Η Βεατρίκη Ψυχάρη και ο Γιώργος Βουτσίνος μιλούν στο All4fun

Τα πρώτα ραντεβού- τα πιο γλυκά, τα πιο «δικά μας»

 

Η Βεατρίκη και ο Γιώργος πέρασαν από σχολεία, πανεπιστημιακά ιδρύματα, ωδεία, παρέες με κιθάρες και φωτιές στις παραλίες. Έγραψαν, έσβησαν, έσκισαν χαρτάκια με στίχους και μελωδίες. Τραγούδησαν σε πάρκα, μουσικές σκηνές και οικογενειακές συνάξεις. 

 

Η Βεατρίκη μας λέει:

 

Ήμουν 9 χρόνων και ήταν η πρώτη ημέρα της κατασκήνωσης. Η ομάδα μου έπρεπε να αναλάβει την «ψυχαγωγία» της βραδιάς. Αυτοσχέδια σκετς, άγουρες αυτοαποκαλούμενες stand-up comedy προσπάθειες και φυσικά τραγούδι, αυτό που σώζει ακόμη και τις πιο αποτυχημένες συνάξεις. «Κάποιος να πει τον «Καραγκιόζη» του Σαββόπουλου» θα προτείνει η ομαδάρχισσα. Τα λόγια δεν τα ξέρει κανείς. Μα τα ξέρω εγώ. Να σηκωθώ…; 

«Θα το πω εγώ τα τραγούδι». Και το είπα. 

 

Εκείνη η σχεδόν αναποφάσιστη φωνή, μπροστά σε 200 περίπου παιδάκια (κι ας τα νόμιζα τουλάχιστον 10.000- μετά ανακάλυψα πως δε χωράνε 10.000 παιδάκια σε ένα κατασκηνωτικό αμφιθέατρο) κατάφερε να με πείσει για όλα αυτά που είμαι τελικά και για όλα όσα θέλω να συνεχίσω να είμαι. Η ιδιότητα της τραγουδίστριας θα αποφασιστεί εν μία νυκτί αλλά δε θα αποκαλυφθεί παρά στους πολύ οικείους, όχι από ντροπή, αλλά από εγωισμό απέναντι σε αυτό το ειρωνικό γέλιο που εισέπραττα όταν το ανακοίνωνα. Η τεράστια «γλώσσα» μου (μικρή νόμιζα πως το δεύτερο όνομά μου είναι «πνεύμα αντιλογίας») μπορούσε κάλλιστα να δικαιολογήσει ένα λαμπρό μέλλον στη δικηγορία κι έτσι, από εκεί και πέρα, κάθε φορά που θα ερχόταν στα προεφηβικά αυτιά μου η ερώτηση κόλαφος «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», η απάντηση θα ήταν ίδια σε όλους: δικηγόρος. Και κάπως έτσι η συνέχεια σχεδόν επιβεβαίωσε τα πάντα.

 

Το όνομα μου στους επιτυχόντες της Νομικής Αθηνών, αλλά το πτυχίο ακόμη εν εκκρεμότητα μιας και ο ερχομός μου στην Αθήνα, από την Καλαμάτα όπου έζησα τα πρώτα 17 χρόνια της ζωής μου, θα με βάλει μέσα στον κόσμο της τέχνης που τόσο αγαπώ. Θα δω κείμενά μου να δημοσιεύονται στο -δεύτερο σπίτι μου πια- musicity.gr και με τα χρόνια θα αποκτήσω τον τίτλο της αρχισυντάκτριας. Θα έρθει στη ζωή μου μια δασκάλα, ή για την ακρίβεια, το «δασκαλάκι μου» που έμελλε να γίνει η δασκάλα της ζωής μου και να με μάθει με τον πιο ουσιώδη τρόπο τι σημαίνει μουσική, τι σημαίνει «τραγουδάω», πού κρύβεται το φως και το κυριότερο, ποιες είναι οι αντικειμενικές διαστάσεις των πραγμάτων…

 

Σε μια ακρόαση πριν δύο χρόνια, θα γνωρίσω το Γιώργο. Θα πιούμε έναν καφέ, θα χαθούμε, θα τον πετύχω τυχαία σε μια μουσική σκηνή, θα ανταλλάξουμε ειλικρινείς φιλοφρονήσεις και θα χαθούμε ξανά. Ένα βράδυ, από αυτά που ο μετρητής του ονείρου χτυπάει κόκκινο και τα σχέδια σου φθάνουν να γεμίσουν τις επόμενες δύο ζωές, θα γεννηθεί η ανάγκη να φτιάξω κάτι δικό μου. Ένα δικό μου live, με τα μέτρα και τους όρους μου. Ο Γιώργος θα έρθει στο μυαλό μου κατ’ ευθείαν και έτσι οι λέξεις θα αλλάξουν λίγο: να φτιάξουμε κάτι δικό μας, ένα δικό μας live με τα μέτρα και τους όρους μας. Στο μεταμεσονύκτιο αυθόρμητο μήνυμά μου η απάντησή του θα είναι κάτι παραπάνω από θετική. Συναντήσεις επί συναντήσεων, λίστες με τραγούδια, «γράψε- σβήσε» και πάλι από την αρχή. Ο Κραουνάκης, ο Χατζιδάκις, η Νέγκα και ο Ιωαννίδης, ο Δεληβοριάς και ο Καραμουρατίδης έρχονται με τις παρτιτούρες τους στο παιδικό δωμάτιο του Γιώργου, όπου βρισκόμαστε με κάθε ευκαιρία.

 

Το «Πρώτο ραντεβού» γεννιέται μέρα με τη μέρα. Αυτό, που μας βρίσκει πρώτη φορά τους δυο μας πάνω στην ίδια σκηνή, αυτό που μας ενώνει με τα τραγούδια που υπάρχουν μέσα μας σαν οργανικό μέρος της ψυχής, αυτό που συναινεί στη δική μας αλήθεια: πως καινούριο είναι μόνο το ειλικρινές. Με αυτήν την αλήθεια και με τέσσερις ευλογημένους (και άλλο τόσο ευλογημένοι κι εμείς που τους έχουμε δίπλα μας) μουσικούς, Στέλιος Βλασσόπουλος στο πιάνο, Γιώργος Ντάνης στο κόντρα μπάσο, Γιάννης Δημάκος στις κιθάρες και Κωνσταντίνος Τσαμόπουλος στα κρουστά, την Πέμπτη, 25 Φεβρουαρίου ανεβαίνουμε στη σκηνή του El Convento Del Arte και δίνουμε αυτό «Το πρώτο ραντεβού» με όλη τη λαχτάρα του κόσμου. Σαν το πρώτο φιλί που ακόμη κι αν δε συγκρίνεται με την τεχνική που σου δίνει η εμπειρία, θα είναι πάντα το πιο γλυκό, το πιο «δικό σου»…

 

Ο Γιώργος μας επισημαίνει:

Ο τίτλος αυτός τελικά δεν είναι καθόλου τυχαίος! Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τη μουσική, μου δίνεται  η αίσθηση του πρώτου ραντεβού. Τεσσάρων χρονών έγινε η αρχή, ξεκίνησα να τραγουδάω, αλλά διήρκησε λίγο. Για τουλάχιστον 10 χρόνια σταμάτησα να τραγουδάω από φόβο μην εκτεθώ. Και βυθίστηκα στην κλασσική μουσική παίζοντας πιάνο. Ο πατέρας μου αποτέλεσε το έναυσμα για να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα μικρός!  Ήταν αυτός που με ώθησε να μπώ σε αυτόν τον κόσμο, τον υπέροχο κόσμο της μουσικής. Εκείνος παίζοντας κιθάρα στο σπίτι ενος αδερφικού του φίλου, με ξεκλείδωσε και τραγούδησα μπροστά σε κόσμο για πρώτη φορά.  Έκτοτε, το τραγούδι και η κιθάρα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

 

Η κιθάρα μου έδινε ώθηση να τραγουδάω και δεν την αποχωριζόμουν σε κανένα μου live. Αυτό θα είναι το πρώτο μου live χωρίς την συνοδεία της. Το ραντεβού με την Βεατρίκη θα είναι για μένα ένα διαφορετικό πρώτο ραντεβού και το μοιράζομαι με έναν άνθρωπο που εκτιμώ βαθύτατα και ως προσωπικότητα αλλά φυσικά και ως καλλιτέχνη. Μας συνδέουν πολλά πράγματα, οι μουσικές μας επιρροές, οι ανησυχίες μας και προπάντων η αγάπη μας και η επιθυμία μας να εκφραστούμε μέσω του τραγουδιού. Το πρώτο ραντεβού είναι ένα «πάντρεμα» διαφορετικών καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων που ο καθένας θα δώσει την δική του πινελιά και ελπίζουμε να σας ευχαριστήσει όσο κι εμάς το αποτέλεσμα. 

 

Ανυπομονώ γι’ αυτό το πρώτο ραντεβού!