«Χριστέ μου βοήθα με… Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι κάνετε; Αφήστε με! Θα μου ξεκολλήσετε το πρόσωπο! Μην μου το τραβάτε…Το χρειάζομαι! Σας παρακαλώ.. Πονάω..Μη… Όχι ακόμα! Όχι τώρα! Όχι καθρέφτη. Δεν μπορώ να δω..Όχι ακόμα! Όχι τώρα! Πάρτε τον απο μπροστά μου..Σπάστε τον.. Καλύτερα έτσι..Με τα γάντια.. Είναι προτιμότερο!
Τα μάτια μου τα νιώθω πιο ανοιχτά..Και τα χείλη μου μικρά..Ακούω τους ήχους καθαρά.. Μα τι συμβαίνει; Φοβάμαι!» Ξύπνησε βίαια, σαν να πνιγόταν. Στο πρόσωπο της φαίνονταν ανοιχτοί οι πόροι γεμάτοι μικρές, αυτόνομες ακόμα, σταγόνες ιδρώτα ακριβώς πριν την ένωση.
Ήταν 8.15. Ακριβώς την ώρα του προγεύματος. Η οικονόμος είχε ήδη αφήσει τον μεταλλικό δίσκο με τα ασημένια κεντύματα στο κομωδίνο και μ’ ένα λευκό ύφασμα σκούπιζε το πλέον μουσκεμένο πρόσωπο τής κυρίας της.
Ένα κατάλευκο πρόσωπο, απόλυτα συμμετρικό, απόλυτα νεανικό, με όλη την πίκρα και την ανησυχία που κρύβει ένα είκοσι ετών κορίτσι. Τα χείλη της κατακκόκινα, μαρτυρούσαν σε κάθε αθέλητη σύσπαση τους, ηδονή και προσμονή.
11 ακριβώς. Ούτε ένα λεπτό αργότερα, ο κύριος Έλεμαν χτυπάει το μεταλλικό καμπανάκι της ξύλινης εξώπορτας για το καθιερωμένο μάθημα πιάνου.
Εκείνη είναι ήδη καθισμένη με τα δάχτυλα ήδη τοποθετημένα στα σωστά πλήκτρα, με τη μέση της σε απόλυτη ευθεία με το κεφάλι και την αλογουρά της, σαν βαρύδιο, τοποθετημένο έτσι, ώστε το σαγόνι πάντα να κοιτά προς τα πάνω. Το βλέμμα όμως σήμερα δεν κοιτούσε ευθεία τις παρτιτούρες…
Ή μάλλον κοιτούσε, όπως πάντα άλλωστε, αλλά δεν τις έβλεπε. Σήμερα έλεγες ότι θα τις ξέσκιζε! «Δεσποινίς μου, αυτή η μυρωδιά σας από… κεχριμπάρι αν δεν κάνω λάθος, είναι το κάτι άλλο! Ξεπερνάει την γαληνεμένη δύναμη του Chopin, αλλά και την ζωηρή αρμονία του Vivaldi! Μπορεί να σε τρελάνει..», είπε ο κύριος Έλεμαν, ισιώνοντας αμήχανα και κάπως πρόστυχα τα εναπομείναντα μαλλιά του.
Εκείνη δεν μίλησε ..Δεν τον άκουσε καν..Το μόνο που άκουγε πλέον ήταν βιολιά και φτερά! Είχε ήδη φύγει!
5 ακριβώς! Είχε βραδιάσει πια για τα καλά! Η οικονόμος ξεκρέμασε απο την ξύλινη ντουλάπα τη μάλλινη λευκή ζακέτα με τις μεταλλικές γκραβούρες και την φόρεσε σχεδόν με τη βία στην κυρία της. Με ύφος υπερβολικής αγάπης, αλλά και μίσους, σαν να ήταν η νοσοκόμα ενός δημόσιου τρελοκομείου που φοράει το ζουρλομανδία στον ασθενή της, έχωνε πιεστικά τα χέρια της μες στις στενές τρύπες της ζακέτας.
Έτρεξε να ανάψει το τζάκι. Έριχνε ξύλα στο μαρμαρένιο τζάκι, με κινήσεις σαν να θάβει έναν νεκρό. Με μανία στίβαζε τα ξύλα μαζί με το προσάναμμα και άναβε και ξανάναβε τα σπίρτα για να τον κάψει. Έριχνε και ξανάριχνε αναμμένα σπίρτα! Σπίρτα! Παντού φωτιά!
Σταγόνες από την υγρασία να κυλάνε στα μάρμαρα. Έπρεπε να κρατήσει την κυρία της ζεστή, να μην κρυώσει! Να είναι ασφαλής !
Εκείνη εξωτερικά, φαινόταν ήρεμη και δροσερή. Το λευκό της πρόσωπο έμοιαζε να δένει αριστουργηματικά με το χιόνι και την κρύα υγρή ατμόσφαιρα, που επικρατούσε.
Παντού χειμώνας έξω, αλλά μέσα της ένα καυτό αυγουστιάτικο καλοκαίρι την κυρίευε. Καιγόταν! Το δέρμα του προσώπου της ήθελε να ανοίξει και να πετάξει λάβα. Δεν ήξερε τι να κάνει! Πρώτη φορά ένιωθε μη διαχειρίσιμη.
Αν μπορούσε να μιλήσει θα έβγαζε μόνο σύμφωνα απ το στόμα. Μεταλλικά ακατάληπτα σύμφωνα.
Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Δεν την ένοιαζε. Έπρεπε να φύγει. Πνιγόταν! Τα χέρια της έτρεμαν. Ακουμπούσε ασυναίσθητα το πρόσωπο της, να το ελέγχξει.
Το χάιδευε, το σκούπιζε και ύστερα το γρατζουνούσε. Ακουμπούσε τις μεταλλικές γκραβούρες της ζακέτας να δροσιστεί. Δεν της έφτανε! Κόλλησε στα μάρμαρα του τζακιού.
Ανακουφίστηκε για λίγο, αλλά γρήγορα η απόλαυση της διαφοράς τής θερμοκρασίας ισσορόπησε και εξαφανίστηκε.
Σηκώθηκε απότομα. Κοίταξε την εξώπορτα. Κοίταξε την οικονόμο, η οποία πάσχιζενα ανάψει όλες τις σόμπες του σπιτιού. Άνοιξε την πόρτα κι έτρεξε στο δρόμο. Το πήρε απόφαση. Έφτασε η στιγμή.
Πήρε την πρώτη άμαξα που βρήκε μπροστά της και σχεδόν ούρλιαξε: «Στο λιμάνι, γρήγορα! Ταξίδι…Ταξίδι! Θελω…Ταξίδι…!», έλεγε μέσα από τα δόντια της ξεψυχισμένη. Επαναλάμβανε ξανά και ξανά, για να μπορέσει να το συνειδητοποιήσει η ίδια περισσότερο, παρά ο αμαξάς.
Μετά από ώρες πολλές, έφτασε! Δεν καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν! Ήταν ζαλισμένη και πολύ διψασμένη. Κατέβηκε σε ένα σκοτεινό μέρος. Με πολλά μαύρα πουλιά. Και ανθρώπους σκυφτούς με καπέλα. Πουλιά και άνθρωποι ένα.
Ίδιο χρώμα, ίδιο ρυθμό. Μόνο εκείνη λευκή. Έπεσε πάνω σ΄ έναν άντρα. Το καπέλο δεν την άφηνε να διακρίνει χαρακτηριστικά.
Ένιωθε μόνο το σφιχτό σώμα του. Την έσπρωχνε ανάμεσα στο κόσμο και τα πουλιά. Δεν ήξερε που την πήγαινε. Την κόλλησε σ΄έναν μεταλλικό τοίχο. Δεν έβλεπε. Ένιωθε το κρύο μέταλλο να της καίει την πλάτη. Ο άντρας τής έσκισε το σατέν φόρεμα. Κόλλησε το έτοιμο να σκιστεί απο τους μύες σώμα του πάνω στο γυμνό, μαλακό δικό της! Δεν μπορούσε να ανασάνει..
Το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας επαναλαμβανόμενος οξύς ήχος της μεταλικής ζώνης, καθώς ακουμπούσε τις γκραβούρες της μάλλινης ζακέτας, που είχαν σωριάστει στην άσφαλτο. Ένιωθε μόνο νερά. Έτρεχαν νερά! Από τους τοίχους, από το σώμα του, από τα μαλλιά της.
Μια θάλασσα. Μέσα της, έξω της. Έκείνος ξαφνικά γαληνεμένος την αγκάλιασε. Την έσφιξε μαλακά. Της είπε «Σ΄ αγαπώ!»
Εκείνη τότε σιώπησε. Σιώπησε μέσα της.Κατάλαβε…Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Η φωνή της μαλάκωσε. Άκουγε φτερά καθαρά. Άκουγε τα κύματα μέσα της να ησυχάζουν. Επιτέλους κατάλαβε. Ένιωθε πλέον καθαρά την γαληνεμένη δύναμη του Chopin και τη ζωηρή αρμονία του Vivaldi. Κατάλαβε. Επιτέλους ήξερε..
Ξαφνικά έγινε μέρα και είδε τη μορφή του! Χιλιάδες δρόμοι στο μέτωπό του. Λευκά χιόνια στα μάγουλα και στο σαγόνι! Ένας γέρος! Ένας παππούλης! Ένας ρυτιδιασμένος γέρος έστεκε εμπρός της και την κοίταζε, σαν να προσπαθεί να καλοσορίσει ένα παίδι στον κόσμο! Φαινόταν οικείος. Έμοιαζε με τον πατέρα της. Ίσως με τον άντρα της. Πόσο χρονών ήταν, αναρωτιόταν. Πόσο ήταν η ίδια; Γιατί το δέρμα της είχε γεμίσει από τα χρόνια του;
«Μα τι συμβαίνει; Γιατί μου το κάνετε αυτό; Ποιος είστε; Πού είναι το πρόσωπό μου, πού είναι το προσωπείο μου; Νιώθω μπερδεμένη..Πού είναι η ζωή μου; Φοβάμαι.»
Της Καλλιόπης Μανδρέκα, 26/1/2017