Αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει ο χώρος της τέχνης , βρεθήκαμε στον Πολυχώρο Vault και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Λάσκαρη για την παράσταση «Η μάνα αυτουνού» αλλά και για τα όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα.
- Το ταξίδι με την «Μάνα Αυτουνού» ξεκίνησε πέρσι και συνεχίζει την όμορφη πορεία του και φέτος. Πώς νιώθεις που συνέβαλες σε μια παράσταση που αγκάλιασε και συνεχίζει να αγκαλιάζει τόσος κόσμος;
Για απόφοιτος Λυκείου κάτι έκανα. Ξεκινάω με αυτό το σχόλιο γιατί η περίοδος που ζούμε και οι εξελίξεις με τις αντιδράσεις των συναδέλφων, των σπουδαστών ουσιαστικά σύσσωμου του καλλιτεχνικού κόσμου μας ξεπερνά. Σχεδόν νιώθω αμήχανα να μιλήσω για την δουλειά μου αυτή τη περίοδο. Η ενέργεια και η σκέψη μας συνεχώς βρίσκεται σε πορείες, συνελεύσεις, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, διαβουλεύσεις, διάβασμα νόμων. Κι νιώθω αμήχανα γιατί με έκαναν έτσι να νιώθω. Νιώθω μικρός, απαξιωμένος, θυμωμένος, αδικημένος. Αλλά η ορμή και η δυναμική αντίδραση του κλάδου είναι αυτή που κρατά την βάρκα στα ίσα. Δεν νιώθω μόνος. Αυτή η αντίσταση και το ως εδώ στην απαξίωση. Όσον αφορά την ερώτηση σου, με κάνει να νιώθω πως κάτι κάναμε σωστά, αν σκεφτείς πως ένα από τα ζητούμενα είναι το θέατρο να ζεσταίνει τις καρδιές του κόσμου.
- Ένας μονόλογος επί σκηνής με τη Ράνια Σχίζα και όμως μας δημιούργησε τόσες πολλές εικόνες. Μας μετέφερε σε κάθε γωνιά της ζωής της με όλα τα πρόσωπα να ζωντανεύουν μπροστά μας. Σίγουρα οφείλεται στην εξαιρετική σύμπραξη συγγραφέα, ηθοποιού και σκηνοθέτη.
Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Από την πλευράς μου ήθελα να αναδείξω το καλύτερο των ανθρώπων και να είμαι σαφής απέναντι τους σε αυτό που ήθελα να συμβεί πάνω στη σκηνή και ανοιχτός ταυτόχρονα σε ότι είχαν να προτείνουν.
- Η επιλογή της Ράνιας Σχίζα ήταν προσωπική σου επιλογή;
Είχε τα στοιχεία που είχα διαβάσει στον ρόλο. Και με βάση αυτά αν θυμάμαι καλά την σκέφτηκε ο Δημήτρης Καρατζιάς που είναι ο παραγωγός μας.
- Βοήθησε στο όλο εγχείρημα ο χώρος που παρουσιάζεται το έργο; Η συνεργασία με τους ανθρώπους του Vault theater ;
Η σκηνή του Vault είναι ιδανική για το έργο μας, μπορούν σε κάθε παράσταση και ηθοποιός να επικοινωνήσουν, να γίνουν μια αγκαλιά. Με τους ανθρώπους τώρα του Vault συνεργάζομαι τώρα σχεδόν 10 χρόνια. Κάτι λέει αυτό όσον αφορά την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση. Έχει χτιστεί με χαρές και λύπες.
- Πρόσφατα παρουσιάστηκε στο κοινό της Κύπρου με τεράστια επιτυχία.
Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται ότι έχει τόση απήχηση στο κοινό;
Η απλότητα, η αλήθεια της και οι άρτιες τεχνικές δυνατότητες των συντελεστών που δούλεψαν. Ήταν δύσκολο το εγχείρημα να μεταφερθεί η παράσταση σε έναν τόσο μεγάλο χώρο σαν το ΘΟΚ. Με άγχωσε πολύ, προσωπικά δεν πέρασα εύκολα, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
- Σε μια εποχή που ακόμη η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται με στερεοτυπική συμπεριφορά από την κοινωνία, θεωρείς ότι το έργο συνέβαλε να φέρει τον κόσμο πιο κοντά σε αυτά τα πλάσματα και την αποδοχή τους;
Αυτός είναι ο στόχος. Το θέατρο οφείλει να παίξει αυτό το κοινωνικό ρόλο.
- Κλείνοντας την όμορφη κουβέντα μας θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μελλοντικά σου σχέδια για επόμενη δουλειά; Κάτι που ίσως ετοιμάζεις;
Να αποσυρθεί ή να τροποποιηθεί το ΠΔ 85/22., να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, και να αποδεχτεί η κυβέρνηση το λάθος της για να μπορέσουμε να γυρίσουμε σύντομα στη δουλειά μας και να εργαστούμε σε ένα περιβάλλον δίκαιο με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή μας ήρεμη, όπως μας αξίζει.
Της Έλενας Γαζγαλή, 22/2/2023