Η εσωτερική ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση τον έφερε πίσω στην Ελλάδα από την Αγγλία, όπου εργαζόταν ως μηχανικός. Μπήκε στο θέατρο Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε πριν από δύο χρόνια.
Τώρα ασκεί παράλληλα και το επάγγελμα του προγραμματιστή, εκτιμώντας πως η υποκριτική σχετίζεται με την πληροφορική όσον αφορά κυρίως στον συνδυασμό των σκέψεων. Θεωρεί ως κάθε παράσταση οφείλει να έχει να πει κάτι, να θέτει ερωτήματα, να μας αφορά όλους και θεωρεί ότι όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα στη χώρα μας δίνουν τροφή για δημιουργία, δημιουργώντας συνθήκες ευρύτερης συνεργασίας.
Ο Γιάννης υποδύεται τον «Ηρακλή» στην αναπαράσταση του γνωστού μύθου, ο οποίος παίζεται στο Olvio.
Μια παράσταση με πολλή νεανική ενέργεια που έχει ως βάση το σωματικό θέατρο, διαθέτει ιδιαίτερο χιούμορ και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίας.
Σκηνοθέτης του είναι ο δάσκαλος του στη σχολή Δημήτρης Δεγαϊτης και συμπαίκτες του 13 ακόμα παιδιά του θεάτρου Τέχνης. Εχοντας ήδη στο ενεργητικό του τη συμμετοχή στην «Ατιτλη Βία», που κέρδισε την πρώτη θέση στο Scratch του Bob theatre festival το 2013 ο Γιάννης παίζει ξανά με παιδιά του τέχνης, που μοιράζονται βιώματα από το υπόγειο της σχολής και διαθέτουν μια κοινή καλλιτεχνική γλώσσα.
Ο Ηρακλής του είναι ένας λαϊκός ήρωας, που αγωνίζεται και όσο αγωνίζεται πάντα θα βρεθεί ο τρόπος να τα καταφέρει. «Είναι ένας από μας», παραδέχεται στο All4fun ο Γιάννης που εκτός των άλλων,
απολαμβάνω ποδηλατικές βόλτες αστικές και πράσινες περιοχές κέντρου έχοντας πάντα μια φωτογραφική μηχανή στην τσέπη, γιατί πάντα κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει εκεί έξω. …
* Από την αρχή, το θέατρο ακολούθησε και ακολουθεί παράλληλη πορεία με αυτή της πληροφορικής. Η θεατρική ενασχόλησή μου είχε αφετηρία την ερασιτεχνική ομάδα «Ησίοδος» του δήμου Άνοιξης και τη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου ως φοιτητής πληροφορικής. Στη συνέχει και όσο ζούσα εργαζόμενος στο εξωτερικό ως μηχανικός, η εσωτερική μου ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση δεν με…άφηνε σε ησυχία! Τελικώς με οδήγησε πίσω στην Ελλάδα και στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Καρόλου Κουν». Ακόμα και μετά την αποφοίτηση μου η πληροφορική εξακολουθεί να εξυπηρετεί τις βιοποριστικές μου ανάγκες αλλά όχι μόνο. Παρόλο που η πληροφορική είναι φαινομενικά ασύνδετη με το θέατρο, η εναλλαγή ‘ρόλων’ και ο συνδυασμός τρόπων σκέψης (λογικής και φαντασίας) είναι μία ευχάριστη πρόκληση.
* Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ως πολύ νέος στο θέατρο, υποκριτική είναι η τέχνη του να είναι κανείς παρών την κάθε στιγμή, στο λεγόμενο «εδώ και τώρα». Και ως τέχνη δε λειτουργεί χωρίς την αντίστοιχη τεχνική και την μεταξύ τους δυναμική σχέση. Και όταν λέω παρών, εννοώ να είναι κανείς συγκεντρωμένος μέσα σε αυτό που κάνει, ανοιχτός σε αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, να ακούει, να αντιδρά, να ρισκάρει, να αισθάνεται χωρίς αυτολογοκρισία. Ταυτόχρονα όμως ο ηθοποιός βρίσκεται και έξω από αυτόν, παρατηρητής του εαυτού του και αυτού που συμβαίνει. Η τέχνη της υποκριτικής ωστόσο υπάρχει για να εξυπηρετεί ένα έργο τέχνης, την παράσταση. Η παράσταση οφείλει να έχει κάτι να πει, να θέτει ερωτήματα, να μας αφορά όλους. Χωρίς αυτό η υποκριτική είναι ένα όμορφο όχημα χωρίς ρόδες.
* Από οικονομικής πλευράς, το επάγγελμα του ηθοποιού έχει χάσει ακόμα περισσότερο την αξία της εργασίας∙ πλέον θεωρείται αυτονόητο ότι ο ηθοποιός εργάζεται δωρεάν. Αυτό μακροπρόθεσμα έχει αρνητικό αντίκτυπο στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ιδανικά, κάθε ηθοποιός σεβόμενος την εργασία του και την καλλιτεχνική του υπόσταση οφείλει να διεκδικεί την αντίστοιχη αμοιβή. Από καλλιτεχνικής όμως πλευράς, όλα αυτά που συμβαίνουν σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελούν τροφή για δημιουργία και γεννούν συνθήκες ευρύτερης συνεργασίας.
* Η τέχνη δεν δίνει απαντήσεις, αλλά οφείλει να προβληματίζει και να προσφέρει πολλαπλές οπτικές γωνίες. Ένα από αυτά που δυστυχώς κατάφερε η κρίση είναι να αξιολογούμε το χρήμα ως ανώτερο αγαθό και προϋπόθεση ευτυχίας. Μήπως όμως υπάρχει κάτι άλλο, κάτι πέρα από αυτό, κάτι που γεμίζει την ψυχή μας, η ουσιαστική ψυχαγωγία; Η τέχνη, δυστυχώς, δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά αλίμονο αν οι καλλιτέχνες δεν κάνουν τέχνη με αυτόν το σκοπό∙ μας είναι τόσο απαραίτητος αυτός ο ουτοπικός οραματισμός.
* Η παράσταση μας «Ηρακλής, η αληθινή ιστορία» είναι μια αναπαράσταση του γνωστού μύθου με χιούμορ και πολλή…νεανική ενέργεια! Ο κόσμος απολαμβάνει τη φαντασία με την οποία ο 14μελής θίασος δημιουργεί εικόνες δύσμορφων τεράτων, αλλά και εύμορφων ζώων, μόνο με το σώμα. Όμως, δεν είναι χορευτική παράσταση, καθώς η υποκριτική είναι απαραίτητη ώστε να ζωντανεύουν τα σχήματα (ή σωματικές φόρμες), όπως μας υποδεικνύει συνεχώς ο σκηνοθέτης μας Δημήτρης Δεγαΐτης. Μια άλλη επιτυχία της παράστασης είναι ότι απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, τόσο ως προς το χιούμορ όσο και ως προς την αναπαράσταση της ιστορίας. Συχνά μάλιστα οι ενήλικες διασκεδάζουν περισσότερο από τους μικρούς μας θεατές!
* Αυτός ο Ηρακλής είναι νομίζω ένας λαϊκός ήρωας, ένας από εμάς. Καλείται να φέρει εις πέρας δύσκολες δοκιμασίες για να εξαγνιστεί από τη παιδοκτόνο μανία στην οποία τον υπέβαλε η Ήρα. Η επίτευξη κάθε άθλου όμως, όπως ίσως συμβαίνει και στη ζωή, προϋποθέτει και διαφορετικές ικανότητες: άλλοι απαιτούν ευστροφία ή και πονηριά, άλλοι δύναμη, άλλοι την βοήθεια κάποιου θεού, άλλοι τη συνεργασία συντρόφων, άλλοι την τύχη και καμιά φορά όλα αυτά μαζί. Το σημαντικό είναι ότι ο Ηρακλής αγωνίζεται και όσο αγωνίζεται, πάντα κάπως θα βρεθεί ο τρόπος να τα καταφέρει.
* Αυτό που χαρακτηρίζει την παράσταση και γενικότερα τη συνεργασία αυτή είναι η ομαδικότητα. Το γεγονός ότι όλοι μοιραζόμαστε βιώματα από τα ‘υπόγεια’ του Τέχνης δημιουργεί μια κοινή καλλιτεχνική γλώσσα, ένα αίσθημα συνεργασίας καθώς φυσικά και εμπιστοσύνη στο δάσκαλο και σκηνοθέτη μας Δημήτρη Δεγαΐτη, όχι μόνο σε καλλιτεχνικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
* Η εποχή της σχολής φαντάζει πολύ μακρινή, αν και απέχει λιγότερο από 2 χρόνια. Τα χρόνια αυτά είναι γεμάτα αναμνήσεις από πολύωρες πρόβες και μαθήματα αλλά κυρίως γεμάτα με μια παρέα με την οποία μοιράζεσαι τις ανασφάλειες, τις αγωνίες, αλλά και τις χαρές αυτής της φάσης ζωής. Το σημαντικό που κερδίζει κανείς από τη σχολή δηλαδή είναι η επαφή με άλλους, είτε συμφοιτητές με ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση, είτε καθηγητές που διδάσκουν και εμπνέουν (και ήμασταν πολύ τυχεροί να έχουμε τέτοιους στο Θέατρο Τέχνης). Πέραν αυτής της επαφής όμως, ακόμα πιο σπουδαία είναι η συνεργασία αυτών των διαφορετικών ανθρώπων για την επίτευξη ενός αποτελέσματος. Το Θέατρο Τέχνης με δίδαξε ότι το θέατρο είναι ένα καθαρά ομαδικό επάγγελμα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα βήματα των ηθοποιών γίνονται μέσα από ομάδες προερχόμενες ήδη από το πλαίσιο της σχολής, όπως η δική μας ομάδα Legω. Με μια συλλογική προσπάθεια και την υποστήριξη πολλών φίλων κερδίσαμε το Bob Theatre Festival το 2013. Για μια θεατρική ομάδα που μόλις είχε τελειώσει τη σχολή, ήταν μία σημαντική αρχή. Μας έδωσε την ευκαιρία να μπούμε γρήγορα στα βαθιά, όχι μόνο ως προς την υποκριτική, αλλά ως προς όλες τις πλευρές μιας παράστασης, αφού ήταν μια καθαρά πρωτότυπη, ομαδική δημιουργία, φυσικά υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Κωστάκη Ανδρικόπουλου. Μια τέτοια ομαδική δημιουργική διαδικασία αναπόφευκτα περιλαμβάνει και τριβές, αλλά στο τέλος η ικανοποίηση για την ολοκλήρωση του project ήταν η καλύτερη ανταμοιβή.
* Δυστυχώς, έχω συμμετάσχει σε μία μόνο μεσαίου μήκους ταινία, αγγλική, κατά την διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Με εξέπληξε το πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος δουλειάς σε σχέση με το θέατρο, αλλά αυτή η πρόκληση για κάτι καινούργιο και η εμπειρία των γυρισμάτων με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα! Εύχομαι στο μέλλον να υπάρξει ξανά μια τέτοια ευκαιρία και όχι μόνο μία!
* Στην παιδική μου ηλικία, ως ελαφρώς εσωστρεφής, το γράψιμο ήταν το πρώτο μου καλλιτεχνικό καταφύγιο. Μετέπειτα ως ηθοποιό, με έχει βοηθήσει στη διαδικασία αναζήτησης, ή καλύτερα δημιουργίας, ενός ρόλου. Ο χορός πιστεύω πως είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του ηθοποιού και η ενασχόλησή μου με αυτόν τα τελευταία χρόνια με έχει βοηθήσει να δουλέψω περισσότερο με το σώμα ως εκφραστικό μέσο. Ταυτόχρονα το σώμα αποτελεί και πηγή έμπνευσης, καθώς πειραματιζόμενος ανακαλύπτει κανείς σωματικές συμπεριφορές που υποδηλώνουν διαθέσεις και συναισθήματα.
* Οι σημαντικότερες συνεργασίες μου, πριν την τωρινή με τον Δημήτρη Δεγαΐτη, ήταν με τη Μάνια Παπαδημητρίου στο έργο «Καληνύχτα ντε» στο Θέατρο Τέχνης καθώς και με τον Τηλέμαχο Μουδατσάκι στους «Πέρσες», η οποία ταξίδεψε για ένα μήνα στο φεστιβάλ της Αβινιόν στη Γαλλία. Η συμμετοχή μου σε ένα τόσο μεγάλο διεθνές φεστιβάλ θεάτρου ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, γεμάτη ικανοποίηση για τη σκληρή δουλειά μας, καθώς πήρε πολύ καλές κριτικές από τον γαλλικό τύπο, αλλά και γεμάτη πλούσιο καλλιτεχνικό υλικό από τις πολυάριθμες παραστάσεις που παρακολούθησα εκεί. Επιθυμώ οι μελλοντικές μου συνεργασίες να στηρίζονται πρωτίστως στην επιλογή εξίσου καλών συνεργατών αλλά και μιας εμπνευσμένης σύλληψης / ιδέας.
* Σε σχέση με την ζωή μου στην Αγγλία, η Αθήνα είναι μια πόλη που υποφέρει από τη γενικότερα κακή χρήση και έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο χώρο, από το παρκάρισμα σε ράμπες για άτομα με αναπηρία, το αναίτιο κορνάρισμα μέχρι τα πεταμένα μπουκαλάκια στους λιγοστά πάρκα. Από την άλλη μεριά όμως, εδώ σίγουρα πάντα κάτι συμβαίνει. Είναι μια πόλη που σφύζει από καλλιτεχνική δραστηριότητα, από τις πλατείες και τους δρόμους μέχρι τα θερινά σινεμά και τις εκθέσεις. Απολαμβάνω πάρα πολύ τις ποδηλατικές μου βόλτες στις αστικές αλλά και στις ‘πράσινες περιοχές’ του κέντρου, έχοντας πάντα την φωτογραφική μου μηχανή στην τσάντα, γιατί, όπως είπα, πάντα κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει εκεί έξω! Παρόλα αυτά, συχνά δραπετεύω από τους ρυθμούς και τη βουή της πόλης στην κοντινή Πάρνηθα και τις ακτές της Αττικής.
* Το All4fun έχει ένα δικό του νεανικό πλην όμως ώριμο κοινό. Παρακολουθεί και προωθεί με συνέπεια και ποιότητα, μέσω των συνεντεύξεων και των βραβείων, τη θεατρική και γενικότερα καλλιτεχνική έξαρση των τελευταίων ετών.
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/1/2015