– Πες μας λίγα λόγια για σένα και για τις σπουδές σου.
Είμαι μία κοπέλα με μπόλικη φαντασία, αρκετό ρομαντισμό και βαθιά αγάπη για τη φύση και τη μουσική. Σπούδασα πρώτα τη νομική επιστήμη, από οικογένεια δικηγόρων γαρ, και αφού κατά τη διάρκεια των σπουδών αυτών πάντοτε κάπως, κάπου έβρισκα την ευκαιρία να χωρέσω και λίγη τέχνη, μια μουσική παράσταση από εδώ, ένα live από εκεί, και λίγη συγγραφή για την γαλήνη της ψυχής, κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω στη δραματική σχολή.
Είχε προηγηθεί και ένα «test drive» με τη φοίτηση μου για ένα εξάμηνο στην LAMDA (London Academy of Music and Dramatic Arts). Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2014 και τώρα πια μπορείτε, τυπικά τουλάχιστον, να μου αποδώσετε τις ιδιότητες αυτές, της Δικηγόρου και της Ηθοποιού.
– Που σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό και πoια είναι τα σχέδια για το μέλλον;
Αυτόν τον καιρό θα με βρείτε καλλιτεχνικά στο Θέατρο Θησείον ένα Θέατρο για τις τέχνες, στην παράσταση Λυσσασμένη Γάτα του Tennessee Williams, σε σκηνοθεσία Νίκου Ορέστη Χανιωτάκη με τους Νικήτα Τσακίρογλου, Ελένη Κρίτα, Μαρία Κίτσου, Ορέστη Τζιόβα, Γεράσιμο Σκαφίδα, Μπέτυ Αποστόλου, Δημήτρη Ραφαήλο και Δημήτρη Σταματελόπουλο. Η παράσταση θα παίζεται έως τις 28 Ιανουαρίου 2018, βιαστείτε!
Σχέδια για το μέλλον υπάρχουν πολλά και διάφορα, τα κοντινότερα είναι κυρίως μουσικά και αφορούν σε live-μουσικές performances μετά τον Ιανουάριο και το πέρας της παραπάνω παράστασης στα οποία θα συμμετέχω με τραγούδι και βιολί. Επίσης, βρίσκομαι σε διαδικασία δημιουργικής συγγραφής ενός μυθιστορήματος φαντασίας για δύο συγγραφείς και ευελπιστώ να πάρει και αυτό το δρόμο του σιγά σιγά με το καινούριο έτος. Σχέδιο του απώτερου μέλλοντος όμως είναι να μάθω να φτιάχνω αρώματα και να γίνω “Μύτη”.
– Τι θα έλεγες σ’ ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο;
Δεν νιώθω ότι είμαι σε θέση να συμβουλέψω κάποιον σε σχέση με τα θέλω του. Ούτε και επρόκειτο ποτέ να του πω να μην ασχοληθεί με το θέατρο. Αν το θέλει χρειάζεται να το κάνει. Μάλλον θα το έβλεπα σαν μια πολύ ωραία αφορμή για συζήτηση. Μια αφορμή να διερευνήσω κι εγώ στο τώρα, το λόγο για τον οποίο θέλω να ασχολούμαι με το θέατρο. Ένα θέμα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό έχει να κάνει με τις λέξεις. Τις λέξεις που αποτελούν τον μόνο κωδικοποιημένο τρόπο για να επικοινωνηθεί ο εσωτερικός μας κόσμος στους γύρω μας. Είναι πάντα οι κατάλληλες για να εκφράσουν αυτό που νιώθουμε? «Γιατί χρησιμοποίησες τη λέξη θέλω στην αρχική σου πρόταση, τι είναι αυτό που σε κάνει να λες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο», αυτό θα τον/την ρωτούσα. Θα έδινα χρόνο να το σκεφτεί, θα έδινα και σε μένα και θα προσπαθούσα να γίνω ο καλύτερος ακροατής όταν θα ήταν έτοιμος/η να απαντήσει. Κάπως έτσι, θα έφευγα με μπόλικο υλικό για να σκεφτώ και ελπίζω το ίδιο και εκείνος/εκείνη.
– Τι έχεις να ‘κρατήσεις’ από την χρονιά που πέρασε και τι έχεις να ‘πετάξεις’ ;
Έχω να κρατήσω τα πάντα και να μην πετάξω τίποτα. Αν έπρεπε να «υπογραμμίσω» όμως, κάτι από την χρονιά που μας πέρασε, θα επέλεγα την πρώτη μου εμπειρία ως ηθοποιού στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με την Ειρήνη του Αριστοφάνη και συγκεκριμένα ένα στιγμιότυπο, αυτό της «παρέλασης» από τα καμαρίνια προς τη σκηνή για να πάρουμε τις αρχικές μας θέσεις και αυτή την επιβλητική αίσθηση που δημιουργεί η σιωπή από χιλιάδες ανθρώπους.
– Τι εύχεσαι για την νέα χρονιά;
Να έχω τη δυνατότητα, τον ενθουσιασμό και τη δύναμη στο παρόν μου να κάνω σχέδια για το μέλλον μου.
της Μαρίας Καραμάνη