Το παιχνίδι της μεταμόρφωσης της ταιριάζει απόλυτα. Όπως και ο φακός. Και μπροστά στην κάμερα ακτινοβολεί. Στο εξωτερικό και στο Βέλγιο, τη γενέτειρα της το έχουν ήδη καταλάβει. Τώρα αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται και στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα από το πρόσφατο τηλεοπτικό της ντεμπούτο στους «Άσφαιρους» ως Αύρα, ήταν καταπληκτικό. Η Ωρόρα Μαριόν έχει τα φόντα να μας εντυπωσιάζει για πολλά ακόμα χρόνια και το μέλλον είναι μπροστά της.
Συχνά βέβαια στην Ελλάδα συμβαίνει η προβολή ενός προσώπου από τα μέσα ενημέρωσης να έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το ποιανού παιδί είναι, τι ρούχα φοράει, πόσο όμορφο είναι, τι μέγεθος ποδιών έχει και λιγότερο με τις ικανότητες του. Γεγονός που το αδικεί κατάφορα αρκετές φορές, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα στα πρώτα χρόνια της Ωρόρας στη χώρα μας.
Παιδί ηθοποιών και μεγαλωμένη μέσα σ’ ένα περιβάλλον έντονης καλλιτεχνικής πραγματικότητας βρισκόταν περισσότερο στο θέατρο και στο γύρισμα παρά στο σχολείο. Η σπίθα έτσι προϋπήρχε. Φλόγισε οριστικά, όμως, όταν ένα από τα καλοκαίρια των διακοπών της στην Ελλάδα παρακολούθησε τις Βάκχες στην Επίδαυρο.
Και μέσω της υποκριτικής πια εκτός των άλλων της δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπεί επί σκηνής ή επί της οθόνης όσους δεν έχουν φωνή, όσους δεν μπορούν να μιλήσουν….
Όπως συμβαίνει στις «Μεταξωτές γυναίκες» στo Underground (νέος χώρος στο κέντρο της Αθήνας) με την ηρωίδα της, μια νεαρή Αφρικανή, που πέφτει θύμα τράφικινγκ στην Αθήνα του σήμερα. Έχοντας ήδη ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα στην ταινία Μητριαρχία του Νίκου Κορνήλιου, οι «Μεταξωτές γυναίκες» γράφτηκαν και σκηνοθετήθηκαν από τη Βάνα Πεφάνη μετά από βαθιά και χρονοβόρα έρευνα.
Το συγκεκριμένο κορίτσι του έργου βίωσε τον ρατσισμό, όπως συνέβη και με την ίδια την Ωρόρα, ερχόμενη με μια πιο ρομαντική διάθεση από τη γενέτειρα της, το Βέλγιο. Η ετικέτα, «κόρη του Κώστα Αρζόγλου», βέβαια, ακόμα δεν έχει φύγει από τα ΜΜΕ, όμως τουλάχιστον έχει αρχίσει να εκλείπει ο ρατσισμός των πρώτων μηνών της στην Ελλάδα, όταν στον δρόμο ρωτούσε περαστικούς και ορισμένοι εξ’ αυτών έκαναν σαν να μη τη βλέπουν. Όταν, όμως, βρισκόταν μαζί με τον πατέρα της τότε ο κόσμος έδειχνε μια εντελώς διαφορετική στάση.
Η Ωρόρα μετράει ήδη αρκετές σημαντικές συνεργασίες στον διεθνή κινηματογράφο, απολαμβάνει την ομαδικότητα των συνεργείων στα γυρίσματα και λάτρεψε το τηλεοπτικό γκεστ στους «Ασφαιρους», όπου γεύτηκε τις καινούριες της λέξεις με όρεξη και νόστιμη απόλαυση.
Χωρίς φυσικά να ξεχνά την ευγνωμοσύνη στον πατέρα της θα επιθυμούσε η πορεία της στον χώρο να μην είναι συνυφασμένη μόνο με το γεγονός ότι είναι κόρη ενός σπουδαίου Έλληνα ηθοποιού.
Και πάντα με έντονη δόση αλήθειας και ειλικρίνειας που τη συνοδεύει αναφέρει στο All4fun τι θα ήθελε να παίξει στο μέλλον, αλλά και ορισμένες από τις επόμενες συνεργασίες της: «Επιθυμώ να παίξω μια φορά στη ζωή μου σε ένα κλασικό έργο. Η φυσιογνωμία μου δεν μου επιτρέπει ακόμα να αποφύγω τους ρόλους για μια ξένη γυναίκα, μια πόρνη, ένα θύμα τράφικιγκ, μια γύφτισσα, μια πακιστανή, Και σκέφτομαι, όπως αλλάζει και ο κόσμος γύρω μας με την παγκοσμιοποιήση, τη μετανάστευση δεν θα έπρεπε να αλλάξουν και οι ρόλοι στο θέατρο; Λαχταρώ να παίξω έναν κλασικό ρόλο και από τη στιγμή που θεωρούνται αυτά τα έργα κλασικά πρέπει να είναι διαχρονικά και να προσαρμοστούν στη σημερινή μας κατάσταση. Οι δύο επόμενες μου δουλειές θα γίνουν στο Βελγιο, ένα μονόλογο στο θέατρο και ένα ρόλο σε ένα σίριαλ. Ενδιάμεσα θα συμμετέχω σε ένα video art project και σε μία performance για έναν ξένο καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα μόνα σίγουρα. Και όπως κάθε ηθοποιός περιμένω και άλλες απαντήσεις…»
* Δεν ήταν μόνο μία η στιγμή που να μου έδωσε κίνητρο να γίνω ηθοποιός. Μεγάλωσα σ’ ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, μια στις Βρυξέλλες με την μητέρα μου, μια στην Αθήνα με τον πατέρα μου, περικυκλωμένη από μια «θεατρική πραγματικότητα». Τις περισσότερες ώρες των παιδικών μου χρόνων τις θυμάμαι σε γύρισμα ή στο θέατρο παρά στο σχολείο. Ο πατέρας μου επιμένει όμως ότι υπήρχε ένα κομβικό σημείο που με έσπρωξε στη υποκριτική όταν είδα τις Βάκχες στην Επίδαυρο και τότε του είπα ότι αυτό θέλω να κάνω, δείχνοντας την ιερή σκηνή.
* Η υποκριτική έχει μια παράλληλη πορεία με τη ζωή μας. Την αγκαλιάζει, την αντιγράφει, την προβληματίζει. Οπότε δεν ορίζεται. Αλλάζει συνέχεια μορφή από τότε που την γνώρισα. Από ένας απλός τρόπος έκφρασης μεταμορφώθηκε στη επιθυμία να ζω τη ζωή μιας άλλης, στη θεραπεία, στα μαθήματα ψυχολογίας, στη μάθηση μιας τεχνικής (και είναι πολλές τελικά), στην ανεύρεση της δικής μου τεχνικής, στον έλεγχο των συναισθημάτων μου, στον έλεγχο του σώματός μου, στην υποχρέωση να εκπροσωπώ σωστά αυτούς που δεν έχουν φωνή…
* Δύσκολα αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός τη κρίση. Δεν θα έπρεπε να αναγκαστεί να βρει ένα πιο σίγουρο επάγγελμα σε μια άλλη χώρα μόνο επειδή δεν μπορεί να επιβιώσει από την αγάπη του. Την Ελλάδα δύσκολα την αφήνει κανείς πίσω του χωρίς να χάσει ένα βασικό κομμάτι του εαυτού του. Αν ο νέος ηθοποιός έχει πραγματικά ανάγκη την υποκριτική, χρειάζεται περισσότερη υπομονή, πάθος, και όλα θα γίνουν.
*΄Ετυχε να γεννηθώ στο Βέλγιο και να μιλάω γαλλικά οπότε πηγαινοέρχομαι σε δουλειές εδώ και εκεί (βόρεια Ευρώπη). Και παρόλο που κρατάω μια επαφή με το εξωτερικό, δυσκολεύομαι να δουλέψω όσο θα ήθελα. Δεν παραπονιέμαι όμως. Μέχρι στιγμής μου έχουν καθίσει όλα πολύ όμορφα. Και μου αρέσει να λέω κάθε σαββατοκύριακο βράδυ, «φεύγω, πάω στο θέατρο. Να παίξω.» Το να πει κανείς ότι παίζει αντί να πει ότι δουλεύει δεν σημαίνει ότι η τέχνη μας είναι hobby. Και εδώ μπερδεύονται πολλοί. Να φαίνεται απλό αυτά που κάνουμε επί σκηνής είναι στόχος μας, δουλεύεται και αυτό. Μία άλλη σημαντική δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός σήμερα είναι ότι η μισή Ελλάδα ασχολείται με την υποκριτική, υπάρχουν περισσότερα θέατρα εδώ παρά στο Broadway και η μαγεία του επαγγέλματος μας αποδυναμώνεται.
* Η τέχνη εμπλουτίζεται από την τωρινή κατάσταση επηρεάζοντας τη καθημερινότητά μας, τις σχέσεις μας, τα συναισθήματά μας, τις αντοχές μας, την αισιοδοξία μας. Ήρθε η ώρα να βρούμε έναν τρόπο επιβίωσης με ή χωρίς αυτά. Η κατάσταση μας δοκιμάζει και η τέχνη έχει σκοπό να μας ξυπνήσει με διάφορους τρόπους. Και εκτιμάω τους Έλληνες που συνεχίζουν την καριέρα του στη τέχνη γιατί δεν μπορεί να κάνουν αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν λιγότερες καλές ευκαιρίες, αλλά τεράστια πεδία δημιουργίας εμφανίστηκαν για να πειραματιστούμε και να δούμε τα πράγματα αλλιώς, αφού ο κόσμος μας τριγύρω βουλιάζει στο χάος.
* Οι «Μεταξωτές γυναίκες» γεννήθηκαν από ένα αυτοσχεδιασμό που έκανα μπροστά στη Βάνα Πεφάνη σκηνοθέτης και συγγραφέας του έργου. Κάτι την ενδιέφερε στη μικρή μου παρουσίαση και προέκυψε αμέσως μια συζήτηση πάνω στο θέμα περί τράφικιγκ. Έχοντας ήδη ασχοληθεί με το θέμα στη ταινία του Νίκου Κορνήλιου «Μητριαρχία» όπου έπαιζα ένα θύμα τράφικιγκ είχα επαφές για να ξεκινήσει η έρευνά μας. Η μία επαφή έφερνε την άλλη και έτσι προχώρησε το πρότζεκτ. Κάθε μέρα που βγαίναμε από μία συνάντηση μας είχε γυρίσει το στομάχι και οι νύχτες περνούσαν δύσκολα με τα όσα ακούγαμε. Ο στόχος της Βάνας με το συγκεκριμένο έργο ήταν να ταρακουνήσει τον θεατή, να τον προβληματίσει και πιστεύω ότι το πέτυχε. Είναι άμεσο, ρεαλιστικό και δεν αφήνει τον θεατή απέξω, αμέτοχο. Είναι ένα έργο που πειράζει και οδηγεί προς ένα είδος συνειδητοποίησης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον. Εγώ για αυτό το λόγο κάνω θέατρο. Αν σε μία παράσταση καταφέρνω να πάρω ένα μόνο θεατή προς το μέρος μου, δηλαδή να δει την ιστορία και από τη δική μου οπτική. Πέτυχα.
* Η προσέγγιση του ρόλου μου παραήταν διασκεδαστική. Δοκίμασα ό,τι μπορούσα. Και η ερμηνεία άλλαζε συνέχεια. Πίστευα κάποια στιγμή στις πρόβες ότι αν δεν βλέπω τους άλλους δεν θα με δουν, και έτσι θα γίνω φάντασμα. Λάθος. Η κοινωνία σε κάνει μη διάφανο, ασήμαντο, ανεκτίμητο πλάσμα. Μόνο το να μην με βλέπει κανείς αρκεί. Δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτα άλλο παρά να μιλάω και να μην με ακούνε, να φωνάζω, να μεταμορφωθώ σε ζώο, να παρεμβαίνω απαρατήρητα στις ζωές των άλλων Και κάπως έτσι νιώθω ώρες- ώρες στη πραγματικότητα.
* Ο ρόλος ενός φαντάσματoς είναι απελευθερωτικός και καθόλου, ταυτόχρονα. Μου προσέφερε διάφορα πράγματα. Αρχικά, η έρευνα πάνω στο θέμα του τράφικινγκ μου άνοιξε τα μάτια. Οι μαρτυρίες των θυμάτων, το κύκλωμα, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, ο καπιταλισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, οι ερωτικές σχέσεις. Όλα αυτά που συμμετέχουν στη καταστροφή ενός ανθρώπου.
* Από εκεί ο ρόλος μου με έσπρωξε να ασχοληθώ με τις αληθινές, για μένα, έννοιες που έχουν χάσει την ουσία τους σήμερα. Και ακόμα τις ψάχνω. Έχω κατακτήσει ένα βλέμμα λίγο πιο έντονο, ένα βλέμμα που διαπερνάει, που βλέπει πέρα από τον άνθρωπο. Όλη η προετοιμασία του έργου ήταν απίστευτα όμορφα κουραστική. Μια κούραση που σε γεμίζει αντί να σε αδειάζει. Οι πρόβες ήταν σίγουρα δύσκολες από τη αναγνώριση του κειμένου γιατί όσα άκουσα στο θέατρο τα ίδια άκουσα έξω, στο δρόμο. Έπιασα τον εαυτό μου να μισώ τους άντρες ξαφνικά, και έκανα πίσω. Παραέγινε η ταύτιση. Η συνεργασία μου με την Βάνα διαφέρει από τις προηγούμενες μου δουλειές στο εξής: Η Βάνα Πεφάνη είναι πάνω από όλα μία εξαιρετική ηθοποιός και αντιμετωπίζει τους ηθοποιούς της ως συνάδελφος και όχι ως σαν τον μαέστρο που κάνει μόνο αυτό που θέλει. Μας άλλαξε δράσεις συνέχεια για να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο την αλήθεια του ρόλου μας. Και αν άλλαζαν οι πραγματικοί άνθρωποι άλλαζα και εγώ ως φάντασμα.
* Το Βέλγιο θα είναι πάντα ενα starting point για μένα. Το μοναδικό μου μέρος από που ξαναπαίρνω δύναμη. Είναι ο τόπος γέννησής μου και από εκεί νιώθω ότι έχω ρίζες. Η Ελλάδα ήταν και είναι η μόνη χώρα που μου έλειπε και μου λείπει συνέχεια. Έχω ζήσει και αρκετά χρόνια στο Λονδίνο και εκει όσο ήμουν ήταν το σπίτι μου. Δεν έχω μία χώρα, είμαι ξένη όπου και να βρίσκομαι και ταυτόχρονα σε πολλές χώρες ανήκω και νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου. Μάλλον εγώ είμαι το σπίτι μου και προσαρμόζομαι εύκολα.
* Βέβαια έχω νιώσει ρατσισμό παντού, στο Βέλγιο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Αγγλία, στη Γαλλία, …. παντού, και στην Ελλάδα. Και θα έλεγα ότι στην Ελλάδα ήταν πιο έντονο πριν γίνει η χρυσή αυγή τρίτο κόμμα. Σαν να έχουν καταλάβει οι Έλληνες τι σημαίνει να είσαι ρατσιστής και πήραν θέση, ξέρουν πια που ανήκουν. Υπάρχει σίγουρα ένας κρυφορατσισμός σε κάθε γωνία, παντού. Και σε αυτό δεν βοηθάει η κρίση. Πάντα φταίει ο άλλος, ο ξένος, στην κατάσταση που ζούμε. Όταν έκανα βόλτες μόνη μου μικρότερη υπήρχε ένα μισητό ή φοβισμένο μάτι πάνω μου. Ρωτούσα απλά στον δρόμο και οι άνθρωποι με προσπερνούσαν. Όταν όμως κυκλοφορούσα με τον πατέρα μου δίπλα μου, τα βλέμματα τους άλλαζαν. Με στεναχωρεί να βλέπω πόση σημασία δίνουμε στην εμφάνιση σήμερα και δεν αφιερώνουμε χρόνο για κάτι βαθύτερο.
* Παρακολούθησα κάποια μαθήματα στη σχολή της Πετρούπολης, σχεδόν ως ακροάτρια. Η σχολή ήταν ένα όραμα του πατέρα μου και για αυτό το λόγο ήμουν μια πιο ελεύθερη φοιτήτρια, αλλά δεν εκμεταλλεύτηκα πότε τη θέση μου ως κόρη του Αρζογλου εκεί. Δεν ήθελα να με δουν αλλιώς από τι είμαι εγώ. Μάλιστα, από το πρώτο μάθημα ζήτησα να μην το μάθει κανείς. Δεν έγινε. Οι άλλοι είδαν κάποιο είδος “prestige” το να έχουν τη κόρη του εκεί και έπρεπε να ακουστεί. Είχα την ανάγκη να ανήκω σε μια ομάδα. Έχοντας δουλέψει ήδη επαγγελματικά ως ηθοποιός, αλλά χωρίς να έχω καμία τεχνική, ήθελα να πειραματιστώ με άλλους συμπαίκτες που επίσης ξεκινάνε τα πρώτα τους βήματα στο θέατρο, να προσπαθήσουμε κάτι, να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα, να αποτύχουμε, να να να… Δυστυχώς κατάλαβα αργά ότι οι περισσότεροι εκεί μέσα λειτούργησαν ψάχνοντας συμφέροντα. Και καθόλου έτοιμοι να τσαλακωθούν. Ήθελαν να πάρουν ένα χαρτί μετά από τρία χρόνια και ήρθαν σε μία δραματική σχολή για να κάνουν επαγγελματικές επαφές. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της σχολής. Το ανθρώπινο. Μάλιστα η απανθρωπιά τους.
* Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να λειτουργούν σαν ομάδα δεν υπάρχει θέατρο. Δεν έχει νόημα το θέατρο. Φταίει επίσης που η συγκεκριμένη φουρνιά δεν ανάπτυξε μια σχέση με τον τότε διευθυντή και έβλεπαν το θέατρο σαν μια πράξη επίδειξης γεμάτη εγωκεντρισμό και ωραιοπάθεια. Δε μάθαινα υποκριτική αλλά το πώς να γίνονται υποκριτές. Με τη καινούρια διεύθυνση της σχολής εξαφανίστηκε το όραμα του πατέρα μου και τα όνειρα που είχε για τους μαθητές. Εγώ ακόμα ζω στο ρομαντικό μου κόσμο και ακόμα ψάχνω την ομάδα μου. Η μόνη φιλία που έχω κρατήσει από τη σχολή είναι και θα είναι μέχρι τέλος μια δυνατή σχέση που θα πάρει φόρα και επαγγελματικά σ’ ένα σύντομο μέλλον. Τη δραματική μου σχολή τι κάνω τώρα δουλεύοντας. Τα μαθήματα μου καταγράφονται και μαθαίνω κάθε μέρα. Και αυτή η σχολή θα διαρκέσει μια ζωή.
* Δεν υπάρχουν σημαντικότερες ή μη συνεργασίες στο κινηματογράφο. ΄Ολες ήταν διαφορετικές και συγκρούονται. Άλλη ιστορία, άλλη σκηνοθεσία, άλλους συνεργάτες, άλλος ρόλος, άλλος σκοπός. Όλα αυτά αλλάζουν την εμπειρία κάθε φορά. Πρέπει να ομολογήσω ότι μόνο στα γυρίσματα έχω νιώσει μια έντονη ομαδικότητα. Συνεργείο, σκηνοθέτης και ηθοποιοί έγιναν πολλές φορές “ένα” για το καλό μιας σκηνής ακόμα και αυτός που κρατάει το καλώδιο για ένα travelling. Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή για μένα στο κινηματογράφο και ανυπομονώ να τη ξαναζήσω. Επίσης γίνονται και μαγικές στιγμές αρκετές φορές αλλά αυτές δεν μπορεί να τα αναζητήσει κανείς. Συμβαίνουν ή όχι. Θα ήθελα στο μέλλον να περάσω και από την άλλη μεριά της κάμερας. Ν’ ασχοληθώ δηλαδή με τη δημιουργία ενός πρότζεκτ και να μην φαίνομαι. Ήδη έχω ξεκινήσει τα βήματά μου από αυτήν την πλευρά αλλά θέλει λίγο χρόνο ακόμα για να βγει έξω.
* Ηταν μια όμορφη μέρα εκείνη στους «Άσφαιρους». Ήταν επίσης η τελευταία μέρα γυρίσματος του σίριαλ ολόκληρο. Συνήθως όταν μπαίνεις σε ένα συνεργείο που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν δουλέψει τόσο καιρό μαζι είναι δύσκολο να βρεις τη θέση σου. Στους «Άσφαιρους» δεν υπήρχε τέτοια δυσκολία, σαν να ήμουν μέρος του σίριαλ ολόκληρο και εγώ. Και συγκινήθηκα την ώρα του « It’s a wrap! ».
* Ο Δημήτρης Πλατανιάς, εκ των δημιουργών και σκηνοθέτης του σίριαλ είναι ένα πλάσμα που εκτιμάω πολύ παρόλο που τον ξέρω λίγο. Είναι ταλαντούχος, έξυπνος, έμπειρος, ανοιχτός. Αναγνώρισα τις βασικές αξίες για μια πλούσια συνεργασία από τη πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε. Δυστυχώς, δεν είχα αρκετό χρόνο να γνωρίσω και τους υπόλοιπα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για εκείνους. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα μια γύφτισσα μάγισσα, η οποία είχε προβλήματα στο προφορικό της λόγο. Γευόμουν τις καινούριες μου λέξεις με όρεξη. Και η απόλαυση ήταν … νόστιμη.
* Γράφω από ανάγκη. Έχουν μαζευτεί τετράδια και τετράδια στα σπίτια μου χωρίς να έχω σκοπό να τα κάνω κάτι. Κι όμως με τρώει να βγει κάτι πάρα έξω τελευταία. Θα γίνει και αυτό. Τραγουδίστρια υπήρξα για ένα πολυ μικρό διάστημα πριν παίξω στη πρώτη μου ταινία της Chantal Akerman “La folie Almayer”. Και μου λείπει το τραγούδι όπως μου λείπει και ο χορός. Και αυτά θα γίνουν.
* Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, με τρώει και αυτό. Έχω τη τάση να ασχοληθώ και να ενδιαφέρομαι για όλα, που αγγίζουν την υποκριτική… τι να πρωτοκάνω; Το 2016 ας είναι μια χρονιά γεμάτη όνειρα. Και ας γίνουν πράξεις. Η ευχή μου.
* Επιθυμώ να παίξω μια φορά στη ζωή μου σε ένα κλασικό έργο. Η φυσιογνωμία μου δεν μου επιτρέπει ακόμα να αποφύγω τους ρόλους για μια ξένη γυναίκα, μια πόρνη, ένα θύμα τράφικιγκ, μια γύφτισσα, μια πακιστανή, Και σκέφτομαι, όπως αλλάζει και ο κόσμος γύρω μας με την παγκοσμιοποιήση, τη μετανάστευση δεν θα έπρεπε να αλλάξουν και οι ρόλοι στο θέατρο; Λαχταρώ να παίξω έναν κλασικό ρόλο και από τη στιγμή που θεωρούνται αυτά τα έργα κλασικά πρέπει να είναι διαχρονικά και να προσαρμοστούν στη σημερινή μας κατάσταση.
* Οι δύο επόμενες μου δουλειές θα γίνουν στο Βελγιο, ένα μονόλογο στο θέατρο και ένα ρόλο σε ένα σίριαλ. Ενδιάμεσα θα συμμετέχω σε ένα video art project και σε μία performance για έναν ξένο καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα μόνο σίγουρα. Και όπως κάθε ηθοποιός περιμένω και άλλες απαντήσεις…
* Στην Αθήνα μου αρέσει το μπλε του ουρανού 300 μέρες το χρόνο, η θάλασσα κοντά σε περίπτωση που προβλέπω να έρχονται καταπάνω μου τα σκούρα και η ντομάτα να έχει τη γεύση της ντομάτας. Απλά πράγματα. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Και η Ελλάδα μου τα προσφέρει.΄Ολα. Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη χώρα για να ζήσει κανείς. Απο την άλλη όμως υπάρχει και κάτι που με γοητεύει και με τρομάζει. Θαυμάζω το θέαμα όταν κάθομαι σε μια ταβέρνα στη παραλία και αρχίζουν όλοι οι πελάτες να τραγουδάνε το ίδιο κομμάτι και από την άλλη με φοβίζει η ουρά στα μπουζούκια όπου είναι ντυμένοι όλοι για γάμο…
* Στο All4fun αγαπώ εσένα! Οχι εντάξει, πλάκα κάνω. Οχι δεν κάνω πλάκα. Εκτιμάω τη δουλειά του σάιτ που εξακολουθεί να προσφέρει στη τέχνη μας αφιλοκερδώς. Δεν μπορω να κάνω τίποτα άλλο παρά να βοηθήσω, να υποστηρίξω και να χειροκροτώ την προσπάθεια του από τη στιγμή που γίνεται από πραγματική αγάπη για τον χώρο και το θέαμα γενικά. Και εύχομαι φυσικά να συνεχιστεί η καλή σας διάθεση…
& Αναλυτικές πληροφορίες για τις «Μεταξωτές γυναίκες» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11603-q—q–underground.html
&& Μπορείτε να δείτε την Ωρόρα και τη συμμετοχή της στο 9ο επεισόδιο των «Ασφαιρων» στον συγκεκριμένο σύνδεσμο: http://www.alphatv.gr/shows/ellinikes-seires/asfairoi/webtv/epeisodio-9
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/1/2016