Από τότε που άρχισα ν’ ασχολούμαι περισσότερο με το τι συμβαίνει στο ελληνικό θέατρο εκτός σκηνής, ένα όνομα θυμάμαι μόνο να μιλάει για τον κλάδο ομαδικά με τόσο ζήλο και αποτελεσματικότητα και όχι για το προσωπικό του συμφέρον. Θυμάμαι ποιος ανέλαβε τότε με τον Γιαν Φαμπρ να συσπειρώσει τους Έλληνες ηθοποιούς-σκηνοθέτες τεχνικούς. Το έκανε με υποδειγματικό τρόπο, αλλά ο καθένας από τότε διένυσε και πάλι τον δρόμο μόνος του. Κλασικό ελληνικό φαινόμενο. Μόλις κερδίσουμε κάτι, μετά ξεχνάμε το πώς έγινε, αλλά και το μετά…
Θυμάμαι πέρσι, όταν η προθεσμία του υπουργείου Πολιτισμού έληγε πολύ νωρίτερα απ’ ότι θα έπρεπε ήταν εκείνος που ζήτησε παράταση για ν’ ακολουθήσουν και άλλοι με το ίδιο λογικό αίτημα. Τα κατάφερε και τότε. Πολλοί μάλιστα που πήραν επιχορήγηση μετά του χρωστούν αυτήν την παρέμβαση. Τώρα πριν λίγες ημέρες ξεκίνησε να προσφέρει online παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε. Ήταν και πάλι πρωτοπόρος. Συνέχισε και συνεχίζει, ακόμα και αν κάποιοι λοιδωρούν την παρακολούθηση θεάτρου από το σπίτι. Λες και είναι τόσο κακό στις μέρες αυτές που δεν πρέπει να βγούμε έξω ή λες και τους ανάγκασε κάποιος να το πράττουν με το ζόρι.
Και τώρα με το σχόλιο του στο Facebook δίνει το δικό του μήνυμα και σύνθημα για να μη ξεχάσει το κράτος τους καλλιτέχνες σ’ αυτήν την κρίσιμη χρονική στιγμή.
Και επειδή ο ηθοποιός-σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής στην δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών Αργύρης Ξάφης, ούτε κολακείες έχει ανάγκη, ούτε πολιτικούς στόχους έχει (αν και θα έπρεπε θεωρώ, αλλά αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα), παραθέτω το στάτους στο f.b
Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, 26/3/2020
«Χωρίς να πρέπει να εξηγήσω πολλά. Σκεφτείτε μόνο πότε θα είναι ρεαλιστική η επιστροφή σε μια ζωντανή, γεμάτη κόσμο σκηνή. Για μουσικούς, ηθοποιούς, χορευτές, καλλιτέχνες σε όλα τα είδη που χρειάζονται κόσμο να τα δει, ακούσει ώστε να υπάρξουν. Δεν συζητάω για τον απόλυτα εποχιακό χαρακτήρα της δουλειάς μας… Και μόνο για αυτό συζητάω το ειδικό της περίπτωσής μας.
Μέχρι τώρα σε χώρες της Ευρώπης, έχει γίνει κατανοητό αυτό και έχουν παρθεί ειδικά μέτρα προς τους καλλιτέχνες. Ξέροντας ότι η επιστροφή είναι πολύ μακριά.
Παραδείγματα (μπορεί να είναι πολύ καλά για μας, αλλά είναι ενδεικτικά):
Γερμανία: Ειδική Βοήθεια 50 δις προς όλο το καλλιτεχνικό εύρος
Ιταλία: 130 εκατομμύρια προς Θέατρο, Κινηματογράφο, Τηλεόραση
Αγγλία: 160 εκατομμύρια για το Θέατρο μόνο.
Εμείς. Τίποτα ειδικότερο.
Δεν ζητιανεύουμε τίποτα.
ΥΓ. Στην θεατρική ιδιόλεκτο, όταν κλείνει ένα θέατρο αφήνουμε ένα φως ανοιχτό. Πως θα επιστρέψουμε. Και μια ένδειξη σεβασμού προς τα φαντάσματα του χώρου. Οι Άγγλοι το λένε Ghost Light. Ωραία παγκόσμια παράδοση.»
Φωτογραφία από την παράσταση «Ρίττερ, Ντένε, Φος» : Σταύρος Χαμπάκης
Αργύρης Ξάφης, 26/3/2020