Τόμ χθές το βράδυ είδα λέει στον ύπνο μου ότι μου πέσανε όλα τα δόντια.
Σάπια μαύρα όλα μου έπεφταν από το στόμα ένα ένα, και εγώ φώναζα “Μαμά, διψάω”.
Δεν είναι καθόλου καλό σημάδι το σάπιο το δόντι Τόμ, κακοτυχία, θάνατοι, σκοτεινά πράγματα. Μη γελάς γι’αυτό αποφάσισα να σου γράψω μετά από τόσο καιρό.
Ναι Τόμ, δε σου γράφω γιατί ποτέ δεν απαντάς.
Όλο με παίρνεις τηλέφωνα μεθυσμένος και μου λες γράψε μου δυο λέξεις , σου γράφω δεκαπέντε και δεν απαντάς ποτέ.΄Νόμιζα ότι είναι αμιγώς ελληνική συνήθεια αυτή, αλλά μάλλον κάνω λάθος. Σαν σήμερα πέθανε η μαμά. Μπορεί γι αυτό να είδα και το όνειρο.
Το σπίτι αυτό είναι τεράστιο κι όμως νιώθω να πνίγομαι. Πως να στο πω σαν εγκλωβισμένη. Είναι φορές που ψάχνω μα βρω την πόρτα και δεν την βρίσκω.
Πότε ήταν, εχθές κοίταξα έξω από το παράθυρο του σαλονιού και τρόμαξα. Δεν είχα καταλάβει ότι έχουμε πόλεμο.”Πάλι γαμώτο” σκέφτηκα. Πάνω που είχα αρχίσει να κάνω σχέδια.
Το μόνο καλό είναι πως η μαμά θα είναι περήφανη για εμένα. Συνήθιζε να μου λέει συχνά -αν όχι κάθε μέρα- πως είμαι αχάριστη γιατί δεν εκτιμώ το γεγονός ότι γεννήθηκα σε περίοδο ειρήνης σε αντίθεςη με εκείνη που υπόφερε τόσα πολλά. Αυτή ήταν ίσως η αγαπημένη της φράση. Αυτή και και η άλλη με τα παιδάκια που πεινάνε στην Αφρική.
Έτσι μεγάλωσα και έμαθα να μην είμαι αχάριστη Τόμ. Καθόλου αχάριστη αλλά γεμάτη τύψεις. Αλήθεια μικρή πίστευα,πως είμαι κακιά επειδή θέλω.
Μου έλεγε η μαμά” είναι επικίνδυνο να θες γιατί μπορεί και να μην πάρεις”. Σκασίλα μου μεγάλη έλεγα στα λόγια αλλά μέσα μου έτρεμα.
Πίστεψα πως δεν πρόκειται να κανω τιποτα σπουδαίο στη ζωή μου επειδή μεγάλωσα σε εύκολες εποχές , σε εποχές που έχουμε ένα πιάτο φαΐ, καναπέ και τηλεόραση.
Όταν έκλεισα τα 35 είπα Άι σιχτίρ και τα ξεφορτώθηκα όλα. Και το πιάτο, και τον καναπέ και κυρίως την τηλεόραση. Επανάσταση το ονόμασα. Οι τύψεις όμως δεν έφυγαν μωρέ Τόμ.
Συνέχισα για χρόνια να νιώθω υπεύθυνη για όλα. Αδερφάκι μου, λέω, λες και όλος ο κόσμος γύρω από εμένα γυρίζει. Ξεροκέφαλες Κεφαλονίτισες και αυτές σαν τη μάνα μου. Είναι φοβερό, σου μιλάω πολύ σοβαρά.
Τύψεις που με παράτησε ο Γιάννης και ας τον είχα παρατήσει πρώτη εγώ,τύψεις όταν γέννησα την κόρη μου, καθώς την μεγάλωνα, τώρα τελευταία που την άφησα να παρατήσει το πανεπιστήμιο και να πάει στο Τόγκα (ένα χωριό στην Ιαπωνία) να σπουδάσει θέατρο.
Τόμ μη γελάσεις αλλά λίγο πιστεύω πως και για τον πόλεμο μπορεί να ευθύνομαι και εγώ.
Ίσως αν είχα σπουδάσει λίγο παραπάνω,ίσως αν δεν ήμουν τόσο αντιδραστική, ίσως αν είχα συμβιβαστεί στη ζωή μου λίγο περισσότερο, ίσως να μπορούσα να το σταματήσω όλο αυτό το πανηγύρι.
Δεν πήγα στο νεκροταφείο σήμερα. Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια. Έφαγα και ένα εκλέρ,είπα όχι – νομίζω δύο φορές -σε προτάσεις που πραγματικά δεν ήθελα να κάνω-άκουσα δυνατά στα ηχεία το Μεθυσμένη μου καρδιά της Αννούλας και το χόρεψα φορώντας παρεό και πίνοντας κρασί.
Μέχρι που με κοίταξα στον καθρέφτη και είπα “ομορφούλα είσαι”.
Φοβήθηκα που δεν είχα ενοχές για όλα αυτά. Στον ονειροκρίτη λέει το δόντι προμηνύει θάνατο. Λες να πέθαναν οι αναθεματισμένες μια για πάντα; Μου λείπεις Τόμ. Εσύ και τα αμέτρητα τσιγάρα σου και το ουίσκι που κάνουν την ανάσα σου να βρωμάει.
Οι βόλτες μας στο Γουέστ Λουπ και τα ηλίθια αστεία σου για τις ξανθιές. Η βραχνή φωνή σου και η μουσική σου.
Νιώθω άσχημα που σου φώναξα την τελευταία φορά που βρεθήκαμε.
Αλλά πιο πολύ νιώθω άσχημα που δεν νιώθω άσχημα, νιώθω τύψεις που δεν νιώθω τύψεις. Σου αξίζει,μπάσταρδε, που και που να τα ακούς ένα χεράκι.
Σ´αγαπώ. Να έχεις μια όμορφη χρονιά.
Υ.Γ Ο Γιάννης με παραπάτησε και μένει με μια όμορφη μελαχρινή κάπου στην Σαουδική Αραβία. Το πιστεύεις;
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο.
Από πέρσι ζει και κάνει έξτρα σπουδές στην υποκριτική στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.