Το πολυτεχνείο είναι μια εξαίρεση στον κανόνα! Το πολυτεχνείο δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί! Δεν μας άξιζε! Θα έπρεπε ακόμα να είμαστε υποδουλωμένοι στον στρατό, στην πατρίδα τη θρησκεία και την οικογένεια! Να κάνουμε επετείους με τανκς με τραγουδιστές του λαϊκού ρεπερτορίου… Τι διαφορετικό θα είχαμε στη ζωή μας; Θα είχαμε πάνω κάτω την ίδια παιδεία…
Θα είχαμε πάλι επιβράβευση της αποστήθισης ώστε να μην καλλιεργήσουμε και επιβραβεύσουμε το ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα… Θα είχαμε πάλι το ίδιο σύστημα αξιολόγησης που να επιβραβεύει τον ανταγωνισμό και όχι την άμιλλα, ώστε να μαθαίνουμε από μικρά να αποδεχόμαστε τον κατακερματισμό της κοινωνίας…
Θα είχαμε περισσότερους αδιάφορους πολίτες; Που θα παρακολουθούσαν, από τον καναπέ τους, αποχαυνωμένοι τα αποτελέσματα των όσων αποφασίζονται; Θα είχαμε τα ίδια megala ΜΜΕ με τις ίδιες πάνω – κάτω ειδήσεις…
Θα είχαμε περισσότερους φοβισμένους πολίτες; Ή υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ του φόβου των τανκς από τον φόβο της χρεοκοπίας και της απώλειας εργασίας;
Θα είχαμε λιγότερα σκάνδαλα και μεγαλύτερη ατιμωρησία; Όχι!!!
ΘΑ είχαμε περισσότερους αμόρφωτους από αυτούς που έχουμε σήμερα;
Θα είχαμε περισσότερους βολεμένους από αυτούς που έχουμε σήμερα;
Θα είχαμε απομακρυνθεί περισσότερο από τα κεκτημένα των Ευρωπαίων πολιτών από όσο και σήμερα; Θα είχαμε μεγαλύτερα ποσοστά φασιστών από το 15% που έχουμε σήμερα;
Όχι ο θάνατος και ο αγώνας αυτών των φοιτητών, τα βασανιστήρια που έζησαν τα κλεμμένα όνειρα τους δεν μας αξίζουν!
Δεν μας αξίζουν γιατί ενώ είχαμε την ελευθερία, ενώ είχαμε την επιλογή ενώ είχαμε τη γνώση και την μαρτυρία, εμείς το μόνο που καταφέραμε είναι να θεωρούμε σήμερα την Δημοκρατία, χούντα, να δεχόμαστε να αμφισβητούνε τους αγώνες εκείνων των παιδιών, να δεχόμαστε από τα εκφυλισμένα φασιστράκια την αμφισβήτηση των νεκρών, να δεχόμαστε από το κράτος το κλείσιμο του μετρό ώστε να παρεμποδιστεί η συμμετοχή μας στην πορεία, να δεχόμαστε το “αυτονόητο”, και να μην ονειρευόμαστε, να μην διεκδικούμε, να μην ελπίζουμε…
Να μη ζούμε την ζωή μας, αλλά τη ζωή που κάποιοι άλλοι μας επιβάλουν…
Του Χάρη Μαυρουδή, 17/11/2012