Το τρένο ήταν το πιο ήσυχό μου μέρος.
Το ένιωθα ασφαλές.
Έμπαινα και ηρεμούσε το σώμα στην αγκαλιά του βιβλίου, του λαπτοπ και του κινητού μου.
Ούσα φοιτητρια στην Αθήνα, αυτή η διαδρομή ήταν μηνιαίο έξοδο. Είδα τα πάντα εκεί μέσα! Φιλίες, εξομολογήσεις, φλερτ.
Είδα τα πάντα εκεί μέσα.
Κλοπές και παράνομα τσιγάρα στις ενώσεις των βαγονιών.
Γνώρισα ανθρώπους
Κάποιους δεν τους θυμάμαι.
Είδα τα πάντα εκεί μέσα.
Είδα, όμως, και το απ’ έξω.
Είδα παιδιά
Είδα ανθρώπους γνωστούς,
Είδα γνωστούς γνωστών,
Ίσως να είδα και κάποιον που γνώρισα σε ένα ταξίδι.
Είδα την κραυγή, είδα τον πόνο, είδα την οδύνη
Άκουσα το κλάμα, άκουσα το λυγμό.
Άγγιξα τη φωτογραφία αυτού, που θεωρώ προστάτη μου, γιατί γεύτηκα τι είναι να ζεις από τύχη.
Δεν ένιωσα, όμως, δικαίωση!
#tempi
#ένας_χρόνος
#δικαίωση
Της Ζωής Ι. Ξανθοπούλου, 28/2/2024