“Δεν χρειάζεται να κάνει πολλά το υπουργείο για να μας τη πέσει και να μας πιέσει.
Τα κάνει δηλαδή ήδη.
Κόβει 46% τις επιχορηγήσεις στις ΑΜΚΕ θεάτρου.
Κόβει 60% τις επιχορηγήσεις στις ΑΜΚΕ χορού.
Σταματάει όλα τα προγράμματα ενίσχυσης σε άλλου τύπου φορείς.
Κρατάει όσους διευθυντές θέλει με το φόβητρο να μην τους παρέχει την έκτακτη επιχορήγηση κάθε χρονιά – που θα έπρεπε να έχει ήδη ενταχθεί στην τακτική επιχορήγηση μετά από τόσα χρόνια.
Και ταυτόχρονα ανακοινώνει τεράστια ποσά της τάξης των 5 εκατομμυρίων και πάνω, σε επιχορηγήσεις στήριξης σε αναστύλωση/ανακαίνηση ανά περιφεριακό μουσείο (που πρέπει να παίρνουν φυσικά, μιλάω για την δυσαναλογία εργαζόμενων και παραγούμενου – και φορολογούμενου, πλούτου)
Και όλα αυτά ανακοινώνοντας απλά τις αποφάσεις του χωρίς κανέναν διάλογο με τους φορείς.
Βασικά, τελείως φοβικά, με κανέναν.
Μας μαλώνει για το πως πρέπει να φερόμαστε ενώ αδιαφορεί για το τι κάνουμε και πως.
Μπράβο βρε.
Δεν έχει καταλάβει ότι τόσα χρόνια για να ανταπεξέλθουμε έχουμε κάνει βασικό τρόπο ύπαρξης την αλληλεγγύη;
Ότι πολλοί μέσα στα χρόνια έχουμε φάει και κοιμηθεί στα σπίτια φίλων για να τα καταφέρουμε;
Και αυτό μας έχει ενώσει;
Και γι αυτό είμαστε ο πρώτος κλάδος που απαιτεί με τόση ένταση την κάθαρση από οτιδήποτε μισαλλόδοξο και βίαιο;
Ποιος άλλος έχει τολμήσει τόσο βαθιά; Όσοι ξέρω μου λένε “Καλά που το ξεκινήσατε όλο αυτό και μαζεύτηκαν και οι δικοί μας (οι κακοποιητές εννοούν)”.
Ο φόβος, που μπορεί να σας τον έχουν μεταδώσει από πάνω, πάντα είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
ΥΓ. Πολλοί φίλοι είναι ενάντια στις επιχορηγήσεις. Εγώ δεν είμαι. Οτιδήποτε σπουδαίο και ελεύθερο σε όλον τον κόσμο και την ιστορία της τέχνης έχει γεννηθεί μέσα από αυτή την λειτουργία.
(Ο πίνακας, κλασσικά, του αγαπημένου μου Kenne Grégoire)
Του ηθοποιού-σκηνοθέτη Αργύρη Ξάφη