Μεγαλώνουμε…
Αλλάζουμε, ομορφαίνουμε ή όχι…
Παχαίνουμε, αδυνατίζουμε, αποκτάμε ρυτίδες, πέφτουν τα μαλλιά μας…
Πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά (#not), αλλά ακόμα πιο ενδιαφέροντα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας.
Ωριμάζουμε, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε…
Δεν βρίσκω κανένα νόημα σε αυτό το πως το λένε “10 years challenge”, αλλά αφού βρίσκουν κάποιοι άλλοι/ες πάσο.
Ωστόσω βρίσκω νόημα στο να θυμηθούμε πως αλλάξαμε εσωτερικά αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, να κάνουμε μια ανασκόπηση, μια αυτοκριτική, να μοιραστούμε στιγμές, άγνωστες πτυχές μας, να ξεδιπλώσουμε το εγώ μας στην κοινή θέα του εμείς…
Ξεκινώ λοιπόν, και θα χαρώ να διαβάσω αντίστοιχες ιστορίες δεκαετίας από φίλους/ες, σαν μια επαναγνωριμία, σαν μια υπενθύμιση του ποιοί πραγματικά (νομίζουμε ότι) ήμασταν και ποιοί (νομίζουμε ότι) είμαστε τώρα…
Δέκα χρόνια πριν λοιπόν μόλις είχα τελειώσει τη δραματική, δούλευα πυρετωδώς, προσπαθώντας να δώσω όλη μου την ενέργεια σε αυτό που ονειρευόμουν χρόνια… Έκανα 4 δουλειές στο θέατρο ταυτόχρονα, χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι δε δίνω χώρο σε μένα, στις σχέσεις μου, στους φίλους μου… Δέκα χρόνια μετά ευτυχώς όχι…
Δέκα χρόνια πριν δεν είχα τα ίδια επίπεδα συνειδητότητας σε σχέση με τη διατροφή, την υγεία μου, το περιβάλλον. Έτρωγα ζώα, χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι αυτή είναι μια κοινωνική συνήθεια, μια κληρονομία που μου δόθηκε χωρίς να το κατάλάβω, χωρίς να το σκεφτώ… Δέκα χρόνια μετά μπορώ και συναισθάνομαι τον πόνο και τη δυστυχία αυτών των μη ανθρώπινων ζώων, που περνάνε όλη τους τη ζωή σαν αντικείμενα, υπό συνθήκες σκλαβιάς και μόνιμης κακοποίησης…
Δέκα χρόνια πριν δεν είχα οικογένεια… Λαχταρούσα να κάνω ένα παιδί, γιο, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τον κρυφό σεξισμό που κρύβει μια τέτοια επιθυμία… Τώρα έχω μια υπέροχη κόρη, και είμαι απαλλαγμένος από τέτοια σύνδρομα πια…
Δέκα χρόνια πριν δεν γνώριζα ότι είμαι ανολοκλήρωτος, ότι έχω τραύματα από τη γέννηση και την παιδική μου ηλικία (όπως όλοι οι άνθρωποι), δεν ήξερα τον τρόπο να δουλέψω πάνω σε αυτά… Τώρα ξέρω καλύτερα ποιός ήμουν παιδί, άρα και ποιός έγινα κατά την ενηλικίωσή μου, και προσπαθώ συνεχώς να δουλεύω πάνω σε αυτό…
Δέκα χρόνια πριν ήθελα να ταξιδέψω, να γυρίσω τον κόσμο σε 4 ρόδες… Δέκα χρόνια μετά έχω κάνει 3, μόνο, road trips προς ανατολή, δύση και βορρά, αρκετά ταξίδια σε Ευρώπη και μόνο ένα Ασία… Έχω πολλά ταξίδια ακόμα, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα κάνω…
Δέκα χρόνια πριν ήμουν πιο ελεύθερος, πιο ανέμελος, πιο παιδί, χωρίς να έχω την ανασφάλεια για το αύριο, αισθήσεις που δυστυχώς δεν τις έχω σήμερα… “Πρέπει” και κουτάκια με κυνηγάνε, τα διώχνω όσο μπορώ, αλλά αναπόφευκτα ζω με αυτά, όσο κι αν δε θέλω…
Δέκα χρόνια πριν ήμουν πιο κοινωνικός… Ήθελα να γνωρίζω συνεχώς νέους ανθρώπους, να κάνω φίλους, να αναπτύσσω δεσμούς… Σήμερα αυτό, δυστυχώς και πάλι, με έχει κουράσει… Δεν βλέπω πια τους ανθρώπους εν λευκώ, καταλαβαίνω γρηγορότερα ποιοί είναι και τι θέλουν, δεν έχω την ίδια καθαρότητα ούτε εγώ, και κυρίως με τσακίζει η ιδέα της ματαιότητας… Με πληγώνει να γνωρίζω και να δένομαι με ανθρώπους που ξέρω ότι δεν θα έχω μαζί τους επαφή στο μέλλον, για αυτό και αποφεύγω (καλώς ή καλώς) το ίδιο το πρώτο στάδιο, αυτό της γνωριμίας!
Δέκα χρόνια πριν ήμουν καλύτερη παρέα… Τώρα με πιάνω να στέκω μουρτζούφλης ή κουρασμένος ανάμεσα σε φίλους, και αυτό να ξέρετε δεν με κάνει να αισθάνομαι καθόλου καλά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω…
Δέκα χρόνια πριν από την άλλη ήμουν λιγότερο ειλικρινής… Προσπαθούσα να κάνω το καλό παιδί (οικογενειακά και κοινωνικά σύνδρομα), να μη χαλάσω χατίρι, να είμαι αρεστός για να είμαι αποδεκτός. Καμιά από αυτές τις ανάγκες δεν έχω πλέον, και χαίρομαι τόσο για αυτό…
Δέκα χρόνια πριν μιλούσα περισσότερο, έγραφα λιγότερο… Τώρα ισχύει το αντίθετο!
Δέκα χρόνια πριν ονειρευόμουν μια ζωή με κοινωνικό αντίκτυπο, με προσφορά στο συνάνθρωπο και την κοινωνιά, μεταξύ Αθήνας – Κοζάνης – Κύπρου… Δέκα χρόνια μετά ακόμα ψάχνω τον τρόπο, όντας πιστεύω σε καλό δρόμο…
Δέκα χρόνια πριν είχα λιγότερο θυμό… Για το ανθρώπινο είδος, για την κοινωνία, για τον εαυτό μου… Δυστυχώς δεν ακολούθησα τις συμβουλές της rebirther μου (Δέσποινα σ’ αγαπώ!) να κάνω kick boxing, ίσως στο μέλλον μαζί με ψυχανάλυση, που το χρωστάω σε μένα, την οικογένειά μου, τη σύντροφό μου και την κόρη μου…
Δέκα χρόνια πριν δεν ψήφιζα κανένα κόμμα! Πίστευα και πιστεύω στην άμεση δημοκρατία, όχι αυτή που δήθεν έχουμε, πίστευα και πιστεύω στην ουτοπία ως μόνη ρεαλιστική αντιμετώπιση της δύσκολης πραγματικότητας, πίστευα και πιστεύω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, αλλάζει όμως ο μικρός κόσμος ΜΑΣ.
Δέκα χρόνια μετά έχω ψηφίσει μόνο μία φορά (στις τελευταίες εκλογές), καθ’ ότι πάτησα πλέον τα άντα και δεν ήθελα να επιτρέψω στη ΧΑ να βγει 3ο κόμμα…
Δέκα χρόνια πριν φοβόμουν τα σκυλιά, εξ’ αιτίας ενός παιδικού τραύματος, αλλά και του μη φιλικού προς ζώα πειριβάλλοντος που μεγάλωσα. Δέκα χρόνια μετά, με πολύ βοήθεια από τη σύντροφό μου, έχω γιατρέψει το τραύμα μου, έχω σκύλο, και παρά τις δυσκολίες που έχει, σε συνάρτηση με το παιδί, δεν αλλάζω με τίποτα αυτή την απόφαση!
Δέκα χρονια πριν δεν ήξερα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω… Δέκα χρόνια μετά, ακόμα δεν ξέρω…
Δέκα χρόνια πριν με απασχολούσε (και) η αναζήτηση της ευτυχίας τώρα με απασχολεί μόνο η ευτυχία της αναζήτησης…
Λοιπόν μπορώ να γράφω μέχρι αύριο, αλλά δεν έχει νόημα νομίζω περισσότερο… Ήταν, ας πούμε, μια γνωριμία για όσους/ες βρεθήκαμε εδώ/ηλεκτρονικά πρόσφατα, μια μικρή εξομολόγηση για όσους/ες γνωριζόμαστε χρόνια…
Αν διάβασες όλο αυτό το σεντόνι σε ευχαριστώ για την υπομονή, ειλικρινά θα ήθελα να διαβάσω τη δική σου πορεία αυτών των 10 χρόνων. Μπορεί να λένε ότι μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση οι χίλιες αυτές λέξεις, που κλείνουν μέσα τους 10 ολόκληρα χρόνια είναι πιστεύω πολύ πιο σημαντικές από κάθε φώτο “challenge”…
Στέλιος Χλιαράς, 17/1/2019
