15.9 C
Athens
Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου, 2024

Μεγάλοι σαν και σένα ζουν για πάντα…

Τετάρτη μεσημέρι χτυπάει στο σπίτι το τηλέφωνο. «Τι ώρα θα περάσεις; με ρωτάει. «Κατά τις 5 παρά στη γωνία στην Τζαβέλλα», του απαντάω. Αργησα κανά δεκάλεπτο και άρχισε την γνωστή του πλάκα…

«Άλλο λίγο να αργούσες και θα είχε ο Ντίνος το προνόμιο να με πάει στην εφημερίδα», μου είπε με το γνωστό του μοναδικό στιλ. Κάναμε συχνά αστεία με τον Λάρυ για αυτό το θέμα, αλλά και τόσα άλλα. Πόσες φορές του έλεγα, «να μην δουλέψουν και αυτοί με τα κίτρινα αυτοκίνητα; Και γελούσε μ’ αυτό το χαμόγελο που δεν μπορούσες να του αντισταθείς…

Γελάει και από εκεί πάνω που είναι τώρα. Ο Λάρυ είχε πολύ χιούμορ! Έξυπνο χιούμορ. Του άρεσε η πλάκα. Και εκείνος έκανε, αλλά εξίσου τη δεχόταν. Αυτοσαρκαζόταν επίσης. Μεγάλο προσόν. Ηταν και πολύ γενναιόδωρος… Δέκα ευρώ να είχε, πλήρωνε 20.  Δεν το έκανε, όμως, για να τον μνημονεύουν σε άχαρες στιγμές, όπως αυτή.

Το έκανε γιατί το ήθελε αληθινά, γιατί είχε καρδιά και ψυχή μικρού παιδιού… Ας έμενε από τα μισά του μήνα με λίγα χρήματα. Και στα θέματα της δουλειάς πάντα να βοηθήσει τον μικρότερο, τον πιο άπειρο. Χωρίς αντάλλαγμα. Του έφτανε να σε βλέπει χαρούμενο. Ηταν ο δάσκαλος που θα ήθελε να έχει κάθε μαθητής. Ο σκηνοθέτης που ήθελε κάθε ηθοποιός, ο προπονητής που κάθε αθλητής θα ήθελε να τον κοουτσάρει…

Δίκαιος και αγαπητός σε όλους. Κανείς απ’ όσους πέρασαν από τον «Φίλαθλο» δεν είχε να πει το παραμικρό για εκείνον. Ακόμη και με αυτούς που μπορεί να μην έκανε πολύ παρέα, να μην έβγαινε τα βράδια, να μην πήγαινε μαζί τους στη Ρόδα, την ταβέρνα που πίναμε τα κρασάκια μας στην Καλλιθέα!

ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ τον ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ! Γιατί ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Οχι ο αφ΄ υψηλού δημοσιογράφος που θα σ΄ έβλεπε μειονεκτικά επειδή δεν είχες τα χρόνια του στη δουλειά, ούτε το ταλέντο του στο γράψιμο. Ούτε ο άνθρωπος που θα αδιαφορούσε όταν είχες ένα πρόβλημα.

Μου έλεγε πολλές φορές στο αυτοκίνητο κυρίως, «Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω να σκέφτομαι. Όταν το κάνω προβληματίζομαι και νιώθω ένα βάρος για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου» Του απαντούσα ότι δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί ήταν ένας άνθρωπος με αισθήματα. Ναι, υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι!

Ο Λάζαρος ήταν ο πρώτος… Δεν ήταν και δε θα γινόταν ποτέ ένα λαμόγιο του χώρου μόνο και μόνο για να ζούσε πλουσιοπάροχα. Για αυτό ποτέ δεν έγλειψε κανένα μεγαλοπαράγοντα. Για αυτό ποτέ δεν κέρδισε αξιώματα. Για αυτό και ποτέ, όμως, κανείς δεν είχε να του σούρει το οτιδήποτε. Αμόλυντος, περήφανος, αγέρωχος, ντόμπρος και πάνω απ΄ όλα αξιοπρεπής!

Ο Λάρυ έφυγε με το μέτωπο καθαρό και με τα υπέροχα γραπτά του να τον συνοδεύουν. Πόσες και πόσες γενιές δε γαλουχήθηκαν δεκαετίες τώρα με τα άρθρα του. Είχε έναν δικό του μοναδικό τρόπο να σε παρασύρει, να σε κάνει να χάνεσαι την ώρα που απολαμβάνεις το γοητευτικό σου ταξίδι σε άλλους κόσμους. Πιο όμορφους, πιο αυθεντικούς…

Εκτός του θαυμασμού που προκαλούσε στους αναγνώστες του ήταν και εκείνη η διαφορετικότητα των κειμένων του. Με γνώσεις από την έβδομη τέχνη να δένουν αρμονικά με το ποδόσφαιρο. Με εκφράσεις που σπάνια εμφανίζονται στον αθλητικό τύπο ο Λάρυ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας, ένας ποιητής. Ενας κριτικός κινηματογράφου, που τόσο του άρεσε, όπως και ο αγαπημένος του Δημήτρης Χορν, τον οποίο συχνά ανέφερε στα γραπτά του.

ΛΑΡΥ ήσουν για μας ένας ΘΡΥΛΟΣ και θα παραμείνεις ένας ΘΡΥΛΟΣ! Θα μας συντροφεύγεις για πάντα! Και την επόμενη φορά που θα ανταμώσουμε θα φροντίσω να μη σε στήσω στο ραντεβού μας…

Εις μνήμην Λάζαρου Μουρκάκου

Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 09/04/2011

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα