Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί για κάποιο λόγο ο εαυτός μου με έχει οδηγήσει από πολύ μικρή σ’ ένα δρόμο αυτογνωσίας, αυτοανάλυσης, εξερεύνησης, εξέλιξης και μ’ έχει φέρει κοντά στην τέχνη, στη σωματική άσκηση, στο διαλογισμό (!!!), στη yoga, στους ανθρώπους, στην αγάπη του εαυτού μου, στην αγάπη για κάθε άνθρωπο, στην πίστη ότι όλοι είμαστε ένα…. Σ’ αυτή την πορεία μου λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερά μου στοιχήματα σε καθημερινή βάση, είναι να ζω στο «εδώ» και στο «τώρα». Γνωστή φράση για πολλούς. Να ζω το σώμα μου, τη σκέψη μου και το συναίσθημά μου στο «εδώ» και στο «τώρα». Το καταφέρνω. Αρκετά συχνά. Και είμαι κάθε μέρα και πιο ευτυχισμένη για αυτό. Μία από τις στιγμές όμως που έζησα κάτι τέτοιο χωρίς παρεμβολές από ασυνάρτητες ανησυχίες για το παρελθόν και το μέλλον, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ανασφάλειες, χωρίς αμφιβολίες και χωρίς δισταγμούς ήταν τον Δεκέμβρη του 2008.
Λίγα 24ωρα στους δρόμους. Δεν θυμάμαι πόσα. Ο χρόνος δεν είχε σημασία. Υπήρχε μόνο το «εδώ» και το «τώρα». Υπήρχε μόνο η πηγαία ανάγκη για αλληλεγγύη, φροντίδα, αγώνα, έκφραση, προσπάθεια, ελπίδα. Χωρίς καμία ανάλυση. Όλοι μοιραζόμασταν το Malox και τις μάσκες. Τρώγαμε ότι έβγαινε από τις τσάντες «μας». Οι τσάντες ήταν όλες δικές «μας». Κοιμόμασταν για κάνα δυο ώρες στο πιο κοντινό σπίτι που τύχαινε να είναι ανοιχτό, σπίτι όλων «μας», και μετά, βγαίναμε ένας ένας και πάλι στους δρόμους.
Και πάλι λίγα χρόνια μετά. Ματ περικυκλώνουν την πλατεία Συντάγματος. Ρίχνουν χημικά από παντού. Μόλις οι κρουστοί παίρνουν μία ανάσα πιάνουν και πάλι τα τύμπανα. Αρχίζουν να παίζουν χορευτικούς ρυθμούς.
Ξεχυνόμαστε και πάλι στην πλατεία. Πιο δυνατοί. Πιο χαμογελαστοί. Και πιο δακρυσμένοι… Χημικά κύκλος 2ος, 3ος, 4ος, κτλ κτλ κτλ. Και πάλι τα τύμπανα, και πάλι όλοι βγαίνουμε από το μετρό και πάλι η πλατεία δική μας, μετά δική τους, μετά δική μας, μετά δική τους….
Δεν έχω καταφέρει ακόμα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, να ζήσω το «εδώ» και το «τώρα» πιο έντονα, με μεγαλύτερη ροή και πιο απόλυτα από όσο το έχω ζήσει κάτι τέτοιες στιγμές… Γνωρίζοντας πού είμαι, γιατί είμαι, πώς είμαι. Μία καθαρή αίσθηση ελευθερίας και απόλυτης διαύγειας.
……
Γυρίζω σελίδα.
Οι μέρες περνούν.
«Γιατί σταματήσαμε; Τι έγινε; Κουραστήκαμε.. φταίει η οργάνωση.. μα πάλι πήγαν να μας καπελώσουν.. τους είδες τους τάδε από εκείνο το κόμμα; Είπαν στις ειδήσεις ότι φταίγαμε εμείς. Μοιράζαμε φυλλάδια στο Γκάζι και κάποιοι μετά από εμάς έσπασαν 2 μαγαζιά.. είχαν πληρώσει πρεζάκια να κάνουν μπάχαλα. Όχι με λεφτά με ναρκωτικά ή με εγγυήσεις. Καταστρέψαμε κτίρια λένε!! Μα δεν είπε κανείς ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν από αυτούς;;
Καθόμασταν και ξαφνικά εμφανίστηκαν μέσα από τα ΜΑΤ. Το κτίριο αυτό κάηκε λένε για να πάρει τα λεφτά της ασφάλειας. Εγώ άκουσα ανθρώπους να μιλάνε σε κινητά και να δίνουν εντολές πια κτίρια θα καούν. Την βενζίνη την πέταξαν μπροστά στους αστυνομικούς, ανενόχλητοι… Μάλλον λένε ήταν όλα υποκινούμενα…»
……
Ζαλίζομαι. Για ποια ιδέα εγώ και οι φίλοι μου ήμασταν στους δρόμους; Για ποια δικαιώματα και ποια ελευθερία; Ήμουν εγώ η αφορμή που κάποιες μετοχές ανέβηκαν ή έπεσαν, κάποια νομοσχέδια, άσχετα με αυτά που ήταν γραμμένα στα πανό, πέρασαν ή δεν πέρασαν. Βγήκα στο δρόμο επειδή «κάποιοι» το ήθελαν; Και όχι εγώ; ….
Και οι θάνατοι; Οι θάνατοι; Έκλαψα για «κάποιους» νεκρούς. Πόσο να κλάψω ή να σιωπήσω ή να χαθώ εάν αυτοί οι θάνατοι ήταν γνωστοί πριν συμβούν….
Και κάπως έτσι να προχωράει η ζωή. Και να μαραζώνουν. Τα νιάτα, η ελπίδα, η πίστη, το φως.
Όταν ήμουν μικρή και έλεγα καμία ανοησία δεν ένιωθα ηλίθια όταν οι γύρω μου γελούσαν. Ήμουν μικρή και είχα δικαίωμα να λέω ανοησίες. Μα τώρα πώς να νιώσω;;
Δεν είμαι μικρή. Δεν λέω ανοησίες. Και κάποιοι γύρω μου γελούν. Με τα δικά μου δάκρυα και αυτά των φίλων μου και των γειτόνων μου, ακόμα και των πιο μακρινών.
Αλλά.. για μια στιγμή… Ας γυρίσω λίγο πίσω…. «Δεν λέω ανοησίες»….
….
… «Δεν λέω ανοησίες»….
Ε ΝΑΙ! ΔΕΝ ΛΕΩ ΑΝΟΗΣΙΕΣ. Οι λόγοι που με έβγαλαν από το σπίτι μου και με έτρεφαν μέρες ολόκληρες στους δρόμους, οι ίδιοι λόγοι που κινούν Τούρκους, Παλαιστίνιους, Κύπριους, Ισπανούς, Πορτογάλους, Αμερικάνους, Αφρικανούς εννοείται… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΗΣΙΕΣ.
Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί οι λόγοι με όσα «ανακοινώνονται» τις «ημέρες μετά»;;;
Ότι και αν συζητιέται τις «μέρες μετά» δεν με αφορά. Εγώ ξέρω γιατί ήμουν εκεί τις «μέρες πριν»! Πριν τις ανακοινώσεις, πριν τις αναδιοργανώσεις των Media, πριν τις αποφάσεις και πριν τα συμπεράσματα. Τις ημέρες που έλαμπαν τα πρόσωπα και η ελπίδα ποτιζόταν. Μεγάλωνε.
Από λόγια απόμακρων παρατηρητών ή ρεπορτάζ «σωστών» επαγγελματιών του συστήματος δεν μπορώ να επιτρέψω να χάνεται αυτό για το οποίο εγώ δούλευα τόσο καιρό. Οι «μέρες μετά» δεν με αφορούν!
Για όλες τις «μέρες πριν» λοιπόν που θα έρθουν από εδώ και πέρα, δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω ότι δεν είμαστε πρόβατα. Δεν είμαστε υποκινούμενα πιονάκια κανενός. Κανένα σύστημα και καμία ομάδα ανθρώπων δεν είναι πιο έξυπνοι από χιλιάδες άλλους που ουρλιάζουν σε πλατείες. Εγώ και οι φίλοι μου θα συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας τις «μέρες πριν».
Να ζούμε το παρόν, το «εδώ» και το «τώρα» τις ημέρες που είναι ιδανικές για ενδυνάμωση της ελπίδας, τις ημέρες που πάμε την κοινωνία πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε.
Τις «ημέρες μετά» απλώς θα ξεκουράζομαι. Χαμογελώντας με τις γελοιότητες των σχεδίων τους.
Σχέδιο όλοι οι θάνατοι που έχω προλάβει να δω ή να ακούσω μέχρι σήμερα στους δρόμους; Ας είναι….(;)
Έχουμε και εμείς το δικό μας σχέδιο. Και είναι ανώτερο όλων.
Γιατί λάμπει, έχει απόλυτη ελευθερία, ισότητα, ανθρωπιά και αγάπη τόση που είναι ικανή να κάνει και τα μεγαλύτερα ανθρωπόμορφα τομάρια τους πιο γλυκούς ανθρώπους του κόσμου.
Tης ηθοποιού Δήμητρας Σύρου, 5/6/2013