12.2 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

Το «Νησί», το «Μισέλ» και το βενζινάδικο απέναντι

«Οχι δάκρυα, αλλά μόνο τιμή πρέπει στους κορυφαίους». «Οι άνδρες δεν κλαίνε». Τι λέτε μωρέ; Εξυπνάδες, ασυναρτησίες… Ποιος τα εμπνεύστηκε και τα διαδίδει αυτά; Το δάκρυ πάει κορόμηλο. Και μου έσβηνε εδώ και τρεις μέρες ο,τιδήποτε μου ερχόταν στη σκέψη και επιχειρούσα να αποτυπώσω σ’ ένα χαρτί. Για το τρομερό που μας συνέβη εκεί, στο μετερίζι του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ;» Τελικά, νομίζω, πως δεν κατάφερα πολλά, γιατί δεν είχα πια κοντά μου τον κατάλληλο να με βοηθήσει να βρω τον ειρμό. Τα βάζω σκόρπια, χωρίς σειρά, χωρίς δημοσιογραφική λογική…

Οπου φτωχός κι η μοίρα του λένε. Και σε μάς, μέσα στη φτώχεια και στη μιζέρια μας των τελευταίων μηνών σ’ αυτό το μαγαζί, μας έτυχε και το χειρότερο. Θρηνούμε το χαμό του πιο λατρευτού απ? όλους μας, του μέντορά μας, του τεράστιου χιουμορίστα και πλακατζή, του ηγέτη μας. Η μοίρα φτιάχνει τρομαχτικά σενάρια. Και σε αποστομώνει για όλα τα μάταια για τα οποία παλεύεις και σκοτώνεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο…

Με το Λάζαρο είχαμε πολλές κοινές απόψεις στα θέματα της δημοσιογραφίας, αλλά και στα γνωστά προβλήματα που μας απασχολούσαν στον επαγγελματικό μας χώρο. Ομως, τον θαύμαζα (τον ζήλευα ίσως) γιατί αυτός ήξερε πώς να εκφράσει ήρεμα, ορθολογιστικά, με χιούμορ και καμιά φορά με ειρωνεία την αντίδρασή του (μας). Σε αντίθεση με μένα, που έβγαζα το ίδιο με πιο αυθόρμητο και άγαρμπο τρόπο. Δεν θα ξεχαστούν ποτέ οι ατάκες του: «Ε, δεν σημαίνει, όμως, ότι θα καταντήσουμε και Κινέζοι εργάτες…». «Μήπως πρέπει να απευθυνθούμε στο σωματείο των ταξιτζίδων ή, των οπορωπωλών για να μας συμπαρασταθούν;». Και η πιο εκπληκτική, αυτή που μπήκε στην ιστορική μας ανακοίνωση για την απουσία των μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ από την πρόσφατη απεργία μας: «Και να φανταστεί κανείς ότι δεν ήταν Δευτέρα, που προβάλλεται το «Νησί», για το οποίο είναι αλήθεια ότι κι εμείς παρατάμε κάθε εργασία μας για να παρακολουθήσουμε».

Εβλεπε φανατικά το «Νησί». Μια βραδιά κατά την επιστροφή μας στο σπίτι, μέσα στο αμάξι, του είπα πως δεν το παρακολουθώ γιατί δεν μου βγάζει κάτι ιδιαίτερο. Και χρησιμοποίησα την ατάκα «είναι απλά ιστοριούλες αγάπης σε συνδυασμό με ότι όλοι κάποια στιγμή αρρωσταίνουν από τη λέπρα και στενοχωριούνται οι δικοί τους». Τι τόθελα; Πήρα την πληρωμένη απάντησή μου: «Απλή ιστορία αγάπης ήταν και το «Οσα παίρνει ο άνεμος», αλλά έγινε αριστούργημα. Παίζει ρόλο φίλε μου το πώς σου σερβίρεται αυτή η ιστορία: Με τις εκπληκτικές ερμηνείες από μεγάλους ηθοποιούς, τη σπουδαία φωτογραφία, την πλοκή?».

Είχε την καλλιτεχνική φλέβα! Από τον μπαμπά του, τον στιχουργό των τεράστιων λαϊκών τραγουδιών, με κορυφαίο τη Ζιγκουάλα. Για όσους τον διάβαζαν, άλλωστε, ήταν ολοφάνερο. Η κορυφαία πένα με την τρομερή έμπνευση που καθοδηγούσε κι εμάς τους υπόλοιπους. Ισως και να αδικείτο ο Λάζαρος που έμενε απλός δημοσιογράφος. Ηταν γεννημένος για πολύ σπουδαία πράγματα. Είχε πολύ φως να εκπέμψει, αλλά ο χάρος τυφλωνόταν απ’ αυτό και τον πήρε…

Και ξαφνικά γύριζε την κουβέντα, που είχε σοβαρέψει πολύ στα καλλιτεχνικά: «Αστα τώρα αυτά και πες μου, το πιασες το σκοράκι; Το 3-2 της Σεβίλλης, να ξελασπώσουμε. Τι κακό είναι αυτό. Να μην μπορούμε να πιάσουμε ένα στοίχημα τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να το κόψουμε;». Κι ύστερα: «Εχω να πάω στα μπουζούκια κάτι χρόνια. Πρέπει να το κανονίσουμε. Θυμάσαι στο «Μισέλ»; Απίστευτα χρόνια. Ο Στακτέας με παίρνει ακόμα στο τηλέφωνο…».

Υ.Γ 1: Μανώλη, κράτα γερά αδερφέ μου και πρόσεχε την κυρά Σοφία. Και να συναντιόμαστε πιο συχνά. Είναι απίστευτο ότι, εμείς που έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, μιλήσαμε μετά από τόσα χρόνια με αφορμή αυτό το κακό.

Υ.Γ.2: Για τον τεράστιο άνθρωπο Λάζαρο Μουρκάκο και τα χαρίσματά του, τις πλάκες του με το Μπάμπη, τις συνάξεις στη Ρόδα, τις εκρήξεις και τις ατάκες του, έχουν γράψει εκπληκτικά κείμενα οι εκλεκτοί συνάδελφοι. Εγώ είπαμε – έχω μόνο απλές σκέψεις και προσωπικές θύμισες, όπως αυτή η τελευταία: Οσες φορές πήγαινα το Λάζαρο με το αυτοκίνητο στο σπίτι του, εκεί στην κατηφόρα της Τζαβέλα, έκανα στάση απέναντι στο βενζινάδικο. Ο υπάλληλος νόμιζε ότι πάω να γεμίσω βενζίνη κι ετοιμαζόταν, εις μάτην… Σκέπτομαι τώρα ότι ποτέ δεν έχω γεμίσει το ντεπόζιτο βενζίνη από εκεί. Θα επιδιώξω να το κάνω συχνά από εδώ και πέρα για να έχω την ψευδαίσθηση ότι αφήνω ακόμα το φίλο μου στο σπίτι του!

Από τον Γιάννη Κορακή

Για το φιλαράκι του Λάζαρο Μουρκάκο

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα