Ραγίζει η καρδιά μου να βλέπω ανθρώπους γύρω μου, νέους, παιδιά, μεγαλύτερης ηλικίας, να κάθονται σε μια γωνία του δρόμου και να περιμένουν την ελεημοσύνη μας – να βλέπω συνομήλικούς μου που έχουν σπουδάσει, εργαστεί, αγωνιστεί να λένε ότι πλέον δεν έχει σημασία τι θα κάνουν αφού δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν – να βλέπω την πίστη να χάνεται στα μάτια των ανθρώπων και η παραίτηση να είναι η μόνο ασφαλής οδός – να βλέπω τα όνειρά μας να επιπλέουν πάνω από τα σύννεφα σαν μπαλόνια που ξέφυγαν μέσα από τα χέρια μας και πήγαν να επανενωθούν με το σύμπαν
Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει
δεν ξέρω τι θα κάνω το καλοκαίρι ή τον επόμενο χειμώνα
αν θα είναι θέατρο, τηλεόραση, σινεμά ή απλώς η πρωϊνή μου δουλειά που πλέον δεν είναι ούτε αυτή σταθερή
δεν ξέρω αν θα έχω να πληρώσω τους λογαριασμούς μου
και πλέον δε με νοιάζει αν θα μου τα πάρουν όλα
όλα όσα δεν έχω
όλα όσα δεν είχα ποτέ
όλα όσα ονειρεύτηκαν οι γονείς μου ότι θα έχω
Το μόνο μου όνειρο είναι να μπορώ να δημιουργώ
δεν θέλω αυτό το όνειρο να μου το καταπιεί κανένα σύμπαν
θέλω να ξυπνάω το πρωί και να ονειρεύομαι κείμενα, έργα, παραστάσεις, χαμόγελα, επικοινωνία
και δε με νοιάζει αν δεν ξανασυμβεί επειδή η κατάσταση μας έχει πείσει όλους
ότι χωρίς λεφτά τέρμα τα όνειρα μεγάλε
ότι χωρίς λεφτά τέρμα τα όνειρα μεγάλε
μου αρκεί που μέχρι τώρα έκανα μόνο αυτό που ονειρευόμουνα
που περπάτησα χιλιόμετρα σκηνικά
κι αγκάλιασα χιλιάδες χαμογελαστά πρόσωπα
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσω να ονειρεύομαι
γεννήθηκα απαισιόδοξος άνθρωπος
μα η ανάγκη μου να κρατηθώ στη ζωή
με έκανε αισιόδοξο
και έτσι θα παραμείνω
έτσι μόνο!
Του ηθοποιού Χάρη Αττώνη, 24/1/2017