Με τη θετική της ενέργεια σε κερδίζει αμέσως. Όπως και με τη φωνή της.. Η Αλεξάνδρα Κόνιακ είναι μια ανερχόμενη και πολύ εξελίξιμη τραγουδίστρια, που συμπληρώνει σχεδόν μια οκταετία στον χώρο. Και από τα 13 της, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό, διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Αν, βέβαια, την αποκαλούσες τότε ένα παιδί θαύμα θα κοκκίνιζε! Το κάνει και τώρα, εξάλλου, όταν μιλάει για τον εαυτό της.
Πριν ακόμα γιορτάσει τα 21ά της γενέθλια η Αλεξάνδρα έχει αποκομίσει πλούσιες εμπειρίες και έχει πραγματοποιήσει ήδη αρκετές συνεργασίες. Εγινε γνωστή με τους Σταβέντο και την τελευταία τριετία τραγουδάει δίπλα στον Χρήστο Δάντη. Ευχάριστη συνομιλητής, που βλέπει τα πράγματα από την καλή τους πλευρά, όπως εξηγεί στο All4fun την στιγμή που βρίσκεται στην σκηνή εμπνέεται από τους ανθρώπους, τους οποίους κοιτάει πάντα στα μάτια!
Με τις θεατρικές σπουδές της να την έχουν βοηθήσει και στον τρόπο έκφρασης στη δουλειά της εμφανίζει μεγάλη ωριμότητα για την ηλικία της. Παράλληλα, όμως, δε χάνει την αθωότητα, την αισιοδοξία και τον αυθορμητισμό μιας κοπέλας, η οποία μόλις έχει ξεπεράσει τα 20.
Mια από τις αρετές της είναι και η σεμνότητα, όπως το χιούμορ της το οποίο διαπιστώνεται εύκολα από τα πρώτα λεπτά που τη συναντάς, αλλά και η έφεση της στη μαγειρική. Κάποια στιγμή, μάλιστα, όπως μας εξομολογήθηκε θα ήθελε στο μέλλον να δημιουργήσει τον δικό της πολυχώρο με τέσσερα διαφορετικά stages, όπου θα σερβίρει και το αγαπημένο της σουφλέ σοκολάτα. Η’ ακόμα to πιο extreme γλυκό της, μελομακάρονα με παγωτό!
– Πότε και πώς ξεκίνησες να τραγουδάς;
Σε ηλικία δεκατριών ετών, από τη γειτονιά μου στον Βύρωνα. Κάποια στιγμή βρέθηκα σ’ ένα μαγαζί και σηκώθηκα να τραγουδήσω δύο κομμάτια. Τα δύο έγιναν πέντε και με τον καιρό πολλαπλασιάστηκαν. Έτσι εισχώρησα και εγώ σε μια ομάδα. Ήμουν μαζί με δύο καλούς φίλους, όπου ο ένας, μάλιστα, βρίσκεται τώρα στην Ιταλία για σπουδές και παράλληλα έχει φτιάξει ένα εξαιρετικό σχήμα, τους Droppeners.
– Kαι πώς ήταν στα 13 σου να κοιτάς από κάτω το κοινό;
Πώς ήταν; Θυμάμαι νομίζεις; (σ.σ. γέλια). Θα ήταν μάλλον όπως και τώρα. Μου αρέσει να κοιτάω στα μάτια το κοινό. Να παρατηρώ τα βλέμματα, τις εκφράσεις, τις κινήσεις..
– Δεν ντρεπόσουν;
Δεν ντρεπόμουν. Ίσως επειδή ήμουν μπλεγμένη από μικρή σ’ αυτά τα μονοπάτια. Λόγω οικογένειας δηλαδή. Από μαμά πιανίστρια, μπαμπά πιανίστα και κιθαρίστα κι αδερφή σολίστ πιάνου. Δε θυμάμαι ποτέ να με άγχωνε.
– Και αργότερα;
Όλα έγιναν βήμα – βήμα. Άρχισαν οι εμφανίσεις σε κάποιες σκηνές, ακολούθησαν όμορφες συνεργασίες και το ένα έφερε το άλλο.
– Όπως συνέβη και με τους Σταβέντο;
Με τους Σταβέντο ήρθαμε σ’ επαφή μέσω διαδικτύου! Έψαχναν τραγουδίστρια, με άκουσαν και έτσι ακολούθησε η πρόταση για συνεργασία. Έμεινα μαζί τους έναν χρόνο, που ήταν πολύ δημιουργικός για μένα.
– Τι έμαθες από αυτόν τον χρόνο;
Πολλά. Μάζεψα σκέψεις και εμπειρίες. Αποτελεί και έναν από τους λόγους που λατρεύω και αγαπώ πολύ αυτή τη δουλειά. Γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Γενικά όπου και αν πηγαίνω αποθηκεύω εικόνες και καταγράφω στιγμές, απ’ όλα τα μέρη. Επιπλέον είναι βασικό ότι διδάχθηκα σημαντικά πράγματα από ανθρώπους και καταστάσεις.
– Και εδώ και δύο χρόνια είσαι στην ίδια σκηνή με τον Χρήστο Δάντη. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Τον Χρήστο τον γνώρισα έπειτα από παραίνεση ενός καλού μου φίλου. Πήγα σε μια ακρόαση και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Ανέκαθεν τον θαύμαζα πολύ και τον εκτιμούσα ως καλλιτέχνη. Πλέον τον εκτιμώ βαθιά και ως άνθρωπο.
– Σ’ έχει βοηθήσει;
Βέβαια. Έχω πάρει πολλά από εκείνον και εντός και εκτός σκηνής.
– Μέχρι το τέλος του 2010 ήσουν στην Αρχιτεκτονική. Πώς βίωσες αυτήν την εμπειρία;
Ηταν η δεύτερη χρονιά για μένα και 3η για τον Χρήστο. Περάσαμε πολύ όμορφα και τώρα κάνουμε ορισμένες διάσπαρτες εμφανίσεις. Δεχτήκαμε πολλή αγάπη από τον κόσμο και πραγματικά ευχαριστώ απ’την πλευρά μου για την αποδοχή.
– Το ότι σ’ αγαπάει ο κόσμος φαίνεται και από τους 8.500 φίλους στο f/b. Πως το διαχειρίζεσαι όλο αυτό;
Μακάρι πραγματικά να είχα άμεση επαφή με όλους.
– Οι περισσότεροι σε έχουν δει;
Μακάρι να το έχουν κάνει (σ.σ. γέλια). Εύχομαι μια μέρα να γνωρίσω από κοντά όσο το δυνατόν περισσότερους.
– Πάμε και στο κεφάλαιο θέατρο, το οποίο δεν είναι άγνωστο σε σένα.
Έχω σχέση λατρείας μαζί του. Θα ήθελα πραγματικά να εγκατασταθώ σ’ ένα θέατρο. Νομίζω πως, αν κι ελάχιστες, οι θεατρικές σπουδές μου, με έχουν βοηθήσει πολύ και ως τραγουδίστρια. Το αγαπώ πολύ.
– Πώς και ασχολήθηκες παράλληλα;
Μετά από προτροπή της μαμάς μου.
– Θα μπορούσες να ακολουθήσεις την ηθοποιία αντί για το τραγούδι;
Την αγαπάω, αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ταχθώ ολοκληρωτικά σ’ αυτήν. Ίσως, ποτέ δεν ξέρεις. Πάνω απ’όλα, όμως, με εκφράζει το τραγούδι. Το θέατρο με ηρεμεί. Είναι η θεραπεία μου!
– Άρα δεν θα πήγαινες για ηθοποιός;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, αλλά δε νομίζω πως θα μπορούσε η υποκριτική να με κερδίσει. Δεν το αποκλείω, όμως. Επιπλέον δεν ξέρω και αν το έχω.
– Οι θεατρικές σου σπουδές πόσο σε βοηθούν όταν τραγουδάς;
Νομίζω αρκετά, υποσυνείδητα. Στην εξωτερίκευση του συναισθήματος μου. Αν και δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα σ’ αυτό.
– Είναι εμφανές αυτό!
(σ.σ. γέλια) Αν θέλω να κλάψω θα το κάνω. Αν θέλω να γελάσω, το ίδιο. Μου αρέσει να βγάζω το συναίσθημα μου.
– Άρα σου αρέσει να ζεις έντονα.
Μαγικά, έντονα, ειλικρινά και συγχρόνως λογικά. Μου αρέσει να ζω την κάθε στιγμή πλουτίζοντάς τη με θετική ενέργεια.
– Αισθάνεσαι ηθοποιός όταν τραγουδάς;
Όμορφη ερώτηση! Εφόσον ηθοποιός σημαίνει να υποδύεσαι έναν ρόλο, κι αφού εγώ πλάθω διαρκώς εικόνες στο μυαλό μου, ναι! Υποδύομαι συνεχώς μια ηρωίδα.
– Και ποιους ρόλους υποδύεσαι;
Ενίοτε την καταθλιπτική, ενίοτε την υπερβολική, την ευχάριστη, την παθιασμένη.
– Τι σε αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Η παθιασμένη!
– Αν και είσαι πολύ μικρή, είσαι, πάντως, πολύ συνειδητοποιημένη και ώριμη.
Α, σ’ ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω. Εξαρτάται.
– Δεν είσαι;
Ίσως, μπορεί, μάλλον (σ.σ. γέλια). Νιώθω μικρή για να πω ότι έχω ωριμάσει. Μεγάλο ρόλο έχει παίξει κι η δουλειά. Επιπλέον από μικρή έκανα παρέα με μεγαλύτερους. Δεν έχω βέβαια θέμα με την ηλικία. Μπορώ να αποσπάσω κάτι καλό απ’ τη συναναστροφή μου μ’ έναν συνομήλικο, αλλά και από έναν μεγαλύτερο.
– Δε κινδυνεύεις, όμως, έτσι να χάσεις και την αθωότητα σου;
Κάποιες συνομήλικες μου ίσως να τη βιώνουν περισσότερο. Παρ’όλα αυτά, δεν κάνω και κάτι, το οποίο δε θέλω. Είμαι πολύ χαρούμενη για όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Δε μετανιώνω για τίποτα. Ακόμη και αν έχω κάνει λάθη, αυτά είναι που με έχουν εξελίξει και παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
– Τι σκέφτεσαι την ώρα που τραγουδάς;
Οι εικόνες που πλάθω στο μυαλό μου έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με ανθρώπους.
– Επομένως οι άνθρωποι αποτελούν και τις εμπνεύσεις σου;
Ναι! Μια λέξη τους, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια καλημέρα, μια όμορφη κίνηση. Όλα αυτά για μένα αποτελούν έμπνευση.
– Έχεις φαντασία;
Άπλετη!
– Το κοινό σ’ έχει αγαπήσει πολύ, όπως και τη φωνή σου, λέγοντας τραγούδια όχι δικά σου. Το δικό σου πρώτο κομμάτι πότε θα το ακούσουμε;
Είμαι στη διαδικασία που ετοιμάζομαι να μπω στο στούντιο για ένα τραγούδι του Βαγγέλη Βατσινέα, ενώ υπάρχουν δύο ακόμη κομμάτια, τα οποία βρίσκονται σε στάδιο ενορχήστρωσης. Δε βιάζομαι, πάντως. Θέλω το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν αρτιότερο. Κάτι που να μου αρέσει πολύ και να μ’ εκφράζει. Δε θέλω να πιέσω καταστάσεις.
– Το μέλλον σου πώς το φαντάζεσαι;
Το έχω συνυφασμένο με πολλά ταξίδια και μ’ ένα μεγάλο σπίτι, κήπο και παιδιά να φωνάζουν τριγύρω μαμά, μπαμπά.
– Θα σταματούσες την καριέρα σου για την οικογένεια;
Δεν το κρίνω απαραίτητο. Από την άλλη, μπορεί και να το έκανα. Ποτέ δεν ξέρεις.
– Έχεις πρότυπα τραγουδιστές ή, τραγουδίστριες;
Τραγούδια – πρότυπα, έχω. Τραγουδιστές, όμως, όχι. Αν δεν τον γνωρίζω τον άλλον, αν δε δω το πώς ζει, πώς συμπεριφέρεται… Για πρότυπο γενικά έχω τη μαμά μου (!)
– Και τραγούδια που ξεχωρίζεις;
Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου. Το Μπαρ το ναυάγιο, μου αρέσει στιχουργικά. Υπάρχουν αρκετά, που θεωρώ εξαιρετικές δημιουργίες – πρότυπα και τα ακούω επανειλημμένα. Το Roads των Portishead ας πούμε. Για τα 100.000 plays στο Youtube, ευθύνη φέρω εγώ! Oι Μέλισσες του κυρίου Καζαντζή, το Xθες του Βαγγέλη Βατσινέα.
– Και από ταινίες;
Το Danny the Dog, το The Game, το Ι am Sam… Κάθε φορά που το βλέπω πλαντάζω στο κλάμα. Δυστυχώς δε με βοηθά κι η ασθενής μου μνήμη για να σου δώσω μια ολοκληρωμένη απάντηση..
– Η Αθήνα σου αρέσει;
Πολύ! Κρύβει πολλά όμορφα μέρη. Σαφώς, βέβαια, θα μπορούσε να είναι και ομορφότερη. Όλοι εμείς μπορούμε να συμβάλλουμε σ’αυτό. Η διαδρομή Ακρόπολη, Φιλοπάππου και Θησείο είναι νομίζω μαγευτική.
– Με Γάλλο πατέρα, ο οποίος γεννήθηκε στη Ρωσία αντιμετώπισες μικρή κάποιο πρόβλημα με το επώνυμο σου;
Στο δημοτικό, τα παιδιά με φώναζαν ουίσκι, αν αυτό θεωρείται πρόβλημα!
– Τουλάχιστον κονιάκ πίνεις;
Α, όχι. Τιμώ δεόντως το κρασί. Μόνο αυτό μου αρέσει. Είμαι ερωτευμένη μαζί του. Σ’ ένα λογικό πλαίσιο, βέβαια. Μη με βγάλουν και μπεκρού (σ.σ. γέλια)…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 16/02/2011