Ανδρόγυνο: Το σουτιέν

1η Σκηνή: Στη κουζίνα

Γυναίκα: Έχω βαρεθεί να μαζεύω τα βρωμοτσίγαρά σου.

Άντρας: Κι εσύ κάπνιζες.

Γυναίκα: Το έκοψα. Τώρα δεν καπνίζω.

Άντρας: Κιεγώέχω βαρεθεί να μαζεύω τα σουτιένσου. 

Γυναίκα: Παλιά σου άρεσε.

(παύση)

Γυναίκα: Η ανάσα σουμεενοχλεί. Μεενοχλεί η βραχνή βρομερή ανάσα σου. 

Άντρας: Όταν μεγνώρισεςέλεγεςότιμυρίζει σαν βρεγμένο ξύλο. 

Γυναίκα: Όταν σε γνώρισα… 

Άντρας: Τι; 

Γυναίκα: Θα σου ‘λεγα τώρα… 

Άντρας: Τι;  

(παύση) 

Γυναίκα: Τι να ετοιμάσωγια μεσημεριανό; 

(παύση) 

Άντρας: Λέγε τι. 

Γυναίκα: Έχωστη κατάψυξη κοτόπουλο. 

Άντρας: Θα μου πεις; 

Γυναίκα: Μπορώ να βράσω και πατάτες. Αςκόψουμε τα τηγανιτά. Έχεις παχύνει. 

Άντρας: Θα ολοκληρώσειςτην πρότασήσου; Τιόταν μεγνώρισες. 

Γυναίκα: Ίσως βράσω και μπρόκολο. Και καρότα. Πρέπει να προσέξουμε. Μεγαλώνουμε. Τα λαχανικάκάνουν καλό. Στηνηλικία μας πρέπει να τρώμευγιεινά. 

Άντρας: Τι όταν με γνώρισες. 

Γυναίκα: Και να πίνουμε πολύνερό. 

Άντρας: Τι; 

Γυναίκα: Τίποτα. 

Άντρας: Τιτίποτα; Κάτιήθελες να πεις. 

Γυναίκα: Δεν θυμάμαι. Δεν ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο. 

Άντρας: Ήθελες. 

Γυναίκα: Δεν θυμάμαι. 

Άντρας: Θυμάσαι. Όταν η πρότασηκόβεται στημέση, θες να πεις πολλά.

Γυναίκα:  Και γιατί δεν τα λες;

Άντρας: Μετά δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω.

Γυναίκα: Δεν τα λεςγιατίδενθες να τα ακούσεις.

(παύση) 

Άντρας: Τιδενθες να ακούσεις; 

Γυναίκα: Δεν ξέρω.. ΔΕΝ ΞΕΡΩ! 

Άντρας: Θα ‘πρεπε να σηκωθώ να φύγω από αυτότο βρωμόσπιτο. 

Γυναίκα: Και γιατίδεντοκάνεις; Δενσεκρατάει κανείς. 

Άντρας: Καλά… 

Γυναίκα: Να σου πω εγώγιατί; Δεντο κάνεις γιατί… 

Άντρας: Γιατί; 

Γυναίκα: Θα σου ‘λεγα τώρα…

(παύση) 

Άντρας: Λέγε γαμώτοκέρατόμου, γιατί. 

Γυναίκα: Δεν θα σου πω εγώτογιατί. 

Άντρας: Εσύ θα το πεις. Εσύ αναρωτιέσαι. Εσύ να το πεις. Εγώδεν αναρωτήθηκα ποτέγιατί! ΛΕΓΕ! Γιατίδενφεύγω; Γιατί;

Γυναίκα: Άσεμε να μαγειρέψω,σε παρακαλώ. Έχωχίλιεςδουλειές να κάνω. Πόσεςφορέςσουέχω πει να αγοράσεις πιπέρι; Χωρίς πιπέρι δεντρώγεται το φαγητό.  

Άντρας: Γιατίδενφεύγω;  

Γυναίκα: Άσετώρα τις βλακείες και βοήθα με με τη σαλάτα.

Άντρας: Καλά.

Γυναίκα: Ο μικρός γύρισε; 

 

 

2η Σκηνή: Στο πάρκο

 

Γυναίκα: Η ανάσα σου μυρίζει σαν βρεγμένο ξύλο.

Άντρας: Καπνίζω πολλά χρόνια. Δεν νομίζω..

Γυναίκα: Κι όμως.. Η ανάσα σου μυρίζει όμορφα.

Άντρας: Έχω την αίσθηση ότι αυτό κάποιος μου το είχε ξαναπεί πριν πολλά χρόνια. 

Γυναίκα: Μπορεί να στο είχα πει εγώ.

(παύση)

Άντρας: Είναι αυτή η αίσθηση, ότι όλα κυλάνε ήρεμα και τίποτα δεν μπορεί να παρενοχλήσει αυτή την ηρεμία.

Γυναίκα: Όλοι έχουμε ζήσει αυτή την αίσθηση παλιά.

Άντρας: Όλα είναι όμορφα.

Γυναίκα: Ναι όμορφα.

(παύση)

Άντρας: Τα χέρια σου είναι απαλά. Σχεδόν βελούδινα.

Γυναίκα: Δεν μ’ αρέσει να τα ταλαιπωρώ. Ό,τι κάνουμε με τα χέρια μας είναι σημαντικό.

Άντρας: Θα μπορούσα να σου μιλήσω για όλα. Για τη ζωή μου, για τη ψυχή μου..Δεν ξέρω γιατί..Με εμπνέεις..

Γυναίκα: Κι εσύ..

(παύση)

Άντρας: Η σιωπή σου δεν με ταράζει.

Γυναίκα: Κι εμένα. Με ηρεμεί. Δεν έχω σκέψεις. Μου αρκεί που περπατάμε κι εσύ μου κρατάς το χέρι. Είναι αρκετό.

Άντρας: Είναι μοναδικό. Πόσο θα μας ζήλευαν γι’ αυτή μας την γαλήνη. Περπατάμε απροβλημάτιστοι και αυτό είναι σπάνιο.

Γυναίκα: Ναι, τόσο σπάνιο.

(παύση)

Άντρας: Δεν είναι δύσκολο να περνάς καλά. Δεν μιλάω για ευτυχία. Μιλάω για γαλήνη. Ένας ακόμη άνθρωπος, σαν κι εσένα είναι απαραίτητος, για να περπατάς.

Γυναίκα: Ναι, είναι αναγκαίος. Ένας άνθρωπος σαν κι εσένα. Περπατάμε μαζί σαν ένας.

Άντρας: Ακριβώς αυτό σκεφτόμουν κι εγώ.

Γυναίκα: Κι εγώ. Μπορεί να το σκεφτήκαμε την ίδια στιγμή.

Άντρας: Μπορεί να μην το είπα, γιατί ήθελα να σου δώσω τη χαρά να το εκφράσεις εσύ.

Γυναίκα: Ναι, μου πρόσφερες κάτι. Λίγο χρόνο. Ποιος δίνει χρόνο;

Άντρας: Σου προσέφερα κάτι από μένα.

Γυναίκα: Είμαι τυχερή.

(παύση)

Άντρας: Η αγάπη είναι χαρά. Δίνεις χωρίς να θες να πάρεις. Δεν είναι ανταλλακτική η σχέση.

Γυναίκα: Ναι, δίνεις γιατί αν δεν δώσεις, βαραίνεις. Δίνεις για να συνδεθείς με τον άλλο. Εγώ τώρα νιώθω ότι συνδέθηκα. Συνδέομαι. Μια γέφυρα από βρεγμένο ξύλο.

Άντρας: Μια γέφυρα από βρεγμένο ξύλο.

Γυναίκα: Μια γέφυρα από βρεγμένο ξύλο.

(παύση)

Γυναίκα: Ξέρεις, νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.

Άντρας: Ποια στιγμή;

Γυναίκα: Ξέρεις… Η στιγμή για να γίνει…

Άντρας: Εννοείς την πιο σημαντική στιγμή, που περιμένουμε να γίνει;

Γυναίκα: Ναι, αυτή η Μεγάλη στιγμή… Είναι ωραία ώρα για να γίνει τώρα.

Άντρας: Περίμενα το ηλιοβασίλεμα…

Γυναίκα: Ναι μα..

Άντρας: Τι μα;

Γυναίκα: Κάπως αργεί…

Άντρας: Σε δύο ώρες είναι.

Γυναίκα: Ναι, αλλά και ο ήλιος συμβολίζει τη ζεστασιά που νιώθουμε.

Άντρας: Έχεις δίκιο.. Η ζεστασιά που νιώθουμε.. Όμορφη ζεστασιά..

(παύση)

Γυναίκα: Θα το πεις;

Άντρας: Μα νόμιζα ότι θα το πεις εσύ.

Γυναίκα: Ναι, θα το έλεγα, μα σκεφτόμουν να σου δώσω χρόνο να το πεις εσύ. Ένιωσα την ανάγκη να σου προσφέρω χαρά.

(παύση)

Γυναίκα: Ε, μα πες το! Έχει αρχίσει και γίνεται βασανιστήριο αυτή η αναμονή.

Άντρας: Μήπως να το πούμε μαζί; 

Γυναίκα: Αποκλείεται! Ποτέ δεν το λένε μαζί δύο άνθρωποι.

Άντρας: Μα αφού το νιώθουμε και οι δυο.

Γυναίκα: Ναι…

(παύση)

Γυναίκα: Να προσπαθήσουμε να το πούμε μαζί;

Άντρας: Λες να είναι δύσκολο;

Γυναίκα: Εύκολο δεν θα είναι σίγουρα.

Άντρας:  Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να περπατάμε αμέριμνοι , σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ξαφνικά, να το νιώσουμε έντονα και να το πούμε.

Γυναίκα: Μα πως θα συγχρονιστούμε;

Άντρας: Θα δούμε… Θα τα καταφέρουμε!

Γυναίκα: Έχω άγχος. Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε;

Άντρας: Θα ξαναπροσπαθήσουμε.

Γυναίκα: Μα αυτή η στιγμή είναι η πιο σημαντική. Θα πρεπε να τα καταφέρουμε με τη πρώτη.

Άντρας: Είσαι έτοιμη;

Γυναίκα: Νομίζω.

Άντρας: Θα δώσω σύνθημα και ξεκινάμε.

Γυναίκα: Εντάξει.

Άντρας: Ένα, δύο, τρία… Πάμε!

(παύση)

Γυναίκα: Σ’ α

Γυναίκα και άντρας: γα

Γυναίκα: Είδες; Δεν πέτυχε! Στα ‘λεγα εγώ!

Άντρας: Να το προσπαθήσουμε άλλη μία φορά;

Γυναίκα: Τελευταία! Κουράστηκα!

Άντρας: Καλά. Έτοιμη;

Γυναίκα: Ναι!

Άντρας: Συγκεντρώσου.

Γυναίκα: Προσπαθώ, δεν βλέπεις;

Άντρας: Ένα, δύο, τρία… Πάμε!

(παύση)

Άντρας: Σ’α

Άντρας και γυναίκα: γα

Γυναίκα: Τίποτα! Δεν θα πετύχει ποτέ έτσι.

Άντρας: Μην απογοητεύεσαι. Θα ξαναπροσπαθήσουμε!

Γυναίκα: Βαρέθηκα να προσπαθώ! Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι.

Άντρας: Έχεις δίκιο. Έχουμε λίγη ώρα μέχρι το ηλιοβασίλεμα.

(παύση)

Άντρας: Ξέρεις, τα μάτια σου μου θυμίζουν τον ουρανό. Είναι τόσο γαλάζια. Μπορώ μέσα τους να φανταστώ δυο γλάρους να πετούν.

Γυναίκα: Μου μιλάς τόσο γλυκά. Νιώθω μια ταραχή να ξεκινά από τα ακροδάχτυλα των ποδιών και να καταλήγει εδώ.

Άντρας: Ίσως ναι είναι η στιγμή που βλέπω αυτά τα λευκά πουλιά να πετούν.

Γυναίκα: Ναι, πόσο γλυκιά αίσθηση..

(παύση)

Άντρας: Και η φωνή σου γιατί είναι τόσο μελωδική;

Γυναίκα: Ήμουν στη χορωδία του σχολείου μου, μικρή.

Άντρας: Σαν βιολιά σε σιωπηλή κορφή. Θα ‘θελα να σ’ ακούσω να τραγουδάς. Θα ‘θελα να με νανουρίσεις με τη φωνή σου.

Γυναίκα: Ναι.. Κι εγώ..

(παύση)

Γυναίκα: Πόση ώρα πέρασε; Μήπως τώρα είμαστε έτοιμοι;

Άντρας: Λίγο ακόμα.

Γυναίκα: Καλά..

Άντρας: Νιώθω πως σε ξέρω πολλά χρόνια. Είναι αυτή η αίσθηση της γαλήνης, που όλοι την έχουμε βιώσει κάποτε. Είναι αυτή η αίσθηση ότι ο άλλος σε καταλαβαίνει και δεν τον πληγώνει η σιωπή σου. Η σιωπή σου του δίνει χώρο να γαληνέψει κι άλλο, να εμπιστευτεί και να βρεθεί σ’ ένα χρόνο χωρίς χώρο, σε μια ευτυχία χωρίς τέλος, σε ένα άπειρο υπερπέραν, που κατοικεί αυτή η πληρότητα. Η αίσθηση ότι όλα ρέουν. Ρέουν και δεν πιέζεις τίποτα. Είσαι εκεί, χωρίς να σπρώχνεις και χωρίς να σε τραβούν. Είναι απερίγραπτο. Είναι το ανείπωτο. Είναι η ευτυχία. Είναι η ύπαρξη σου..

Γυναίκα: Τι ώρα είναι;

Άντρας: Αυτή είναι η ευτυχία..

Γυναίκα: Ναι, είμαι ευτυχισμένη..

(παύση)

Άντρας: Είναι η ευτυχία που..Πώς να το πω;

Γυναίκα: Είμαι ευτυχισμένη..

Άντρας: Ναι..

Γυναίκα: Μμμμ..

(Παύση)

Γυναίκα: Τώρα είναι τόσο όμορφη στιγμή για να ειπωθεί. 

Άντρας: Εντάξει. Όπως πριν. Έτοιμη;

Γυναίκα: Πανέτοιμη!

Άντρας: Ένα, δύο, τρία…Πάμε!

(παύση)

Γυναίκα: Σ’ α

Άντρας και γυναίκα: γαπ

Άντρας: Γιατί σταμάτησες;

Γυναίκα: Μα δεν ξεκινήσαμε μαζί.

Άντρας: Δεν πειράζει. Το θέμα είναι να τελειώσουμε μαζί.

Γυναίκα: Όχι! Δεν είναι αγώνας δρόμου! Μαζί απ’ την αρχή!

Άντρας: Μα έτσι δεν θα γίνει ποτέ. Εμένα δεν με πειράζει.

Γυναίκα: Εμένα με πειράζει. Είναι κλεψιά, δεν το καταλαβαίνεις;

Άντρας: Καλά..

Γυναίκα: Πρέπει να γίνει πιο οργανωμένα. Αυτός ο τρόπος δεν λειτουργεί.

Άντρας: Μα γιατί;

Γυναίκα: Δεν με νοιάζει το γιατί. Δεν λειτουργεί!

Άντρας: Τι να κάνουμε;

Γυναίκα: Πρέπει να είναι κάτι πιο οργανωμένο.

Άντρας: Τι εννοείς οργανωμένο;

Γυναίκα: Να είναι σκηνοθετημένο.

Άντρας: Και η δύναμη της ενέργειας; Του συγχρονισμού;

Γυναίκα: Βλακείες..

Άντρας: Μα τότε θα είναι ψεύτικο.

Γυναίκα: Μπορεί.

(παύση)

Γυναίκα: Αλλά μπορεί και όχι. Το αποτέλεσμα μετράει.

Άντρας: Καλά.

Γυναίκα: Θα κάνουμε ότι και πριν. Θα περπατάμε αμέριμνοι, αλλά τώρα δεν θα το αφήσουμε στη τύχη. Θα σου σφίξω το χέρι. Αυτό θα είναι το πρώτο κιου. Εσύ τότε θα γυρίσεις, μετά θα γυρίσω κι εγώ και μόλις σου πατήσω το πόδι, μαζί με δυνατή φωνή θα το πούμε. Εντάξει;

Άντρας: Εντάξει, αν και έχω κάποιους ηθικούς ενδοιασμούς. Θα είναι πολύ στημένο.

Γυναίκα: Είναι αδύνατον να στηριχτούμε στην ηθική τώρα.

Άντρας: Έχεις δίκιο. Είναι πολύ αργά.

Γυναίκα: Είναι πολύ νωρίς.

Άντρας: Τι ώρα είναι;

Γυναίκα: Είναι λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Πάμε;

Άντρας: Πάμε! Έτοιμη;

Γυναίκα: Φυσικά.

Άντρας: Ένα, δύο, τρία… Πάμε!

(παύση)

Γυναίκα: Μα γιατί δεν γυρνάς; Σε έσφιξα.

Άντρας: Πότε;

Γυναίκα: Πριν λίγο.

Άντρας: Δεν το κατάλαβα! Πιο δυνατά!

Γυναίκα: Μα πρέπει να γυρίσεις μόλις αισθανθείς την παραμικρή κίνηση.

Άντρας: Εντάξει, κατάλαβα!

Γυναίκα: Συγκεντρώσου!

Άντρας: Ένα, δύο, τρία… Πάμε!

(Περπατούν. η Γυναίκα σφίγγει το χέρι, γυρνάει ο Άντρας. Γυρνάει η Γυναίκα. Του πατάει το πόδι με δύναμη. Ο Άντρας συγκρατεί τον πόνο. Γουρλώνει τα μάτια και με μια κραυγή λέει τη λέξη)

Άντρας και Γυναίκα: Σ’ ΑΓΑΠΑ!!

Γυναίκα: ΠΩ! Μα είναι δυνατόν; Σ’ αγαπώ! Όχι σ΄αγαπάω!

Άντρας: Θα έπρεπε να συνεννοηθούμε το κείμενο πρώτα.

Γυναίκα: To σ’ αγαπώ είναι πιο άμεσο.

Άντρας: Ναι, μα το σ’ αγαπάω είναι πιο τρυφερό με το α και ω.

Γυναίκα: Σ’ αγαπώ!

Άντρας: Σ’ αγαπάω!

Γυναίκα: Σ’ αγαπώ!!

Άντρας: Καλά, σ’ αγαπώ!

Γυναίκα: Πάμε!

Άντρας: Ένα, δύο, τρία… Πάμε!

(Περπατούν. η Γυναίκα σφίγγει το χέρι, γυρνάει ο Άντρας. Γυρνάει η Γυναίκα. Του πατάει το πόδι με δύναμη. Ο Άντρας συγκρατεί τον πόνο. Γουρλώνει τα μάτια και με μια κραυγή λέει τη λέξη)

Άντρας και Γυναίκα: Σ’ αγαπώ!

(παύση)

Άντρας: Κοίτα. Το ηλιοβασίλεμα.

Γυναίκα: Ναι.

Άντρας: Δεν μου είπες, πώς σε λένε;

Γυναίκα: Άννα. Εσένα;

Άντρας: Πάνο.

 

 

3η Σκηνή- Στο κρεβάτι

 

Άννα: Τι διαβάζεις, αγάπη μου;

Πάνος: Εφημερίδα, αγάπη μου.

Άννα: Δεν θα με φιλήσεις για καληνύχτα;

Πάνος: Έλα καρδούλα μου.

Άννα: Αύριο ξυπνάς νωρίς;

Πάνος: Πολύ..

(παύση)

Άννα: Μήπως έχεις όρεξη για αγάπη;

Πάνος: Εννοείς, κανονική;

Άννα: E, θα μπορούσαμε και κανονική..

Πάνος: Τι ώρα είναι;

Άννα: Δώδεκα και τέταρτο.

Πάνος: Έλα.

Άννα: Από πού;

Πάνος: Έλα ανάσκελα.

Άννα: Καλύτερα μπρούμυτα.

Πάνος: Γιατί;

Άννα: Με έχει πιάσει ένας πόνος στον αυχένα.

Πάνος: Μπορούμε να βάλουμε το μαξιλάρι.

(παύση)

Άννα: Στο πλάι πώς σου φαίνεται;

Πάνος: Καλά.. Για κάτσε..

Άννα: Εντάξει εκεί;

Πάνος: Έλα λίγο πιο κάτω.

Άννα: Εκεί;

Πάνος: Εντάξει.

Άννα: Θα κουνηθείς;

Πάνος: Ναι, καρδούλα μου.

(παύση)

Άννα: Λίγο πιο γρήγορα, αν μπορείς.

Πάνος: Τόσο;

Άννα: Καλά είναι.

(παύση)

Άννα: Μα γιατί σταμάτησες;

Πάνος: Δεν βολεύομαι. Το στρώμα κάτι έχει εδώ πέρα. Τι είναι αυτό; Ένα σουτιέν. Μα πού βρέθηκε εδώ;

Άννα: Έλα, συνέχισε.

Πάνος: Καλά, ξαναρχίζω.

Άννα: Ναι. Πιο αργά!

Πάνος: Τόσο;

Άννα: Ναι.

(παύση)

Άννα: Πάνο..

(παύση)

Άννα: Κοιμήθηκες;

Πάνος: Όχι, αγάπη μου.

(παύση)

Άννα: Πάνο, ξύπνα!

Πάνος: Ναι, καρδούλα μου.

 

 

4η Σκηνή – Στο σαλόνι

 

Άννα: Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

Πάνος: Το ξέρω.

Άννα: Το ξέρεις, αλλά δεν κάνεις τίποτα.

Πάνος: Τι να κάνω;

Άννα: Πέντε χρόνια.

Πάνος: Έξι, αν βάλεις και τη χρονιά που περπατούσαμε.

Άννα: Όχι, δεν την βάζω! Πέντε!

Πάνος: Έπρεπε να συνεχίσουμε το περπάτημα.

Άννα: Μάλλον δεν θα ‘πρεπε να το ξεκινήσουμε.

(παύση)

Πάνος: Μην το λες αυτό.

Άννα: Γιατί να μην το πω;

Πάνος: Δεν είναι αλήθεια.

Άννα: Μετανιώνω που ξεκινήσαμε.

Πάνος: Θα σταματήσεις;

Άννα: Μισώ τον εαυτό μου που ξεκινήσαμε. Το ήξερα από την αρχή. Όλα τα είχα νιώσει από την αρχή.

Πάνος: Είσαι υπερβολική. Όλες οι σχέσεις έτσι είναι.

Άννα: Όχι, εμείς δεν είχαμε επικοινωνία.

Πάνος: Ηρέμισε.

Άννα: Δεν είχαμε αλήθεια.

Πάνος: Είχαμε.

Άννα: Τίποτα δεν είχαμε.

Πάνος: Είχαμε αγάπη.

(παύση)

Πάνος: Απλά αλλάξαμε.

Άννα: Βλακείες. Ποτέ δεν αλλάξαμε. Ποτέ δεν ταιριάξαμε.

Πάνος: Είχαμε αγάπη.

(παύση)

Άννα: Δεν νιώθω τίποτα. Κενό.

Πάνος: Ίσως να έχεις δίκιο.

Άννα: Τι εννοείς;

Πάνος: Εννοώ πως έχεις δίκιο.

Άννα: Έχω δίκιο;

Πάνος: Ε, ναι.

(παύση)

Πάνος: Μα τι έπαθες τώρα;

Άννα: Τίποτα.

Πάνος:  Δεν καταλαβαίνω.

Άννα: Αυτό είναι το πρόβλημα.

Πάνος: Τι θες να κάνω;

Άννα: Τίποτα! Δεν έχει νόημα.

(παύση)

Πάνος: Καλύτερα να μαζέψω τα πράγματά μου.

Άννα: Ναι, είναι η καλύτερη λύση.

Πάνος: Δεν ξέρω. Το αποτέλεσμα μετράει.

Άννα: Ναι..

(παύση)

Πάνος: Μπορούμε βέβαια να…

Άννα: Τι να;

Πάνος: Να κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτό το…

Άννα: Το ποιο;

Πάνος: Αυτή η…

Άννα: Η ποια;

Πάνος: Το πρόβλημα μας μπορεί να αλλάξει.

Άννα: Εσύ ξέρεις ποιο είναι;

Πάνος: Όχι. Εσύ;

Άννα: Όχι. Εσύ;

Πάνος: Όχι, δεν ξέρω. Ούτε εσύ..

Άννα: Εγώ, δεν είμαι εντελώς σίγουρη.

Πάνος: Ούτε ‘γω, μα..

Άννα: Τι μα;

Πάνος: Έχω κάτι κατά νου.

Άννα: Τι;

Πάνος: Ότι δεν ξέρω ακριβώς τι να κάνω.

Άννα: Εννοείς νιώθεις κάπως βαρύς, ε ;

Πάνος: Ναι!

Άννα: Χωρίς όρεξη για επικοινωνία μερικές φορές..

Πάνος: Ναι!

Άννα: Σαν να μην έχεις τι να πεις.

Πάνος: Ακριβώς!

Άννα: Και πιέζεσαι να μιλήσεις.

Πάνος: Μα πώς το ξέρεις; Κι εσύ;

Άννα: Ναι, νιώθω αυτήν την…τον 

Πάνος: Τον εγκλεισμό.

Άννα: Περίπου.

Πάνος: Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πούμε ακριβώς την λέξη. 

Άννα: Είσαι σίγουρος;

Πάνος: Ναι! Νομίζω δηλαδή.

Άννα: Ε, πες την.

Πάνος: Γιατί δεν την λες εσύ, καλύτερα;

Άννα: Δεν μπορώ. 

(παύση)

Πάνος: Να την πούμε μαζί;

Άννα: Να μην περιμένουμε λίγο;

Πάνος: Πόσο να περιμένουμε;

Άννα: Μέχρι να βραδιάσει.

Πάνος: Όχι, αυτή νομίζω είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να ειπωθεί.

Άννα: Να το πούμε μαζί, όμως.

Πάνος: Εντάξει. Έτοιμη;

Άννα: Έτσι νομίζω.

Πάνος: Ένα, δύο, τρία…Πάμε!

Άννα και Πάνος : ΒΑΡΕΜΑΡΑ/ ΑΝΙΑ

(παύση)

Άννα: Συγνώμη, εσύ νιώθεις ανία; 

Πάνος: Ναι. Εσύ βαρεμάρα;

Άννα: Ναι. Πρέπει να πούμε την ίδια. 

Πάνος: Εγώ προτιμώ το βαρεμάρα. 

Άννα: Ναι, αλλά η σωστή λέξη είναι η ανία.

Πάνος: Ναι, αλλά η ταιριαχτή είναι η βαρεμάρα.

Άννα: Καλά, ας πούμε το δικό σου.

Πάνος: Έτοιμη;

Άννα: Πανέτοιμη!

Πάνος: Ένα, δύο, τρία…Πάμε!

Άννα: Δηλαδή όταν το πούμε μαζί, θα …τελειώσει..αυτό..το..;

Πάνος: Έτσι δεν πρέπει;

Άννα: Μήπως να σκεφτούμε κάποια λέξη που να ταιριάζει πιο πολύ.

Πάνος: Ποια;

Άννα: Σκυλοβαρεμάρα.

Πάνος: Βαρεμάρα τού κερατά.

Άννα: Βαρεμάρα τού θανατά.

Πάνος: Ωραία. Το σκυλοβαρεμάρα είναι το καλύτερο.

Άννα: Συμφωνώ!

Πάνος: Πάμε;

Άννα: Ναι!

Πάνος: Ίσως να το σκεφτούμε λίγο ακόμα. Έχεις δίκιο.

Άννα: Ναι!

(παύση)

Άννα: Το σκέφτηκες;

Πάνος: Όχι, δεν μπορώ. Εσύ;

Άννα: Ούτε ‘γω. Ας το πούμε. Δεν έχει νόημα να το καθυστερούμε.

Πάνος: Ωραία, έτοιμη;

Άννα: Πανέτοιμη.

Πάνος: Ένα, δύο, τρία…Πάμε!

Άννα και Πάνος: ΣΚΥΛΟΒΑΡΕΜΑΡΑ.

(παύση)

Πάνος: Άννα..

Άννα: Τι;

Πάνος: Μου ήρθε μια ιδέα.

Άννα: Κι εμένα κάτι μου ήρθε.

Πάνος: Θες να το πεις;

Άννα: Όχι, πες το εσύ.

Πάνος: Θες να κάνουμε ένα παιδί;

ΤΕΛΟΣ

16/11/2020, Καλλιόπη Μανδρέκα