11.4 C
Athens
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, 2025

Ο Περικλής Μοσχολιδάκης γράφει για την Κική Δημουλά

Για ένα δάκρυ θέλω να μιλήσω …

Γέμισε το Διαδίκτυο και οι οθόνες μας με τη φωτογραφία σου και τους υπέροχους στίχους σου…

Τι ωραία η μονοτονία του Αποχαιρετισμού!!

Η φωτογραφία σου έχει σχεδόν επικρατήσει …

πώς αλλιώς να αποχαιρετήσεις μια Ποιήτρια παρά με τις Λέξεις και την Οψη της;

Κοιτάζω προσεκτικά τις φωτογραφίες σου ,
κοιτάζεις σαν ερχόμενη, χαμογελάς σαν όχι …

Είδα τις Σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες πρίν από λίγο σε Δημόσια κτίρια,
σπαρακτικές οι μεσίστιες Σημαίες,
μια καθημαγμένη Πατρίδα που τιμά τους Ποιητές της, τί ομορφιά !!!!
κι αυτή την Πατρίδα τη στόλισαν πολλοί Ποιητές …

85136085_3141328139213018_4748366137077530624_n.jpg

Αυτή η φωτογραφία δείχνει την ,
Είναι από τις πιο αγαπημένες μου των Λέξεων.
Τώρα πρέπει η φράση να υποστεί κάποιες μικροαλλαγές, θα γίνει Ηταν από τις πιο αγαπημένες μου .

Πολύ γνωστό αυτό το ανεπαίσθητο Ηταν,
μού έχει πάρει πολλούς δικούς μου,
Ηταν η μάνα μου, Ηταν φίλος μου, Ηταν ό,τι αγάπησα ,
τώρα αυτό το Ηταν
μού επιτρέπει να διηγούμαι τις αγάπες μου…

Μας έμαθες την αμφισημία που έχουν οι λέξεις,
αυτήν την γλυκυτάτη αβεβαιότητα που έχουν τα πάντα στη Γλώσσα μας,
μάς έμαθες πώς πειράζοντας τη σειρά των λέξεων, πώς φουντώνουν έτσι , τα κρυφά νοήματα της ζωής,
πώς να κοιτάζουμε σχεδόν ειρωνικά,
αυτό το τεράστιο το Τίποτα της ύπαρξης …

Μ’ένα τσιγάρο πάντοτε στο χέρι,
κάπνισες έναν Ουρανό σχεδόν,
θαρρείς και πάσχιζες να φτιάξεις Σύννεφα με την πνοή σου …

Τώρα παίρνεις τη θέση σου στην Ιστορία,
θα σε διαβάζουμε όσο ζούμε,
θα παίρνουν μπόι οι Λέξεις σου στα Σχολικά βιβλία,
στα Θέατρα θα παριστάνουμε τη ζωή σου,
– ξέρεις, εχθές, με το άκουσμα της είδησης, σε πολλά Θέατρα αφιερώσαμε την παράσταση μας στη σκέψη σου, στη Μνήμη σου –
θα κυκλοφορείς σε Ποιητικές Ανθολογίες και σε κομοδίνα θλίψεων,
στα ράφια με τα πολύτιμα δάκρυα που έχουμε στα σπίτια μας,
σε ραβασάκια ερωτικά
και σε θλιμμένα λόγια Χωρισμών που θα’ρθουν …

Δεν πρόλαβες την Άνοιξη,
τώρα το Σώμα σου θα φιλοξενήσει την Άνοιξη,
κι όταν θα σκορπίσουν με τον χρόνο
των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις,
θα συνεχίσεις να μας κοιτάζεις,
μ’αυτό το ύφος το κάπως περιπαικτικό, σαν να γελάς
με την ίδια την απώλεια σου,

αφού τώρα πια, θα είδες φαντάζομαι,
τί είναι Εκεί,
πώς είναι Εκεί,
στη χώρα της ανυπαρξίας
που τόσο πολύ την τίμησες με τις Λέξεις σου εδώ κάτω …

Με τα δικά σου λόγια το υστερόγραφο :

“Οσο δεν ζείς να μ’ αγαπάς
Ναι, ναι μού φτάνει το αδύνατον
Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’ αυτό.
Οσο δεν ζείς να μ’ αγαπάς.
Διότι νέα σου δεν έχω.
Και αλλοίμονο αν δεν δώσει
σημεία ζωής το παράλογο …”

Για ένα δάκρυ θέλω να μιλήσω …
Και για ένα Ευχαριστώ …

* Ο Περικλής Μοσχολιδάκης είναι ηθοποιός-σκηνοθέτης-θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής υποκριτικής.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα