Όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου είχε ένα κόκκινο αυτοκίνητο, που είχε παράθυρο στην οροφή. Εγώ καθόμουν πάντα πίσω δεξιά, πίσω από την μαμά μου. Μου άρεσε παρά πολύ να μπαίνω στο αυτοκίνητο.
Να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Όταν κουραζόμουν ή μ´έπιανε ζαλάδα, έκλεινα τα μάτια και τα πίεζα πολύ δυνατά μέχρι να αρχίσω να βλέπω σχέδια μέσα στο σκοτάδι. Θυμάμαι έντονα πως ονόμαζα αυτή τη διαδικασία ‘βουτιά στη ψυχή μου’.

Ήμουν πεπεισμένη ότι αυτά τα σχέδια που βλεπω είναι το μέσα μου. Με τρόμαζε το σκοτάδι πολύ. Επίσης ήμουν πεπεισμένη πως αν το κάνω για πολύ ώρα θα μου αποκαλυφθεί κάτι για εμένα η για τον κόσμο που θα ονόμαζα η ‘μεγάλη αλήθεια’ και μετά θα ήταν ο φάρος μου για μια ζωή. Όταν έβλεπα τα σχήματα, σκεφτόμουν πως είναι οι πύλες που περνούσα για να πάω όλο και πιο βαθειά.
Ενθουσιαζόμουν αλλά παράλληλα ήμουν τρομοκρατημένη. Δεν ήθελα να δω κάτι το οποίο δε θα με ευχαριστούσε. Έλεγα όμως στον εαυτό μου λίγο ακόμα, πήγαινε λίγο ακόμα, λιγάκι πιο πέρα.
Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε. Τώρα Τομ κάθομαι στο βαγόνι του μετρό, στην γραμμή 2 της Νέας Υόρκης. Πάω στη δουλειά μου. Το μετρό είναι σχετικά άδειο, γιατί αυτή την εβδομάδα τα σχολεία είναι κλειστά. Δεν είναι φοβερό που όταν λείπουν τα παιδιά, ο κόσμος μοιάζει άδειος;
Το μετρό δεν έχει παράθυρα, ή μάλλον έχει αλλά δε μπορώ να κοιτάξω έξω.
Κοιτάζω τους ανθρώπους.

Επειδή είναι Τετάρτη κανείς δε χαμογελάει. Αν ήταν Σάββατο θα ήταν αλλιώς.
Μόλις άλλαξα τραίνο. Μπήκα στη γραμμή 1. Η γραμμή 1 Τομ είναι τοπική. Σταματάει σε κάθε δρόμο βόρεια και καταλήγει στο Μπρονξ. Μου αρέσει η γραμμή 1 γιατί στην 125 βγαίνει έξω. Πάνω από τη γη.

Σήμερα ο καιρός είναι μουντός και είναι δύσκολο ξέρεις να γελάσεις χωρίς να κανεις ρυτίδες. Η κοπέλα κάνει ανακοινώσεις στα μεγάφωνα. Λέει ότι η επόμενη στάση θα είναι η τελευταία γαυτο το τραίνο.
Βγήκα στην πλατφόρμα. Σιχαίνομαι να είμαι εδώ, στην 137.
Κοιτάζω γύρω μου. Μήπως και τον δω. Μένει δυο στενά πιο κάτω. Το επόμενο τραίνο ήρθε. Ευτυχώς. Όλοι μέσα στο βαγόνι κοιτάζουν το κινητό τους. Παίζουν παιχνίδια, βλέπουν σειρές, στέλνουν μηνύματα, διαβάζουν έμαιλ.
Τι κάναμε πριν τα κινητά; Κοιτιόμασταν; Ένας κύριος δίπλα μου διαβάζει ένα μικρό θρησκευτικό βιβλιαράκι, στα ισπανικά, θα πρέπει να είναι τα θαύματα. Το συμπέρανα αυτό από τις εικόνες.

Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι αν αυτό το γράμμα μου πάει κάπου, ήρθε η ώρα να σου πω πως τσάμπα περιμένεις. Δεν θέλω να πω κάτι. Δε χρειάζεται πάντα να έχουμε κάτι να πούμε. Μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις σε αυτό ακριβώς το σημείο. Δεν ήθελα να σε εκνευρίσω. Παραθέτω τις σκέψεις μου, ενός πρωινού. Ανοίγω το παράθυρο στο μυαλό μου, μου πήρε χρόνια να το βρω, και ακόμη κάποιες μέρες ίσως και μήνες το χάνω.
Θα σου περιγράφω αυτά που βλέπω, σκέφτομαι και νιώθω μέχρι να φτάσω στην 215.
Μετά θα σταματήσω.
Φτάνουμε σε λίγο.

Προχθές γνώρισα ένα Αγόρι, εχθές τον σκεφτόμουν όλη μέρα, σήμερα όμως όχι.
Η επόμενη στάση είναι η 215.
Ο κύριος δίπλα μου που διάβαζε τα Άγια κείμενα, κοιτάζει τι γράφω. Προσπαθεί να δει τι γράφω. Είναι περίεργος όπως και εγώ, λίγο ετεροχρονισμένα όμως. Ίσως μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Έφτασα.
Καλημέρα!
Της Ζαφειρίας Δημητροπούλου, 22/2/2018
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο.
Μετά το μεταπτυχιακό στην υποκριτική στο Dell’Arte International School of Physical Theatre στο Λος Αντζελες είναι πλέον Καλλιτεχνική Διευθύντρια και Διευθύντρια Προγράμματος στον θεατρικό οργανισμό στο People’s Theatre Project στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης.


