Της Βαλεντίνας Μαρκέλλου
Λένε πως η ψυχή σου ξανοίγει όταν μιλήσεις με Κρητικό. Και αυτό απεδείχθη περίτρανα με την συζήτηση (παρά συνέντευξη με την τυπική έννοια) που είχαμε με τον Γιώργο Βογιατζάκη. Ο Ρεθυμνιώτης τραγουδιστής, με ευγένεια και σεμνότητα που τον διακρίνουν, μας αποκάλυψε πτυχές της ζωής του και όσα ετοιμάζει το προσεχές μέλλον.
Της μουσικής διαδρομής του, η οποία άρχισε να χαρτογραφείται σε ηλικία των πέντε ετών όταν και ανακάλυψε την λύρα και πλέον περιλαμβάνει σημαντικούς σταθμούς, όπως τους, Αντώνη Ξυλούρη (Ψαραντώνης) και Μιχάλη Τζουγανάκη και με συγκίνηση θυμάται τα πρώτα επαγγελματικά βήματα του, με τους “Διωματάρηδες”.
Της αθλητικής πορείας του, μιας και είναι απόφοιτος του τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μια πορεία επαγγελματία αθλητή μαχητικών αθλημάτων και στίβου, η οποία έχει στεφθεί και με μεγάλες διακρίσεις που φτάνουν και σε Παγκόσμιο επίπεδο.
Ο λόγος του μοιάζει με μελωδία λύρας που μέσα της κρύβει ευαισθησίες, όνειρα και αρχές. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην καταφέρει να στο μεταδώσει αφού ο ίδιος και ως λυράρης (για σχεδόν 27 χρόνια), συγκινεί και ξεσηκώνει τον κόσμο σε κάθε του εμφάνιση.
Η ερμηνευτική παρουσία του σαφώς και έχει την σφραγίδα του Κρητικού παραδοσιακού ήχου, ενώ περιλαμβάνει καθετί απο το ελληνικό τραγούδι που ο ίδιος μελετά “σαν μαθητής”.
Ανακαλύψτε τον, μαζί μας, όπως και το προσωπικό στίγμα του (μέσα από τα δικά του τραγούδια) και όλα εκείνα που συνθέτουν το ιδιαίτερο κράμα του.
— Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με μια περιγραφή σου της αφετηρίας στην μουσική διαδρομή σου. Πέρα του ότι γεννήθηκες σε έναν τόπο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με κομμάτι της μουσικής ιστορίας μας, πως ασχολήθηκες με την μουσική;
«Από μικρό παιδί, αντηχούσε στα αυτιά μου η μουσική μέσα από τις κασσέτες τις οποίες συνήθιζε να γράφει ο πατέρας μου στο ραδιόφωνο. Ομως από όλα τα μουσικά χρώματα που άκουγα μια μουσική ξεχώριζε για μένα, ένα ηχοχρώματα, μια χροιά. Αυτή η χροιά, αυτός ο ήχος που ερχόταν πάνω από αυτές τις τρεις χορδές ήταν ο ήχος της λύρας κανένας άλλος ήχος δεν ήταν τόσο όμορφος. Μια λύρα που βρισκόταν στο σπίτι της γιαγιάς μου έγινε αφορμή, γύρω στην ηλικία των πέντε χρόνων μου, να ξεκινήσω αυτό το μουσικό ταξίδι στη ζωή μου. Μια μέρα, ήμασταν στο πανηγύρι του χωριού με την οικογένεια μου και έζησα αυτό που λένε, την απόλυτη χαρά και συνάμα το άπειρο πάθος, βλέποντας το μουσικό σχήμα να ερμηνεύει τραγούδια από το τόπο μου ανθρώπους χαμογελαστούς να διασκεδάζουν με τη ψυχή τους. Ένιωσα ότι ήθελα να γίνω και εγώ εκείνος που θα κάνει τους ανθρώπους να γελούν, να διασκεδάζουν, να χαμογελούν, να κλαίνε, να ξεχνούν αλλά και να θυμούνται μέσα από εμένα, μέσα από τη μουσική μου μέσα από τα τραγούδια μου. Μη χάνοντας λοιπόν άλλο χρόνο, ξεκίνησα το επόμενο πρωί και πήρα αυτή τη παλιά λύρα που ακόμα θυμάμαι το άρωμα από ξύλο αλλά και το ρετσίνι που κόλλησε στα χέρια μου προσπαθώντας λανθασμένα να βάλω στο δοξάρι. Θυμάμαι τη πρώτη τσιριχτή, φάλτσα δοξαριά που ακουγόταν τόσο όμορφα στα αυτιά μου μέσα από τις εικόνες που έπλαθε το μυαλό μου. Δεν επηρεάστηκα από την μουσική, έγινα ένα με αυτή και κάθε μου συναίσθημα πάλλονταν πάνω σε αυτές τις χορδές».
— Σε τόση μικρή ηλικία, ήρθες σε επαφή με την λύρα, ποιά ήταν η αντίδραση των δικών σου ανθρώπων, διαπιστώνοντας πως είχες κολλήσει το «μικρόβιο» της μουσικής τόσο αβίαστα και γρήγορα;
(Χαμογελά και συγκινείται) «Ο πατέρας μου, μου αγόρασε την πρώτη μου λύρα. Οι γονείς μου, πάντα με αγάπη με στήριζαν από την αρχή και με στηρίζουν. Ποτέ δεν με απέτρεψαν να κάνω αυτό που αγαπώ. Σε κάθε μου όνειρο είναι δίπλα μου. Τους αγαπώ και έχω ψηλά στην ζωή μου τον θεσμό της οικογένειας και τον θεσμό της θρησκείας».
— Έχεις γράψει χιλιόμετρα σε μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους, θα ήθελα να μου χαρτογραφήσεις αυτή την πορεία. Από τους «Διωματάρηδες» μέχρι τις συνεργασίες σου με σημαντικά ονόματα του χώρου.
«Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πω για μένα αυτά τα χιλιόμετρα που αναφέρεις είναι η ίδια μου η ζωή, κάθε μουσικό δρώμενο και κάθε μουσικό ταξίδι, μια νέα εμπειρία είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Απο τα πρώτα μου μουσικά live ένιωθα χαρούμενος και ξαφνικά σπουδές σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη καθημερινότητα και όπως ξέρουμε το να είσαι μόνο μουσικός είναι δύσκολο στις μέρες μας αλλά ο Θεός είχε αλλά σχέδια για μένα. Πηγαίνοντας λοιπόν για σπουδές στη Θεσσαλονίκη ξεκινάει ένα ακόμα μουσικό ταξίδι για μένα, αρχίζοντας από την Παγκρήτια αδελφότητα Μακεδονίας, γνώριζα τους πρώτους συνεργάτες και φίλους μου και φτιάξαμε τους «Διωματάρηδες». Μαζί με τον Βασίλη Ιωαννίδη και τον Δημήτρη Τριχάκη, ξεκινήσαμε δειλά δειλά τις εμφανίσεις μας, φτάνοντας να ταξιδεύουμε σε όλη την Ελλάδα. Όλα όμως τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν και οι στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και το πτυχίο μου με γυρίζουν πίσω στο τόπο μου. Νέες μουσικές αναζητήσεις και συνεργασίες ξεκινούν. Από τις πιο όμορφες και συνάμα συναρπαστικές στιγμές που έχω χαραγμένες στη μνήμη μου ήταν ο γάμος του γιου του Πασχαλη Τερζή. Μεγάλη τιμή να τραγουδάς δίπλα σε ένα τέτοιο καλλιτέχνη. Συνεχίζοντας, πως θα μπορούσα να ξεχάσω τον Αντώνη Ξυλούρη (Ψαραντώνης), οι λέξεις μου μοιάζουν φτωχές μπροστά στο δέος που ένιωσα παίζοντας και τραγουδώντας δίπλα του σε μια συναυλία που μου έμεινε αξέχαστη. Ο Μιχάλης Τζουγανάκης, ο δάσκαλος, ο άνθρωπος που μου δίδαξε το γλέντι, την ένταση, την μουσική αλλά και τον απόλυτο θαυμασμό σε έναν σολίστ που ξεχώρισε παγκοσμίως, ακόμα θυμάμαι να παίζουμε μαζί και να με αιφνιδιάζει με τη μουσική του επανάσταση.
Μία από τις δυνατές καλλιτεχνικές στιγμές μου ήταν με τους «Διωματάρηδες» όπου μαζί με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη μας κάλεσαν στην Θεσσαλονίκη από το Ωδείο «Σύνθεση» και τραγουδήσαμε στη εκδήλωση «Μια αγκαλιά τραγούδια για τα παιδιά» (που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες). Πάντα θα πηγαίνω σε αυτές τις εκδηλώσεις, όποτε και όπου με ζητήσουν ως την άλλη άκρη της Ελλάδος, κάνοντάς το με όλη την ψυχή μου. Η ανάγκη είναι σημαντικότερη από τα θέλω. Φυσικά, θα ήθελα να μιλήσω για όλους τους σημαντικούς ανθρώπους που πέρασαν σε αυτή τη μουσική μου σταδιοδρομία αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω κουραστικός. (γέλια). Οφείλω σε όλους ενα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μαθαίνω από όλους, όπως και ενα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που με τιμά με την παρουσία του”.
— Μίλησέ μας για τις επιρροές που έχεις, ποιοί είναι εκείνοι οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις και σε εμπνέουν και από που αντλείς τις δικές σου εμπνεύσεις;
«Για μένα η μουσική ήταν πάντα ένα καλό βιβλίο, ό,τι άκουγα και ό,τι έπεφτε στην αντίληψη μου προσπαθούσα να το αναλύσω και να το καταλάβω. Για μένα δεν υπάρχει είδος μουσικής, υπάρχει η μουσική, είτε αυτό λέγεται παραδοσιακή, είτε ροκ, είτε τζαζ, είτε ρέγκε, είτε έντεχνη. Σίγουρα όμως ομολογώ ότι ο Νίκος Ξυλούρης ήταν και ειναι το ίνδαλμα μου. Όσο για τις δικές μου εμπνεύσεις, νομίζω πως δεν μπορώ να στο αποτυπώσω απόλυτα με λέξεις. Δεν υπάρχει εξήγηση για το πως δημιουργείται η μουσική. Είναι κάτι άυλο, είναι κατι σαν τον Θεό. Μπορεί να μην το βλέπεις, αλλά το αισθάνεσαι, το ζεις. Σα να ακούς μια εσωτερική φωνή μέσα σου και βγαίνει η μελωδία. Είναι σα να περνά μια ωραία μελωδία από τα αυτιά σου με εναν μαγικό τρόπο. Οπως στα δέντρα που τα φυσά ο αέρας και ακούς αυτό το θρόισμα στα φύλλα. Τώρα για τον στίχο, μπορώ να εμπνευστώ από την καθημερινότητα, από τα πάντα, ακόμα και από μια κουβέντα που θα μου πει ένας φίλος. Είναι τόσο σημαντική η κάθε στιγμή που δημιουργείται ενα τραγούδι. Απαξ και ενα τραγούδι περάσει από το μυαλό μου και μετά στο χαρτί, παύει να είναι δικό μου. Είναι του κόσμου, ανήκει στον κόσμο. Είναι το ευχαριστώ μου που μέσα από εμένα νιώθουν και ονειρεύονται».
— Εχεις τελειώσει γυμναστική ακαδημία στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, υπήρξες επαγγελματίας αθλητής μαχητικών αθλημάτων και στίβου και με διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και συνεχίζεις να προπονείς σε ακαδημίες αθλητισμού, όπως και ως personal trainer. Μουσική και γυμναστική, λοιπόν. Μετέφερέ μας, πως λειτουργούν και συνυπάρχουν αυτες οι δυο ασχολίες σου;
«Κάποτε με ρώτησαν πως μπορώ να συνδυάζω γυμναστική και μουσική μαζί. Η απάντηση μου ήταν ότι και στις δυο αυτές αγάπες της ζωής μου, μπορώ να κάνω τους ανθρώπους χαμογελαστούς και χαρούμενους να ξεχνούν τα προβλήματα τους και να εκφράζονται και να αλλάζουν μέσα από αυτό. Νιώθω τυχερός που με βοήθησε ο Θεός να σπουδάσω ό,τι αγαπώ: την γυμναστική και να δημιουργώ και να παίζω μουσική που λατρεύω».
— Φτάνουμε στο σημείο, δημιουργία δικών σου τραγουδιών. «Δείξε» μας την ταυτότητα της δημιουργίας αυτής και τί έχουμε να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
«Αρχίζοντας λοιπόν με το “όταν σου λέει αγαπώ” σε στίχους και μουσική δική μου και την ενορχήστρωση έχει επιμεληθεί ο Ανδρέας Μπικάκης (σ.σ γιος του γνωστού τραγουδοποιού, Στέλιου Μπικάκη), με τον οποίο εχουμε αδελφικές σχέσεις. Συνεχίζουμε με τον “Δεκαπενταύγουστο” ένα κομμάτι που μου θυμίζει πάντα καλοκαίρι και πανηγύρι στο χωριό με αγάπες και νεανικές υποσχέσεις με την μουσικη να είναι του καλού φίλου και συνεργάτη μου, Μιχάλη Ντακάκη και οι στίχοι δικοί μου, τέλος έρχονται τα “Όρια” σε στίχους και μουσική δική μου, προκαλώντας τους άλλους να ξεπεράσουν τα όρια τους και να νιώσουν ελεύθεροι να κάνουν αυτό που αγαπούν. (το κανάλι του: https://www.youtube.com/user/
— Πιστεύω κάθε καλλιτέχνης, πέρα από τον τρόπο έκφρασης, ερμηνείας, γραφής του, υπάρχουν στιγμές που “ζηλεύει” καλοπροαίρετα κάποιες άλλες δημιουργίες καλλιτεχνών. Το “Μακάρι να το είχα πει πρώτος”, σε βρίσκει σύμφωνο και αν ναι, για ποιό τραγούδι το έχεις πει και με ποιούς καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς;
«Δύσκολη ερώτηση είναι σαν αυτό που λένε καμία φορά ποιό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι. Η απάντηση δεν είναι μία και σίγουρα δεν είναι απλή. Για μένα κάθε μέρα που περνάει όταν θα ακούσω κάποιο τραγούδι που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον, θα το μελετήσω σαν να το έχω γράψει εγώ, όποτε μπορώ να σου πω ότι δεν ζηλεύω συχνά αλλά θαυμάζω τον καλλιτέχνη που το σκέφτηκε και κράζω τον εαυτό μου που δεν το σκέφτηκα πρώτος εγώ. (γέλια). Σίγουρα θα ήθελα να συνεργαστώ με πολλούς καλλιτέχνες, δεν είμαι άνθρωπος που θα μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω νέα πράγματα και να μάθω και θα πω όχι. Όταν μου κάνουν μια τέτοια τιμή για συνεργασία προσπαθώ να φανώ αντάξιος των προσδοκιών».
— Σε μια δύσκολη, ομολογουμένως εποχή, με όλα αυτά που συμβαίνουν την τελευταία διετία, πιστεύεις πως οι τέχνες μπορούν να φωτίσουν τις μέρες μας;
«Σαφώς και αδιαμφισβήτητα μπορούν να φωτίσουν τις μέρες μας. Η τέχνη είναι απο μόνη της φως. Πως μπορεί κανείς να ζήσει δίχως φως, ποιός θα κρυβόταν στα σκοτάδια αν είχε τόσο φως στη ζωή του; Πιστεύω λοιπόν ότι αφού μια μικρή δέσμη φωτός μπορεί να περάσει και από ένα τόσο δα άνοιγμα, η ελπίδα για τις τέχνες είναι πάντα ζωντανή και αναγκαία».
— Με δεδομένο την τρέχουσα κατάσταση, την υγειονομική κρίση και τους τόσους περιορισμούς που βιώνει και ο δικός σας κλάδος, κατά πόσο νιώθεις δημιουργικός αυτή την περίοδο; Λειτούργησε θετικά ή ανασταλτικά για εσένα όλο αυτό;
«Η αλήθεια είναι πως αυτή η κατάσταση μας έκανε όλους πιο απόμακρους, αλλά όχι αναίσθητους. Ήταν, λοιπόν, μια καλή περίοδος για μένα που σκέφτηκα, ετοιμάστηκα, δημιούργησα. Σαν ένας καλός αθλητής που ετοιμάζεται όλο το χρόνο για μια μόνο μέρα αγώνων στους Ολυμπιακούς. Ένιωσα και νιώθω λοιπόν ακόμα πιο δυνατός και έτοιμος να επανέλθω στον αγώνα του πάλκου».
— Κλείνοντας, να σε ευχαριστήσω για την συνέντευξη που μας παραχώρησες και να σου ευχηθώ να είσαι πάντα υγιής και δημιουργικός. Για το τέλος, εσύ τί εύχεσαι για εσένα και αν θέλεις να συμπληρώσεις κάτι;
«Σε ευχαριστώ πολύ από καρδιάς για αυτή την όμορφη κουβέντα και την τιμή αυτή. Να συνεχίσετε την εξαιρετική δουλειά στο site σας γιατί στηρίζετε και βοηθάτε τους καλλιτέχνες. Θα ήθελα να ευχηθώ να ανταμώσουμε ξανά όλοι μαζί, να διασκεδάζουμε και να τραγουδήσουμε όπως παλιά χωρίς αυτά που μας χωρίζουν την σημερινή εποχή. Τελευταίο και πιο σημαντικό να έχουμε την υγεία μας και να μας έχει Θεός καλά».