χλωρίνες έχει πάει σε άλλο level, είμαι ψύχραιμος και συγκρατημένα αισιόδοξος. Όμως η αραχνοαίσθησή μου, μου δίνει σήματα που και που…
Ας ελπίσουμε όλοι για το καλύτερο δυνατό.
Μένουμε σπίτι -θέλουμε δεν θέλουμε.
Του Στέλιου Πετράκη, 23/3/2020