Ανδρέας Καραμούτσος (διά στόματος Αντώνη Καφετζόπουλου):
«Λάο, παιδί μου, έχεις διαβάσει;»
Βεβαίως! Όλοι έχουμε διαβάσει λίγο Λάο. Άλλωστε, πώς μπορεί να πορευτεί κάποιος χωρίς λίγο Λάο; Ειδικά όταν είσαι νέος, άεργος, αιθεροβάμων και – πριν και πάνω απ΄όλα – γιος του πρώην «φόβου και τρόμου» της νύχτας, Ανδρέα Καραμούτσου.
Το δωμάτιο σκοτεινό, όπως αρμόζει στη Νύχτα…
Ο Ανδρέας Καραμούτσος, πρώην νονός και άρχων της παραλιακής, σχεδιάζει μια ζωή ήσυχη κι άνετη για το άμεσο μέλλον, μακριά από εκβιασμούς και πιστολίδια. Ο νεαρός γιος του Γιάννης, γνήσιο παιδί της εποχής του, ονειρεύεται να αναλάβει τα ηνία, όμως ανάξιος ων. Και τέλος, ο Ιωσήφ Μωυσίδης, ο τρίτος άντρας της παρέας, πρώην τσιράκι του Καραμούτσου και διάδοχη κατάσταση, μερικής (όχι πλήρους) αγνωμοσύνης και αχαριστίας, προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα.
Η παράσταση έχει χαρακτηριστεί κωμωδία και – πράγματι – το γέλιο βγαίνει αβίαστα στο μεγαλύτερο μέρος της. Όμως, αυτό το γέλιο είναι λίγο γλυκόξινο. Όχι γιατί οι καταστάσεις δεν είναι φαιδρές, αλλά κυρίως γιατί αυτό καθαυτό το νόημα σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ευθύνες σου σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Της σύγχρονης κοινωνίας, με την ανεξέλεγκτη βραδινή διασκέδαση και τα υψηλά επίπεδα «προστασίας».
Όμως, ο Γιώργος Καφετζόπουλος με το έργο του θίγει βασικά και βαθύτερα κοινωνικά θέματα, όπως συμπεριφορές, θεσμούς και μεταβολές στη δομή της ανθρώπινης κοινωνίας. Και είναι αυτές οι ταχύρρυθμες ανακατατάξεις που χαρακτηρίζουν όχι μόνο την Ελληνική κοινωνία αλλά και την παγκόσμια.
Το έργο είναι γεμάτο ακατάλληλη φρασεολογία. Ακατάλληλη όμως για ποιους; Για τους ανήλικους; Τους κάτω των 18; Όχι! Δυστυχώς! Το έργο δεν απευθύνεται κατά τη γνώμη μου στους σημερινούς 15άρηδες και 20άρηδες (που ούτως ή άλλως μιλάνε αυτή τη γλώσσα). Απευθύνεται σε όλους εμάς, τους άνω των πρώτων -ήντα, που ως γονείς παρασυρθήκαμε από την άκρατη, την αχαλίνωτη ελευθερία της δεκαετίας του ΄80 και σπάσαμε τα δεσμά που νομίζαμε ότι μας περιόριζαν. Αυτά που δε θέλαμε να ζήσουν τα παιδιά μας, περνώντας στο αντίθετο άκρο.
Και βέβαια δεν είναι όλα τα παιδιά σαν τον Γιαννάκη. Τον άμυαλο, παρορμητικό, απερίσκεπτο Γιαννάκη. Το αγρίμι… Που δεν έμαθε τίποτα άλλο στη ζωή του από την αναμονή της διαδοχής, χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία, παρά μόνο τα διαπιστευτήρια του πατέρα του. Αναφέρω πρώτο το Γιαννάκη, διότι αυτός (και όλοι οι συνομήλικοι που εκπροσωπεί) είναι ο κεντρικός ήρωας της παράστασης. Αυτός που στο τέλος πληρώνει όόόλα τα σπασμένα και τα κακώς κείμενα. Απίθανος ο Γιώργος Καφετζόπουλος. Ένα νέο παιδί, με πολλές ικανότητες, όχι μόνο συγγραφικές (όπως ήδη αναφέραμε), αλλά και σκηνικές, μιας και μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας στις περισσότερες σκηνές που συμμετείχε.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είχε υπό τον έλεγχό του τη σκηνή, ακόμα κι όταν δεν χρειαζόταν να μιλήσει. Το ύφος και το στιλ του χαλαρού ζεν τύπου – μετά βεβαίως από τον ασπασμό του ταοϊσμού, βγαίνει στη σκηνή και στηρίζει το ρόλο του. Στην ουσία, ο Καφετζόπουλος δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που υποδύεται (τουλάχιστον όπως τον γνωρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια), αλλά καταφέρνει να αποδώσει το ρόλο του ανήθικου και διεφθαρμένου, που ονειρεύεται να αποτινάξει από πάνω του το κακό και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του σαν ένας «κοινός», θνητός (μεγαλο-)συνταξιούχος.
Τέλος, ο τρίτος της παρέας, ο Θοδωρής Σκυφτούλης ερμηνεύει με όλο του το σώμα. Στο ρόλο του σύγχρονου και εν ενεργεία νονού, της «λαϊκής» κι όχι τόσο τρομακτικής περσόνας, που παραπέμπει λίγο και σε κωμική παραμόρφωση του πρωτοτύπου. Εξαιρετικός!
Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι τρεις συμμετέχοντες είχαν επαφή και κοινό κώδικα επικοινωνίας, κι αυτό πέρασε αναμφισβήτητα και στους θεατές.
Σωστό το στήσιμο και οι εν γένει οδηγίες από τη σκηνοθέτιδα Δανάη Σπηλιώτη και σίγουρα ευτυχές κι επιτυχές το αποτέλεσμα.
Ωραίο το τραγούδι των Goin’ Through “What’s Μy Νame”, που ακούγεται στην παράσταση (ειδικά γραμμένο για το «Τάο»). Κι ακόμα πιο ωραία η ερμηνεία του από τον Γιώργο Καφετζόπουλο, που λίγο πολύ μας ξεσήκωσε όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Θά ΄θελα πολύ να το ξανακούσω.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές! Το «Τάο» είναι μία από τις φετινές παραστάσεις που εύκολα θα ξανάβλεπα.
Tης Βικτώριας Πέππα, 5/3/2023
Συντελεστές:
Κείμενο: Γιώργος Καφετζόπουλος
Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη
Σκηνικό: Γιώργος Χατζηνικολάου, Δανάη Σπηλιώτη
Κοστούμια: Μαρία Αναματερού
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου
Τrailer παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Social media: Δανάη Γκουτκίδου
Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Καφετζόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιώργος Καφετζόπουλος
*στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι “What’ s my name” των Goin’ Through ειδικά γραμμένο για το «Τάο».
Τοποθεσία: Επί Κολωνώ (Κεντρική Σκηνή), Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα
Πρεμιέρα: Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2023, ώρα έναρξης: 21.00
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Διάρκεια: 80 λεπτά
Πληροφορίες: Τηλ.: 210513 8067, www.epikolono.gr
Social media: Θέατρο Επί Κολωνώ
Τιμές εισιτηρίων: 16€ (Κανονικό), 14€ (Φοιτητικό, Ανέργων, Μαθητικό), 13€ (+65)
Προπώληση:Viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/epi-kolono/tao/