Κάπως έτσι άρχισε το όνειρο.
Το τοπίο.
Το τοπίο ήταν θολό, θύμιζε κάπως το σπίτι που μεγάλωσα στην οδό Ασκληπιού στην Κάτω Ηλιούπολη. Θύμιζε ακόμη το δασάκι στην Χαραυγή.
Ανάσαινε βαθειά, βαθειές αναπνοές. Αναπνοές. Οι πνοές. Οι αναπνοές.
Αναπνοές που η Ρούλα σου πε να πάρεις, ίλιγγος μου ρθε και δε λέει ο διαολεμένος να φύγει.
Αναπνοές, πολλές, αναπνοές για να γεννήσω ένα μωρό, ένα φίδι που θα μου ρουφήξει το αίμα. Αναπνοές για να βουτήξω στα βαθειά να πιάσω μια νότα στα ψηλά, να σου τραγουδήσω τη Βασιλική.
Χρόνια σου Πολλά.
Όσο βαθειά και να ανασάνω μάνα ανοίγω τα ρουθούνια διάπλατα, ανοίγω και τα σκέλια, να και τα δόντια οξυγόνο δε λέει να μπει.
Δύο μέρες χαίρομαι, πέντε πενθώ.
Κουβαλάω το παρελθόν και ελπίζω γιατί δε ξέρω τι να ανασάνω. ..επτά,έξι,πέντε,τέσσερα,τρία,δύο,ένα
Καλή Χρονιά…
Σ’ ένα σπίτι γεμάτο γνωστούς – αγνώστους, ζωντανούς-νεκρούς.
Πήρα το μήνυμα σου, δεν ήξερα ότι οι νεκροί μιλούν και γράφουν.
Μοιάζεις πιο ζωντανός από μένα.
Εγώ χαμογελώ. Μπί χάπι μου λες στα εγγλέζικα.
Πήρα τη δόση από το χάπι ναι, γιατί μου ‘’τα σκασε’’ η κρίση, συγγνώμη για τα γαλλικά μου. Η Κυρία…
Κρίση πανικού, οικονομική και μέσης ηλικίας. 25 μιλιγκράμ, ονόμασέ το θεραπεία.
Γιατί δε μου μιλάς;
Πήγα γιόγκα, έκανα νηστεία χόρεψα και ήπια το συκώτι μου.
Κενό, το σκοτάδι μου εκεί,παρών. Με τρώει από μέσα.
Ρώτησα τον Ζαν τι τον έφερε εδώ. Μου έδειξε ένα βιβλίο, ακόμα να μου το στείλει.
Άλλαξα τα απέναντι μου, τις νότες στο χαρτί, το θέλω μου έγινε πέντε χρονών και άρχισε να μιλάει, θα πάει σχολείο σε λίγο.
Το όνειρο σου έλεγα.
Σσσς…
Έχω κάτι…
Σταμάτα να τρέχεις. Και θα φτάσεις, είπε ο Άνθρωπος.
Αγάπα το σκοτάδι σου και θα βρεις το φώς σου, είπε ο Άνθρωπος.
Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πάς, είπε..
2015 ευχές για σένα.
Ο Νικολά εκεί, να μου κρατά το στόμα κλειστό, με τα χείλη του, να μάθω λέει να ανασαίνω από τη μύτη. Ίλλιγος μου ρθε.
Όμορφος ίλιγγος- – δε βαριέσαι αδερφάκι μου – ζάλη παραζάλη.
Σταμάτησα να τον πολέμω. Κουράστηκα και είπα να τον απολαύσω.
Τον Νικολά.
Όχι τον ίλιγγο.
Please,teach me gently,HOW to breath.(xx)
Ζ, 9/1/2015
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της και τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.