Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ηθοποιός. Σίγουρα κωμικός, αλλά και όχι μόνο! Βασικά είναι μια σχεδόν καθημερινή πηγή χιούμορ συνοδευόμενη με έναν θαυμαστό αυτοσαρκασμό.
Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν παίρνει θέση σε κοινωνικά θέματα, που σχετίζονται με τις ανισότητες, τον ρατσισμό, την κρατική βία κλπ.
Ο Βασίλης Κολοβός είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και ήταν η αυτονόητη πρώτη μας επιλογή για το Backstage Stars.
Μια νέα στήλη του All4fun, που θα δίνει χώρο στους συχνά “αφανείς” πρωταγωνιστές μιας παράστασης ή συνολικά μιας πολιτιστικής δραστηριότητας. Τον ευχαριστούμε πολύ που αποδέχθηκε την πρόταση μας και ξεκινάμε!!!
– Ποιο το επάγγελμα σου και πώς προέκυψε; Είμαι ηλεκτρολόγος σκηνής στο Εθνικό Θέατρο από το 2012. Όλα ξεκίνησαν τελείως τυχαία το 2008, χάρη σε έναν φίλο μου, τον Κώστα (δε λέω το επίθετο ξέρω δεν θέλει χαχα) να είναι καλά. Δουλεύαμε τότε μαζί σε μια εταιρεία, φορτηγατζήδες, κουβαλούσαμε πυρομαχικά.
Μια μέρα μου λέει:«Έλα να κάνεις κανόνι σε ένα show, το ’χεις!» Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι εννοούσε, αλλά πήγα. Εκείνη την ημέρα κάναμε τηλεόραση κι εγώ χειριζόμουν follow spot.
Από εκείνη τη στιγμή ερωτεύτηκα αυτήν τη δουλειά. Θυμάμαι τα λόγια του Κώστα: «Πρόσεχε, γιατί αυτή η δουλειά είναι μικρόβιο αν το κολλήσεις, τελείωσες.» Και πράγματι…το κόλλησα.
– Αν δεν ήσουν ηλεκτρολόγος σκηνής, τα θα ήθελες να είσαι: Αστυνομικός… (Έλα, πλάκα κάνω!) Η αλήθεια είναι πως πάντα μου άρεσε η δουλειά του πυροσβέστη!
Στα 19 μου είχα δώσει εξετάσεις για να μπω στο Σώμα. Είχα περάσει όλα τα τεστ αθλήματα, ψυχολογικά, τα πάντα. Είχα χαρεί πολύ, μέχρι που ήρθε ένας πυροσβέστης και μου είπε: «Είσαι πολύ καλός, αλλά έχεις μέσον;» (Τότε αυτά γίνονταν, τώρα πια όχι.) Εκείνη τη στιγμή μου έκοψε λίγο τα φτερά.
– Διάλεξε 1 ως 5 από τις καλύτερες σου στιγμές σ’ αυτήν τη δουλειά: Η πιο δυνατή στιγμή στη δουλειά μου ήταν όταν πήγα για πρώτη φορά να δουλέψω στην Επίδαυρο. Το βράδυ πριν ξεκινήσει η παράσταση, άρχισε να μπαίνει ο Χορός και σηκώθηκαν 10.000 άνθρωποι να χειροκροτούν. Εκείνη τη στιγμή… έπαθα «σεντόνι» δεν ήξερα τι να κάνω, πότε να ανάψω το κανόνι, τίποτα. Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος.
Άλλη μια πολύ δυνατή στιγμή ήταν πέρυσι, πάλι στην Επίδαυρο, στην Ορέστεια του Τερζόπουλου. Πριν το τέλος της παράστασης ακούγεται από τα ηχεία ένα ηχογραφημένο μήνυμα, στα αγγλικά, που ξεκινάει με τη φράση «Έκτακτη είδηση».
Το πρώτο πράγμα που αναφέρει είναι πως «αυτήν τη στιγμή στη Γάζα έχουν σκοτωθεί 5.000 παιδιά» και όλη η Επίδαυρος βάφεται κόκκινη από τα φώτα. Και στο τέλος της παράστασης στο χειροκρότημα ηθοποιοί και κοινό να φωνάζουν ρυθμικά: Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Ανατρίχιασα!
Και φυσικά, μια από τις πιο ξεχωριστές συνεργασίες μου ήταν με τον Bob Wilson — μεγάλο σχολείο ο άνθρωπος. Γενικά αυτή η δουλειά σου αφήνει πολλές ωραίες και δυνατές στιγμές.
– Για ποια δουλειά είσαι υπερήφανος που ήσουν κομμάτι της; Κάθε δουλειά έχει κάτι όμορφο να σου αφήσει. Αλλά εκεί που ένιωσα πραγματικά υπερήφανος για το αποτέλεσμα, ήταν στην Οδύσσεια του Bob Wilson. Πιστεύω πως φωτιστικά έμαθα πάρα πολλά τότε. Ήταν μια παράσταση με σχεδόν 2.500! ψυχή στην κονσόλα (δεν έκανα εγώ κονσόλα, ήμουν στο κανόνι που και εκεί τα cues ήταν απίστευτα πολλά), απίστευτη εμπειρία.
– Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που σου έχουν πει για τη δουλειά σου: Ήταν στην Επίδαυρο. Ήμουν ψηλά στις κερκίδες και έκανα κανόνι. Ο φωτιστής μού ζήτησε να «πιάσω» τον καρπό του χεριού μιας ηθοποιού. Και τότε φώναξε: «Αγόρι εσύ δεν κάνεις κανόνι, χειρουργός είσαι! Ο Γιακούμπ του θεάτρου!» Χαχαχαχχαχααχ.
– Τι θα ήθελες να έχεις ξεχάσει από τη μνήμη σου (δουλειά, πρόσωπο, κατάσταση κλπ.): Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που θέλει να ξεχνά πρόσωπα ή δουλειές. Όλοι και όλα κάτι έχουν να σου δώσουν. Ένα πρόσωπο μόνο θα ήθελα να ξεχάσω γιατί πιστεύω πως δεν άξιζε να βρίσκεται στο θέατρο και τελικά δεν βρίσκεται. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να λέγονται καλλιτέχνες.
– Αμείβεσαι καλά με βάση τον χρόνο και τα όσα προσφέρεις: Πιστεύω πως στο θέατρο δεν αμείβεσαι καλά, ειδικά στα κρατικά θέατρα. Είσαι στο ενιαίο μισθολόγιο, παίρνεις βασικό μισθό, χωρίς δώρα, χωρίς επιδόματα. Και το πιο παράλογο — δεν υπάρχει επίδομα επικινδυνότητας, ενώ ανεβαίνουμε σε σκαλωσιές, κρεμιόμαστε σαν νυχτερίδες ανάποδα (τώρα με έπιασε το συνδικαλιστικό).
Θα μου πεις, γιατί δεν φεύγεις να δουλέψεις έξω; Η απάντηση είναι απλή: γιατί αγαπάω αυτό το θέατρο. Είμαι κάπως… ερωτευμένος με το Εθνικό. (Εδώ θα ταίριαζε για χαλί κι ένα Nick Cave – Into My Arms, χαχα!)
–Τι είναι για σένα ο κόσμος του θεάτρου; Μια μεγάλη, όμορφη οικογένεια! Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά έτσι το νιώθω. Είναι ένας μαγικός χώρος, σαν το γαλατικό χωριό θα τον παρομοίαζα!!!
– Είσαι ικανοποιημένος από αυτό που κάνεις; Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα, είτε στην τηλεόραση, είτε στις συναυλίες, είτε τώρα στο θέατρο, ήξερα ότι ήθελα να είμαι ηλεκτρολόγος σκηνής. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Είναι απόλυτα δημιουργικό και κάθε φορά έχει κάτι καινούργιο να σου δώσει.
– Κάθε πότε γίνεσαι troll; Δεν ξέρω αν είμαι τρολ, ξέρω όμως ότι μου αρέσει να γελάω και να περνάω όσο καλύτερα μπορώ. Και αυτό προσπαθώ να το μεταφέρω στους ανθρώπους γύρω μου, είτε μέσα από όσα γράφω στο Facebook είτε μέσα από τη δουλειά μου.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή! (Το έχω κλέψει από κάπου, αλλά δεν θυμάμαι από πού… έχω και χάλια μνήμη, χαχα!) Γι’ αυτό προσπαθώ να γελάω σαν παιδί γιατί τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς.
– Και σοβαρός; Χαχα, σοβαρός είμαι μόνο όταν κοιμάμαι και όταν τρώω. Το φαγητό θέλει σοβαρότητα: τι θα φας, πώς θα το φτιάξεις, τι συνοδευτικό θα έχει, τι ψωμί θα πάρεις… όλα αυτά είναι ιερά. Και τώρα που μου δίνεται βήμα θέλω να πω: ΟΙ ΜΠΑΜΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΓΗΤΟ!
– Σε ποιο θέατρο θα ήθελες ιδανικά να δουλέψεις στο μέλλον; Πιστεύω πως έχω δουλέψει στο πιο όμορφο θέατρο του κόσμου, την Επίδαυρο. Αυτό το θέατρο έχει μια μαγεία, μια απίστευτη ηρεμία. Όταν το βράδυ μένουμε πέντε-έξι άνθρωποι για να κάνουμε φώτα, κάνουμε black out και κοιτάμε τον ουρανό… Δε χρειάζεται να μιλήσεις, απλώς νιώθεις την ομορφιά.
Λατρεμένο θέατρο. Αν υπάρχει ένα θέατρο που θα ήθελα να δουλέψω κάποτε στο εξωτερικό, είναι το Θέατρο Μπολσόι στη Ρωσία. (Κάνουν και τέλεια πιροσκί εκεί να ξέρετε!).
– Έναν χρόνο μετά τέτοιο καιρό πού θα βρίσκεσαι; Του χρόνου θα ήθελα να είμαι στην Ικαρία να έχω φτιάξει ένα μικρό θέατρο 100 καθισμάτων και να κάνω παραστάσεις εκεί. Αυτό είναι το μεγάλο μου όνειρο.
– Πού θα δουλεύεις φέτος; Φέτος θα βρίσκομαι στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Θα κάνω Φάουστ, που πάει για 2η σεζόν, μετά Πίνα Μπάους και στο τέλος Βυσσινόκηπο.
* Για την αγάπη του στην Επίδαυρο μπορείτε να διαβάσετε και το σχετικό άρθρο στο All4fun με τίτλο: Oι 52 μέρες του Βασίλη Κολοβού στην Επίδαυρο
** Είναι τόσο πολλές οι φωτό που θα ήθελα να βάλω ως κεντρική της συνέντευξης, που μου πήρε περισσότερο χρόνο ν’ αποφασίσω την επικρατέστερη από την ίδια τη διαμόρφωση του κειμένου.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/10/2025
