Εχουμε πολλές ιδεολογικές διαφορές σε βασικά καίρια θέματα όπως τα εξής:
Λατρεύει τη φέτα, εγώ τη σιχαίνομαι.
Αγαπάει καλοκαίρι, εγώ όχι.
Δεν τρώει μπάμιες, εμένα μου αρέσουν.
Παρά τις όποιες διαφορές μας -τέτοιου τύπου φυσικά και μόνο-, ο Βασίλης Κολοβός είναι στην καρδιά μου.
Έγραψε ένα πραγματικά υπέροχο και συγκινητικό κείμενο στο f.b του (διότι δεν είναι μόνο troll) και του είπα να το βάλουμε στο σάιτ (φήμες ότι του έδωσα το ΙΒΑΝ μου για να μ’ ευχαριστήσει εμπράκτως ειναι ανυπόστατες) και χάρηκε πολύ. Πάμε Βασίλη!!! (με τέτοιο κείμενο μπορεί να πείστηκα να κατέβω του χρόνου Επίδαυρο)
“52 ημέρες στην Επίδαυρο.
Τι είναι η Επίδαυρος;
Είναι μια ομορφιά, είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Η πρώτη μέρα κάθε καλοκαιριού που θα αρχίσω να ανεβαίνω το δρομάκι για να βγω στο θέατρο, με πιάνει ένα δέος (και ας το έχω δει το θέατρο πολλές φορές).
Μου κόβεται λίγο η ανάσα, στέκομαι πάντα στο κέντρο πίσω στα δέντρα, βάζω τα χέρια πίσω στον ποπό μου σταυρωτά και το χαζεύω για τρία λεπτά… Ανάσα βαθιά γέμισμα και ένα Δόξα τον Θεό που ήρθα και φέτος!
Τι έχει η Επίδαυρος;
Έχει πολλές ώρες ξενύχτι κάθε βράδυ (σε ανταμείβουν τα αστέρια στα μπλακ άουτ), έχει κουβάλημα, έχει ζέστη, έχει ιδρώτα, έχει πολύ άγχος, έχει κάθε φορά και άλλες παραγωγές, άλλους ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, τεχνικούς, ηθοποιούς, αγκαλιές, φιλιά.
Έχει τρέλα η Επίδαυρος, όμορφη τρέλα, έχει νέες φιλίες, νέες γνωριμίες.
Κάθε μία παραγωγή και μια νέα τρέλα! Φέρε φώτα εδώ, βάλε εκεί πέντε φώτα, μμμμμ όχι μάλλον βάλε εκεί δύο, τα τρία άστα δεν τα θέλω.
Ο ήχος, τα ηχεία πιο δεξιά, τα μόνιτορ βάλτα πιο μέσα, δεν ακούω καλά τον ηθοποιό πίσω στα αρχαία, άγχος, σκηνογράφοι, μηχανικοί σκηνής, ο ηχολήπτης λίγη ησυχία ρε παιδιά κάνω sound check. Κάτσε ρε συ και εμείς θέλουμε να φτιάξουμε τα φώτα να μη μιλάμε δλδ; Ρε μην κάνετε μπλακ άουτ, δε βλέπουμε.
Να κρεμάσουμε τα πανιά φωνάζουν οι μηχανικοί (χαχαχχχααχαχα), γκρίνια, φωνές, ένα επιτελείο περίπου 30 διαφορετικών ανθρώπων τρέχουν πάνω στη σκηνή, μιλάνε σε ασύρματους, νευριάζουν, φωνάζουν, ηρεμούν, γελάνε.
Έτοιμη η παράσταση, βάζουμε τα καλά μας (τα μαύρα ρούχα εμείς) και την Παρασκευή περιμένουμε φίλους, γνωστούς και αγνώστους, κόσμος όμορφος, χαμογελαστός. Βεντάλιες κάθονται πολλές και ένα βουητό να ακούγεται από τις θέσεις (ποτέ δεν κατάλαβα το χειροκρότημα πριν ξεκινήσει η παράσταση τουλάχιστον εφτά φορές τέλος πάντων εδώ δεν έχω καταλάβει τους ανθρώπους που τρώνε μπάμιες), ξεκινάει η παράσταση.
Όλα έτοιμα κι ο καθένας στο πόστο του. Κρυφές ματιές με ηθοποιούς, χορευτές, τεχνικούς, κλείσιμο ματιού όλα οκ! Καλή επιτυχία ακούς στους ασύρματους, εγώ πάντα λέω καλή παράσταση, πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση. Ξεκιναει η παράσταση, όλα πάνε καλά και έρχεται εκείνο το μπλακ άουτ της υπόκλισης, τι μαγικό.
Χαλαρώνει το μέσα σου! Ξεκινάει το χειροκρότημα δυνατό, έντονο, αγαλλίαση για τους ηθοποιούς, που τρέχουν για την υπόκλιση.
Χαμόγελα στα πρόσωπά τους, χαμόγελα και για εμάς στα back stage!
Δεύτερη υπόκλιση και τρίτη, τώρα πιο δυνατό το χειροκρότημα, μέσα από τους ηθοποιούς το παίρνουμε και εμείς.
Βγαίνουν οι ηθοποιοί από τις παρόδους, εκεί καθόμαστε οι τεχνικοί, συγχαρητήρια μας λένε, τους λέμε.
Mε άλλους αγκαλιαζόμαστε!
Φεύγει ο κόσμος, ακούς διάφορα, ωραία παράσταση, εμένα δε μου άρεσε, ποσο χρονών είναι ο Τσορτέκης, εκείνη η κοπέλα η ξανθιά με ποιον τα έχει κτλ κτλ.
Αδειάζει το θέατρο.
Και σήμερα τελευταία μέρα, τελευταία παράσταση.
Τελειώνει το φεστιβάλ, τελειώνει η παράσταση, μαζεύουμε φώτα, ηχεία, καλώδια, πέντε – έξι ώρες ξενύχτι.
Tελειώνουμε και αφήνουμε την Επίδαυρο να ηρεμήσει στο φυσικό της περιβάλλον για να μας υποδεχτεί πάλι του χρόνου.
Καλή αντάμωση συνάδελφοι!!!”
Βασίλης Κολοβός, 24/8/2024
