Όταν..
τα μαγαζάκια στη γωνία κλείνουν αλλά ο ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ και τα JUMBO πλυθαίνουν.. όταν οι φουρνοι “το χωριάτικο” πολλαπλασιάζονται αλλά της γειτονιάς λιγοστεύουν… όταν το e-shop παίρνει τη θέση του μαγαζιού στη γωνία με τα vintage έπιπλα (η μοναδική απόχρωση αισθητικής σ’εκείνο το δρόμο) .. όταν τα σπίτια ερημώνουν.. είτε γιατί κάποιοι επιστρέφουν “σπίτι” είτε γιατί οι υπόλοιποι μεταναστεύουν..
όταν στις συναντήσεις της άλλοτε ξεγνοιασιάς υπάρχει σιωπή ή ατελείωτοι φανφάρες.. όταν ρωτάς το συνάνθρωπο “όλα καλά;” και πετάει ένα “ε; ..ναι” με το βλέμμα του ροφού και της γελάδας μαζί.. όταν αναρωτιέσαι αν θα ονειρευτείς κι απαντάς άστο μωρέ για αργότερα..
όταν..
ακόμα και μετά απ’όλα αυτά βρίσκουμε τη δύναμη να χαμογελάμε και τη χαρά να ερωτευόμαστε, ας μη ξεχνάμε ότι μπορούμε ακόμα να ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ. Ναι, Υπάρχει η επιλογή του όχι. Σε ότι κι αν αφορά αυτό.
λειψό συναίσθημα λειψή δουλειά λειψή ζωή.
Δεν είναι πολυτέλεια (μα ούτε θα είναι ποτέ πολύ-τέλεια)
μπορούμε ακόμα να επιλέγουμε να μη φάμε την κονσέρβα με τη ψευδαίσθηση ότι τρώμε μπον φιλέ ή αν πρέπει να τη φάμε ας γνωρίζουμε ότι τρώμε μια απλή κονσέρβα ή ακόμα ακόμα, ας τη φάμε με την πεποίθηση ότι τρώμε μπον φιλέ. Αρκεί να ξέρουμε το γιατί. Τα προβλήματα συλλογικότητας προκύπτουν απ’τα προβλήματα ατομικότητας.
Να μια καλή ευκαιρία εν καιρώ κρίσης.
Να απαντήσει ο καθένας τα δικά του
γιατί…
Της Ελεάννας Φινοκαλιώτη, 11/7/2013