Ο μοναδικός λόγος που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι για να κρατηθεί ζωντανό ό,τι πιο όμορφο έχει να δείξει αυτά η χώρα σε αυτά τα 37 χρόνια που τη ζω. Μια χώρα που έχει βασανιστεί από τον εμφύλιο, που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα από τα κόμπλεξ εκατοντάδων ετών και που αγωνίζεται σαν από μόνη της, αφού οι άνθρωποι που την κυβερνούν έχουν βαλθεί να τη μικρύνουν και να την εξοντώσουν. Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά που της έχουν συμβεί και αυτή από μόνη της δίνει κι άλλα κι άλλα και δείχνει αστείρευτη σα να είναι η ίδια μας η μάνα.
Ολα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ και συμμετέχω σε μια κοινωνία που συμπεριφέρεται και αντιδρά σαν να είναι περαστική από εδώ, από το λαό που την κατοικεί μέχρι τους ηγέτες που ψηφίζει. Όλοι ανεξαιρέτως , ο καθένας στον τομέα του έχει κάνει ό,τι μπορεί για να βλάψει τον τόπο του, την κοινωνία του, τον συνάνθρωπο του και τον εαυτό του. Με τη νοοτροπία του ‘μετανάστη’ ή του ‘επαρχιώτη’ (στην κακή τους εκδοχή) να βρει μια θέση σ? αυτήν την κοινωνία, να βολευτεί, να αναρριχηθει,να φτάσει πιο ψηλά απ? όλους και να τους αποδείξει ότι αυτός τα κατάφερε με οποιοδήποτε κόστος. Να κατακτήσει με κόπο όλα αυτά που κορόιδευε, να χλευάσει με τους ‘κολλητούς’ τους τις αρχές που είχε και τελικά να κάτσει στον θρόνο του έχοντας πάρει όλα όσα ζήλεψε.
Ο διχασμός μας συντρόφευε σε όλα μας τα βήματα και σε οποιαδήποτε μορφή πολιτική, αθλητική, κοινωνική ακόμα και ατομική έπρεπε πάντα να είμαστε ανάμεσα σε δυο πόλους (τουλάχιστον) πράσινο-μπλε-κόκκινο πράσινο-μπλε-κόκκινο, κίτρινο-ροζ-πουά. Οτιδήποτε αρκεί να ήμασταν φανατικά αντιμέτωποι με κάποιους ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Προσδοκώντας πάντα εφήμερες νίκες και πανηγύρια. μια μάχη που σταματούσε μόνο όταν χάναμε την ‘εθνική μας κυριαρχία’. Μια φράση που δεν είναι απλώς μια φράση. Είναι ο ήλιος μας, η θάλασσα μας ,ο Ελύτης μας, ο Χατζηδάκης μας, ο Σεφέρης, ο Μπιθικώτσης, τα δημοτικά μας, το χωριό μας.
Οι παιδικές μας αναμνήσεις, οι φίλοι μας. οι γονείς μας, είναι ο τόπος μας και όλα αυτά με τα καλά και άσχημα τους που τόσο βρίζουμε επειδή τόσο αγαπάμε. Μη μου λέτε λοιπόν μια απλή φράση ‘εθνική κυριαρχία’ γιατί δεν είναι τόσο απλή όσο την κάνετε να φαίνεται. Ακόμα κι αυτά τα τελευταία δυο δύσκολα χρόνια έβλεπα κόσμο να μη θέλει να καταλάβει, να προσπαθεί να κρατηθεί από την προηγούμενη αρπαχτική και διχασμένη ζωή να προσπαθεί να κρατήσει την χλιδή, την τηλεόραση ,τα αμερικανικά Χριστούγεννα, το life style, το ψέμα ,την κλεψιά ,την άπατη και τη βολή του ενώ έβλεπε το κακό να έρχεται .
Ενώ έβλεπε τον διπλανό του να υποφέρει, εκείνος να κάνει την απέλπιδα προσπάθεια να γυρίσει την ζωή του πίσω. Να ψηφίζει για μια ακόμα φορά τον λιγότερο κλέφτη και τον περισσότερο ψεύτη. Και ο κλέφτης σα να του δώσουν το ελεύθερο αγωνίζεται με βασιλική αλαζονεία να κερδίσει όσο μπορεί περισσότερα και να αποδείξει ότι μπορεί και χειρότερα. Και αναρωτιέμαι συνεχεία ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Γιατί τώρα;
Γιατί να μην υπάρχει ένας υπεύθυνος άνθρωπος;. Να έχει την αξιοπρέπεια και να πάρει μια ευθύνη; Να λειτουργήσει με γνώμονα το κοινό καλό; Γιατί για μια φορά ένας να σκέφτεται για τους άλλους και όχι για την ομάδα του; Δεν είμαστε ομάδες, είμαστε άνθρωποι και τυχαίνει να γεννηθήκαμε σ? αυτόν τον τόπο, να έχουμε αυτήν την γλώσσα και αυτήν την κουλτούρα και λεγόμαστε Έλληνες. Όλοι, όχι μερικοί. Είναι τόσο απλό και τόσο όμορφο, ένας άνθρωπος που θα έλεγε την αλήθεια όσο πικρή κι αν ήταν, αλλά θα ήμασταν όλοι μαζί του. Γιατί δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικούς, αλλά από χαρισματικές προσωπικότητες. Ίσως να συμβαίνουν αυτά σ? αυτόν τον τόπο γιατί ξέρει να ανέχεται (σε σημείο βλακείας και υποψίας), αλλά ξέρει να αντιδρά γιατί άδω δεν γεννήθηκε μονό η δημοκρατία αλλά και η αμφισβήτηση. Γιατί το έχει η μοίρα μας να αναγεννιόμαστε απ? τις στάχτες μας και να κάνουμε το καλύτερο όταν οι άλλοι μας έχουν τελειωμένους.
Έτσι λοιπόν την 25η Μαϊου είδα ό,τι δεν περίμενα να δω ποτέ στη ζωή μου. Είδα ανθρώπους ενωμένους, είδα ανθρώπους να νοιάζονται, να αγάπανε, να μιλάνε ο ένας στον άλλον και να μη νοιάζονται για φύλλα, χρώματα, εθνικότητες, κόμματα και ομάδες. Είδα ανθρώπους χαρούμενους και ενωμένους χωρίς σημαίες. χωρίς κονκάρδες, χωρίς πούλμαν, χωρίς βία και το βασικότερο ΧΩΡΙΣ ΔΙΧΑΣΜΟ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους πολιτικούς μας γι αυτό, που μας φέρανε σ? αυτό το σημείο, αλλά θα προσπαθήσω να μη το κανω. Είναι ό,τι πιο αθώο και ειλικρινές έχω δει τα τελευταία χρόνια σε μια κοινωνία που ζει μέσα στο ψέμα και μια βαθειά πολιτική πράξη όπως την έχω μάθει και την έχω διδαχτεί από τα βιβλία του σχολειου. Είναι κάτι που για πρώτη φορά με έκανε υπερήφανο και αν ποτέ στα περιβόλια του ουρανού συναντούσα κάποιον από τους αρχαίους μας δάσκαλους θα του έλεγα με χαρά ότι το έζησα.
Μια ανθρωπινή μάζα περά από εθνότητες, θρησκείες και συμφέροντα ενωμένοι, μια μάζα που αποκαλύπτει το μεγαλείο του ανθρώπου κάτι που στην αρχή φαίνεται μικρό, αλλά μπορεί να είναι η απαρχή μιας νέας τάξης πραγμάτων παγκοσμίως σε ανθρώπινο επίπεδο. Μια χούφτα άνθρωποι στην πλατεία Συντάγματος έχουν βαλθεί να αποδείξουν τη ματαιότητα του παλιού πολιτισμού που τόσα χρόνια ζούσαν κοιμισμένοι. Ανθρωποι βυθισμένοι στους τέσσερις τοίχους τους και στην τσέπη τους. Μια χούφτα άνθρωποι που ακόμα κι αν όλα σταματήσουν άδω θα έχουν βάλει το πρώτο λιθαράκι σ? ένα οικοδόμημα που μπορεί να φτιαχτεί μετά από χρόνια και να κατοικούν ανυποψίαστες γενιές.
Έχουν περάσει μέρες από τότε και θα περάσουν κι άλλες πολλές ,θα προσπαθήσουν πολλοί να καπηλευτούν, να καπελώσουν, να κομματικοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν την πλατεία αλλά, «Παιδιά μη φοβάστε». Η αρχή έχει γινει. Κόμματα, αναρχικοί, φασίστες, πολιτικοί έχουν καταλάβει τι έχει γίνει. Και όταν σας ρωτάνε, «Και τώρα τι θα γινει; «Πού θα πάει αυτό;» Μη φοβάστε να τους πείτε: Εκεί που δεν έχεις φανταστεί?
Γιατί αυτό δεν είναι απλά ένα πολιτικό κίνημα. Είναι μια καινούργια στάση ζωής, είναι κάτι ανθρώπινο περά από τα στενά κομματικά όρια του καθενός και πέρα από την πεζή καθημερινότητα μας. Αφού κατακτήσουμε αυτό όλα τα αλλά θα έρθουν, γιατί θα το αξίζουμε. Και δεν εναντιώνομαι σε όσους δεν συμφωνούν η δεν καταλαβαίνουν. Έχω δίκιο θα έχουν αλλάξει τα πράγματα και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι για αυτό, αν έχω άδικο θα έχουμε χάσει μια μοναδική ευκαιρία, αλλά με τον πιο ωραίο, ειλικρινή και ηρωικό τρόπο που θα μπορούσαμε να τη χάσουμε.
Είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν μαζί σας και σας ευχαριστώ μέσα απ? την κάρδια μου που μου δώσατε αυτήν τη χαρά. αλλά νομίζω ότι πολύ περισσότερο θα σας ευχαριστούν τα παιδιά μας!
Υ.Γ. Και δεν είμαστε αγανακτισμένοι, αλλά κάτι περισσότερο?. ΕΝΩΜΕΝΟΙ.
Μάριος Αθανασίου