Πέρασαν μόνο σαράντα μέρες για μένα από όταν ξεκίνησα το ταξίδι στον χωροχρόνο με το μαγικό μου τροχόσπιτο. Για εσάς που άφησα πίσω μου, οι σαράντα δικές μου μέρες, αιώνες γεμάτοι πανδημίες, πολέμους, θανάτους και φόβο. Το παράδοξο των διδύμων ή ένα ποιητικό παράδοξο.
Με όση δύναμη φοβάσαι με τόση θα ερωτευτείς και θα αγαπήσεις.
2020: Μπαίνω στο τροχόσπιτο. Για να πάρει μπρος η χρονομηχανή αφήνω οβολό την τελευταία μου εκπνοή. Θυμάμαι μια από τις τελευταίες εικόνες πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή. Μια σαύρα με κομμένη ουρά. Η ουρά συνέχιζε για 3 δευτερόλεπτα να ζει δίχως το άλλο της μισό. Αυτά τα 3 δευτερόλεπτα για μένα 25 χρόνια αδυσώπητου πόνου. Άλλο ένα ποιητικό παράδοξο στη βάση της χρονικής διαστολής. Αμυδρά θυμάμαι ένα αγόρι να αναρωτιέται γιατί πονάμε, είπε πως ούτε ο έρωτας, ούτε τα άνισα δικαιώματα στην ύπαρξη, ούτε ο θάνατος αποτελούν καλό άλλοθι γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Δεν είναι ο χρόνος η απάντηση στο πρόβλημα μας ίσως όμως ο χρόνος θα μπορούσε να απαντήσει κάτι σε αυτή μας την ανησυχία.
Ανοίγω λοιπόν τη σάπια πόρτα, φοβισμένα εισπνέω βαθιά. Μια ελπίδα μέσα μου με αναγκάζει να υπογραμμίσω μια ακαθόριστη προσδοκία με το δεξί μου πόδι. Μπήκα. Εκπνέω και φύγαμε.
Περνάω μέσα από βουνά, ξυστά μου νότες με στίχους της Nina Simone. Ένα μουστάκι κολλάει στραβά στα χείλη μου και με αναγκάζει να αρθρώσω μια φράση, «Πέραν του καλού και του κακού».
Γύρω μου πλανήτες. Ο Άρης πάντα οργισμένος αγορεύει τη συντέλεια του κόσμου σε κόκκινα σωματίδια που τον ακούνε ευλαβικά.
Μέρα- νύχτα, μέρα-νύχτα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Σε τέτοιες ταχύτητες δεν προλαβαίνω πια να βιώσω τη στιγμή, ενώ οι άνθρωποι αυτό το μπορούσαν.
Μια στάση στο 542, πανώλη στην Αίγυπτο.
Επόμενη στάση 1.347: Ευρώπη, Μέση Ανατολή δεύτερη πανδημία πανώλης.
Μαύρος που είναι ο θάνατος, σαν το μαύρο που με περιβάλει.
Ξαποσταίνω σε μια μαυρότρυπα. Τα βαρυτικά πεδία παγώνουν τα πάντα γύρω μου.
Μου περίσσεψε λιγάκι έρωτας για τον χορό και αυτό με απεγκλωβίζει και με στέλνει σε μια αυλή όπου όλοι φοράνε περούκες και υποκλίνονται. Στο κέντρο χορεύει ένας τύπος που τον αποκαλούν Λουδοβίκο ΙΔ’. Κοιτάζει με παγωμένο βλέμμα προς το μέρος μου και σωριάζεται στο έδαφος. Ανακοπή. Κρίμα και ήθελα να τον χορέψω.
Φεύγω άρον-άρον.
Έχω καθυστερήσει το ραντεβού μου με το μέλλον.
2040: Άνθρωποι στην Ακρόπολη αγκαλιά, ντυμένοι σαν καπότες. Δεν με κοιτούν στα μάτια. Θα φταίει το ντεμοντέ της αμφίεσης μου. Αν και τότε, που ήμουν στα καλύτερα μου στυλιστικά, οι άνθρωποι σπανίως με κοιτούσαν στα μάτια.
Το τροχόσπιτο μου έχει μέγεθος κατσαρίδας. Πέφτω από τον ώμο ενός γοητευτικού Άραβα και φτάνω στο 3.006, στη Σαουδική Αραβία. Οι γυναίκες δεν φοράνε μπούργκα και μια απόγονος της Ιμάν αλ Ναφτζάν έχει αναλάβει τη προεδρία της χώρας.
Μια άσχετη απορία με ταλανίζει. Είμαι ακόμη 28. 13 Ιουνίου ήταν πάντα τα δικά μου γενέθλια τα οποία γιορτάζονταν στον Ζέφυρο του Αλίμου με άλλους δυο διδύμους (στο ζώδιο). Να άλλο ένα παράδοξο των Διδύμων.
Διοργανώναμε το πιο μεγάλο γλέντι ενστίκτων και το ονομάζαμε «Βάκχαι πάρτυ».
Αγκαλιές, φιλιά, λαγνεία, ιδρώτες, άγριος ρομαντισμός, σώμα σε έκσταση, ανθρώπινο σώμα. Σώμα φθαρτό. Σώμα ζωντανό.
Τώρα όλα αυτά έχουν χάσει την αξία τους. Τώρα όμως έχω ταχύτητα, εξέλιξη και μέλλον.
8002: Οι άνθρωποι αφανίστηκαν.
Κάπως ακαριαία βίωνει το τέλος η ανθρωπότητα.
Κινούμαι μέσα σε προτόνια, άτομα που νίκησαν τον χρόνο αλλά δεν νιώθουν πια. Κινούνται σκέτο.
Τέλος ο θάνατος.
Τέλος και η αγάπη.
Τέλος και το ταξίδι μου.
Πριν ξεθωριάσει και η τελευταία μου μνήμη θα προσπαθήσω να την καταγράψω στον συμπαντικό νου μήπως και υπάρξει πιθανότητα επιστροφής.
Μια μαμά με τη κόρη της αγκαλιά να αρωματίζουνε τα μάγουλα, τα χείλη και τα χέρια με δάκρυα αποχωρισμού και αγάπης βαθιάς. Μια αγκαλιά που διήρκησε περισσότερο από τις δικές μου σαράντα μέρες και για εσάς αιώνες.
Τα δάκρυα αυτής της αγάπης γέμισαν το μικρό δωμάτιο ως το ταβάνι με νερό. Πνίγηκαν αγκαλιά. Άραγε, πέθαναν για πάντα ή έζησαν για πάντα; Το σίγουρο είναι πως η αγάπη τους μένει αναλλοίωτη ακόμη μέσα στον χρόνο, μέσα μου και μέσα σε όλων των ειδών τα «άτομα».
Υγ. Ένα σωματίδιο ονόματι “Τραμπ” πλησιάζει το σωματίδιο «Μαμά μου». ΘΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΩ!
Υγ.2
Feedback:
Όσο πιο πολύ φοβάσαι, τόσο πιο πολύ αγαπάς.
Όσο πιο γρήγορα τρέχεις, τόσο πιο γρήγορα γερνάς.
Όσα κι αν πούμε τα’χουν γράψει κι’ άλλοι πριν από εμάς και η επανάληψη όλων αυτών των ιστορικών κύκλων έχει μόνο μία αξία, να μπορείς να παραμένεις μάρτυρας των βιωμάτων σου.
Ζωντανός μέσα στη καταιγίδα πλάι σε ανθρώπους που αγαπάς.
Με βαθιά αγάπη,
Λαμπρινή Γκόλια, 11/5/2020
Επιμέλεια άρθρου: Δώρα Μπαρουτάκη