Τη ρομαντική κομεντί «Φράνκι και Τζόνι» του Terrence Mc Nally σκηνοθετεί φέτος ο Γιώργος Σκεύας στο θέατρο Altera Pars, έχοντας κάνει και τη μετάφραση του έργου. Το έργο αυτό έχει προϊστορία στον κινηματογράφο, από την ταινία του Γκάρυ Μάρσαλ το 1991. Συνεπώς η παράσταση είχε να αναμετρηθεί με δυο “δυσκολίες”, την ταινία και το γεγονός ότι σε αυτήν πρωταγωνιστούσαν δυο “ιερά τέρατα”, ο Αλ Πατσίνο και η Μισέλ Φάιφερ.
Στην παράσταση, η Φράνκι είναι η Ιωάννα Παππά και ο Τζόνι ο Τάσος Ιορδανίδης.
Η ιστορία τους στο πρώτο επίπεδό της, είναι μάλλον κλασσική. Μεσήλικες, δουλεύουν κι οι δυο σε ένα συνοικιακό εστιατόριο που το ‘χει κάποιος Έλληνας, εκείνη σερβιτόρα, εκείνος μάγειρας. Γνωρίζονται, δημιουργείται η έλξη και καταλήγουν να περνούν μια νύχτα πάθους στη μικρή γκαρσονιέρα εκείνης. Τα δύσκολα αρχίζουν μετά, καθώς βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις ζωής. Εκείνος θέλει απεγνωσμένα να “ακουμπήσει” σε μια αδελφή-ψυχή, εκείνη θέλει να συνεχίσει τη μοναχική -στα όρια της μισανθρωπίας- ζωή της, χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις. Ο Τζόνι παλεύει να την κερδίσει, η Φράνκι όμως αντιστέκεται σθεναρά.
Αρχίζουν να μιλούν, να μιλούν πολύ. Εκεί κάνουν την εμφάνισή τους οι ανομολόγητες αλήθειες που κουβαλά ο καθένας τους στο δισάκι του. Κατεστραμμένες οικογένειες, απώλειες, σχέσεις που επένδυσαν αλλά αυτές δεν άνθισαν, προδοσίες, ματαιώσεις. Οι διάλογοί τους χαρακτηρίζονται από αμεσότητα και γίνονται σε χαμηλούς, αλλά και υψηλούς τόνους.
Ο Γιώργος Σκεύας σκηνοθετικά διεκδίκησε και πέτυχε την αμεσότητα που προανέφερα και που είναι “κλειδί” σε μια ιστορία που δε διακρίνεται για την πρωτοτυπία της, αλλά που στοχεύει στο να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σε κάποιες ατάκες. Απέφυγε την υπερβολή, ακόμη και στις πιο έντονες σκηνές και αυτό ήταν μια πολύ σωστή κίνηση. Οι -λίγες- κωμικές στιγμές είναι κι αυτές χαμηλού προφίλ.
Η Ιωάννα Παππά για ακόμη μια φορά μας αποδεικνύει ότι είναι ένα από τα γερά χαρτιά του ελληνικού θεάτρου. Σφιχτοδεμένη μέσα στη ρόμπα της, προσπαθεί να προστατέψει το τραυματισμένο της “εγώ”, απέναντι σε κάθε απειλή. Η φωνή της υποτονική κατά το πλείστον, δηλωτική μιας κουραστικής πορείας ζωής με πολλές διαψεύσεις. Το γεγονός ότι ηλικιακά κινείται παράλληλα με τη Φράνκι, μόνο θετικά λειτούργησε για τον ρόλο.
Ο Τάσος Ιορδανίδης μας έπεισε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή μας, ό,τι κι αν έχουμε βιώσει στο παρελθόν και να διεκδικήσουμε. Χαλαρός επί σκηνής, σαν το χαλαρό πουλόβερ που φορά, είναι η πινελιά ελπίδας στον σκουρόχρωμο κόσμο της Φράνκι.
Κινείται με φυσικότητα και εκφραστικότητα στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές αυτής της λεκτικής πάλης. Ηλικιακά επίσης θα μπορούσε να ‘ναι ο Τζόνι, που παλεύει να αναγεννηθεί εκ της τέφρας του, μέσα από τον άλλον.
Το σκηνικό φροντισμένο και λειτουργικό, κινείται σε δυο επίπεδα, κουζίνα και κρεββατοκάμαρα, σαν να θέλει να εστιάσει στους χώρους όπου ο άνθρωπος “τρέφεται”, κυριολεκτικά και συναισθηματικά.
Συμπερασματικά μια ανθρώπινη ιστορία που σίγουρα αξίζει να δούμε, γιατί θα βρούμε κάτι από μας και γιατί οι μεγάλες μάχες δεν είναι απαραίτητα κραυγαλέες και επιπλέον, όσο κι αν τα προγνωστικά είναι εναντίον μας, το τέλος μπορεί και να μας δικαιώσει.
Zώης Ιωάννου, 18/1/2018