ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ-Ο ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ
(ΤΟΠΟΣ: Ένα λευκό δωμάτιο. Ένας ήλιος λευκός. Νιώθεις ότι καίει τόσο πολύ που σε κάνει μόνο να βλέπεις. Δεν ακούς. Δεν σκέφτεσαι. Αν τύχει και μιλήσεις, το κάνεις μόνο για να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου ότι δεν πέθανε.)
(ΠΡΟΣΩΠΑ: O Λευκός και ο Μαύρος. Ο Λευκός είναι ένας κύριος λευκός και ο Μαύρος, ένας κύριος μαύρος)
Μ: Σήμερα η μέρα έχει κάτι το αφάνταστα αργό, φίλε μου. Είμαι εδώ από το πρωί. Η μέρα παραμένει μέρα και οι γάτες ούτε που σηκώθηκαν να τεντωθούν. Στέκουν ακούνητες και γουργουρίζουν, λες και τις χαϊδεύει ένα αόρατο χέρι. Παράξενο.
Λ: Γιατί παράξενο;
M: Οι γάτες πάντα τρομάζουν με τους θορύβους. Η φασαρία τις κινεί. Εγώ δεν την αντέχω . Είμαι από αυτούς..
Λ: Από ποιους;
M: Από ‘κείνους.Τους άλλους.
Λ: Ποιους;
Μ: Τι σημασία έχει;
Λ: Δεν σε βλέπω πολύ καλά σήμερα. Δεν έχεις τα κέφια σου…
Μ: Φοβάμαι ότι η μέρα δεν θα κυλήσει.
Λ: Δεν μπορεί. Πάντα κυλά.
Μ: Ναι αλλά κοίτα τα γατιά, δεν παίρνουν χαμπάρι. Στέκουν ακίνητα. Η σημερινή μέρα δεν περνά.
Λ: Εγώ λέω να πας να κάνεις ένα μπάνιο και να ξαπλώσεις λίγο.
Μ: Το ίδιο έκανα και χτες και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Είμαι από αυτούς που δεν την αντέχουν. Προτιμώ την νύχτα. Την νύχτα δεν σε νοιάζει που η μέρα δεν κυλά.
Λ: Άνεργος;
Μ: Eνεργός.
Λ: Όχι, εννοώ δεν δουλεύεις, έτσι;
Μ: Εννοείς σε δουλειά. Με υποχρεώσεις, χαρτοφύλακες.
Λ: Οι χαρτοφύλακες δεν είναι υποχρεωτικοί.
Μ: Όχι όχι, μην μιλάς έτσι για τους χαρτοφύλακες. Αυτοί είναι οι μόνοι χρήσιμοι. Είναι οι φωλιές τους. Είναι οι προσωπικοί τους χώροι μέσα στον μη προσωπικό τους χρόνο.
Λ: Μην ταράζεσαι.
Μ: Οι χαρτοφύλακες τους κάνουν και υπομένουν. Χωρίς αυτούς θα υπέφεραν. Οι άνθρωποι στηρίζονται στους χαρτοφύλακες.
Λ: Εσύ δεν έχεις.
Μ: Εγώ δεν δουλεύω.
Λ: Δεν θέλεις;
Μ: Δεν με θέλουν.
Λ: Γιατί;
Μ: Δεν ξέρω πώς να θαυμάσω τα αφεντικά μου. Δυσκολεύομαι . Κανένας από αυτούς δεν αντέχει να μένει με ανθρώπους, που δεν τον θαυμάζουν.
Λ: Έχεις σπουδάσει κάτι; Ποιες είναι οι δεξιότητες σου; Έχεις κάτι ενδιαφέρον και ψάχνω…
Μ: Μπορώ να κάνω τα πάντα, αλλά δεν έχω πιστοποίηση για τίποτα.
Λ: Πώς θα σε πάρω τότε; Όλα προϋποθέτουν την πιστοποίηση.
Μ: Μπορώ να πιστοποιήσω εγώ μένα.
Λ: Δεν αρκεί. Δεν γίνονται έτσι οι δουλειές. Αν είναι δυνατόν! Έχετε το θράσος να ζείτε χωρίς ένα αποδεικτικό της χρηστικότητάς σας;
Μ: Έχετε δίκιο. Λυπάμαι τι να σας πω. Νόμιζα ότι θα μου δίνατε την ευκαιρία, να σας αποδείξω ότι αξίζω, κύριε.
Λ: Να μου πεις τι μπορείς να κάνεις.
Μ: Ξέρω να φροντίζω ζώα. Έχετε κάποιο;
Λ: Έχω κτηνίατρο. Αρκεί.
Μ: Ξέρω να οδηγώ.
Λ: Έχεις δίπλωμα;
Μ: Όχι, δυστυχώς δεν πήγα να το ανανεώσω και τώρα δεν έχει ισχύ.
Λ: Γιατί δεν πήγες;
Μ: Δεν το θεώρησα απαραίτητο. Οδηγούσα όλη μου την ζωή. Ήταν μια καλή ευκαιρία να αρχίσω να πηγαίνω με τα πόδια.
Λ: Θα μου χρησίμευε ένας σοφέρ, αλλά χωρίς δίπλωμα τι να τον κάνω…
Μ: Ξέρω να ποτίζω λουλούδια, έχω ένα κήπο πολύ όμορφο, γεμάτο και ζωντανό. Έχει μηλιές, ροδάκινα και μαργαρίτες…
Λ: Τι ΄ναι αυτά που λες; Έχω πέντε γλάστρες με αυτόματο πότισμα. Άλλο.
Μ: Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί, αλλά ξέρω επίσης να ακούω. Θα μπορούσατε να μου λέτε ό,τι θέλετε κι εγώ θα το ακούω.
Λ: Τι νόημα έχει να με ακούει κάποιος που δεν θα μπορεί να μου λέει τίποτα;
Μ: Tόση ώρα σας λέω πράγματα.
Λ: Δεν μου λες αυτά που θέλω να ακούσω.
Μ: Τι θέλετε να ακούσετε, κύριε;
Λ: Δεν ξέρω. Κάτι που θα με κάνει να σε θαυμάσω ή έστω κάτι που θα με κάνει να με θαυμάσω.
Μ: Ξέρετε, δεν έχω καλή σχέση με αυτή την δραστηριότητα. Σας το είπα.
Λ: Τι μου είπες;
Μ: Δεν ξέρω πώς να κάνω την δραστηριότητα του θαυμασμού…
Λ: Πότε μου το είπες;
Μ: Πριν λίγα λεπτά, την ώρα που ξαφνιάστηκες που δεν δουλεύω και σκέφτηκες ότι έχω κάποιο πρόβλημα και άρχισες να με κοιτάς και να με περιεργάζεσαι όσο πιο διακριτικά μπορείς για να βρεις τον λόγο που δεν δουλεύω, αδιαφορώντας παντελώς για τα λόγια μου, τα οποία εξηγούσαν ακριβώς αυτόν τον λόγο.
Λ: Εεεε…Χίλια συγνώμη! Έχετε δίκιο…Ποιος είναι ο λόγος; Πείτε μου!
M: Δεν ξέρω πώς να θαυμάσω τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα άξιο θαυμασμού.
Λ: Εννοείτε ότι εγώ δεν έχω κάτι άξιο θαυμασμού;
M: Όχι βέβαια εσείς, κύριε… Οι άλλοι…
Λ: Εγώ είμαι άξιος θαυμασμού! Εγώ έχω πολλά άξια πράγματα… Πράγματα με αξία… Εγώ έχω αυτοκίνητο, έχω προσωπικό κτηνίατρο, έχω και προσωπικό αυτόματο πότισμα, έχω προσωπική γυναίκα και προσωπικά παιδιά. Όλα δικά μου.
Μ: Θα ήθελα πολύ να σας θαυμάσω αξιότιμε κύριε, αλλά δεν γνωρίζω πως…
Λ: Θα σε μάθω εγώ να με θαυμάζεις! Όλοι κατέχουν αυτή την τεχνική. Την χρησιμοποιείς όπου θες, ακόμη και σε αυτούς που δεν είναι άξιοι θαυμασμού, μόνο και μόνο για να τους δώσεις την ευκαιρία να σε θαυμάσουν αυτοί, επειδή τους θαύμασες. Δεν είναι δύσκολο, άνοιξε τα μάτια σου όσο πιο πολύ μπορείς και κάθε φορά που θα λέω κάτι εσύ θα ανοίγεις 3 εκατοστά το στόμα σου και θα μονολογείς «Δεν το χα σκεφτεί ποτέ αυτό».
Μ: Τόσο εύκολο είναι;
Λ: H δυσκολία έγκειται στο ότι δεν θα πρέπει να εκφέρεις καθόλου τις απόψεις σου.
Μ: Δεν έχω απόψεις. Τι σκέψεις μου μπορώ να τις λέω;
Λ: Καλό θα ήταν όχι, αλλά για αρχή θα σε αφήνω να λες μόνο όσες επιβεβαιώνουν αυτά που λέω εγώ.
Μ: Εντάξει. Αρχίζουμε.
Λ: Εεεε…λοιπόν…είσαι έτοιμος;
M: Βέβαια!
Λ: Θα μιλήσω για…εεε…..(παύση)
Μ: Δεν θα μιλήσετε?
Λ: Φυσικά και θα μιλήσω.
Μ: Δεν το χα σκεφτεί ποτέ αυτό.
Λ: Το ότι θα μιλήσω;
Μ: Βέβαια, είναι τόσο δύσκολο να μιλάει κανείς.
Λ: Η ομιλία απαιτεί εφυία και φαντασία, την οποία κατέχω, όπως βλέπεις.
Μ: Πω πω, δεν το χα σκεφτεί ποτέ αυτό.
Λ: Ποιο;
Μ: Το ότι η ομιλία χρειάζεται φαντασία. Πίστευα ότι χρειάζεται αλήθεια, αλλά φυσικά έχετε δίκιο. Η ομιλία απαιτεί φαντασία. Τίποτα από αυτά που λέμε δεν προϋποθέτουν την αλήθεια.
Λ: Ακριβώς! Επιπλέον…(παύση αμηχανίας)
Μ: Δεν το χα σκεφτεί ποτέ αυτό.
Λ: Ποιο;
Μ: Ότι ένας άνθρωπος με τόση φαντασία, μπορεί να μείνει τόση ώρα σιωπηλός.
Λ: Με κοροιδέυεις;
Μ: Όχι βέβαια…Δηλαδή…Ναι… Συμφωνώ..ΔΕΝ ΤΟ ΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ! Συμφωνώ με την απορία σας. Είναι λογικό να μην ξέρουμε ποτέ πότε μας κοροϊδεύουν και πότε όχι.
Λ: Γιατί;
Μ: Γιατί, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά σας, η αίσθηση ότι μας κοροϊδεύουν είναι πολύ προσωπική. Ποτέ δεν ξέρεις… Εξαρτάται από την φαντασία. Εσείς φανταστήκατε ότι σας κοροϊδεύω, γιατί υπήρξε μια κάποια ελάχιστη στιγμή που πιστέψατε ότι είστε γελοίος και αξίζετε την κοροϊδία.
Λ: Εσείς με κοροϊδέψατε;
Μ: Ποτέ.
Λ: Άρα μόνος μου κορόιδεψα τον εαυτό μου.
Μ: Δεν το χα σκεφτεί ποτέ αυτό.
Λ: Ποιο πάλι; Θα με τρελάνεις!
Μ: Ότι ένας άνθρωπος τόσο ευφυής μπορεί να κοροϊδέψει μόνος του τον εαυτό του. Αλλά έχετε δίκιο. Οι άνθρωποι πάντα έλκονται από αυτό το ενδιάμεσο σοβαρού και αστείου. Θέλει θάρρος.
Λ: Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ θάρρος.
Μ: Ναι,έχετε. Μόνο και μόνο που συζητάτε με έναν άγνωστο τόση ώρα, οφείλω να το παραδεχτώ. Αλλά με κούρασε το παιχνίδι σας. Είναι απελπιστικά βαρετό.
Λ: Ξέρετε, μου έκανε εντύπωση που κοιτούσατε τόση ώρα αυτά τα γατιά.
Μ: Τα γατιά… Πού πήγαν τα γατιά; Φάνταζε να είναι το μόνο πράγμα που έχει νόημα στην συζήτησή μας..
Λ: Τι εννοείτε;
Μ: Ένιωθα ότι κάποιος με κοιτάει και με περιμένει. Γι΄αυτά έκανα όλη την προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί σας. Τώρα τι νόημα έχει.
Λ: Έχει. Θα σας προσλάβω.
Μ: Ως τι;
Λ: Ως τον θαυμαστή. Έχετε ταλέντο!
Μ: Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν θέλω. Δεν μπορώ να θαυμάσω τίποτα από εσένα. Ούτε καν το θάρρος σου, που μου φάνηκε κάπως ενδιαφέρον.
Λ: Μα γιατί; Θα σε πληρώσω καλά και θα σου παραχωρήσω και ένα δωμάτιο στο σπίτι μου.
Μ: Δεν μπορώ να σε θαυμάσω. Ζητάς τόσο απεγνωσμένα τον θαυμασμό μου, που με αηδιάζεις. Με έχεις τόση ανάγκη και με πνίγεις. Χωρίς τον θαυμασμό μου είσαι ανίκανος έως και να ζήσεις.
Λ: Σας παρακαλώ. Λίγο μόνο.. Θαυμάστε έστω τα καινούρια μου παπούτσια.Είναι πανάκριβα!
Μ: Δεν παρατήρησες ότι είμαι ξυπόλυτος;
Λ: Μα γι’ αυτό… Θαύμασε σε μένα κάτι που δεν έχεις!
Μ: Να σε ζηλέψω θες ή να σε θαυμάσω;
Λ: Έχει διαφορά;
Μ: Αδιαφορώ απλά. Αν θαύμαζα τα πανάκριβα παπούτσια σου, ακόμα κι αν τα ζήλευα, θα τα είχα. Δεν τα θέλω! Δεν θέλω τίποτα…Μόνο κάποιον να ξέρω ότι με κοιτά και με περιμένει.
Λ: Θες να γίνω εγώ αυτός; Να γίνουμε φίλοι.
Μ: Εσύ θες την φιλία μου, μόνο για έναν λόγο.
Λ: Ποιον;
Μ: Τον θαυμασμό μου.
Λ: Όχι, στο υπόσχομαι! Θα σ΄ αγαπήσω σιγά σιγά. Ίσως στην αρχή χρειαστώ τον θαυμασμό σου μέχρι να σε εμπιστευτώ. Μετά θα σ΄αγαπήσω!
Μ: Κοίτα με λίγο ρε φίλε… Πιστεύεις ότι έχω καμιά όρεξη να μ αγαπήσουν αυτή την στιγμή;
Λ: Γιατί όχι; Σε παρακαλώ, έστω δέξου τον δικό μου θαυμασμό.
Μ: Δεν έχει νόημα για μένα. Προτιμώ κάτι πιο απλό, κάτι πιο ελεύθερο. Κάτι χωρίς πολλές απαιτήσεις.
Λ: Δεν θα σου ζητήσω τίποτα.
Μ: Θα ζητάς πάντα κάτι καινούριο να θαυμάσεις και εγώ δεν είμαι αξιοθέατο, καταλαβαίνεις; Εγώ είμαι ένας μόνος μες στους μόνους, ένα περιθωριακός που περιφέρεται δεξιά και αριστερά. Είμαι ένας που του αρέσει να παρατηρεί γάτες ακούνητες. Δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα από αυτά που ζητάτε εσείς οι επιφανείς πολίτες αυτής της χώρας…
Λ: Κανείς δεν αντέχει μόνος.
Μ: Πλέον δεν αντέχει κανείς μαζί. Ξέρεις γιατί με πλησίασες;
Λ: Γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον το ότι παρατηρούσες τόσο προσηλωμένα αυτά τα γατιά.
Μ: Κάνεις λάθος. Θαύμασες την δύναμη που έχει η αυτή η πράξη. Να κάθομαι να παρατηρώ μόνος με τόση προσήλωση τρία βρομιάρικα γατιά. Μία πράξη εντελώς ανούσια και παράλογη. Μία πράξη που δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα απολύτως. Δεν θα με κάνει ούτε πλουσιότερο, ούτε κοινωνικότερο, ούτε πιο καλλιεργημένο. Και ακόμα θαύμασες την απόλυτη αδιαφορία προς όλο αυτόν τον καθωσπρέπει κόσμο που τρέχει και πάει. Τρέχει να αγοράσει μάσκες και να πουλήσει θαυμασμό. Ήμουν η πλήρης ακινησία μέσα στην απέραντη κίνηση, που σ΄έχει κουράσει. Η σιωπή μέσα στην απόλυτη φασαρία, που σε πνίγει! Και πες το φίλε μου, κουράστηκες κι εσύ από όλη αυτή την προγραμματισμένη τρέλα. Δεν ψάχνεις ούτε υπάλληλο, ούτε φίλο, ούτε θαυμασμό. Λίγη αλήθεια ήθελες μέσα στο τεράστιο ψέμα που ζεις τόσα χρόνια.
Λ: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό!
Ν: ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΩΡΑ ΓΙΑ ΦΑΙ. ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ!
Μ: Αύριο την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος.
Λ: Εννοείται! Αύριο ντύσου κοπέλα!
ΤΕΛΟΣ
Καλλιόπη Μανδρέκα, 3-11-2018