Ο Καμύ γεννιέται το 1913, στο Αλγέρι σε μία οικογένεια μεταναστών, χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Ο πατέρας του σκοτώνεται στη μάχη του Μάρνη το 1914 και η ισπανικής καταγωγής μητέρα του, μετακομίζει με τα παιδιά της στην λαϊκή συνοικία Μπελκούρ. Καθώς η μητέρα του αναθρέφει με δυσκολία τα παιδιά της, λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών, ο Καμύ φοιτά στο κοινοτικό σχολείο και συνεχίζει με υποτροφία στο Γυμνάσιο Μουσταφά στο Αλγέρι. Εκεί έχει τη στήριξη των καθηγητών του, μεταξύ των, ο Ζαν Γκρενιέ, ο οποίος μυεί τον μαθητή του, στο έργο του Νίτσε.
Στα 17 του ο Καμύ παθαίνει την πρώτη κρίση φυματίωσης, η οποία δυσκολεύει τις σπουδές του, εντούτοις συνεχίζει στο Πανεπιστήμιο στο Αλγέρι και παίρνει πτυχίο ανώτατων σπουδών στην Φιλολογία. Ως πολιτικοποιημένος νέος και στρατευμένος συγγραφέας, γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος με το οποίο όμως σύντομα διαφωνεί, όχι όπως πολλοί παρερμηνεύουν εξαιτίας των Εγκλημάτων του Σοβιετικού Καθεστώτος, αλλά εξαιτίας του ότι υποστήριξε την ανεξαρτησία των Αλγερινών. Εισχώρησε τότε στο Λαϊκό Αλγερινό Κόμμα και θεωρήθηκε ως τροτσκιστής.
Το 1935 ίδρυσε το θέατρο της Εργασίας στο Αλγέρι, το οποίο το 1937 μετονομάζεται σε Θέατρο της Ομάδας. Εκεί, ο ίδιος, εργάστηκε ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και διασκευαστής. Το 1939, όμως το θέατρο παύει την λειτουργία του. Το ντεμπούτο του ως δημοσιογράφος έχει γίνει ένα χρόνο νωρίτερα, με το δοκίμιο «Γάμοι». Αρχίζει να εργάζεται στην αντιφασιστική εφημερίδα Front populaire του Πασκάλ Πιά ενώ λίγο αργότερα πιάνει δουλειά στην εφημερίδα Paris-soir” και διδάσκει στο κολλέγιο του Οράν. Η κατοχή τον αναγκάζει να μετακομίσει στο Μπορντώ.
Συνδέεται εκείνα τα χρόνια με κάποιους από τους μεγαλύτερους διανοητές τις εποχής, όπως το ζεύγος Σαρτρ- Μποβoυάρ με τους οποίους έχει αρχικά κοινούς προβληματισμούς για τον υπαρξισμό, όμως αργότερα διαφωνούν και απομακρύνονται. Μάλιστα ο Καμύ είχε δηλώσει: «Όχι, δεν είμαι υπαρξιστής. Ο Σαρτρ κι εγώ απορούμε πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να συσχετίζουν τα ονόματα μας. Σκεφτόμαστε μάλιστα κάποια μέρα να δημοσιεύσουμε και μια μικρή αγγελία και να δηλώσουμε ότι οι “κάτωθι υπογεγραμμένοι” δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, και ότι ο ένας αρνείται να πληρώσει τα χρέη του άλλου. Επιτέλους, αυτός ο συσχετισμός είναι αστείος. Ο Σαρτρ κι εγώ είχαμε εκδώσει όλα τα βιβλία μας πριν ακόμη γνωριστούμε. Κι όταν γνωριστήκαμε, ήταν για να διαπιστώσουμε τις διαφορές μας. Ο Σαρτρ είναι υπαρξιστής, ενώ εγώ έχω εκδώσει μόνο ένα βιβλίο ιδεών, το Ο μύθος του Σίσυφου, και αυτό στρέφεται εναντίον των λεγόμενων υπαρξιστών φιλοσόφων»
Ο υπαρξισμός (existentialism) για τους μη μυημένους είναι ένα φιλοσοφικό ρεύμα το οποίο κάνει την επαναστατική του εμφάνιση τον 20ο αιώνα. Ο όρος θεμελιώνεται από τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ, υποστηρικτή του θεϊστικού υπαρξισμού, ενώ στον αντίποδα βρίσκεται ο Ζαν- Πωλ Σαρτρ με τον αθεϊστικό υπαρξισμό. Εντούτοις, αρκετά νωρίτερα χρονικά ο Σάιρεν Κίρκεγκωρ έχει κάνει λόγο για τον Υπαρξισμό και από κάποιους θεωρείται ο κύριος εισηγητής του ως ρεύμα. Ο Κίρκεγκωρ, επαναστάτησε, υποστηρίζοντας πως η φιλοσοφία πρέπει να διδάσκεται καθότι ο άνθρωπος είναι άτομο με οντότητα και όχι απρόσωπη ύπαρξη και ως εκ τούτου η ύπαρξη προηγείται της ουσίας, όπως συνόψισε αργότερα ο Σαρτρ.
Το φιλοσοφικό ρεύμα του Υπαρξισμού, επιδιώκει να δοθεί στην ύπαρξη το νόημα που της αξίζει και αναζητά τις αιτίες για το υπαρκτό άτομο ενώ αντιτίθεται στην αιτιοκρατική παράδοση και τον θετικισμό καθώς συνδέεται άρρηκτα με την δράση, την ελευθερία, την αποφασιστικότητα και τολμώ να πω με την επανάσταση, για την οποία γίνεται ο λόγος στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» του Καμύ, ένα από τα σπουδαιότερα μανιφέστα ανθρωπισμού! Απορρίπτει λοιπόν το ρεύμα αυτό, τους μέχρι τότε δυτικούς αιτιοκρατικούς ορισμούς του όντος, τείνει να θεωρεί τα ανθρώπινα όντα ως υποκείμενα σε ένα όμως ουδέτερο, αντικειμενικό, συχνά διφορούμενο σύμπαν, όπου το νόημα, δεν παρέχεται από την φυσιοκρατία αλλά μόνο μέσω της Δράσης. Οι υποστηρικτές του, αμφισβήτησαν τις μέχρι τότε παραδοσιακές φιλοσοφίες που είχαν διαμορφωθεί βάσει του “cogito” του Descartes, θεμελίωσαν τις δικές τους απόψεις σε ένα νέο φιλοσοφικό κίνημα.
Επίκεντρο δεν είναι πια τα υλικά, οι γενικές ιδέες ή έννοιες, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος έχει έναν μοναδικό τύπο, την δική του προσωπική ύπαρξη η οποία δεν χαρακτηρίζεται από στατικές, έμφυτες, ιδιότητες αλλά διαμορφώνεται κοινωνικά εις το διηνεκές, μέσω της προσωπικής δράσης του ατόμου, με αποτέλεσμα να δίνεται σημασία πλέον στην προσωπική ευθύνη. Οι υποστηρικτές του ρεύματος υποστηρίζουν μάλιστα ότι η κυριότερη αίσθηση, δεν είναι η όραση όπως μέχρι τότε θεωρούνταν, αλλά, η αφή: «Υπάρχω σημαίνει λερώνω τα χέρια μου», πιστεύουν οι Γαλλο-υπαρξιστές!
Ο Σαρτρ και ο Καμύ ασχολήθηκαν με όλες τις παραμέτρους της ανθρώπινης ύπαρξης, με τις ανθρώπινες σχέσεις, με την έννοια της απόλυτης ελευθερίας. Ο Σαρτρ υποστήριξε ότι κανένας εξωγενής παράγοντας δεν επηρεάζει την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά μόνος κύριος του εαυτού είναι ο ίδιος ο εαυτός και αυτός είναι υπεύθυνος για ο,τι συμβαίνει εξαιτίας της συμπεριφοράς του που την καθορίζει μόνο ο ίδιος. «Ο άνθρωπος…. Από την στιγμή που πετάχτηκε στον κόσμο είναι υπεύθυνος για ο,τι κάνει» . Ο Καμύ από την άλλη, βασίστηκε στο ότι ό άνθρωπος την ώρα που επιλέγει τον εαυτό του μέσω των πράξεών του, επιλέγει ταυτόχρονα και μια εικόνα για τον άνθρωπο γενικά, μια κοσμοθεωρία, έτσι με αυτόν τον τρόπο η ευθύνη του επεκτείνεται και δεσμεύει όλη την ανθρωπότητα. Κι οι δύο όμως προσπάθησαν να υπερβούν την αρχή της αυτοδέσμευσης του πρακτικού υποκειμένου ως μόνης δυνατής δέσμευσης. Ο Σαρτρ θεωρούσε «Πράξε όπως θες όλη η ανθρωπότητα να πράττει».
Το 1942, δημοσιεύονται ο «Ξένος» και «Ο μύθος του Σισύφου» ενώ ο Καμύ παθαίνει την δεύτερη κρίση φυματίωσης. Το 1942 ο Σαρτρ γράφει ένα δοκίμιο για τον Ξένο, το οποίο αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο πρωτότυπη μελέτη για το βιβλίο. Από το 1937, ήδη, ο Καμύ κατέγραφε στα Σημειωματάριά του, τις πρώτες του σαφείς ιδέες για το νέο του μυθιστόρημα: «Ένας άνδρας που έψαχνε την ζωή εκεί που συνήθως βρίσκεται (γάμος, επαγγελματική αποκατάσταση κ.λ.π) αντιλαμβάνεται, αίφνης, διαβάζοντας ένα περιοδικό μόδας, πόσο ξένος ήταν με τη ζωή του (η ζωή όπως απεικονίζεται στα περιοδικά μόδας)». Αρχίζει λοιπόν, να πλάθει ή καλύτερα να αναπλάθει τον Μερσώ, του “Ευτυχισμένου Θανάτου”. Το νέο έργο σκιαγραφείται σε τρία μέρη: 1ο μέρος: Η ζωή μέχρι τότε. 2ο μέρος: Το παιχνίδι, 3ο μέρος: Η εγκατάλειψη των συμβιβασμών και η Αλήθεια στην Φύση. Λίγο αργότερα γράφει στα Σημειωματάριά του, για ένα μυθιστόρημα χωρίς τίτλο «Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χτες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα από το άσυλο. Μητέρα απεβίωσε. Ταφή αύριο. Μετά τιμής. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως και χτες…». Αυτές οι σημειώσεις του αποτελούν ένα πρωτόλειο έργο και θα συνθέσουν αργότερα τον Ξένο, αν όχι το σημαντικότερο, ένα από τα σπουδαιότερα, μυθιστορήματά του! Το 1939 σε επιστολή του στην τότε φίλη του και μετέπειτα σύζυγό του Φρανσίν Φορ, γράφει «Αποφάσισα να ξεκινήσω το μυθιστόρημά μου» και ξεκινά λοιπόν τις προετοιμασίες για τον Ξένο. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, επισκέπτεται αστυνομικά τμήματα, παρακολουθεί δίκες και συλλέγει ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ο μελλοντικός του πρωταγωνιστής θα καταλήξει στο κακουργιοδικείο.
Το 1940 οι φίλοι του, του αφηγούνται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, πως κάποια Κυριακή που επισκέφθηκαν την εξοχή και ενώ γύρω στις 11 με 12 το πρωί βρίσκονταν στην παραλία της Μπουϊσβίλ , ένας φίλος τους ο Ραούλ Μπενσουάν, τσακώθηκε με δύο Άραβες και φώναξε τον αδερφό του να τον βοηθήσει. Ο λόγος του διαπληκτισμού ήταν, ότι καθότι ήταν Κυριακή, δεν επιτρεπόταν οι Άραβες να κολυμπούν με Ευρωπαίους. Ο Ραούλ χτύπησε πολύ καθώς οι Άραβες είχαν μαχαίρι και δέχθηκε τρεις μαχαιριές στο στόμα και μετά δήλωσε πως η ιστορία δεν είχε τελειώσει γι’ αυτόν. Αυτό το περιστατικό, έκανε μεγάλη εντύπωση στον Καμύ και έτσι εμπνεύστηκε την σκηνή του Ξένου, όπου ο Μερσώ δολοφονεί στην παραλία έναν Άραβα. Το βιβλίο, έχει γενικότερα, αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ο ίδιος ο Καμύ είχε πρόβλημα με την ιδέα του γάμου και ενόσω παντρεμένος με την Σιμόν Ιέ, ερωτοτροπεί ήδη με την μέλλουσα δεύτερη σύζυγό του Φρανσίν Φορ. Στο βιβλίο του θα δηλώσει πως θεωρεί τον γάμο ασήμαντο, βάζοντας τον Μερσώ να παντρευτεί την Μαρί, παρόλο που της έχει πει πως δεν την αγαπάει. Ο Μερσώ, ακόμα, θα έχει στο βιβλίο μια πολύ ιδιαίτερη συνάντηση, στην αίθουσα της δίκης: « Οι δημοσιογράφοι κρατούσαν κιόλας στο χέρι τα στυλό τους… Ένας απ’ αυτούς ωστόσο, πολύ πιο νέος, ντυμένος με γκρίζο φανελένιο κοστούμι και μπλε γραβάτα, είχε αφήσει το στυλό μπροστά του και με κοίταζε. Στο κάπως, ασύμμετρο πρόσωπό του διέκρινα μόνο τα δυο του μάτια, πολύ φωτεινά , που με περιεργάζονταν προσεκτικά, δίχως να εκφράζουν τίποτα συγκεκριμένο. Και είχα την εντύπωση, πως με κοίταζε ο ίδιος μου ο εαυτός».
Ο Καμύ κοιτάζει τον Καμύ! Ο ίδιος χρησιμοποιούσε πολλές φορές το ψευδώνυμο Μερσώ, για να υπογράψει κάποια άρθρα του. Το όνομα αυτό όμως το εμπνεύστηκε από μια ποικιλία κρασιών της Βουργουνδίας. Ο καμύ στο βιβλίο, ενσωμάτωσε και την ιστορία μιας παρεξήγησης που είχε διαβάσει σε μια εφημερίδα: Ένας άνθρωπος, επιστρέφει στο πατρικό του και η μητέρα του με την αδερφή του, καθότι δεν τον αναγνωρίζουν, τον σκοτώνουν για να τον ληστέψουν. Ζητά παράλληλα από την Φρανσίν, κάποια αποσπάσματα του Ευτυχισμένου Θανάτου, του πρώτου του, μυθιστορήματος, όπου πρωτοεμφανίστηκε και ο ήρωας Μερσώ! Σκεφτόταν τότε και τίτλο για το νέο μυθιστόρημα, εκτός από «ο Ξένος», άλλοι πιθανοί τίτλοι ήταν οι εξής: «Η αιδώς», «Ένας ελεύθερος άνθρωπος», «Ένας συνηθισμένος άνθρωπος», «Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος» κ.α. . Ο Μερσώ όμως είναι ο Ξένος, εξαιτίας των ανύπαρκτων αντιδράσεών του, μπροστά σε γεγονότα, στα οποία η κοινωνία αντιδρά κραυγαλέα και αυτή η μη αντίδρασή του, είναι ο τρόπος του, (του πρωταγωνιστή αλλά και του συγγραφέα) να εκφράσει το «αγρίμι που κρύβει μέσα του»! Ο Καμύ, έχει εξελιχθεί πολύ, από την εποχή του Ευτυχισμένου Θανάτου και αυτός εδώ ο ήρωας είναι πολύ ανώτερος από τον προηγούμενο!
Την ώρα που δολοφονεί, ο αντιφατικός Μερσώ του Ευτυχισμένου Θανάτου γίνεται ο αποφασιστικός Μερσώ του Ξένου! Ωστόσο, ο Καμύ τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους εγκαταλείπει την ιδέα να εκδώσει το έργο του. Θέλει να περιμένει, μέχρι να γράψει ένα δοκίμιο, το οποίο μαζί με το θεατρικό έργο «Ο Καλιγούλας» και το μυθιστόρημά του «Ο Ξένος», θα ολοκληρώσουν το έργο του περί παραλόγου. Το 1941 γράφει στα Σημειωματάριά του « Τελείωσε ο Σίσυφος, τα τρία παράλογα ολοκληρώθηκαν. Αρχή της Ελευθερίας» ! Εκδότες διαβάζουν τα έργα και αποφασίζουν να τα εκδώσουν. Ο Αντρέ Μαλρώ, γράφει στον Καμύ για τον Ξένο, ότι έχει σημαντική σχέση με τον Σίσυφο. Στον μύθο του Σισύφου, γράφει ο Καμύ: « Ένας κόσμος που μπορούμε να τον εξηγήσουμε, χρησιμοποιώντας ακόμη και λανθασμένες δικαιολογίες, είναι ένα κόσμος οικείος.
Αντίθετα, όμως, σε ένα σύμπαν στερημένο αίφνης από ψευδαισθήσεις και φώτα, ο άνθρωπος νιώθει σαν ξένος». Αυτό το σύμπαν, όπως υποστηρίζει και ο Ολιβιέ Τοντ, είναι το σύμπαν του Μερσώ, του μεγάλου αυτού ήρωα του Καμύ, που είναι παράλογος μεταξύ άλλων γιατί δεν ψάχνει να βρει το νόημα αυτού που του συμβαίνει, απεναντίας, αποφεύγει να σχολιάσει και να κρίνει. Με τον «Ξένο», αντιλαμβανόμαστε όλη την φιλοσοφία του Καμύ, καθώς κατά πολλούς αποτελεί το μανιφέστο του και φιλοσοφικό κείμενο όχι απλώς ένα μυθιστόρημα. Το βιβλίο, θα τυπωθεί στην Γαλλία στις 19 Μαίου 1942. Ο Καμύ λόγω της κατοχής θα βρίσκεται στο Οράν και δε θα μπορέσει να υπογράψει τα αντίτυπα που στέλνονται στους δημοσιογράφους ούτε να δει το βιβλίο του στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Τα βιβλία του εκείνης της χρονιάς, «Ο Ξένος» και «Ο μύθος του Σίσυφου», είναι αυτά, που μαζί με την μεταγενέστερη «Πανούκλα» θα στρέψουν το λογοτεχνικό ενδιαφέρον στο πρόσωπό του και θα θεωρηθεί ως ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της εποχής του. Το 1951 θα γράψει τον «Επαναστατημένο Άνθρωπο» και θα έρθει με αυτόν, σε οριστική ρήξη με τον Σαρτρ.
Επαναστάτης ο ίδιος, το 1949 δημοσιεύει έκκληση για την ζωή των Ελλήνων καταδικασμένων σε θάνατο του Εμφυλίου Πολέμου, αγωνίζεται υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής και καταγγέλει την εκτέλεση του ζεύγους Ρόζενμπεργκ στην Αμερική. Το 1952 παραιτείται από την ΟΥΝΕΣΚΟ, όταν σε αυτήν γίνεται δεκτή ως μέλος η Ισπανία του Φράνκο. Το 1956 εκδίδει την «Πτώση» ένα απαισιόδοξο βιβλίο το οποίο έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Τον επόμενο χρόνο λαμβάνει το Βραβείο Νόμπελ, από την Σουηδική Ακαδημία, σε ηλικία μόλις σαράντα τεσσάρων ετών, για το σύνολο του έργου του. Εκεί μεταξύ άλλων δήλωσε: «( …)Κάθε γενιά, αναμφισβήτητα, θεωρεί τον εαυτό της προορισμένο να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Η δική μου γνωρίζει πως δεν θα τον ξαναφτιάξει. Ίσως όμως η αποστολή της να είναι δυσκολότερη: να εμποδίσει να καταστραφεί ο κόσμος.
Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης ιστορίας, όπου συνυπάρχουν ανάμεικτα ξεπεσμένες επαναστάσεις, παράφρονες τεχνολογίες, πεθαμένοι θεοί και αποδυναμωμένες ιδεολογίες, όπου ακόμη και μέτριες δυνάμεις μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά δεν μπορούν πια να πείσουν, όπου η νοημοσύνη ταπεινώθηκε ως το σημείο να γίνει υπηρέτρια του μίσους και της καταπίεσης, η γενιά αυτή όφειλε, τόσο στον εαυτό της όσο και στους άλλους, ν’ αποκαταστήσει με τις αρνήσεις της κάτι απ’ αυτό που δίνει αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο. Σ’ έναν κόσμο που απειλείται με διάλυση, όπου υπάρχει ο κίνδυνος ο μεγάλοι μας ιεροεξεταστές να εγκαταστήσουν για πάντα το βασίλειο του θανάτου, η γενιά μας γνωρίζει πως πρέπει, μετά από μια ξέφρενη κούρσα ενάντια στο χρόνο, να παγιώσει ανάμεσα στα έθνη μια ειρήνη που να μην ταυτίζεται με τη δουλεία, να συμφιλιώσει πάλι την εργασία και την πνευματική καλλιέργεια και να ξαναφτιάξει μ’ όλους τους ανθρώπους ένα ενιαίο τόξο. Δεν είναι βέβαιο αν θα μπορέσει να ολοκληρώσει ποτέ αυτό το τεράστιο έργο, είναι όμως βέβαιο πως παντού μέσα στον κόσμο υπάρχει ήδη το διπλό στοίχημα της αλήθειας και της ελευθερίας και, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζει να πεθαίνει χωρίς μίσος γι’ αυτό. Αυτή η γενιά αξίζει να επευφημείται και να ενθαρρύνεται παντού όπου βρίσκεται, ιδιαίτερα όταν θυσιάζεται. Σίγουρος για την ανεπιφύλακτη συμφωνία σας, θα ήθελα να μεταθέσω την τιμή που μου κάνατε σ’ αυτήν τη γενιά. (…)»
Το τέλος της ζωής του, ήρθε, εξίσου νωρίς, μόλις τρία χρόνια αργότερα, στο απόγειο της φήμης και της διεθνούς αποδοχής του, στις 4 Ιανουαρίου του 1960, όταν ταξιδεύοντας με αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε ο φίλος του και διάσημος εκδότης Γκαλιμάρ, παρεκκλίνουν της πορείας τους και πέφτουν σε ένα δέντρο. Βρήκαν έτσι και οι δύο τραγικό θάνατο, ο οποίος συνοδεύτηκε από σενάρια συνομωσίας, πως εμπλεκόμενη στον θάνατο του ήταν η KGB, με αυτήν την πράξη ως απάντηση στην κριτική που ασκούσε ο Καμύ στην Σοβιετική Ένωση και σε ένα άρθρο που είχε γράψει για τις «Σφαγές του Σεπίλοφ» όπως χαρακτήρισε τα γεγονότα στην Ουγγαρία. Ωστόσο αυτή η φήμη δεν εξακριβώθηκε ποτέ.
Ο Καμύ άφησε πίσω του, ακόμη ένα, αλλά ημιτελές μυθιστόρημα τον «Πρώτο Άνθρωπο». Επέμεινε μέχρι το τέλος του, στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, αρνούμενος να εκφράσει ομολογία πίστεως στον θεό, στην ιστορία ή στην λογική, ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, τον Μαρξισμό και τον Υπαρξισμό του Χαίντεγκερ. Εκείνος, ένας ουμανιστής, ενδιαφερόταν περισσότερο απ’ οτιδήποτε για την ισότητα και την δικαιοσύνη, δεν σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.
Εισήγαγε, την φιλοσοφία του Παραλόγου, εκφράζοντας το άγχος του για το παράλογο της ζωής: «Από το παράλογο, βγάζω τρία αποτελέσματα: την επανάστασή μου, την ελευθερία μου, το πάθος μου. Με τη βοήθεια της συνείδησής μου και μόνο, μεταμορφώνω σε κανόνα ζωής ό,τι ήταν μια πρόσκληση σε θάνατο-και αρνούμαι την αυτοκτονία». Στην νεκρολογία του ο Σαρτρ, έγραψε ένα από τα συγκινητικότερα κείμενά του, κάνοντας λόγο για «Έναν Descartes του Παραλόγου» και τονίζοντας έτσι, όχι τόσο το μέγεθος της απώλειας του Καμύ, για τα γαλλικά γράμματα, όσο την σπουδαιότητα του έργου του, το οποίο εστίαζε στο παράλογο, στις αξίες που δίνουν νόημα στη ζωή, στην ύπαρξη που αγωνίζεται αιωνίως ενάντια στον θάνατο!.
Ο Καμύ (ο Ξένος) δεν θάφτηκε στην Αλγερία απ’ όπου καταγόταν, αλλά στο Λουρμαρέν της Βωκλύζ στην Προβηγκία, όπου είχε αγοράσει ένα σπίτι.
Της Φιλίας Κανελλοπούλου, 9/1/2020
Επιμέλεια άρθρου: Δώρα Μπαρουτάκη