Η μεγάλη επιτυχία του 60ου Φεστιβάλ Φιλίππων, ο «Ίων» του Ευριπίδη σε νέα μετάφραση και σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη, που έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων με το φυσικό φως του ήλιου το καλοκαίρι του 2017, έρχεται για 4 μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Άλφα – Ιδέα, από 8 Ιανουαρίου 2018 και κάθε Δευτέρα στις 21.00.
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής (Βραβείο Δημήτρης Χορν 2017, Βραβείο καλύτερης ερμηνείας στα 2α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun το 2014) ερμηνεύει τον Ίωνα και 7 ακόμα ρόλους επί σκηνής, ενώ το ρόλο της Κρέουσας θα κρατήσει η Δήμητρα Χατούπη. Μαζί τους επί σκηνής ο μουσικός Νίκος Τουλιάτος.
Εμείς μιλήσαμε με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, τον συναντήσαμε στο Θέατρο και μας μίλησε για το έργο αυτό…
Πες μας λίγα λόγια για το έργο.
Το έργο αυτό είναι ένα υπέροχο έργο, ένα έργο ξέρεις λίγο μυστηρίου. Η πλοκή χειρουργικά μεταβάλλεται και εξελίσσεται έτσι ώστε να δημιουργείται αγωνία για να καταλάβει το κοινό τελικά πιανού το παιδί είναι αυτό, ποιός είναι ο πατέρας του, ποιά η μάνα του και τι θα γίνει, θα την σκοτώσει, δεν θα τη σκοτώσει, θα τον σκοτώσει εκείνη, έχει λίγο αστυνομική πλοκή. Επίσης μία τραγωδία χωρίς τραγικό γεγονός. Αλλά το τραγικό γεγονός συνεχώς ίπταται πάνω από την τραγωδία. Στην συνέχεια έχεις την αίσθηση ότι κάτι τραγικό θα συμβεί ότι κάτι θα γίνει αλλά τελικά δε γίνεται. Είναι η μοναδική τραγωδία στην οποία δε συντελείται το τραγικό γεγονός, ενώ παράλληλα δεν μπορείς να πεις ότι δεν έχει τραγικά πρόσωπα. Τραγικό πρόσωπο είναι και ο Ίωνας ο οποίος είναι ένα παιδί που τον άφησαν μέσα σε μία κούνια βρέφος και έκτοτε μεγαλώνει σαν ιερέας στην αυλή των Δελφών και η Κρέουσα η οποία αναγκάστηκε να κρατήσει κρυφή την εγκυμοσύνη της και μετά αναγκάστηκε πάλι στη σπηλιά της Ακρόπολης να αφήσει το παιδί της εκεί, στην ουσία να το εγκαταλείψει. Μετά πέρασε όλη τη ζωή της με αυτή την αγωνία, την ενοχή, το αμάρτημα της μητρός. Μετά με την ελπίδα να το ξαναβρεί πηγαίνει στους Δελφούς. Είναι ένα υπέροχο έργο. Εγώ απορώ πραγματικά πως δεν ανεβαίνει πιο συχνά. Στην Αθήνα έχουμε να το δούμε από το 2003 με την Λυδία Κονιόρδου, ίσως νομίζω έχει κάνει και ο Μαρκουλάκης αργότερα. Αυτό είναι ένα παιχνίδι αναζήτηση ταυτότητας και ρόλων αυτό το έργο κατά τη γνώμη μου.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Τώρα εμείς έχουμε κάνει μία εκδοχή για δύο πρόσωπα δηλαδή η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης όπου στην ουσία ο Ίωνας αντιμετωπίζει την Κρέουσα και όλο το έργο είναι σαν μία παράσταση που στήνει ο Ίωνας για τη μάνα του. Ταυτόχρονα και μία διαδικασία να βρει ο Ίωνας ποιος είναι. Δηλαδή όλες οι αλλαγές γίνονται με διάφορα χρώματα. Είναι σα να ενδύεται και να απεκδύεται ( η διαδικασία ο,τι είμαι τελικά αυτό, όχι δεν είμαι – σβήνω αυτό το πράγμα – είμαι τελικά ο Πατέρας ο “Ξούθος” – όχι δεν είμαι – σβήνω – είμαι ενας φίλος όχι δεν είμαι, οπότε είναι μία προσπάθεια του Ίωνα να βρει ποιός είναι σε σχέση με την Κρέουσα.
Τι σε γοητεύει ιδιαίτερα σε αυτό το έργο, και τι στο ρόλο σου;
Σε αυτό το έργο εμένα με γοητεύει μία ευαισθησία που εγώ διακρίνω και μια συγκίνηση. Ο Ευριπίδης πειραματίζεται – πειραματιζόταν “Θεός σχωρέστον” πια (γέλια… ) με στοιχεία τα οποία οι άλλοι δύο δεν ακουμπούσαν τόσο και με αυτή την έννοια μπόλιασε την τραγωδία με στοιχεία θεάτρου μεταγενέστερα δηλαδή σχεδόν με στοιχεία ψυχολογικού θεάτρου τόσο μεταγενέστερα. Διακρίνουμε σε αυτή την τραγωδία πολλά στοιχεία ευαισθησίας και συγκινήσης και ψυχογραφίας και ψυχανάλυσης κάποιων χαρακτήρων, ας πούμε πως είναι ιδιαιτέρως γοητευτικά, δεν τα συναντάς εύκολα στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Από κει και πέρα όσον αφορά τους ρόλους μου ή το ρόλο μου εγώ κυρίως έχω την αίσθηση πως υπηρετώ το ρόλο του Ίωνα ο οποίους ο ίδιος ο Ίωνας μπαίνει και σε διάφορους άλλους ρόλους αναζητώντας την ταυτότητα του σε σχέση και με τη μητέρα του όπως είπαμε και πιο πριν. Οπότε αυτό το βρίσκω ακόμα πιο γοητευτικό, δεν μοιάζει με τίποτα από αυτά που έχω κάνει, δηλαδή δεν έχει να κάνει με τον Ρωμαίο. Το ότι κάνω οκτώ ρόλους δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτό που κάνω στον Ρωμαίο ή στον Υπηρέτη ή στον Οιδίποδα που έκανα δύο ρόλους. Είναι πολύ λιγότερο διακριτές οι αλλαγές όσον αφορά τη φωνή, το σχήμα, ξέρεις δεν είναι τόσο γκροτέσκα τα πράγματα, είναι σαν ο ένας αυτός ρόλος να αποκαλύπτει και άλλες πτυχές σε σχέση πάντα με την Κρέουσα και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου.
Μίλησε μας για τη συνεργασία σου με τη Δήμητρα Χατούπη.
Εγώ την Δήμητρα την γνώρισα σε αυτή την παράσταση, δεν είχε τύχει να γνωριστούμε ούτε σε προσωπικό επίπεδο. Ήταν και παραμένει μία ευχάριστη έκπληξη για μένα και όσο περνάν οι πρόβες και παραστάσεις και ένα μεγάλο σχολείο. Ξέρεις δεν το λέω γραφικά έτσι όπως το λένε συνήθως για τους τύπους και λέω έκπληξη γιατί η Δήμητρα έτσι όπως την είχα δει και εγώ ως πιο μικρός, έτσι όπως υπάρχει στο χώρο είναι μία παλιά πρωταγωνίστρια, μια γυναίκα επιβλητική. Όταν λοιπόν την γνωρίζεις από κοντά είναι ένας εργάτης του θεάτρου και αυτό δεν το λέω για πολλούς συναδέλφους δεν το έχουν πολλοί συνάδελφοί αυτό. Διαθέσιμη στην πρόβα, να αυτοσχεδιάσει να μην παίξει σε ασφαλείς περιοχές και αυτό να το βλέπεις σε μία γυναίκα που στην ουσία έχει αναλάβει τους μεγαλύτερους γυναικείους ρόλους που θα μπορούσε να αναλάβει μία γυναίκα και είναι και μια αφοσιωμένη δασκάλα εδώ και αρκετά χρόνια με τη δική της σχολή, μια πολύ καλή σχολή. Όσο να’ναι αυτό ξέρεις σου δίνει και μία ελπίδα ότι περνώντας τα χρόνια μπορεί τελικά αυτό το πράγμα που λέγεται ελληνικό θέατρο εδώ να μη σε διαλύσει τελείως αλλά να σε οδηγήσει και σε καλά μονοπάτια.
Γιατί μια τραγωδία σε κλειστό χώρο;
Ξέρεις είναι σαν να ρωτάμε τους Άγγλους γιατί Σαίξπηρ σε κλειστό χώρο …(γελάμε). Για μένα αυτή η ερώτηση είναι σχεδόν το ίδιο με την έννοια ό,τι το globe όπου ξεκίνησε ο Σαίξπηρ να ανεβάζει τα έργα του ήταν ένα ανοιχτό θέατρο. Είναι παράξενο με έναν τρόπο τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον γιατί παλιότερα συνέβαινε. Έχουμε “εξορίσει” σε εισαγωγικά τις τραγωδίες από τους κλειστούς χώρους με την έννοια ότι είναι η δική μας θεατρική παράδοση. Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα αν όχι στον κόσμο, μπορεί και στον κόσμο αλλά στην Ευρώπη σίγουρα, που έχουμε τόσο δυνατή καλοκαιρινή σεζόν θεατρικά. Νομίζω ότι κάθε χρόνο πρέπει να υπάρχουν ομάδες, ηθοποιοί το Εθνικό Θεάτρο το Κρατικό Θέατρο να ασχολούμαστε με την τραγωδία ως πρωτογενές υλικό δικό μας της δικής μας παράδοσης, να πειραματιζόμαστε πάνω σε αυτό, να ψάχνουμε τρόπους να το εκθέσουμε προς τον κόσμο να το κάνουμε πιο προσβάσιμο στον κόσμο γιατί υπάρχει και αυτό το ζήτημα που είναι πολύ σημαντικό. Δηλαδή εγώ δεν ξέρω αν οι ορδές των ανθρώπων που κατεβαίνουν κάθε χρόνο στην Επιδαύρου αν καταλαβαίνουν την πλοκή. Εμένα με ανησυχεί ακόμα και αυτό το πράγμα το οποίο μπορεί να ακούγεται λίγο πρώτο επίπεδο αλλά δεν είναι. Πολλές φορές είναι ακατανόητη η ίδια η πλοκή της τραγωδίας και σε αυτό ευθυνεται κατά πολύ και η έλλειψη πειραματισμού.
– Πως επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Αλήθεια δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι όσοι γίνονται ηθοποιοί τελικά είχαν την ανάγκη κάτι να εκφράσουν. Εγώ ως παιδί είχα την ανάγκη κάτι να εκφράσω και είχα μία τάση να φτιάχνω δικούς μου κόσμους μικρός και αργότερα ως έφηβος, και αυτό συνεχίζω και τώρα να κάνω ως ηθοποιός. Αυτή η ανάγκη μου να φτιάχνω κόσμους με οδήγησε στο επάγγελμα που κάνει ακριβώς αυτό που φτιάχνει κόσμους και μπαίνει μέσα σε αυτούς τους εναλλακτικούς κόσμους και εκεί αναπνέει πιο ελεύθερα.
Στη δουλειά αυτή ήσουν τυχερός;
Αν έχεις τύχη διάβαινε θα πω… (γέλια) και ριζικό περπάτει του λέω εγώ! Δε γίνεται σε αυτή τη δουλειά να μην είσαι τυχερός δηλαδή αισθάνομαι ευγνώμων γιατί εγώ τώρα 28 ετών βρίσκομαι να ζω ήδη από αυτό το επάγγελμα 8 χρόνια να είμαι με ανθρώπους που αγαπώ να έχω το δικό μου θέατρο δηλαδή όλα πήγαν δεξιά οπότε για να γίνει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τύχη. Και η μεγαλύτερη τύχη μου είναι που συνάντησα αυτούς τους δύο ανθρώπους μιλάω για τον Κώστα και την Αθηνά και βρήκα δύο ανθρώπους δύο μυαλά δύο ψυχές δύο φωνές που ταιριάζαν με την δική μου και ετσι μπορέσαμε να προχωρήσουμε. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό και αν πεις γιατί είσαι τυχερός από όλα τα τυχερά που μου έχουν συμβεί γιατί μου έχουν συμβεί κι άλλα τυχερά πράγματα θα πω αυτό. Βέβαια την τύχη σου όπως ξεκινήσαμε με το ρητό που λέει αν έχεις τύχη διάβαινε… θα πω επίσης ό,τι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.
Tου Γιάννη Αντωνίου, 5/1/2018