Έλη Δρίβα: «Για μια ελευθερία ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη, ας την εκτιμήσουμε»

Το All4fun συνάντησε την Έλη Δρίβα, η οποία μας μίλησε για την παράσταση «Η Playlist μιας faultless μητρότητας» στην οποία πρωταγωνιστεί στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus, για τις διαχρονικές αξίες που πραγματεύεται, την συνεργασία της με τους υπόλοιπους συντελεστές και την πορεία της στο θέατρο.

 

H Playlist μιας faultless μητρότητας δίνει βήμα στην ελευθερία της επιλογής και παράλληλα θέτει ερώτημα: Πώς ορίζεται η ιδιότητα της μητέρας κι από ποιον;
Στη σκηνή εμφανίζονται 4 πρόσωπα – ο Βίκτωρας, η Βούλα, η Σοφία και η Νόη – μέλη μιας ιδιότυπης, για τα πατριαρχικά κοινωνικά δεδομένα, οικογένειας. Έχουν την ταυτότητα του θύτη και των θυμάτων της ελλειπτικής αγάπης σε πρώτο επίπεδο. Στην πραγματικότητα, όλοι συνδιαλέγονται με ένα κοινό, αυτοάνοσο τραύμα.

– Γιατί θα πρότεινες σε κάποια/ον να δει το έργο σας;

Καταλαβαίνετε πως δουλεύοντας γι’ αυτό το έργο τρεις μήνες θα έχω να πω αρκετά. Θα το κάνω όμως με φειδώ. Θεωρώ πως είναι σημαντικό να δίνουμε χώρο σε νέες γραφές, εν προκειμένω της Ευαγγελίας, που καταφέρνουν να αγγίζουν ζητήματα όπως το δίκοπο μαχαίρι της παράδοσης και οι μη ουσιαστικές σχέσεις ως απόρροια αυτής. Επίσης, αναλύεται μπροστά στα μάτια των θεατών η έννοια του γονεοποιημένου παιδιού και γίνεται σαφές το βάρος που φέρουν. Η πεμπτουσία, ωστόσο, για μένα είναι η αποσύνδεση της μητρικής αγάπης από τη γυναίκα ως φύλο και μάλιστα μέσα από την αυτογνωσία κι όχι την ενοχή.

– Μίλησε μας για τον ρόλο σου και την αξία του κειμένου για σένα;

Η Νόη μου. Είναι η μικρή κόρη της Βούλας που πρόλαβε να ζήσει μόλις 9 χρόνια μαζί με τη μαμά της. Είναι μια γυναίκα μορφωμένη, ανεξάρτητη, ευκατάστατη, με ιδιαίτερη αγάπη στην αδερφή της, Σοφία. Αφήνει για χάρη της μια καλή ζωή για να τη βοηθήσει ψυχολογικά και λιγότερο οικονομικά. Η Σοφία υποφέρει σε μια σχέση ήδη νεκρή με το Βίκτωρα αλλά εκείνη πενθεί, από την εφηβεία και μετά, τη φυγή της Βούλας. Η Νόη το ξέρει, γι’ αυτό προτιμά να θάβει τη δική της πληγή και να στέκεται δίπλα της για να την αγκαλιάζει, ως μάνα εξ απαλών ονύχων. Τίποτα όμως δεν μπορεί να θαφτεί αν πρώτα, δεν εκραγεί… Το ζητούμενο είναι η λύτρωση.

Η ανάγκη ενός παιδιού να βιώνει την αποδοχή του γονέα και να τρέφεται στην αγκαλιά του, θα πάψει να είναι διαχρονική όταν χαθεί το οξυγόνο. Η ζωή είναι αλληλένδετος κρίκος της αγάπης. Ένα απλό παράδειγμα θέτω: Ένα κοινωνικό σύνολο διαρρηγνύεται άμα τη εμφανίσει του ρατσισμού.

– Πώς βίωσες τη συνεργασία σου με το σκηνοθετικό δίδυμο, αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης;

Θα επιχειρήσω να πω αν και στον εγκέφαλό μου λογοκρίνω ήδη την πρώτη πρόταση «Συγκινούμαι τώρα που σκέφτομαι τους συντελεστές και δη τους συναδέλφους μου και θα πρέπει να μιλήσω γι’ αυτούς» γιατί έρχομαι στη θέση του αναγνώστη που δε με γνωρίζει και θα εκνευριστεί με δακρύβρεχτες φράσεις μου! Η αλήθεια (μου) είναι ότι δε δύναμαι να συναναστραφώ με ανθρώπους σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο αν δεν έχω διαύγεια από και προς εκείνους… Αισθάνθηκα, λοιπόν, πως δεν έχω εμπόδια στο να τηρήσω αυτή τη στάση ζωής απέναντι στην Έλενα και την Κατερίνα. Τις ευχαριστώ που άφησαν τον χώρο ως νέα συνεργάτιδα να φέρω και να χτίσω τη Νόη μου και να συσχετιστούν οι δρόμοι μας.  

Πέρα από τη χημεία που διακρίναμε πως υπήρξε από  την αρχή και τη σύμπραξη όλων των ηθοποιών στο θέμα του έργου, ήταν όμορφη η διαπίστωση πως ακόμα και σε σχεδόν αντίξοες συνθήκες (πάντα υπάρχουν, μέσα σε αυτές πορευόμαστε στην τέχνη μας), υπήρχε η αίσθηση της αγκαλιάς και της συνύπαρξης από και προς όλους. 

Για μια ελευθερία ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη. Ας την εκτιμήσουμε! Θα μπορούσα να εκθέσω τα «οικογενειακά» μας για κάθε συντελεστή αλλά θα περιοριστώ σε αυτό και θα κλείσω: Παρότι συναντιόμαστε με τα παιδιά στο καμαρίνι πριν την παράσταση ή και μετά, είναι παρόν το συναίσθημα του αποχωρισμού μετά το πέρας των προβών. Σαν μια μικρή απώλεια. Πιθανολογώ πως ίσως αυτό να σηματοδοτεί σύνδεση. Αν ναι, ευχαριστώ Αλέξανδρε, Δήμητρα, Κατερίνα, Έλενα, Μαριάνθη (Αναφέρομαι στα πρόσωπα των προβών. Οι συντελεστές είναι πάντα παρόντες σε κάθε σκέψη).

Απ’ όταν ξεκίνησα την πορεία μου στο θέατρο, νιώθω πάντα ευγνωμοσύνη για όλες τις δουλειές στις οποίες συμμετέχω. Η επιλογή να είμαι μέρος μιας παράστασης, ο εκάστοτε  ρόλος, η γνωριμία με συναδέλφους, η έρευνα, η τριβή, οι διαφωνίες, τα πολλά δάκρυα και γενικά οι συγκινήσεις είναι τα καλύτερα εφόδια για το βιογραφικό ενός/μιας ηθοποιού. Είναι νωρίς ακόμα, καθώς διανύουμε λιγότερο από ένα μήνα ως παράσταση αλλά είναι αξιοπαρατήρητο το γεγονός ότι  θεατές διαφορετικών γενεών συγκινούνται και συνδέονται ο καθένας με το δικό του τρόπο με αυτό που πραγματεύεται η επί σκηνής «οικογένειά» μου, τη δύναμη της αγάπης όταν απουσιάζει από τη μέρα και τη νύχτα μας.

 

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ