Με μακρά και επιτυχημένη θητεία στο ελληνικό θέατρο η “Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων” συνεχίζει την πολύ δημιουργική της φάση με δύο πολύ σπουδαίες επαναλήψεις (“Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου” και το “Συνέδριο για το Ιράν“), την “Ιεροτελεστία” τη νέα της δουλειά στο Εθνικό Θέατρο από τις αρχές του 2026, αλλά και το «Αυτό το Παιδί» του Jöel Pommerat, σε σκηνοθετική επιμέλεια Χρήστου Θεοδωρίδη και το «WOLVES» μια παράσταση χορού, σε χορογραφία της Ξένιας Θεμελή στο οποίο παίζουν 10 νεαροί ηθοποιοί απόφοιτοι της δραματικής σχολής του Αρμένη και πρώην μαθητές τους.
Ο πολυπράγμων σκηνοθέτης και η πολύ δημιουργική χορογράφος – ηθοποιός μίλησαν στο All4fun για τη γεμάτη τους σεζόν.
Κ: Το πρώτο μου ερώτημα είναι, το πώς τα προλαβαίνετε όλα!
Χ: Πάντα εγώ αναρωτιόμουν πώς μπορεί ένας σκηνοθέτης να κάνει 2 και 3 δουλειές ταυτόχρονα, σε έναν χρόνο. Πού βρίσκουν τη δημιουργία, τη σκέψη, τις ιδέες. Τον χρόνο πες τον βρίσκεις, αλλά πού βρίσκεις την ανάγκη για τρία διαφορετικά πράγματα καινούργια μέσα σε μια χρονιά;
Κ: Και να μη καβαλάει το ένα το άλλο.
Ξ: Ναι, παράλληλα τρέχουν.
Κ: Δηλαδή μη στρέφεις τη προσοχή σου σε ένα 80% και στο άλλο να λες, “δε γαμιέται εντάξει θα το κάνω κι αυτό.”
Χ: Εδώ πρόκειται για δύο επαναλήψεις, μια τρίτη δουλειά, που είναι διπλωματική παιδιών από την Αρμένη – επανάληψη και αυτό – και το καινούργιο είναι η «Ιεροτελεστία». Μόνο, από όλα αυτά μένει το ζήτημα του χρόνου. Γιατί η αλήθεια είναι πως πια ο χρόνος μας είναι πολύ λιγοστός.
Ξ: Δηλαδή πηγαίνουμε με τα τέταρτα και τα μισάωρα από την μία πρόβα στην άλλη. Αλλά οκ. Το κάνουμε μόνο κι μόνο, επειδή είναι πράγματα που έχουν επαναληφθεί, οπότε από άποψη δημιουργικής σκέψης σε σχέση με την δραματουργία, τη σύλληψη, την ιδέα.
Χ: Βέβαια πάντα αλλάζω πράγματα. Στο «Συνέδριο για το ΙΡΑΝ», ας πούμε χρειάζονταν κάποιες αλλαγές γιατί έχει συμβεί το σύμπαν άπαν από πέρυσι.
Κ: Το ΙΡΑΝ είναι και μια παράσταση, η οποία στηρίζεται και στο τώρα. Σωστά;
Χ: Πάρα πολύ. Όπως όλες οι παραστάσεις μας. Αλλά συγκεκριμένα αυτό, όταν είχα συζητήσει με τον Vyrypaev, ο ίδιος έλεγε ότι είναι γραμμένο το 2018, έλεγε να μην ανέβει, δεν χρειάζεται να ανέβει γιατί έχουν συμβεί πάρα πολλά πράγματα από το 2018 μέχρι το 2025. Αλλά ο ίδιος το κάνει αυτό. Επειδή τον απασχολεί πολύ το τώρα και θέλει να έχει σχέση με το τώρα, έλεγε για το ΙΡΑΝ ότι ίσως να μη πρέπει. Αλλά έγινε μια επικαιροποίηση και μια οδήγηση του υλικού σε μια κατεύθυνση που ήθελα εγώ. Γιατί το υλικό αρχικά είχε μια μη κατεύθυνση.
Κ: Ήρθε να το δει;
Χ: Όχι ακόμα αλλά θα έρθει. Και ήδη από πέρσι που σταματήσαμε τον Μάρτιο μέχρι τώρα πράγματα που λέει μέσα, ας πούμε ότι υπήρχε ένα φόβος ότι το Ιράν θα επιτεθεί στο Ισραήλ με πυρηνικά, έχει γίνει το αντίθετο. Όποτε με έναν τρόπο αυτά τα πράγματα έπρεπε ν’ αλλάξουν.
Κ: Άρα τα αναπροσαρμόζεις. Και έχεις την σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα;
Χ: Ναι. Εγώ του είχα πει ότι θα κάνω αλλαγές, προφανώς. Και μου είχε πει εννοείται. Γιατί ούτως ή άλλως, αυτό που πραγματεύεται το έργο είναι πανανθρώπινο και διαχρονικό με έναν τρόπο. Μιλάει πεερισσότερο για το νόημα της ζωής, ο άξονάς του είναι υπαρξιακός. Και λιγότερο επίκαιρος. Παρόλα αυτά βασίζεται στα επίκαιρα, οπότε κάποια από αυτά έπρεπε να είναι όντως επίκαιρα.
Κ: Το κοινό συμμετέχει στην παράσταση;
Ξ: Ναι πολύ. Ειδικά στη δεύτερη εκδοχή. Στο θέατρο Πορεία. Επειδή κάπως ο κόσμος άκουσε τη παράσταση, ήταν πολύ έτοιμος να κάνει ερωτήσεις. Και μάλιστα πολλές από αυτές είχαν πολύ ενδιαφέρον. Η τελευταία παράσταση τότε ήταν τρεις ώρες και…
Κ: Έχετε συναντήσει ανθρώπους που να είναι εντελώς αντίθετοι ιδεολογικά με εσάς στο κοινό; Επειδή στη συγκεκριμένη παράσταση το κοινό συμμετέχει.
Χ: Όχι! Δηλαδή εντελώς αντίθετοι ιδεολογικά όχι. Σκεπτικοί απέναντι στα πράγματα ή με άλλη στόχευση ναι. Αλλά στην ουσία όχι.
Κ: Θα ήθελες να έρθουν και τέτοιοι;
Χ: Ναι αυτό θα έλεγα τώρα. Γενικά η μοίρα του θεάτρου εδώ είναι να μαζεύεις με ένα τρόπο τους φίλους σου ή τους ομοϊδεάτες σου. Σε ακολουθούν αυτοί, έρχονται, συμφωνείτε ένα βράδυ και έπειτα δε συμβαίνει τίποτα μετά.
Κ: Αυτό νομίζω έγινε όταν μάθαμε τα αποτελέσματα των εκλογών των προηγούμενων, που εμείς στις ομάδες στο facebook, λέγαμε αποκλείεται να βγει η ΝΔ, και βγήκε και ξαφνικά νιώσαμε ότι ζούμε σε έναν άλλον κόσμο.
Χ: Αυτές οι “οικογένειες” του facebook είναι μια μικρή κοινότητα, περιορισμένη.
Κ: Οικογένεια αναφέρω κυρίως των καλλιτεχνών στα σόσιαλ..
Χ: Ναι! Γιατί οι καλλιτέχνες πια είναι η τελευταία νησίδα κάποιας λογικής…
Κ: Είναι απίστευτο ότι η Μενδώνη είναι η μόνη υπουργός που δεν έχει μετακινηθεί και επίσης η μόνη που δεν την ξέρει κανένας. Γιατί δεν τους νοιάζει για τον υπουργό πολιτισμού…
Χ: Είναι περισσότερο πάντως μια συμφωνία, όπως βλέπουμε και στο έργο μας. Και παρατήρησα ότι τον κόσμο τον ενδιαφέρει πιο πολύ να πει το δικό του, παρά να ρωτήσει και να προκύψει μια ουσιαστική συζήτηση για να μάθει κάτι περισσότερο. Αυτό επιβεβαιώνει και το νόημα του έργου.
Ξ: Είναι ένα άνοιγμα δηλαδή στον κόσμο. Και ο κόσμος έχει όρεξη να μιλήσει για το δικό του θέμα. Δε ρωτάει ουσιαστικά.
Χ: Βασικά ναι, θέλει κυρίως να πει την άποψή του.
Κ: Εγωιστικό λίγο!
Χ: Μ’ έναν τρόπο λίγο ναι αλλά πάλι σου λέω σε ένα ποσοστό. Βέβαια αυτό επιβεβαιώνει το νόημα του έργου. Γιατί το νόημα του έργου είναι πολλές απόψεις που δεν ακούνε ο ένας τον άλλον. Άνθρωποι που υποστηρίζουν σθεναρά την άποψη τους και δεν ακούνε στιγμή τον άλλον. Οπότε με έναν τρόπο, αφού γίνεται αυτό στο κοινό, επιβεβαιώνεται το ίδιο το νόημα του έργου.
Ξ: Πάντως εμείς στην αρχή δεν ξέραμε, κάναμε τις πρόβες δηλαδή και όταν αυτό άνοιξε στη παράσταση, είδαμε ότι ο κόσμος έχει μεγάλη διάθεση ν’ ακούσει. Αυτό ήταν φοβερό. Γιατί είναι μια παράσταση που βασίζεται κυρίως στον λόγο. Έχει πάρα πολύ κείμενο. Και μάλιστα κομμάτια, που ο κάθε ήρωας μιλάει για πολλή ώρα. Αλλά αυτή την ανάγκη που έχει ο κόσμος ν’ ακούσει και να σκεφτεί, εμένα μου είναι πολύ θετικό.
Χ: Ναι. Εγώ περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή ότι δεν θ’ επικοινωνήσει ιδιαίτερα.
Κ: Υπάρχει περίπτωση να μη μιλήσει κανένας θεατής από το κοινό;
Ξ: Ναι. Έχει προκύψει. Υπάρχουν δύο γραμμένες παρεμβάσεις από δικούς μας καλεσμένους, έτσι ανοίγεται και η αφορμή στο κοινό. Σε κάθε παράσταση καλούμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους κι αυτό ανοίγει και την πιθανότητα έτσι και αλλιώς στον κόσμο να κάνει ερωτήσεις. Στο ΠΛΥΦΑ στην αρχή, στην πρώτη φάση που ήμασταν ήταν πιο δειλές οι ερωτήσεις. Αλλά στο Πορεία μετά άνοιξε πολύ…
Χ: Ναι επειδή ακούστηκε κι αυτό! Οπότε είπε ο κόσμος, «αα ωραία έχω χώρο».
Κ: Την περιμένατε αυτή την επιτυχία της παράστασης;
Χ: Όχι. Δεν το περίμενα καθόλου. Εγώ μέχρι και τελευταία στιγμή πίστευα πως μια παράσταση που έχει αυτή τη συνεδριακή μορφή, ανοίγοντας βέβαια και σε άλλα νοήματα και σε άλλη μορφή. Μια παράσταση στην οποία στην ουσία δε συμβαίνει τίποτα αλλά υπάρχει μια κατάθεση ιδεών και σκέψεων από συγκεκριμένους ανθρώπους για πολύ ώρα προς το κοινό. Ε, δεν περίμενα να έχει ανταπόκριση. Κάπως όμως συνειδητοποίησα πως έχει μεγάλη ανάγκη ο κόσμος ν’ ακούσει. Και αυτό είναι το θετικό.
Ξ: Αυτό που σίγουρα συνέβη ήταν ότι επικοινωνούσε με εμάς το υλικό. Ήταν ένα κριτήριο. Όπως είναι σε όλες τις παραστάσεις μας. Αλλά το αν θα επικοινωνούσε ο κόσμος με αυτό δεν το ξέραμε και μάλιστα ήμασταν και πιο επιφυλακτικοί.
Κ: Με αφορμή αυτό, μήπως σας άνοιξε η όρεξη να γράψετε κάτι αντίστοιχο και εσείς; Να μη βασιστείτε δηλαδή στο έργο κάποιου άλλου αλλά να γράψετε εσείς κάτι δικό σας.
Χ: Κοίταξε αυτό υπάρχει σαν σχέδιο κάποια στιγμή. Με την Ιζαμπέλα το έχουμε συζητήσει λίγο. Η Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου είναι δραματουργός όλων των παραστάσεων μας και στην «Ιεροτελεστία» γράφει τρία κομμάτια από αυτά που θ’ ακουστούν.
Ξ: Και στον «Παρθενώνα», σου είχε γράψει…
Χ: Ναι αλλά δεν έχουμε βασιστεί ποτέ σε ένα δικό μας κείμενο.
ΕΝΟΤΗΤΑ “ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ”
Κ: Πάμε τώρα και στο “Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου”
Ξ: Είναι ουσιαστικά η παραγωγή της «Ορχήστρας» πριν από το «Συνέδριο για το ΙΡΑΝ».
Κ: Και μια παράσταση, που σου χάρισε το 2023 και βραβείο σκηνοθεσίας στα 9α Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4fun. Την περιμένατε αυτήν την επιτυχία;
Χ: Κοίταξε για αυτό ήμουν λίγο πιο σίγουρος με έναν τρόπο πώς θα πάει.
Ξ: Γενικά δεν έχουμε ποτέ στο μυαλό μας να κάνουμε κάποια επιτυχία. Μας αφορά το κείμενο αρχικά. Και είναι επιλογή του Χρήστου…
Χ: Αυτή είναι η δυσκολία μου πάντα. Δεν βρίσκω κείμενα που να μου μιλάνε εύκολα. Οπότε αν βρω κάτι λέω «αυτό πρέπει να γίνει τώρα»… Και πάμε έτσι.
Κ: Γενικά βλέπω δεν πάτε στους συγγραφείς τους παλαιότερους.
Χ: Έχουμε πάει. Έχουμε κάνει δύο έργα Σαιξπηρ, Μάρλοου, «Την Σφαγή των Παρισίων» Λ. Αναγνωστάκη…
Κ: Τα τελευταία χρόνια όμως;
Χ: Τα τελευταία χρόνια όχι.
Ξ: Από την Λούλα Αναγνωστάκη και μετά όχι.
Χ: Συνειδητοποίησα ότι κάθε καιρός θέλει τους συγγραφείς του. Θέλει τους ανθρώπους του. Είναι πολύ σωστό να βλέπεις κλασικά έργα και να τα βλέπεις με μια καινούργια οπτική αλλά είναι πολύ διαφορετικό να ακούσεις πράγματα που τα έχεις ζήσει κι εσύ ο ίδιος. Και στον «Πατέρα» και στο «Ιράν», ακούς για ημερομηνίες και για πράγματα που ήσουν εκεί. Σε οποιαδήποτε ηλικία ήσουν εκεί. Είναι πολύ διαφορετικό. Γιατί αναγκαστικά η εποχή έχει τα χαρακτηριστικά της, δεν γίνεται.
Κ: Ούτως ή άλλως τα περισσότερα πράγματα πανανθρώπινα είναι.
Χ: Ναι εννοείται. Και φυσικά στον Σαίξπηρ θα βρεις τις ιδέες που υπάρχουν και σήμερα. Και προφανώς στην αρχαία τραγωδία θα βρεις πράγματα που ακόμα σε απασχολούνε για αυτό είναι και μεγάλα έργα και αντέχουν στον χρόνο.
Κ: Κυκλοφορεί και η φήμη τα έργα του Σαίξπηρ, ήταν διασκευές από άλλα έργα.
Χ: Όχι από άλλα έργα απλά ήταν μύθοι, που ήταν υπαρκτοί. Και υπήρχε και μια σειρά ολόκληρη ιστορικών έργων, που βασίζονται στα ιστορικά γεγονότα.
Κ: Να γίνω και λίγο troll: Δεν μπερδεύεστε με τις μέρες, πού θα πάτε αύριο, σε ποια ώρα κλπ.
Χ: Όχι εντάξει. Αλλά η αλήθεια είναι πως το προηγούμενο βράδυ πάντα κοιτάω, ξανακοιτάω..
Ξ: Και εγώ κάθε μέρα κοιτάω και το επιβεβαιώνουμε και μεταξύ μας.
Χ: Δεν είναι στόχος μας σίγουρα να είναι πολλά ταυτόχρονα τα εργα πάντως.
Ξ: Για πολύ καιρό η ΟΡΧΗΣΤΡΑ έκανε ανά δυο χρόνια καινούργια παράσταση. Γιατί κάναμε επανάληψη. Και μας άρεσε πολύ αυτό το πράγμα, της επανάληψης. Οπότε είναι και για εμάς καινούργιο να έχουμε πολλές φωνές μαζί στη πόλη το ίδιο χρονικό διάστημα.
Κ: Πόσο διαφορετικό ήταν το ανέβασμα για το “Συνέδριο για το Ιράν” στο ΠΛΥΦΑ σε σχέση με το Πορεία;
Χ: Κοίταξε, εγώ το ΠΛΥΦΑ κάπως το αγαπάω, μ’ αρέσει πολύ σαν χώρος. Μου ανοίγει το μυαλό.
Ξ: Και έχουμε κάνει πολλές παραγωγές εκεί. Είχαμε τον «Αντόνιο» εκεί, μετά συνεχίσαμε με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» και μετά με το «Ιράν». Είναι πολύ οκ η συνεργασία μας με τον χώρο.
Κ: Νομίζω έχει διαμορφώσει και ένα κοινό…
Χ: Το ΠΛΥΦΑ ναι πια ναι.
Ξ: Ανεβαίνουν πολλές παραστάσεις εκεί. Και χορού και θεάτρου. Είμαστε στη μεγάλη σκηνή με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» και το «Συνέδριο για το Ιράν» και στη μικρή με το «Αυτό το παιδί».
Χ: Σαν ένα μικρό φεστιβαλάκι!
ΕΝΟΤΗΤΑ «WOLVES/ Αυτό το παιδί»
Ξ: Και θα παίζονται παράλληλα.. Ίδια ώρα. Το «WOLVES/ Αυτό το παιδί» δεν είναι δικιά μας παραγωγή. Με την παραγωγή των παιδιών είμαστε εκεί. Δεν είναι παραγωγή της «ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ» αυτό. Είναι σε σκηνοθεσία του Χρήστου και δικές μου χορογραφίες. Κι επειδή είμαστε κ οι δυο στη δραματική σχολή του Αρμένη και συνεργαζόμαστε έτσι και αλλιώς.
Χ: Ουσιαστικά ήταν η διπλωματική τους και αποφάσισαν να την ανοίξουν κάπως.
Κ: Και παίζουν όλα τα παιδιά;
Χ: Ναι ναι όλα.
Ξ: Δέκα άτομα.
Χ: Μας αρεσει πολύ αυτό. Μας δίνουν αυτό το μικρό παραθυράκι να το ανοίξουμε εμείς να το κάνουμε πόρτα. Δηλαδή εμείς θα συστηθούμε και δεν θα περιμένουμε να μας ανακαλύψετε. Κι αυτό είναι πολύ ωραίο.
Ξ: Είναι πολύ ωραίο. Από τα παιδιά ξεκίνησε. Εμείς δεν τους πιέσαμε καθόλου.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ
Κ: Πάμε τώρα στην «Ιεροτελεστία» που είναι το παντελώς καινούριο έργο σας και θα παρουσιαστεί από τον Ιανουάριο στο Εθνικό Θέατρο.
Χ: Ναι. Εντελώς νέο έργο. Αυτή είναι και η βασική μας δουλειά, η καινούργια.
Κ: Περί τίνος πρόκειται;
Χ: Κοίτα, επειδή ψάχναμε με την Αργυρώ Χιώτη ένα κείμενο που να με απασχολεί. Γιατί αυτό είναι θέμα τεράστιο. Αν δεν έβρισκα δεν θα το έκανα. Και κάπως μου πρότεινε τον Γκιγιώμ Πουά, που είναι ένας Γάλλος σύγχρονος συγγραφέας, νέος. Και κάπως διάβασα δυο πράγματα δικά του και μου άρεσε πολύ αυτό η «Ιεροτελεστία» και αποφασίσαμε με την Αργυρώ να πάμε προς τα εκεί. Το οποίο είναι ένα κείμενο που έχει γραφτεί το 2020 κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Ο Πουά και έκανε τηλεφωνικές συνεντεύξεις 300 ανθρώπων σαν δείγμα. Είχε πάρει νομίζω κάποια που ήταν σε ένα πρόγραμμα κάτι τέτοιο. Και έκανε συνεντεύξεις, αναζητώντας το τραύμα των ανθρώπων, με αφορμή την πανδημία.
Και κάπου συνειδητοποίησε ότι όλοι μιλούσαν για έναν θάνατο και αποφάσισε να προσανατολίσει την αναζήτηση του στον θάνατο. Στην ιδέα του θανάτου. Και κατέληξε με εννιά κείμενα. Από τα κείμενα αυτά τα τέσσερα έχουν ουσιαστική έμπνευση από τις ιστορίες που άκουσε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες δικές του ή που έχει ακούσει.
Είναι εννιά κείμενα, τα οποία στην ουσία λέγονται από εννιά διαφορετικούς ανθρώπους με απεύθυνση στον κόσμο και όλα αφηγούνται την ιστορία ενός θανάτου. Ενός θανάτου ενός ανθρώπου που αγαπήσανε, ενός ανθρώπου που μισούσανε, ενός ανθρώπου γνωστού, που ακούσανε μια ιστορία. Όλα αφηγούνται την ιδέα ενος θανάτου. Και πώς επιζείς μετά από αυτό.
Είναι εννιά κείμενα στην σειρά. Δεν υπάρχει καμία συνθήκη στο έργο. Δεν έχουν καμία σχέση οι ιστορίες η μία με την άλλην. Μόνο η τελευταία κάπως με έναν τρόπο τις ενώνει. Και αυτό που αποφάσισα είναι ότι θα πάμε με αυτό και ότι πρέπει να γραφτούν τρεις ιστορίες από την δραματουργό μας, την Ιζαμπέλα, με υλικό και έμπνευση από κάποιες συνεντεύξεις. Αντλούμε σ’ αυτές τις ιστορίες υλικό από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Άρα ουσιαστικά είναι 11 ιστορίες.
Δεν ξέρω τι μορφή τελική θα πάρει. Ξέρω όμως ότι ακόμη και με το «ΙΡΑΝ» βρίσκω μια σύνδεση σχετικά με τα κείμενα που λέγονται προς το κοινό. Κάπως έχω συνειδητοποιησει ότι η φάση που έχει μπει η δουλειά τώρα με πρωτεύον την ακραία αντίθεση πραγμάτων. Αν πούμε ότι η «Ορχήστρα» ασχολείται με τη μουσική, το κείμενο, τον λόγο δηλαδή και τη κίνηση. Αυτά τα τρία στοιχεία κυριαρχούν πάντα στις δουλειές μας. Στο «Ιράν» ας πούμε πρωτεύουν ρόλο έχει ο λόγος, εδώ ας πούμε νομίζω ότι έχει η μουσική. Η μουσική θα είναι και live, αλλά και ηχογραφημένη.
Ξ: Θα έχουμε δύο μουσικούς επι σκηνής στη Νέα Σκηνή στο Εθνικό. Από 28 Ιανουαρίου Τετάρτη με Κυριακή. Μέχρι μέσα Μαρτίου. Τη μετάφραση έκανε η Δήμητρα Κονδυλάκη. «Ιεροτελεστία», στα γαλλικά λέγεται “Un Sacre”.
Χ: Κατά κάποιον τρόπο κάτι ιερό.
Κ: Ο καθένας λέει την ιστορία κάποιου δηλαδή για έναν θάνατο.
Χ: Ακριβώς. Που τον τραυμάτισε.
Ξ: Η θεματική είναι ο θάνατος.
Χ: Ναι. Δεν είναι ακριβώς ότι περιγράφει τον θάνατο, αλλά τι του άφησε η απώλεια. Πώς ζεις δηλαδή με τον θάνατο. Όλοι αυτοί οι Γάλλοι, έχω παρατηρήσει ότι έχουν ένα κοινό. Λένε πολύ σημαντικά πράγματα με απλά λόγια. Που είναι εξαιρετικά σημαντικό αυτό. Αυτό μ’ αρέσει εμένα πολύ. Και αυτό με συγκίνησε κατευθείαν σ’ αυτό το κείμενο. Επικοινώνησα αμέσως με το υλικό. Και είπα κατευθείαν ναι.
Κ: Ήταν το πρώτο που έψαξες από τον συγκεκριμένο;
Χ: Όχι. Διάβασα πολλά. Αλλά κατέληξα εκεί.
Ξ: Σκέφτομαι ότι έχει πολύ ενδιαφέρον. Γιατί μιλήσαμε στο zoom με τον Πουά, ήμουν κι εγώ παρούσα. Και ήταν πάρα πολύ απλός και είπε ότι απλά ήθελε ν’ ακούσει ιστορίες από ανθρώπους. Δεν τους είπε δηλαδή μιλήστε για έναν άνθρωπο που έχετε χάσει ή για τον θάνατο. Αλλά προέκυψε το κοινό θέμα.
Χ: Συνειδητοποίησε ότι ιστορία του τραύματος του κάθε ανθρώπου σχετίζεται με τον θάνατο. Και πήγε προς τα εκεί. Δηλαδή κατεύθυνε όλο το υλικό προς τα εκεί.
Κ: Θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο δηλαδή.
Χ: Ναι. Απλά αν σκεφτείς εκείνη την εποχή ο θάνατος ήταν παρών συνέχεια. Και θα έπρεπε να ήταν και συνέχεια για να συνειδητοποιούμε πως θα ζούμε. Αλλά κάπως τότε ήταν, το «αν δεν κανεις αυτό, μπορεί να πας εκεί..». Ήταν πολύ έντονο.
Κ: Σας ενδιαφέρει πάντως στο θέατρο το αυτό που ζούμε στο τώρα στην κοινωνία.
Χ: Θεωρώ ότι το πρώτο πράγμα που κάνει η τέχνη είναι να βρει κάτι που δεν πάει προς τα εκεί που θέλει και να τ’ αλλάξει. Η τέχνη πραγματική αυτό κάνει. Δεν είναι ούτε διακοσμητική…
Ξ: Ούτε αποσμητικό χώρου!
Χ: Η ουσιαστική τέχνη κάτι προσπαθεί να αλλάξει από αυτό το πράγμα, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Και δεν γίνεται παρά να είναι πολιτική. Το θέατρο κατά βάση είναι πολιτικό. Από τη δομή του. Και μόνο που είμαστε άνθρωποι, ηθοποιοί, συντελεστές και κοινό σε μία αίθουσα και μοιραζόμαστε ιδέες. Και «κάνουν κυματάκι» αυτές οι ιδέες.
Ε, είναι από τα τελευταία μέρη στον κόσμο που συμβαίνει αυτό. Δηλαδή αν σκεφτείς ότι όλοι έχουμε συγκεντρωθεί μπροστά σε μία οθόνη, σ’ ένα κινητό συνέχεια και είμαστε όλο και πιο μόνοι μας, με τη λογική του be yourself, κάνε αυτό που εσυ πιστεύεις και είσαι μοναδικός. Στο τέλος δε θα είσαι μοναδικός, θα είσαι μοναχικός και μόνος. Το θέατρο είναι από τις τελευταίες νησίδες ουσιαστικής επικοινωνίας. Μόνο πολιτικό μπορεί να είναι αυτό.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΝΕΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Κ: Ως καθηγητές – η σύνδεση με τους νέους ηθοποιούς υπάρχει;
Χ: Κοίταξε, μετά τη πανδημία υπάρχει μια αύξηση των ανθρώπων που μπαίνουν στις σχολές γιατί κάπως έχουν συνειδητοποιήσει ότι “αφού δεν θα βγάλω λεφτά πουθενά, ας κάνω τουλάχιστον αυτό που γουστάρω”. Οπότε κάπως μπαίνουν σ’ αυτό το πράγμα με μεγάλη επιθυμία.
Εγώ προσπαθώ να τους φέρω σε μια πολύ συγκεκριμένη επικοινωνία με το τι συμβαίνει έξω και να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που κάνουν έχει μεγάλη ευθύνη τους. Και δεν πρέπει απλά να μπούνε στο θέατρο για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχει αυτή η λογική σε κάποιους… «Α! Εγώ θα γίνω σταρ», αλλά η αλήθεια είναι ότι γίνεται όλο και λιγότερη. Δεν είναι όπως ήταν παλαιότερα.
Ξ: Και μέσα στη Σχολή προσπαθούμε να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι αυτοί είναι το μέλλον. Δεν είναι ότι θα μπουν σ’ ένα παρελθόν. Ότι αυτοί αν είναι όντως άτομα συνειδητοποιημένα με όρεξη και φαντασία και οτιδήποτε χρειάζεται ένας νέος ηθοποιός, όντως αυτοί είναι το μέλλον και θ’ αναγεννήσουν κάτι!
Χ: Εγώ δεν πιστεύω σε αυτή τη λογική των σχολών. Που σου λέει ότι αφού συμβαίνει αυτό το πράγμα έξω θα στο κάνω τώρα.
Ξ: Άρα γίνε και συ έτσι.
Χ: Θα στο κάνω τώρα για να το αντέξεις μετά, όχι! Δηλαδή υπάρχει αυτή η λογική του θα σε σκληραγωγήσω γιατί έξω γίνεται χαμός. Όχι, βγες έξω κι άλλαξ’τα. Δηλαδή άλλαξ’το.
Ξ: Για να ανεχτείς πράγματα ενώ δεν πρέπει να είναι έτσι.
Χ: Ούτε να ανέχεσαι ούτε τίποτα, άλλαξ’ το γρήγορα.
Κ: Πολύ ωραίο αυτό, άλλαξε το!
Χ: Ναι!
Κ: Μην το αναπαράγεις!
Ξ: Ε, ναι αυτό.
Χ: Αυτό, μην το αναπαράγεις, γιατί άμα δεν τα αλλάξετε εσείς ποιος θα τα αλλάξει; Δηλαδή αν δεν τα αλλάξετε εσείς που βγήκατε τώρα από την σχολή ποιος;
Κ: Νομίζω βέβαια αυτό άλλαξε προς το θετικό μετά την πανδημία.
Ξ: Ξέρεις τι; Συμφωνώ, απλά εγώ βλέπει πάλι παιδιά φοβισμένα πολύ, δηλαδή θέλει συνέχεια να τους ενδυναμώνουμε και να τους βοηθαμε με την καλή έννοια, όχι να τους σκληραγωγούμε.
Κ: Εντάξει αυτό έχει να κάνει με πολλούς δασκάλους της λογικής, “αφού εμείς τα μάθαμε έτσι, πρέπει να τα διδάξουμε έτσι“.
Χ: Ναι βέβαια.
Ξ: Αλλά είναι λάθος αυτό. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιοι καθηγητές. Και είναι πάρα πολύ λάθος γιατί έτσι κιόλας τους βγάζεις την επιθυμία να μπούνε σε κάτι τέτοιο. Κι αν βγάλεις φοβισμένα παιδιά μετά πως θα γίνει η αλλαγή; Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό; Δηλαδή στη σχολή που πρέπει ν’ αναπτύσσονται θα βγαίνουν παιδιά φοβισμένα; Όχι.
Χ: Δεν πρέπει να μπουν σε κάτι που νομίζουν ότι έχει δημιουργηθεί. Πρέπει να μπουν και να δημιουργήσουν.
Κ: Απ’ την άλλη βέβαια λέει ο άλλος ότι ωραία μας τα λες και πάμε εμείς στο χ, ψ σκηνοθέτη και μας φέρεται έτσι, τι κάνουμε εμείς;
Χ: Φεύγω!
Ξ: Φεύγω, αυτό τους λέμε, ή κάνω την δική μου πρόταση.
Χ: Φεύγω.
Κ: Ακριβώς αυτή είναι η μια λογική, η άλλη λογική λέει ότι εγώ ως σπουδαστής κλπ. θαυμάζω τη Ξένια ας πούμε, δουλεύω με τη Ξένια οπότε ό,τι και να μου κάνει η Ξένια εγώ θα είμαι μέσα σ‘ αυτό.
Ξ: Ε όχι δεν πρέπει να ναι έτσι όμως.
Κ: Σίγουρα δεν πρέπει να είναι έτσι σε καμία περίπτωση.
Ξ: Τουλάχιστον εμείς πραγματικά το προσπαθούμε πάρα πολύ αυτό.
Χ: Προφανώς δεν είναι εύκολο το να φύγεις έτσι; Γιατί προφανώς βγαίνουν τα παιδιά και θέλουν να δουλέψουν. Σίγουρα δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος.
Κ: Ναι και κάποιους μάλιστα σκηνοθέτες είναι δύσκολο να τους απομυθοποιήσεις.
Ξ: Σίγουρα απλά πάντα είναι και αυτό μέσα το παιχνίδι, δηλαδή κι αυτοί σε επιλέγουν αλλά και αυτοί πρέπει να επιλέγουν εσένα, δηλαδή δεν πάει από την μία μεριά μόνο. Κι έτσι πρέπει να ναι.
Κ: Εντάξει, είναι αυτό που είπαμε όμως ότι με τόσα πολλά άτομα, μπορεί ο άλλος να κάνει υποχώρηση γιατί ξέρει ότι αν ας πούμε πει δέκα όχι θα μείνει μετά χωρίς δουλειά.
Ξ: Ναι υπάρχει λίγο το ουδείς αναντικατάστατος.
Κ: Υπάρχει αυτός ο φόβος, είναι φοβισμένος ο άλλος μετά.
Ξ: Ναι εννοείται.
Χ: Εγώ αυτό το καταλαβαίνω πάρα πολύ αυτό. Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου, ας πούμε, γιατί εγώ από τα 19 μου, δουλεύω dj σε μαγαζί ακόμα. Έχω κρατήσει μία Παρασκευή και παίζω μουσική. Θέλω να πω γιατί μου αρέσει και γιατί μέχρι ένα διάστημα ήταν το μόνο μου σίγουρο έσοδο. Δηλαδή εγώ δούλευα έξτρα.
Κ: Το διασκεδάζεις κιόλας για να το κάνεις ακόμα. Ξεφεύγεις λίγο!
Χ: Ναι προφανώς, μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική. Σκέφτομαι τη μουσική συνέχεια οπότε ήταν μοιραίο να πάω και προς τα κει ας πούμε, να μοιραστώ την μουσική μου με τους υπόλοιπους, με τον κόσμο. Αλλά θέλω να πω ότι δούλευα γιατί ακριβώς είχα μες το μυαλό μου ότι θα κάνω τα πράγματα όπως θέλω να τα κάνω. Δηλαδή προφανώς θα χρειαστεί να δουλέψουν τα παιδιά σε άλλες δουλειές για να μπορέσουν να βιοποριστούν.
Κ: Και που μπορεί να μην τους αρέσουν.
Ξ: Ναι, αλλά υπάρχει επιλογή πάντα να κάνεις τα πράγματα έτσι όπως θες. Βέβαια με κόστος έτσι; Δηλαδή πολλά πράγματα έχουν το κόστος της επιλογής.
Κ: Εδώ όμως δίνουν τουλάχιστον 10.000 ευρώ για να βγάλουν μία δραματική σχολή.
Χ: Ναι, ακριβώς ναι!
Ξ: Και αυτό ακριβώς τους λέμε κι εμείς, δηλαδή και πληρώνετε και πρέπει να αποφασίσετε ότι αυτό το πράγμα εσείς το ζείτε. Αλλά κι εσείς μας ζείτε δηλαδή δεν είναι μόνο τα παιδιά. Δεν παίρνουν μόνο από μας. Κι εμείς παίρνουμε από τα παιδιά. Είναι κάτι που πρέπει όσοι διδάσκουμε να το έχουμε στην συνείδησή μας πολύ.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ
Κ: Και μιας και το λέγαμε πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη για την ακρόαση σας στο Εθνικό. 1800 βιογραφικά πήρατε για την “Ιεροτελεστία”.
Ξ: Ναι! Για την ακρίβεια 1890!
Κ: Τα είδατε όλα;
Χ&Ξ: Ναι τα είδαμε όλα!
Ξ: Και έξι φορές το καθένα…
Κ: Πες μου πόσο περίπου σου παίρνει να δεις ένα βιογραφικό;
Ξ: Εμάς; Πάρα πολύ!
Χ: Κοίταξε εμάς μας πήρε πολύ η αλήθεια είναι δηλαδή κοιμόμασταν 4 η ώρα.
Ξ: Γιατί κοιτούσε ο Χρήστος, κοιτούσα εγώ, το συζητούσαμε, το ξανασυζητούσαμε και μετά το ξανασυζητήσαμε. Ήταν ένας εφιάλτης! (σ.α. γέλια).
Χ: Ηταν ένας εφιάλτης όντως, κοιμόμασταν στις 4 το πρωί. Κοιμόμουν και έβλεπα μπροστά μου μόνο φωτογραφίες ήταν αδιανόητο (σ.σ γέλια).
Ξ: Ηταν φοβερό, τιμή μας δηλαδή που όλα αυτά τα παιδιά μας έστειλαν. Αλλά και ηθοποιοί έμπειροι!
Χ: Ήταν και η ηλικιακή γκάμα μεγάλη που είχαμε βάλει.
Κ: Και είδατε 400 άτομα;
Χ: 450.
Ξ&Χ: Έναν – έναν!
Κ: Που σημαίνει δηλαδή η διαδικασία πρέπει να κράτησε πόσο; Δύο μήνες, έναν μήνα;
Ξ: Όχι όχι.
Χ: Κράτησε 17 μέρες στην ουσία.
Κ: Εννοώ για να δείτε και τα βιογραφικά.
Χ: Α ναι, ε βέβαια. Έτσι έναν μήνα, σχεδόν έναν μήνα. 1,5 μη σου πω τελικά.
Κ: Αυτό γιατί άμα δεις, γιατί υπάρχει κόσμος που λέει μας κόψανε, μας κάνανε και λέω ναι οκ αλλά 1 λεπτό να δεις κάθε βιογραφικό π.χ. σ’ αυτήν την περίπτωση είναι 1900 λεπτά!
Ξ: Ναι παραπάνω μας πήρε. Πραγματικά μας πήρε πολύ. Και ήταν φουλ διαφανής η διαδικασία.
Χ: Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μας.
Ξ: Προς τιμήν πραγματικά και του γραφείου σκηνής!
Χ: Και από την Αργυρώ. Δε μου είπαν απολύτως τίποτα, ακούσανε ότι τους είπα ότι ήθελα να δω 450 άτομα και με κοιτούσαν λίγο περίεργα! Σαν τρελό γιατί συνήθως βλέπουν λιγότερο κόσμο.
Ξ: Από άποψη χρονοδιαγράμματος είναι πολύ δύσκολο αυτό που ζητήσαμε αλλά και μας βοήθησαν παρά πολύ σωστά και πραγματικά είδαμε τόσα άτομα από κοντά.
Κ: Αυτό είναι μια αλλαγή!
Χ: Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Κ: Καλά μπορεί να γίνει και αλλιώς.
Χ: Ναι προφανώς.
Ξ: Και γι αυτό τον λόγο κιόλας αυτό που λέγαμε και πριν δηλαδή ας πούμε διαλέξαμε τελικά επτά άτομα, διαλέξαμε πολύ κόσμο και από πολύ διαφορετικές σχολές. Δεν ήταν ζητούμενο αλλά όντως έγινε.
Χ: Για μας ήταν ζητούμενο να δούμε από όλες τις σχολές. Το είχαμε στο μυαλό μας. Θέλαμε να μην αποκλείσουμε άτομα λόγω σχολών.
Ξ: Και μάλιστα είδαμε πολλά νέα παιδιά που δεν τα βλέπεις ας πούμε, δεν μπορείς να τα δεις αν δεν έχουν παίξει αλλά δώσαμε κι εκεί σημασία.
Κ: Μα και να έχουν παίξει πάλι πόσα να έχεις δει; Δεν μπορείς να τα έχεις δεις τα πιο πολλά.
Ξ: Με την έννοια ότι πολλά παιδιά βγήκανε πέρσι ή φέτος.
Κ: Μα είναι τόσες πολλές οι παραστάσεις.
Χ: Ναι. Και κοίταξε η αλήθεια είναι οι πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ήταν από νέους ανθρώπους!
Ξ: Ναι η αλήθεια είναι.
Χ: Το οποίο αυτό είναι φοβερά ελπιδοφόρο!
Ξ: Επικοινωνούσαν τουλάχιστον με τον τρόπο τον δικό μας. Και με τα πράγματα που εμείς θελουμε να πούμε και ν’ ασχοληθούμε.
Κ: Ούτως η άλλως έβλεπαν και τις δουλειές σας ας πούμε η όχι;
Χ/Ξ: Ε, τώρα δεν ξέρουμε απόλυτα.
Χ: Δηλαδή δεν ρωτούσαμε αλλά…
Ξ: Ελπίζουμε ξέρω γω (σ.σ γέλια). Στο Αντόνιο και στο Ιράν που επίσης είχαμε κάνει ακρόαση ήταν περισσότερο παιδιά που καταλαβαίναμε, ηθοποιοί που έχουν μια επαφή με την ομάδα μας και έχουν δει παραστάσεις μας. Τώρα στο πλαίσιο του Εθνικού, φανταζόμασταν κιόλας με τον Χρήστο ότι ήρθαν για το Εθνικό. Λογικό ειναι, να μας προσεγγίσουν και παιδιά που δεν έχουν δει τις δουλειές μας.
Χ: Είναι ίσως και η πρώτη φορά που το Εθνικό ανοίγει μ’ αυτόν τον τρόπο τη διαδικασία.
Κ: Ναι βέβαια υπάρχει επίσης και αρκετός κόσμος που έχει βαρεθεί και κουραστεί να στέλνει στο Εθνικό. Το λένε και το γράφουν πολλοί ότι έχουν στείλει 10-15 φορές και έχω πάρουν μόνο όχι και επομένως δεν ξαναστέλνουν.
Χ: Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό γιατί κάθε φορά αυτός που κάνει την ακρόαση είναι διαφορετικός άνθρωπος. Οπόοτε δεν είναι ότι στέλνεις στο Εθνικό. Είναι ότι στέλνεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο που το χειρίζεται κάθε φορά.
Κ: Ναι έχεις δίκιο σε αυτό που λες, απλά ξέρεις όταν ο άλλος έχει κουραστεί από τις πολλές φορές το ταυτίζει. Αυτό όμως που είπες πριν. είναι ωραίο και μου αρέσει. Ότι πάμε δηλαδή να το αλλάξουμε!
Χ: Προφανώς και εννοείται!
Κ: Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει αλλά πάμε να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε να μην το διαιωνίζουμε το παράπονο και την γκρίνια.
Ξ: Και επίσης είναι παρά πολύ ωραία διαδικασία γιατί βλέπεις πραγματικά ένα μεγάλο δείγμα του τι υπάρχει.
Κ: Και επίσης αν το κανείς έτσι όπως το κάνατε μετά το δύσκολο είναι ποιον θα απορρίψεις γιατί και πως…
Ξ: Καλά κι αυτό ναι.
Χ: Ναι αυτό ήταν πολύ δύσκολο αλλά όπως μου συνέβη στο Ιράν μου συνέβη και εδώ, το υλικό, το πως τελικά σκέφτομαι την παράσταση δημιουργήθηκε σαν πρότυπο στην ακρόαση. Δηλαδή σε σχέση με το πως το έφτιαξα εγώ. Το τι κείμενο τους έδωσα, στο πως το φτιάξαμε σε σχέση με την λογική, στο πως το φτιάξαμε αυτό το 20λεπτο που τους βλέπαμε. Μετά συνειδητοποίησα ότι, “α, ναι αυτό έτσι πάει, έτσι πάει τελικά”.
Ξ: Δηλαδή είναι φουλ γενική διαδικασία.
Χ: Ισχύει. Ένα πρώτο υλικό της παράστασης το πήρα μέσα στο μυαλό μου από τις ακροάσεις.
Ξ: Και στον Αντόνιο συνέβη αυτό, όλες οι ακροάσεις δηλαδή μας πηγαίνουν εκεί.
Χ: Ναι και στον Αντόνιο, στο Ιράν (κυρίως) και εδώ μου είναι πολύ καθαρός ο τρόπος. Δηλαδή η δεύτερη φάση που έγινε τώρα εδώ ήτανε πολύ κοντά σε ολόκληρη την παράσταση.
Κ: Στην δεύτερη πόσο άτομα ήτανε;
Χ: 80
Ξ: 80 ή 100;
Χ: 80
Ξ: Και εκεί πια τους είδαμε σε γκρουπ γιατί αυτό θέλαμε.
Χ: Ναι, δηλαδή να δούμε την επικοινωνία με τους συμπαίκτες τους και με μας.
Ξ: Στην πρώτη φάση δηλαδη ένας ένας, ένα μισάωρο ουσιαστικά ο καθένας και στην δεύτερη φάση ήταν ένα τρίωρο.
Χ: Ένα τρίωρο το κάθε γκρουπ.
Κ: Τελικά όντως η διαδικασία όλη πάει σχεδόν δύο μήνες!
Χ: Ναι!
Ξ: Και μέχρι να διαλέξουμε, να γίνει η επιλογή.
Χ: Ναι ουσιαστικά πήγε πολύ.
Ξ: Αλλά ακριβώς επειδή παίρνει τόσο χρόνο, για μας είναι φούλ δημιουργικό, από αυτή την άποψη γιατί όντως προχωράει την σκέψη και σε σχέση με το έργο.
Χ: Βλέπεις καινούριους ανθρώπους, καινούριες σκέψεις.
Κ: Άλλωστε δε βαλτώνεις κιόλας αν δουλεύεις με τους ίδιους ανθρώπους συνέχεια και συνέχεια;
Χ: Α προφανώς, ανανεώνεις τα πάντα. Αναθεωρείς.
Κ: Γι αυτό και εγώ είμαι κατα των μακροχρόνιων σχέσεων (σ.σ. γέλια). Σε βαλτώνουν οι σχέσεις, δεν σε εξελίσσουν.
Χ: Γενικά δεν υπάρχουνε για μένα (γελάει).
Ξ: Αναλόγως μωρέ, πως είσαι εσύ ως άνθρωπος.
Κ: Παλιά ήμουν πολύ ρομαντικός, τώρα είμαι της άποψης ότι μια μακροχρόνια σχέση σε πάει πίσω γιατί κολλάς με συγκεκριμένους ανθρώπους. Θα πας εκεί, πρέπει να συναντήσεις εκείνους – που δε θες κιόλας -, αυτά τα πρέπει των σχέσεων.
Χ: Η μακροχρόνια σχέση γενικά και ο παντοτινός έρωτας και η παντοτινή αγάπη είναι χολυγουντιανό κατασκεύασμα ας ξεκινήσουμε ξεκινήσουμε από κει. Θεωρώ ότι δεν είναι στην ανθρώπινη φύση να μπορείς να είσαι πάρα πολύ καιρό μ’ έναν άνθρωπο. Εγώ προσωπικά.
Κ: Εντάξει εμείς Χρήστο είμαστε και δίδυμοι βέβαια!
Χ: Ναι πιθανόν, μπορεί να οφείλεται καθαρά σε αυτό το τόσο στιβαρό στοιχείο του ζωδίου μας (σ.σ γέλια)
Κ: Από ποιες ηλικίες ήρθαν στην ακρόαση;
Ξ: Από 20-75.
Χ: Ήρθανε όλες αυτές οι ηλικίες. Οι περισσότεροι όμως ήταν νέος κόσμος.
Ξ: Ναι αλλά είχαμε και μεγάλους ανθρώπους. Αρκετούς!
Κ: Αυτό είναι και λίγο δύσκολο, το να δεις μεγάλους ανθρώπους που θα περάσουν από ακρόαση και μετά να τους απορρίψεις.
Ξ: Ναι αλλά ήρθαν. Τους σεβαστήκαμε πραγματικά πολύ. Και χάρηκα, μάλιστα άνθρωποι που έχουν καριέρα δηλαδή πέρασαν άνθρωποι από μας γιατί ζητήσαμε να τους δούμε.
Κ: Ναι οι οποίοι δεν ήρθανε να λένε “είμαι ο τάδε και πρέπει να με γνωρίζεις γιατί ήμουν τότε εκεί” κλπ.
Χ: Όχι καθόλου!
Ξ: Καθόλου, ίσα ίσα!
Κ: Σωστοί, γιατί είναι θέμα και το πως θα μπει ο άλλος μέσα και τι θα πει. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό με τις ακροάσεις γιατί είναι απαραίτητο.
Ξ: Ναι σίγουρα είναι απαραίτητο, γιατί και τα παιδιά που ήρθανε δηλαδή καταλάβαμε ότι…
Κ: Το χάρηκαν!
Ξ: Ναι πολύ!
Κ: Να και μένα, κάποια παιδιά που ήρθανε μου είπανε ότι χάρηκαν τη διαδικασία.
Ξ: Καταλαβαίνεις ότι είσαι μέσα στο παιχνίδι, αυτό είναι πολύ βασικό ότι δεν το κάνει το παιχνίδι κάποιος άλλος. Δεν είναι στημένο.
Κ: Και αυτό το ένας ένας είναι πολύ σημαντικό για μένα. Το να δεις τον άλλον μεμονωμένα σημαίνει πως τον υπολογίζεις.
Ξ: Είναι στην πρώτη φάση δεν γίνεται αλλιώς.
Κ: Οχι, υπάρχουν και άλλα παραδείγματα που τους ξεπετούν τους ηθοποιούς.
Χ: Είναι ανάλογα το πως δουλεύει ο καθένας και το τι τον ενδιαφέρει.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΕΜΠΗ
Κ: Επειδή μιλάμε και για το θέατρο στο σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να ζητήσω την άποψη σας και στο θέμα των Τεμπών, που παραμάνει πάντα πολύ επίκαιρο. Τις τελευταίες εβδομάδες ζήσαμε στο έπακρο τη γενναία στάση του Πάνου Ρούτσι.
Χ: Εγώ τον θαυμάζω αυτόν τον άνθρωπο δεν έχω να πω κάτι άλλο, έκανε αυτό που ήθελε γιατί έχει το δίκιο με το μέρος του και τέλος. Αυτή την στιγμή όλη η χώρα έχει τελματώσει, βρισκόμαστε σ’ έναν συγκλονιστικό εκφυλισμό όλων των θεσμών, όλων των ιδεών και όλων των αξιών όπου μπορεί ένας άνθρωπος να έχει μεγαλώσει ας πούμε. Θεωρώ ότι είμαστε σε έναν κόσμο εντελώς ανάποδα, δηλαδή εντελώς ανάποδα.
Πράγματα που λες ότι δεν γίνεται να ισχύουν και ισχύουν. Είναι και λίγο η τακτική των καλοθελητών που λες και της κυβέρνησης αυτής που έχουμε, είναι η τακτική του να σε σοκάρω συνέχεια καθημερινά γιατί όσο σε σοκάρω τόσο καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι κανονικό. Και σταματάς να αντιδρας. Δηλαδή αν μπω σ’ αυτό το μαγαζί που πίνουμε καφέ και δω ένα πρωινό έναν γυμνό εκεί με ένα κεφάλι μιας κότας θα μου φανεί παρά πολύ περίεργο. Αν έρθω το επόμενο πρωί θα μου φανεί λιγότερο περίεργο και μετά από λίγο δε θα του δίνω πια σημασία.
Ξ: Αποπροσανατολίζει φούλ όλη αυτή η λογική. Γιατί αν το βλέπεις κάθε μέρα συνηθίζεις τη μαυρίλα.
Χ: Αυτή είναι και όλη η ιστορία του Άδωνη και των άλλων αντίστοιχων. Μας σοκάρουν καθημερινά και λέμε, “δε γίνεται να συμβαίνει αυτό, δε γίνεται”.
Ξ: Κι όμως!
Χ: Ε, μετά λες εντάξει αφού ο Άδωνης είναι μωρέ, σιγά, τον έχουμε συνηθίσει. Και μετά το θεωρείς κανονικό.
Κ: Και δεν σε σοκάρει τίποτα.
Χ: Δεν σε σοκάρει, είναι θέμα συνήθειας πια. Έγινε πλέον κανονικό.
Ξ: Gotham city
Χ: Άνθρωποι λοιπόν όπως ο Πάνος Ρούτσι που μας θυμίζουν ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι αυτό που με έναν τροπο λίγο μας μεγάλωσαν γονείς μας είναι μόνο θετικό να υπάρχουν.
Ξ: Και είναι το έσχατο όπλο που έχει ένας άνθρωπος απέναντι στην πολιτεία για να πετύχει αυτό που θέλει, για να βρει το δίκιο του.
Χ: Και ξαναέδωσε νόημα ας πούμε σε αυτή την πλατεία εκεί πέρα 100%
Ξ: Απόλυτα, δεν το συζητάμε καν.
Κ: Και επίσης έφερε και κόσμο που μπορεί κάποια στιγμή να μην είχε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει συμβεί και ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε κείνον ή σε κάποιον δικό του. Νομίζω ταυτίστηκε πολύς κόσμος μαζί του.
Ξ: Ναι!
Κ: Που δεν το είχε αντιληφθεί τόσο πολύ.
Χ: Γενικά συμβαίνει αυτό με όλη την ιστορία δυστυχώς.
Κ: Και συνδέεται απόλυτα και με το νέο σας έργο. Το πώς δηλαδή αντιμετωπίζεται στο μετά ένας θάνατος.
Χ & Ξ: Ναι ναι!
Χ: Κοίταξε αυτό που συνέβη με τα Τέμπη θεωρώ ότι ένωσε πολύ κόσμο, δηλαδή αν κοιτάξω δηλαδή και από τις διαδηλώσεις ας πούμε, ένωσε πάρα πολύ κόσμο γιατί ακόμα η Ελλάδα έχει έναν πολύ βασικό πυρήνα που είναι η οικογένεια. Ακόμα υπάρχει αυτός ο πυρήνας ας πούμε ενώ σε άλλες χώρες πια δεν υπάρχει, τόσο ισχυρός τουλάχιστον όσο εδώ.
Οπότε, αν πειράξει κάποιος την οικογένεια, οι Έλληνες έχουν ένα θέμα λίγο σημαντικό και νομίζω ότι πειράχτηκαν οικογένειες. Οπότε γι αυτό μ’ έναν τρόπο κάτεβηκε τόσος πολύς κόσμος ανεξαρτήτως ιδεολογιών.
Ξ: Και βγήκε στην επιφάνεια ξανά όλο αυτό το αισχρό αποτέλεσμα του καπιταλισμού, όλο αυτό το κομμάτι.
Κ: Εντάξει αυτό ούτως ή άλλως είναι ένα θέμα που πάντα θα υπάρχει.
Ξ: Το πόσο λάθος δομημένη είναι η κοινωνία ή πόσο στηριγμένη είναι σε αυτό το κομμάτι.
Χ: Ναι.
Κ: Οπότε βλέπετε φως;
Χ: Α, κοίταξε όχι (γελούν). Όχι θέλω να πω ρεαλιστικά μιλώντας εγώ δεν βλέπω πολύ φως, πιστεύω κυρίως γιατί αυτή την στιγμή ότι ο πολιτευτικός χώρος είναι διαλυμένος.
Ξ: Διχασμένος.
Χ: Φοβερά διχασμένος, που ξεκινάει βέβαια από ένα ευγενές χαρακτηριστικό που έχει η αριστερά, που είναι ότι ‘’πιστεύω μία ιδεολογία συγκεκριμένη’’ και δεν την παζαρεύω. Δεν βλεπω καμία συμφωνία με τα κόμματα της αριστεράς. Οπότε δεν υπάρχει αυτή την στιγμή κανένα αντίπαλο δέος απέναντι σε αυτή την λαίλαπα ας πούμε.
Κ: Μήπως όμως ας πούμε αν ενωθεί λίγο πριν τις εκλογές ξέρω γω;
Χ:Μπα εγώ βλέπω ακόμα μεγαλύτερη κατακερμάτιση ας πούμε.
Κ: Μεγαλύτερη ε;
Χ: Ναι ναι ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που λέγαμε ότι δεν γίνεται να. Κι όμως γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Κ: Κάτι που αποτελεί το βούτυρο στο ψωμί των άλλων.
Χ: Προφανώς 100%
Ξ: Ναι και η άνοδος της ακροδεξιάς είναι πια ένα γεγονός. Και πανευρωπαϊκά, αλλά και παγκόσμια. Στην Αμερική με τον Τράμπ ας πούμε. Δηλαδή εγώ πάλι άκουγα τις συνεντεύξεις του, έπαθα πλάκα με αυτά που λέγανε. Είχαν μία συγκέντρωση ένοπλων δυνάμεων ας πούμε και έλεγε η υπουργός άμυνας “εσείς δεν μπορείτε να είστε χοντροί”. Οι χοντροί δεν ανήκουν σε μας. Τόσο απροκάλυπτα. “Α και σταματήστε να φοράτε φούστες”!
Χ: Και δεν είναι γραφικός, όπως τον θεωρούν πολλοί. Δεν μπορεί να είναι γραφικός γιατί έχει στα χέρια του τον μισό κόσμο.
Ξ: Ρε τεράστια δύναμη ναι.
Κ: Θέλω να πω βέβαια ότι σου περνάει στο υποσυνείδητο πως είναι ένας γραφικός γελωτοποιός.
Χ: Ναι ακριβώς, ένας γραφικός πορτοκαλί τύπος. Αλλά κοίταξε αυτή την στιγμή ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια του και στα χέρια κι άλλων τρελών. Τρελών, τρελών! Πούτιν, Μελόνι.
Ξ: Έλον Μασκ.
Χ: Νετανιάχου. Όλοι είναι στα χέρια τρελών οπότε δεν μπορώ να δω φως μέσα σε αυτό, δεν ξέρω.
Κ: Ναι αλλά πολλές φορές η εξουσία ήταν σε τρελούς!
Χ: Ναι προφανώς αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς. Όπως και το ότι η ιστορία κάνει κύκλους.
Κ: Ας πούμε ο Μέγας Κωνσταντίνος που η εκκλησία τον έχει κάνει και άγιο ήταν ένας βάναυσος δολοφόνος.
Ξ: Αιμοσταγής.
Χ: Δολοφόνος δεν το συζητώ. Προφανώς! Απλά θέλω να πω ότι πάντα κάνει κύκλους η ιστορία και αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε 180 μοίρες μετά από αυτό που θα έπρεπε να βρισκόμαστε μέχρι να ξαναρθούμε πάλι. Και νομίζω πως το δικό μας timeline δε θα ζήσει άλλη επιστροφή στην αρχή.
Γιατί στην ουσία κάπως ο κόσμος για να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει, θα πρέπει να σταματήσει το πάρα πολύ βασικό: Να μην έχει να φάει. Δηλαδή όποτε έχουνε γίνει πραγματικές αλλαγές ας πούμε στην κοινωνία, έχει ξεκινήσει από το τραπέζι της οικογένειας. Δεν έχουν ψωμί. Τέλος. Δεν έχουν ψωμί!
Ξ: Και εκεί καταλήγει σ’άλλα.
Χ: Οπότε κάπως τώρα αυτό ακόμα δεν ισχύει.
Κ: Στην Ελλάδα σίγουρα δεν ισχύει, είναι πολύ λίγοι αυτοί που λες.
Ξ: Και ελπίζουμε να μην φτάσουμε σ αυτό το σημείο.
Χ: Εγώ αρχίζω να πιστεύω ότι πρέπει να φτάσουμε για να μπορέσει να γίνει κάτι!
Κ: Αλλά σε πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη υπάρχει αυτό, εννοείται. Στο μεγαλύτερο μέρος του πλάνητη η φτώχεια είναι μεγάλη. Δηλαδή συνολικά, εμείς είμαστε μικρό ποσοστό.
Ξ: Μειονότητα, βέβαια.
Κ: Απλά εκείνοι δεν έχουν μάθει το κάτι άλλο.
Χ: Ακριβώς!
Κ: Οπότε μπορούν να αισθάνονται ευτυχισμένοι σ’ αυτό.
Χ: Δεν ανήκουν αυτοί οι άνθρωποι τόσο πολύ στην Δύση, στην λεγόμενη Δύση ας πούμε.
Τώρα αν η Δύση που έχει συνηθίσει στα πολλά, ξαφνικά συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει ψωμί, ας δούμε, δεν ξέρω…
& Oι φωτό που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέντευξη και δεν αφορούν παραστάσεις της ομάδας είναι της Αναστασίας Γιαννάκη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/12/2025 με την πολύτιμη βοήθεια της Αλεξάνδρας Γαϊδατζή και της Παρασκευής Αλίρη.